het verschilt natuurlijk per familie... bij ons zegt niemand u. Alleen tegen vreemden moeten de kinderen u zeggen, dat probeer ik mijn oudste nu een beetje te leren, maar het is nog wel lastig voor hem. Ik zou het zelf echt niet fijn vinden als mijn kinderen u tegen me zeggen en mijn ouders zouden het ook niks vinden.
Jij vindt dat je u zegt tegen een onbekende, maar niet tegen je eigen moeder. Ik vind dat niet alleen voor onbekenden. Afstand kun je mi creeren door gedrag, niet door een aanspreektitel. Een van mijn zoons ging eens naar een kinderfeestje. Toen hij werd thuisgebracht zei de vader tegen hem dat mijn zoon eens op moest houden om hem u te noemen. Nu zit dat er bij ons gewoon ingesleten, dus telkens zei jij weer u. uiteindelijk zei de vader dat hij hem uit de auto zou zetten als hij het nog eens deed. Mijn zoon heeft niks meer gezegd want was doodsbang dat hij uit de auto werd gezet. Uiteraard heb ik later een stevig woordje gesproken met deze vader. Ik heb respect voor een ander zijn/ haar opvoeding (al kan ik me heus ook storen aan kleintjes die hier komen spelen en je en jou gebruiken, maar zal daar nooit iets van zeggen omdat ze dat thuis blijkbaar zo leren), maar verwacht dat ook terug.
Natuurlijk moet die vader dat niet zeggen. Maar waarom stoor jij je zo aan kindjes die jou met je aanspreken? Wat is daar precies mis aan? Dat je verwacht dat ze beleefd zijn en luisteren is logisch. Maar dat heeft toch niets met een aanspreektitel te maken? Is gedrag niet belangrijker dan semantiek?
Het is natuurlijk een overdreven reactie van die vader, maar ik zou ook aan een kind vragen gewoon 'je' tegen mij te zeggen. En ik neem aan dat je je kinderen ook leert, of gaat leren, dat wanneer een volwassene zegt dat er getutoyeerd mag worden, dat dat ook mag/moet. Dat is namelijk ook een vorm van beleefdheid. Verder vind ik dat 'u' zeggen inderdaad een vorm van afstand creëert of in ieder geval laat blijken. Daarom zeg ik alleen 'u' tegen vreemden, of personen die verder van mij afstaan. En ik denk (weet zeker) dat dit in Nederland ook het meest gebruikelijk is. Dus is het niet zo raar dat mensen er vreemd van opkijken als kinderen 'u' tegen hun ouders zeggen.
Velen hier vinden het afstandelijk en onnodig om ouders met u aan te spreken, ik vind het onbeleefd als kinderen van een jaar of 4 volwassenen aanspreken met je/jou. Voor mij klinkt het bijna als: he wat mot je!? Dat is persoonlijk, dat snap ik, maar op mij komt dat zo over. Wij zijn dat u nou eenmaal gewend en dat heeft voor ons niks met afstandelijkheid te maken. We zijn hier hartstikke close en knuffelig met elkaar. De hele familie spreekt de ouders aan met u en daar is hier niks geks aan. Ik heb het mijn kinderen niet eens geleerd, maar doordat neefjes en nichtjes en veel klasgenootjes dit ook doen, is het er gewoon ingesleten.
Maar jij mag er dus wel aan ergeren dat kinderen jou met je/jou aanspreken, maar je vind het wel raar dat die vader er wat van heeft gezegd dat je zoontje u blijft zeggen? Ok, wat mij betreft had hij het ook met rust moeten laten, maar ik zou het ook heel ongemakkelijk vinden als een kind mij de hele tijd met u aan zou spreken.
Ik wil zeker dat mijn kinderen tot en met de basisschoolleeftijd volwassenen aanspreken met u en vind het daarom zeer ongewenst en ongepast als andere ouders zich daarmeee bemoeien en perse getutoyeerd willen worden. Bij mijn oudste twee van 15 en 13 vind ik dit prima, maar het zit er bij mijn zoons zo ingesleten dat ze zich makkelijk zullen vergissen. Van de school (vo) krijgen wij overigens elk jaar weer te horen hoe goed ze het vinden dat onze kinderen ons met u aanspreken. Niet dat we er daarom voor gekozen hebben, maar het bevestigt ons wel dat het helemaal niet "raar" is. Dat het niet meer zo gebruikelijk is, dat klopt, maar ik vind sommige "ouderwetse" dingen zo slecht nog niet. Ik heb ook wel clienten die zeggen dat ik mag tutoyeren, maar ik ben zo gewend om u te zeggen, dat dat vaak lastig is.
Ik vind het zeer ongepast en ongewenst dat jij voor andere mensen wilt bepalen hoe zij aangesproken wensen te worden. Dát vind ik nu echt respectloos eerlijk gezegd.
Maar als anderen zich nu heel ongemakkelijk voelen als een vierjarige hen met u aanspreekt? Dan mogen ze daar van jou dus niks van zeggen omdat dat bemoeien is met jouw opvoeding? Dat vind ik een vreemde redenering. Ik zou het alleszins écht ongemakkelijk vinden als ik zo'n kind over de vloer heb. Hoe werkt dat dan op school eigenlijk. Hier spreken ze de juf met de voornaam aan. Juf Leen, oid. Zeggen ze dan toch u daarbij? Of is het dan mevrouw?
Ergeren vind ik wel wat teveel gezegd. Ik vind het hooguit storend, maar het grote verschil met die vader is dat ik het kind er nooit op aan zal spreken. Het kind is nu eenmaal geleerd dat het normaal is om te jij-en en te jou-en. Daarom wens ik ook niet dat mijn jonge kind daar op aangesproken word. En zeker niet door te dreigen!
Je mag van mij gerust zeggen tegen mijn kind dat jullie thuis gewend zijn om "je" of "jij" te zeggen, maar mijn kinderen zullen dat niet doen, omdat dat er gewoon niet ingebakken zit. ik verwacht dan dat dat gerespecteerd wordt. net als dat ik respecteer van andere kinderen dat ze mij met je of jou aanspreken. En dat vind ik ongemakkelijk, maar daar leg ik me ook bij neer. Bij ons op de basisschool worden meesters en juffen met hun achternaam aangesproken en met "meester", "juf" of "u".
Dreigen vind ik ook absoluut "not done". Maar iemand anders jouw manier opdringen vind ik ook niet kunnen. Respect is mensen in hun waarde laten en als iemand aangeeft zich er niet prettig bij te voelen als hij/zij wordt aangesproken met u, hoor je dat ook te respecteren.
jij leest of begrijpt niet goed wat ik bedoel. Ik vind het niet erg als andere mensen aangeven aangesproken te willen worden met je of jij, mijn kinderen zijn dat niet gewend en ik zou het fijn vinden als dat gerespecteerd wordt. Ze zullen zich makkelijk vergissen omdat ze dit niet gewend zijn. Ik ga kinderen die hier komen spelen ook niet verbeteren en zeggen dat ze mij perse u moeten noemen. Dat is ze niet geleerd en ik vind dat prima (al vind ik het niet netjes). Ik denk dat jij het ook niet op prijs zou stellen als jouw kind thuis komt van een kinderfeestje en vader heeft gedreigd om je kind uit de auto te zetten omdat jouw kind per ongeluk steeds vergeet om hem u te noemen?!
Ik vind het ouderwets en nogal cultuurgebonden. Als we engels zouden spreken, zou het totaal geen issue zijn bijv Ik zou dus, als het je om respect gaat, zoeken naar de inhoud daarvan en niet in de vorm aan zitten.
Ik dring niemand mijn manier op. Hoe kom je daar nou bij?? Het gaat hier om kinderen die thuis iets gewend zijn, wat voor hun heel normaal is. Logisch toch dat dat bij een feestje of een speelmiddagje niet zomaar anders moet/kan gaan?! Bovendien vinden wij het iets in de opvoeding wat voor ons best belangrijk is, dus verwacht ik dat dat gerespecteerd wordt. Net als dat ik hier kinderen over de vloer krijg waarvan ik weleens dingen zie waarvan ik denk: okeeeeeee, maar als die ouders dat nu eenmaal belangrijk vinden, wie ben ik dan om dat om te turnen????
"Ik wil zeker dat mijn kinderen tot en met de basisschoolleeftijd volwassenen aanspreken met u en vind het daarom zeer ongewenst en ongepast als andere ouders zich daarmeee bemoeien en perse getutoyeerd willen worden." Dit is een stukje wat je zelf schreef. Daardoor kom ik bij het idee dat je niet respecteert dat anderen getutoyeerd willen worden.
Nee, daar ging het stukje niet om, dat vind ik ook schofterig gedrag. Mijn reactie was gebaseerd op het andere stukje wat je schreef, zie mijn reactie hierboven.
Dat zou een stuk makkelijker zijn.. Maar eerlijk gezegd denk ik dat dit in Nederland er ook ooit van gaat komen. 'U' zeggen wordt steeds minder vanzelfsprekend.
Maar wel ouder En daarmee ben je dus niet de gelijke van je kind, hoe je dat ook wendt of keert. Mij is altijd geleerd iedereen die ouder is dan ik (en volwassen) aan te spreken met u, (op mijn ouders zelf na dan). Tegen mijn opa en oma zei ik dus wel u, dat wilden zij zelf ook. Daarmee waren ze echt niet meer dan ik. Wel ouder
Zie ik idd ook nog wel gebeuren Wat ik dan toch wel weer jammer zou vinden, want een stukje beleefdheid ten opzichte van vreemden, vind ik nog wel weer waardevol en daarin zie ik zelf wel echt de meerwaarde van 'u'.