Eerlijk, rauw bericht van een mama met twee zoontjes van 2 en 4 jaar. Ik zou graag weten hoe jullie het doen. Hoe jullie er in slagen om weer lief en positief naar jullie eigen lichaam te kijken. Want ik sta 's morgens na het douchen voor de spiegel, en de tranen rollen over m'n wangen. Mijn twee zwangerschappen en bijhorende borstvoeding hebben immers flink hun tol geëist. Mijn borsten waar ik ooit zo fier op was, zijn helemaal doorgezakt, zitten vol striemen en hebben grote, uitgerokken tepels gekregen. Perfect te verhullen in een beha, maar er zelf naar kijken in de spiegel doet me gewoon ontzettend veel pijn. Idem voor mijn buik, waar de striemen een volledig nieuwe wereldkaart hebben op getekend. Alles flubbert en hangt, en ook hier, met een strakke broek valt het niemand op, maar elke keer als ik naar het toilet ga hangt die hele schort gewoon op mijn bovenbenen. Vreselijk. Mijn man vindt het prima zo zegt hij, maar ik blijf maar denken dat geen enkele vent zo'n vrouw aantrekkelijk kan vinden. Ik ga seksualiteit hierdoor wat uit de weg merk ik, ook met mezelf. Ik heb liever niet dat mijn man mijn borsten of buik nog aanraakt. Ik voel me gewoon niet sexy meer. En uiteraard weet ik dat ik fier mag zijn op mijn twee gezonde kinderen en dat ik ze met dit lichaam op de wereld heb gezet, maar het ene hoeft het andere niet uit te sluiten toch? Je kan toch best mama zijn en ook nog een beetje een mooi lichaam willen? Ik ben niet echt iemand die plastische chirurgie als oplossing zou kiezen, dus ik zou ergens in m'n hoofd een schakelaar willen omzetten om weer positief naar mijn eigen lichaam te kijken, maar die lijk ik maar niet te vinden. Wie herkent dit gevoel? Hoe gaan jullie hiermee om?
Heel eerlijk we hebben weinig spiegels in huis en ik kijk er eigenlijk alleen in wanneer ik make up op doe. De grotere spiegel alleen met kleding. Wanneer het weer mee zit wil ik wat meer doen aan bewegen. Toch meer gezondere keuzes maken en het daarmee doen. Plastische Chirurgie is niet wat ik wil
Eerst en vooral een dikke knuffel! Ik denk dat je zeker niet alleen bent met dat gevoel. Voor mezelf is het wel herkenbaar, maar dan niet door zwangerschappen maar door medische dingen een lichaam vol littekens, striemen en 40 kg dikker en dan nog permanent een stomazakje op m'n (hang)buik. En eerlijk, het gaat heel erg op en af met mijn zelfbeeld. De ene keer kan ik echt denken van dit lichaam heeft al veel overleefd dus dit zijn mijn battlewounds. En dan ben ik trots op mijn lichaam. Maar de andere keer kan ik niet in de spiegel kijken. Mijn man zegt ook dat ik voor hem nog steeds de mooiste ben, en hoe moeilijk het ook vind dat te geloven neem ik het wel aan van hem. Eerst zei ik altijd nee ik geloof je niet, nu zeg ik dankje. Klinkt heel simpel maar is wel moeilijk, maar op de duur ga je wel minder negatief denken. Iets wat mij heeft geholpen, en dat is misschien raar, is om naar de sauna te gaan. Dan zie je dat jouw lichaam eigenlijk echt helemaal geen uitzondering is. Klinkt nu misschien alsof ik mensen daar zit aan te staren maar dat is niet zo hoor. Ik heb ondertussen ook aan de paar fotoshoots meegedaan zelfs, waarvan eentje in lingerie met allemaal vreemde mensen met ook een stoma. En ondertussen kan ik zien dat ik er best wel mooi kan uitzien ondanks alles. Zonder dat er fotoshop is gebruikt want vergeet niet dat de meeste perfecte lichamen die je ziet niet echt zijn, daar zit een filter/fotoshop/hele laag plamuur over. Als je echte lichamen dichterbij bekijkt zijn er maar weinige echt perfect. En wat is perfect trouwens, dat betekent voor iedereen iets anders. Het kost me al 3 jaar nu om dit nieuwe lijf opnieuw graag te leren zien, maar het lukt me steeds beter. En ik ben er van overtuigd dat jou dat ook gaat lukken, niet elke dag even gemakkelijk, maar je gaat leren ontdekken dat elk lichaam zijn mooie en minder mooie kantjes heeft. Dat gun ik je echt! Je lichaam heeft prachtige kinderen gedragen, is een warm huisje geweest voor ze, heeft de kindjes van je man grootgebracht. Tuurlijk ziet hij je daarom graag, met of zonder extra tijgerstrepen, en borsten die de zwaartekracht proberen trotseren. Je bent het waard om jezelf graag te zien <3
Lastig als je je zo voelt. Hier precies zo'n lijf na zwangerschappen en jaren borstvoeding. Ik ben er trots op, omdat het me er aan herinnert dat ik mijn kinderen heb mogen dragen en voeden. Ik hoop dat jij ook zoiets mag gaan leren zien als je naar jezelf kijkt.
Ach zo herkenbaar en vervelend. Een jaar na de geboorte van de jongste zag ik een foto van mezelf en dacht. NEE. ik ben toen heel hard gaan sporten en gezond gaan eten en 10 kg afgevallen. Dat voelde in kleding heeerlijk. Maar bloot .. ik kon t niet aanzien, wat je beschrijft, ik dacht wel wees eens trots en lief en tegelijkertijd verafschuwde ik mezelf. Ik heb uiteindelijk toch voor plastische chirurgie gekozen. Ik vond daar altijd wat van. Maar inmiddels weet ik dat je niet mag oordelen over dingen die je niet kent. ( Niet alleen dit, in t algemeen vind ik dat) Ik heb een buikwandcorrectie laten doen en ook een borstvergroting. Zeker dat laatste is een gevoelig onderwerp, met alle media en meningen. Na de operaties heeft t nog heel lang geduurd voor ik dacht, ik ben goed zo. Want ook nu is mn buik nog vol striae en niet zo strak als een 18 jarige. En dat wist ik vooraf en toch viel t tegen. Ik zou nu met wat ik nu weet, zelf eerst hulp zoeken van een psycholoog. Om meer van mezelf te leren houden. En dan als Kers op de taart de correcties laten doen. Dus mijn advies? Werk aan een gezond lijf. Maak DAT het doel. En zoek iemand om je te helpen! Dat is echt niet raar of gek of persee zwaar en beladen. Ga naar de huisarts en vertel hem of haar wat je ons vertelt. Zet m op!
Ik herken het wel, ik was in mijn zwangerschap 28 kilo zwaarder dan nu. En mijn mommy tommy gaat niet weg, slappe borsten en overal striemen. Maar ik accepteer het en probeer van mijn nieuwe lichaam te houden. Ik weet namelijk ook dat andere mensen helemaal zo gedetailleerd naar mijn lichaam kijken als dat ik zelf doe.
Wat heftig en naar dat je je zo voelt Ken het gevoel wel maar bij mij is het nu weg na 3 jaar. Ik zit nu weer heerlijk in mijn vel ondanks dat ik verder niet sport en gewoon eet en drink wat ik zelf wil. Ben wel wat te zwaar voor mijn lengte maar heb er nu geen last meer van en heb ook echt schijt aan wat anderen ervan vinden. Kan je helaas geen tips geven, maar wel succes wensen met de keuze die je maakt. Plastische chirurgie kan heel veel, maar lost het dan automatisch je zelfbeeld op? Ik zag laatst een vrouw in de sauna met een litteken over haar hele buik/heupen van - ik gok - een tummytuck maar dat lijkt me helemaal vreselijkZo een enorm litteken... Dan vind ik een hangbuikje mooier Ik hoop dat je je zelfverzekerdheid weer terug krijgt!!
Tja... het vrouwelijk lichaam na het krijgen van kinderen. Ken je dit stukje? Ik vond het heerlijk hilarisch herkenbaar. Het Verschil Tussen Mannen En Vrouwen https://g.co/kgs/bEhqNmU Verder kan ik als tip meegeven om de mooie kanten van je lichaam op te zoeken en te benadrukken. En bedenk dat het bij iedere vrouw in meer of mindere mate zo gaat. We zijn deze week op vakantie en zitten hier dagelijks in het zwembad. Als je dan om je heen kijkt (allemaal gezinnen hier) zie je nauwelijks vrouwen (moeders dus) met een mooi zandloperfiguur. De meesten dragen badpakken die de buik nog een beetje in toom houden. Bij sommigen komt de buik gewoon over het bikinibroekje heen. Nagenoeg allemaal hebben ze 1 of meer van dit: brede heupen, dikke billen, hangborsten, vetrolletjes, striae (heb ik op m'n heupen én buik). En dat hoort er allemaal bij. En dat mag er ook gewoon zijn. We zijn mensen. Vrouwen. En we hebben een heel kind gemaakt en op de wereld gezet en gevoed. En dat kan je zien.
Helemaal mee eens! En weet je? Ik heb een prima maat hoor, 38-40 en vroeger nog veel slanker ( ook na de kinderen) maar ook dan heb je vetrolletjes en theezakjes etc. Ook ik heb strepen en striae en horror!! Spataderen mensen denken vaak dat je met maat 34-36 het perfecte lichaam hebt. Dat is gewoon niet zo. Het ziet er mooi uit in kleding, maar zonder wil je het echt niet zien hoor!
Eens. T staat waarschijnlijk nog wel mooi bij meisjes van 20. Maar op mijn leeftijd (48) zeker niet meer. En sowieso vind ik wat rondere vormen mooier op een vrouwenlijf. Maar dat is persoonlijke voorkeur (helpt ook bij het accepteren van je eigen overgewicht )[/QUOTE]
Ik herken de onzekerheid zeker. Sinds er in mijn omgeving meerdere jonge vrouwen ernstige ziektes hebben gekregen en dus moeten dealen met een niet gezond lichaam, probeer ik mijn lichaam ook meer vanuit het oogpunt van gezondheid te bekijken. Mijn lichaam is misschien niet helemaal perfect en zo mooi alsnik zou wensen, maar ik ben wel fit en gezond. En dat is mij eigenlijk het meeste waard. Dus als ik dan een ontevreden pieker bui heb, probeer ik dat tegen mezelf te zeggen. Soms helpt dat goed. En als ik in een onzekere bui ben dan ga ik juit dan niet in de spiegel kijken n doe ik kleren aan waar ik me gelukkig in voel.
[/QUOTE] Tot mijn 37e had ik kindermaat 176… geloof mij, dan zijn shirts met roze bloemen echt niet leuk meer! En zoals ik al zei: ook dan ziet je lichaam er niet perfect uit. ts: geloof mij: iedere vrouw kijkt naar haar lichaam en ziet dingen die ze niet mooi vind. Jouw man zegt dat het hem niet uitmaakt, geloof hem dan. probeer voor jezelf te kijken hoe je het anders wil en kijk tot hoever je daar je doel in kunt behalen, maar probeer jezelf niet gek te maken. je mag best een klein beetje onzeker zijn, maar kijk om je heen: de meeste mensen zijn verre van perfect! Jij mag er ook zijn
Ach ik heb nog steeds acné in mn gezicht, 28 jaar met acné and still counting on. Die mommy tummy, extra taillerol en extra strepen heb ik minder last van, dát valt te verbergen. (Make-up is geen optie, dan volgt een volle breakout ongeacht het type of merk) Groeispurt in pubertijd had ik al zebra lijntjes op mn heupen gekregen (ookal was mn gewicht 47kg tot en met mn 23e). Die striemen van zwangerschap zijn wat dat betreft matching pairs. Ben nu gewoon een sneeuwtijger van 63kg in stealthmode. It's an upgrade! Ohja en spataderen, lelijke plekken op mn benen van de dubbele aderontsteking van de zwangerschap. Maar korte broeken of rokjes zonder een legging droeg ik toch al niet. Chronische knieontsteking heeft de hele boel eerder al aan gort geholpen dus die aders daar waren al uitpuilend zeg maar. Ziet er niet charmant uit.
Ik ben 45+, zo'n 15 kg te zwaar (vooral buik) en heb er eigenlijk niet zo'n last van. Ik merk wel dat ik mijn leuke jurkjes in de kast laat hangen ondat die teveel mijn hangbuik accentueren. Maar ik heb heerlijke.wide.leg broeken met elastieken band die veel lekkerder zitten. En als het me wel erg gaat storen dan zal ik er wat aan moeten gaan doen.
Ik heb nooit een ‘mooi lichaam’ gehad. (En tuurlijk vind ik het wel eens jammer, maar het is wat het is. Ze doen het er maar mee en ik ook.)
Heel herkenbaar wat hierboven staat. Ik ben 40, heb een zandloper figuur en prima in kleding maar zonder zie ik de ingezakte flubberbuik, stevige bovenbenen en een goede derrière , slappe boven armen en wat pappiger/dikker na de zwangerschappen. Je voelt je er nu ongelukkig door en die fase heb ik ook gehad. Wat daarna volgde is bewust kiezen voor een gezondere levensstijl, sporten en gewoon veel lopen ipv de auto pakken. In huis actief. Ik ben gaan cuppen thuis (kan ik je aanraden )en dat geeft een stevigere huid maar in bikini heb ik nog steeds een echt moederlijf. Door gezonder te leven kon ik leren accepteren hoe het was. Ik deed wat er in mijn macht lag en vind het nu wel prima. Ja het is 100% anders dan toen ik 20 was, maar toen had ik ook een 100% ander leven. Ik hoop dat het je lukt om jezelf meer te accepteren, echt hoor we zijn allemaal uitgerekt en de boel hangt, echt
Hey ik heb ouderen gewassen en afgedroogd, uiteindelijk gaat het allemaal hangen. Hang je eigen slingers dan maar op, want er is nog genoeg leuks te beleven en met een leuk humeur is alles net wat stralender. Liever oud en lelijk met een grote ondeugende grijns als somber. Enige wat ik nog moet doen is oud worden, maar ook dat is een kwestie van perspectief
Herkenbaar hoor Na de zwangerschappen is het niet meer goed gekomen. Oh ja ik ben in het jaar dat ik veel ellende had 10 kilo afgevallen maar dat was geen gezonde periode. En nu in de overgang is het er allemaal bij gekomen. Met en zonder kleding, ik heb geen figuur meer, het is meer een grote blob. Mijn ex vond het allemaal niks, hij gaf aan dat hij mijn “moederlijf” (zoals hij het noemde) niet aantrekkelijk vond. Sinds we uit elkaar gingen, heb ik eigenlijk ook nog geen tegengeluid van een andere man gehoord, maar helaas wel weer wat niet zulk leuk commentaar op mijn lichaam. Ik snap het ook wel. Esthetisch gezien is het ook niet meteen ideaal. Desalniettemin probeer ik toch om puur op functionaliteit wel positief naar mijn lijf te kijken. Ik heb 3 kinderen gebaard en gevoed. Het is sterk genoeg om te kunnen werken zodat ik een goed leven voor mijn kinderen kan creëren Ik ben aan het sparen voor een spatader behandeling zodat ik weer eens een korte broek kan dragen En nu mijn blessure eindelijk aan de betere hand is ga ik weer sporten. Ik hoop dat je linksom or rechtsom weer wat liefde voor je lijf kan opbrengen. En alsjeblieft, als je man zegt dat ie je mooi vind neem dat dan ook aan. Hij zegt dat niet voor niks. En laat je dat ook een boost geven.