Ja vind ik wel. Ik vind het overigens ook heel raar dat je zo 'intiem' bent (knuffelen) met iemand die je met u aanspreekt. Maar dat komt natuurlijk omdat wij in onze familie elkaar niet met u aanspreken. De enige die ik in mijn omgeving ken die haar ouders met u aanspreekt, is iemand die door omstandigheden geen relatie heeft met haar ouders. Vandaar ook mijn associatie met afstandelijkheid. (Even voor de duidelijkheid voordat hier weer misvattingen over ontstaan, het aanspreken van haar ouders met u is een gevolg, geen oorzaak van de relatie )
Ik heb 1 vriendin (richting de 30) die zegt nog steeds 'U' tegen haar vader, maar al halverwege haar jeugd 'Je' tegen haar moeder. Ze is reformatorisch opgevoed, ik heb het idee dat het daar ook vaker voorkomt. Maar met haar moeder kan ze dus hartstikke close over dingen spreken, en met haar vader heeft ze een afstandelijke band. Ze heeft bijna een soort angst voor hem. Haar vader kan namelijk ook erg denigrerend zijn naar haar moeder. Natuurlijk is 'U' zeggen daar niet de oorzaak van, maar ik zie er zelf wel een associatie mee (waarom de ene wel u zeggen en de ander niet (meer)?). Net als 90% van de mensen in dit topic vind ik 'u' zeggen naar je eigen ouders een ongewenste ongelijkheid neerzetten. Netjes en beleefd zijn kan ook op een andere manier. Ik zou het persoonlijk dus niet zo aanleren (wel naar ouderen en onbekenden dat ze U zeggen tot men zegt dat mag tutoyeren), maar als iemand het wel graag wil binnen zijn gezin, prima.
Ze mag me hier niet eens met u aanspreken haha. Tegen vreemden en ouderen moet het, vind dat niet meer dan normaal. Maar tegen familie echt niet.
Mijn kleine meid mag straks absoluut jij zeggen, ook tegen alle bekenden en familieleden. Ik ben haar mama EN haar vriendinnetje, zij is mn alles, net als dat ik mijn moeder ook o.a. als vriendin zie en daar ben ik juist trots op. Ben zelf 20 jaar, dus wellicht wat moderner. Familie zou overigens ook nooit willen dat ze met "u" worden aangesproken, zo zijn we niet. Ik zeg zelf tegen onbekende anderen "u" om de afstand te bewaren en aan te geven dat ze ver van mij af staan. Niet uit respect oid. Ouders die dit per se willen van hun eigen kind vind ik persoonlijk raar en een beetje sneu.
Exact dit. En trouwens. Ik vind het sowieso al vreselijk als mensen u tegen me zeggen! Voel ik me heel oud ofzo
Ik zie persoonlijk de meerwaarde van 'u' tegen je ouders zeggen niet. Dus van mij hoeft ons kind dat niet. Ik ga hem wel leren om tegen vreemden, ouderen of tegen de pastoor/dokter/leraren/politie 'u' te zeggen. Voor de rest hoeft het niet van mij. Maar dat is voor iedereen persoonlijk. Ik voel mezelf niet prettig bij 'u'. Ik moest dat vroeger wel altijd en ik vind het geen teken van respect. Mijn broer zei dan altijd: ook in de u-vorm kun je iemand ongegeneerd de t*fus toewensen. En ik geef hem groot gelijk. Brrrr.
Ja, netjes en beleefd en niet meer dan normaal dat vreemden/onbekenden mij met u aanspreken. Maar je eigen kinderen; dat zijn toch geen vreemden??? Dat is je eigen vlees en bloed.
Ik denk dat het maar net is wat je gewend bent. Bij ons in de familie is het heel normaal dat kinderen hun ouders u noemen. Ik heb het bij mijn ouders overigens nooit gedaan en die band is minder goed dan de band tussen mijn man en zijn ouders en die noemde zijn ouders wel altijd u. De afstand die het zou geven is dus puur gevoelsmatig.
Ja, dat denk ik ook. Voor mij is u zeggen iets wat je doet tegen vreemden, maar dat is mij ook maar zo aangeleerd. Als ik u tegen mn ouders had gezegd was dat mijn maatstaf geweest. Ik denk idd ook wel dat het niet uitmaakt voor de band metvje kinderen. Omdat ik het zelf zo gewend ben, zal ik mn kind dus je tegen mij laten zeggen, en u tegen vreemden. Ieder zn ding denk ik dan. Gelukkig maar, anders werd de wereld ook maar saai, en hadden we niks te dicussieren hier op ZP
Ik ben opgevoed met je maar daar in tegen is mij man opgevoed met u naar zijn ouders. Het is maar wat je gewend bent. Hier is het nu papa en mama maar wel in combinatie met u
Mijn ouders hebben het geprobeerd, maar mijn broer begon te zeggen dat 'u' een letter is en weigerde ze zo aan te spreken en dat hebben mijn 2 broers en ik er maar ingehouden, tot op de dag van vandaag Hier dus ook gewoon je/jij!
We zeggen hier geen U, doe ik ook niet tegen m'n eigen ouders. Wat vreselijk afstandelijk. Heeft ook niks met respect te maken imo.
Tja, dat jij het vreselijk afstandelijk vindt, is jouw GEVOEL. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat het ook vreselijk afstandelijk IS. Bij ons is dat iig zeker niet het geval. We zijn hier verre van afstandelijk, maar toch zeggen mijn kinderen u.
Klopt, maar ik schrijf op dit forum ook namens mezelf en niet namens het Nederlandse volk. En ja ik vind het vreselijk afstandelijk, het lijkt me gewoon vreselijk als mn kinderen u tegen mij zouden zeggen. U is voor een onbekende en dat is je eigen moeder toch duidelijk niet.
Ik kom uit het tijdperk dat het nog normaal was om U tegen je ouders te zeggen, inmiddels zijn m'n moeder en schoonouders je/jij maar soms merk ik dat ik nog U zeg. Ouderen die ik verder niet ken zijn U voor me, de rest je/jij. Ik voel me geen U, zeker niet voor m'n eigen kind...vind die regel erg ouderwets ja.
Ik denk dat dit ook iets Nederlands is, niet? Zelfs mijn ouders zeggen geen u tegen hun ouders, en die zijn ondertussen bijna 100 jaar oud. Nu ja, in Vlaanderen is u ook eerder een dialectvorm. En een beleefdheidsvorm voor onbekenden. Grappig eigenlijk, als je erover nadenkt
Misschien dat je ouders vroeger wel U zeiden tegen hun ouders?! Weet niet of het iets Nederlands is of misschien streekgebonden, bij ons was het in ieder geval heel normaal U te zeggen tegen je ouders en Belgen hebben het volgens mij altijd over U...zelfs hier op zp
Nee hoor, nooit gedaan. En inderdaad, zoals ik al zei, u is dialect in Vlaanderen. Die vorm wordt dus wel vaak gebruikt, maar dat heeft dan niks met beleefdheid te maken. « Schat, ik ruik uw voeten tot hier» bijvoorbeeld