Verbaas me elke keer hoe oordelend sommigen over een ander kunnen zijn. Daar bedoel ik overiges niet specifiek jou mee. Maar als ik andere topics lees over opvoeding, kledingstijl, huishouden etc dan verbaast het me echt hoe snel mensen ergens een mening over hebben of zich aan iets storen.
Helemaal mee eens. Dat ik u tegen iemand zeg betekent absoluut niet perse dat ik respect voor iemand heb. Het is een beleefdheidsvorm, zo spreek ik iemand aan die duidelijk ouder is of een klant. Verder zegt het niet zo veel. Respect kun je niet afdwingen door iemand u tegen je te laten zeggen
Gewoon jij en je. Ook tegen opa en oma. Zo zijn wij ook altijd opgevoed. Wel tegen vreemds mensen u. 😊
Tegen mijn ouders moesten wij 'u' zeggen, ons zoontje mag (wanneer hij kan praten ) gewoon je en jij zeggen omdat we dat meer van deze tijd vinden. Wel zeg ik nog altijd u tegen oudere mensen en vreemden, uit beleefdheid. Tenzij men zegt dat het niet hoeft. Zo zal ik mijn zoon ook opvoeden.
Tja, en ik vind het minderwaardig naar het kind toe, jij vind het een uiting van beleefdheid. Daarin verschillen we van mening.
Hier gewoon je en jij (tegen ons, opa en oma, ooms en tantes, op school, vrienden kennissen en familie), u tegen onbekende wat oudere mensen, ik vind u echt niet klinken, word hier in het dorp ook niet echt gebruikt(zelfs niet onder de ouderen)
Familie is allemaal gewoon jij: wijzelf als ouders, de ooms en tantes en de opa's en oma's. Ouders van vriendjes en vriendinnetjes wordt vaak jij, maar die stellen vaak zelf al voor bij de voornaam. Vreemden allemaal u. Respect zit 'm voor mij in de toon en de houding. Ik ben nogal wars van alles waar de vorm verheven wordt tot inhoud, en heb werkelijk waar nooit gesnapt waarom 'u' respectvoller zou zijn als 'jij'... Van oudere mensen snap ik het wel, maar voor mij drukt het vooral afstand uit. Dat vind ik ten opzichte van mensen die ik niet ken, of waarbij je een afstand wilt bewaren, prima. Maar respect zit 'm daar niet in
Ik ben wel heel erg voor u. Tegen ons hoeft ze het niet, maar ooms, tantes, grootouders en de rest wel. Ik vind het een beleefdheidsvorm. Ik zeg nog steeds u tegen iedereen en heb toch een heel goede vertrouwensband, ik vind het niet afstandelijk. Ik kom uit een regio waar u zeggen tegen ouders heel gewoon is, wij hoefden het niet, maar vreemd vind ik het niet.
Hoe meer ik erover nadenk, hier vreemder ik het vind om u te zeggen tegen iemand die je met de voornaam aanspreekt. Mijn dochter zegt gewoon je tegen de juf op de kleuterschool, maar ik vind dat ook logisch omdat ze haar 'juf Leen' noemt. Daar past toch geen u bij? Vind ik toch
'Jij'! Alleen 'u' tegen vreemden of ouderen. Mijn moeder zegt wel 'u' tegen haar moeder (mijn oma dus) en ik zeg ook 'u' tegen haar, omdat dat me aan is geleerd. Tegen m'n eigen moeder gewoon 'jij' en onze kinderen doen dat ook. Dat geeft mij het idee dat 'u' zeggen, als je een familieband hebt met elkaar, toch wel erg oubollig is. Ik vind dat 'u' of 'jij' zeggen in zulke gevallen ook niets met respect te maken heeft. Ik word zelf alleen graag aangesproken met 'u' als het om iets formeels gaat. Als klant in een winkel, bijvoorbeeld. Hoewel, dan ligt het er eigenlijk ook aan in wat voor winkel ik ben..
Als je u tegen iemand zegt, spreek je diegene idd ook niet aan bij de voornaam, dat vind ik een hele rare ook. Als iemand zich dus met zijn voornaam voorstelt, (zeker als echt alleen de voornaam wordt genoemd), dan tutoyeer ik automatisch ook. En dat mogen mijn kinderen dan dus ook, als iemand zich aan hen voorstelt met zijn/haar voornaam.
hier ben ik het helemaal mee eens, enkel moesten wij vroeger wel u zeggen tegen oma en opa van vaders kant, en op een of andere manier voelde dat toch altijd afstandelijker, alsjeblieft vind ik onzin als het netjes gevraagd wordt prima, dank je wel hoeft ook niet altijd ik vind spontaan dan leuker
Ja, in die optiek wordt het dan plots ook logisch dat mijn kind niet standaard u zegt. Alle mensen die zich aan haar voorstellen, gebruiken hun voornaam. Ik heb nog nooit iemand weten zeggen « dag meid, ik ben mevrouw Lenaerts». Vreemden spreekt ze uiteraard wel met u aan. Of daar ga ik haar toch leren. En verder zegt ze ook dankuwel ipv dankjewel, maar dat is alweer omdat dat in België dialect is en dus handig beleefd uitkomt.
U tegen vreemden of ouderen. Maar tegen opa's en oma's geen U hoor. Gewoon, opa of oma. 'Mag ik van oma een koekje?' Bijvoorbeeld. Maar goed, dat is iets Fries en voor vele mensen raar heb ik inmiddels begrepen haha. Maar binnen onze familie doen wij het dus zo. En eigenlijk alle kinderen die ik ken op school en in de buurt.
ik zeg tegen mn eigen opa en oma's niet eens u. Tegen vreemden moet het wel maar in de familie hoeft dat van mij niet.
Wat een flauwekul. Mijn kinderen (waarvan de oudste 2 kinderen 24 en 18 jaar zijn) hebben me nog nooit met U aangesproken. Als ze boos waren zeiden ze ook heus gewoon JIJ. Maar van mij mogen ze niet schreeuwen, schelden of vloeken, niet tegen mij, niet tegen elkaar en niet tegen een ander, OOK niet als ze boos zijn. En die van mij hebben nog nooit dingen gezegd "die ik als ouder niet wil horen van mijn kind". Boos zijn kan nl ook op een respectvolle manier nl. zonder dat de hele buurt mee hoeft te genieten.