Hoi, ik ben de laatse week nogal emotioneel uit balans zeg maar. Waar ik een paar weken geleden nog op een roze wolk dreef kan ik nu elk moment gaan huilen, zonder aanwijsbare reden want alles gaat goed! Ook de (gebruikelijke) angsten gaan een beetje knagen; word ik wel een goede moeder etc. .Dit heeft weer als gevolg dat ik me hierover schuldig voel en zo zit ik nu in een vicieuze cirkel ben ik bang. Ik heb het hierover al met m'n man gehad en die kent me goed, rond m'n mestruatie was ik ook al vaak emotioneler en die heeft alle begrip en zegt dat het erbij hoort. Dat denk ik ook, er verandert natuurlijk ook nogal wat en dan die hormonen! Nu hoop ik niet dat dit de rest van de zwangerschap zo blijft. Herkent iemand dit?
Herkenbaar, dus maak je idd niet te druk: je emoties zeggen HELEMAAL NIKS over hoe je het straks als moeder doet en het is logisch dat je die gevoelens en gedachten nu hebt, want er gaat echt een hele grote verandering plaatsvinden straks, Ga er dus niet te diep over doordenken, maar zoek op die momenten lekker afleiding... veel fijner, Komt allemaal goed straks!
Heeel herkenbaar Het bljift vast niet de hele zwangerschap, bij mij komt het met vlagen. Ik heb deze week ook weer een topic geopend, "gekke gevoelens" Het gaat nu alweer een stuk beter, hopelijk duurt het bij jou ook een week of 2 en zakt het dan weer.
Volgens mij heeft iedereen dat zo op z'n tijd... Das een puur hormonaal probleem dat met vlagen komt en gaat. Ik heb zelf mn 'last' van zo maar huilen. Heb bijv normaal gesproken niets met de muziek van Marco Borsato, maar kan verschrikkelijk huilen om zijn nummer 'stop de tijd'. Slaat helemaal nergens op, maar soms even goed uithuilen helpt mij erg goed.
Yep, heel normaal. Hier nog zo'n jankorgel. Huil om alles en niks, bijna dagelijks wel een keer (of 2...3.... ) Zijn de hormonen, DIE zal ik NIET missen als ik straks ben 'uitgezwangerd' !
Dit klinkt ook hier heel bekend... Op sommige momenten zijn die buien zo erg dat ik me dan zelfs kan afvragen of ik het wel zo leuk vind om een kind te krijgen. Dan denk ik: waar ben ik aan begonnen? Die enorme verantwoordelijkheid die ik straks krijg, ja daar ben ik best bang voor, dat geef ik eerlijk toe. Maar hoe snel die buien opkomen, zo snel zijn ze ook weer weg. En dan geniet ik me weer helemaal te pletter van dat gerommel in mijn buik, en kan ik niet wachten tot mijn kleine kabouter er is Maar dat angstgevoel blijft steeds een beetje op de achtergrond sluimeren bij mij, ik kan er niks aan doen. Zwanger zijn is gewoon niet alléén maar een roze wolk, dat is echt een fabeltje.
ja ik heb ook last van de hormonen... ik heb ook last van huilbuien steeds maar ja het hoort erbij.. ik had het in mijn vorige zwangerschap ook... wat doe je eraan.. je hormonen slaan gewoon op hol
Ik heb het ook. Soms denk ik: "waar ben ik aan begonnen?" Ik overzie het soms allemaal niet meer en dan bekruipt me de angst. Om me vervolgens heel schuldig te voelen. Terwijl ik er eigelijk heel blij mee ben. Aan het eind van de dag ben ik ook ontzettend kapot en sta met harde buiken te koken, om vervolgens van mijn zoontje te horen; ik vind het niet lekker! Dan kan ik ook wel janken of ik wordt heel kattig...
Dat vroeg ik me nog af....ga ik die angst ook hebben bij een tweede kind? Want dan weet je immers al hoe het is om moeder te zijn. Ik dacht dat het dan misschien makkelijker is, maar jij ervaart dat dus niet zo lees ik... Twee kinderen is natuurlijk ook weer drukker dan één. Dat is ook weer iets om je druk om te maken denk ik. Hormonen hormonen
Ik ben iemand die zowiezo alles heel serieus neemt. Dus bij een tweede kan het ook veel makkelijker gaan. Maar er zit dik 7 jaar tussen mijn zoontje en dit kindje, alles lijkt weer nieuw, alle kleertjes had ik al weggedaan enzo. Ook zit ik nu in een andere situatie. Met mijn eerste had ik een heel moeilijke start, hij huilde ontzettend veel en daar denk ik vaker weer even aan. Alsof ik dat, van die tijd nu pas verwerk. Terwijl het nu heel anders kan en hopelijk zal gaan Of ik een lieve moeder zal zijn daar twijfel ik gelukkig niet meer aan
Begrijp heel goed wat je bedoelt. Ik ben ook ontzettend bang geweest. Ben zelfs naar huis gegaan van het werk, van angst. Weet het nu beter in de hand te houden, maar vind het wel heel moeilijk.