Wat verdrietig. In ons samenlevingscontract is opgenomen, dat wanneer wij uit elkaar gaan, en ik zou ons huis verlaten, hij wel mee moet betalen aan de nieuwe inrichting van mijn nieuwe woning. Omdat hij bijv. spullen houdt waar wij samen voor hebben betaald, denk aan gordijnen, vloer, bank, tv e.d.. Ik denk dat het handig is even samen door het huis te gaan, kijken wat hij houdt en wat jij dus nodig hebt. Je schrijft dat je niet veel gedoe wilt hebben daarover, maar veel vrouwen komen er daardoor bekaaid van af, terwijl je wel tien jaar een gezamenlijke huishouding hebt gevoerd. Sorry, alleen een beetje praktische info. Wens je veel sterkte.
Wat betreft koophuis enz heb ik geen idee maar wat ik jou als tip mee wil geven bij het opstellen van een ouderschapsplan....probeer alle emoties buiten te laten. Jullie houvast hierin moet zijn: " het gaat niet om mij..het gaat niet om jou, het gaat om de kinderen" al jouw belangen en die van hem tellen op dat moment niet mee als je je eigen belangen laat mee tellen in het opstellen van een o.plan komen jullie er niet uit en wordt het een ellendig proces met onnodig veel ruzies en verdriet. Op het moment dat mijn ex en ik dat echt goed beseften, hebben we een heel mooi plan kunnen opstellen waarbij de kinderen veel baat hebben en wat ook voor een hoop rust zorgt, bij ons zelf maar ook bij de kinderen. Toen wij uit elkaar gingen waren de kindjes ongeveer de leeftijd als dat jullie kinderen nu hebben. De jongste begreep er niet veel van dus alles was wel prima. De oudste maakte zich vooral druk of hij zn speelgoed mocht meenemen. Mn ex verhuisde en heeft de kinderen hun eigen spulletjes laten uitkiezen voor hun nieuwe kamer. Zodat ze echt hun eigen plekje ervan konden maken. Het is best lastig om te vertellen dat papa en mama uit elkaar gaan tegen zulke kleintjes want we wilden niet zeggen we houden niet meer van elkaar..bij een kind kan dat heel anders overkomen dus hebben we gezegd dat we veel betere vriendjes voor elkaar zijn als papa zijn eigen huisje heeft en mama ook. De kinderen hebben er nooit last van gehad dat we uit elkaar gingen, naar elkaar toe hebben we ook duidelijke afspraken gemaakt dat we elkaars rol als ouder niet afzeiken bij de kinderen. We praten met respect over elkaar en naar elkaar toe.
Nogmaals bedankt allemaal voor jullie fijne reacties en ervaringen. We zijn druk bezig met regelen, en ondertussen gaat het normale leven ook gewoon door, werk en school etc.
Je ex wil in het huis blijven begrijp ik? Toen wij uit elkaar gingen hebben we er voor gezorgd dat de woning naar mijn ex man ging. Via de hypotheker toen geregeld, ontslag uit hoofdelijkheid. Wat inhoud dat de volledige hypotheek dus naar hem ging en ik nergens meer voor verantwoordelijk was of nog ergens aanspraak op kon maken. Als we de woning zouden verkopen hadden we ook beide een schuld. Mijn ex wou daarom alles op alles zetten om de woning op naam te krijgen, om die schuld dus. Wij hadden wel NHG, en wat ik begreep is dat hij net iets tekort kwam voor een nieuwe hypotheek maar dat de NHG dat opzich heeft genomen. Hij heeft nu een hoge hypotheek, en daarom heb ik destijds gezegd dat ik een stuk minder alimentatie wou want anders was het moeilijk voor hem te doen. Daarnaast raad ik je aan om echt een mediator in de hand te nemen. Er komt namelijk behoorlijk veel bij kijken. Al is het alleen voor het ouderschapsplan, dit is zo belangrijk Sterkte voor jullie beide
Mijn man en zijn exvrouw zijn gescheiden toen de kinderen 8 en 5 waren. Zij hebben een 'gelukkige scheiding'. Ze respecteren elkaar volledig als ouders en er zit in principe geen licht tussen hoe zij de kinderen opvoeden. Co-ouderschap De kinderen wonen exact 50-50 bij beide ouders. Ma-di-wo altijd bij moeder, do-vr-za altijd bij vader en de zo om-en-om. Deze verdeling kwam het beste uit qua werkdagen bij beiden. Er is een kinderrekening. Hierop storten beide ouders de bijdrage in de kinderkosten en hiervan hebben beide gezinnen een pasje. De ander in zijn/haar waarde laten Ze spreken nooit kwaad over de andere ouder. Ze bemoeien zich niet met de opvoeding van de ander. Ze respecteren de 'dagen' van de ander. En ze gunnen de ander een eigen relatie met de kinderen. Ook al is het soms hartstikke lastig dat je er niet bij bent als de kinderen iets leuks doen voor het eerst. Of als de ander iets doet (of laat) wat jij anders zou doen. Gewoon 'samen' kunnen zijn Als een van de kinderen iets heeft (ouderavond) of jarig is, dan gaan ze daar gewoon samen heen. Op verjaardagen zit de ex-schoonfamilie van mijn man, de zijne en intussen zelfs mijn familie kriskras door elkaar. Zijn ex en haar nieuwe partner waren ook op onze bruiloft. Voor de kinderen de normaalste zaak van de wereld. En gelukkig maar. Evenwicht Mijn man was al een jaar of drie gescheiden voor hij begon te denken aan een nieuwe relatie. Hij heeft eerst zijn evenwicht gevonden met de kinderen en zijn ex. Ook zijn exvrouw heeft eerst gewerkt aan haar evenwicht met de kinderen en mijn man. Kortom, belangrijke tips: Rust Respect Regelmaat/Ritme Heel veel sterkte met de grote veranderingen die jullie te wachten staan. (PS: kinderen zijn intussen 17 en 14. En ik ben ongeveer 5jr samen met mijn man)
@hilly: zo is het bij ons ook. Heel fijn voor ons maar ook voor de kinderen. Wij hebben dan geen kinderrekening maar wellicht een goed punt om over na te denken. Hij heeft nu een leuke vriendin en ik heb ook mijn partner met een derde kindje opkomst. Dus het kan allemaal wel maar respecteer elkaar en denk vooral in het belang van jullie kinderen
als je na 10 jaar nog steeds goed met elkaar om kunt gaan moet je niet uit elkaar gaan- maar voordat ik veel kritiek krijg- dat is mijn mening
Wij gaan helemaal niet zo leuk meer met elkaar om na ongeveer 10 jaar- maar ja, ons 2e kind is nog onder de 2 jaar. En de eerste jaren met jonge kinderen zijn zo heftig- dan heb je ook weinig tijd voor elkaar. Ik ben aan het volhouden omdat ik m'n kinderen een stabiel gezinsleven wil bieden- en zou dus heel blij zijn als we nog leuk met elkaar om zouden gaan. Ik zou dus aanraden vol te houden. Er komt een betere tijd. En kinderen lopen er meer van op dan je van tevoren bedenkt, is mijn ervaring vanuit m'n werk.
Lijkt me dat je niet zomaar je huwelijk of relatie opgeeft en vooral vrouwen (mijn ervaring) werke daar in een langere tijd naartoe. neem aan dat ts er zelf achter staat als ik haar verhaal zo hoor. liefde kan over zij Maar dat je goed met elkaar kunt omgaan vanwege de kinderen betekent niet vanzelfsprekend dat je gelukkig bent samen of daar nog uit zich op hebt. Helaas hier kunnen vader en ik elkaar niet luchten ik zou al blij zijn met een ietwat normale re omgang. Maar ja takes 2 to tango
Hoe stabiel is dat gezinsleven dan, wanneer je als ouders niet meer zo leuk met elkaar omgaat dan? Kinderen voelen heel goed aan dat het niet meer strookt tussen papa en mama. Al ga je nog netjes met elkaar om, als er geen genegenheid is, geen knuffel, geen zoen, maar slechts een goede verstandhouding, wat geef je een kind dan mee? Mijn ouders gingen en gaan zo met elkaar om. Oké, andere generatie dat is één. En punt twee is dat ze na al die jaren heus wel op hun manier van elkaar houden. Maar ik kan me niet herinneren dat ze ooit knuffelden, zoenden of zelfs iets deden wat er op leek. Dát heeft mij beschadigd. Ik heb niet geleerd wat het is om echt lief te hebben. Dat is de andere kant. De hele scheiding is voor mij (en mijn ex) een heel groot vraagstuk geweest. Waarom ga je uit elkaar als je best nog wel overweg kan met elkaar? Wij deden het om te voorkomen dat we de pest zouden krijgen aan elkaar (want heus, die bloed onder de nagels vandaan momenten zijn er echt). Mijn eigen vraagstuk was vooral; wat geef ik mijn dochter mee op moment dat ik min of meer het huwelijk van mijn ouders herhaal? Zij zou leren dat je niet voor je zelf mag kiezen bijvoorbeeld. Dat je maar moet blijven hangen in iets wat niet goed is, maar ach.. alleen is ook maar alleen. Ik wil haar meegeven dat ze ALTIJD mag kiezen voor zichzelf. Zij mag gelukkig zijn. Zij mag laten zien en zien wat liefde is, genegenheid. Weet je, met mijn buurman kan ik ook heel goed overweg. Maar ik ben niet verliefd. Ik hou van mijn buren, absoluut. Maar dan ga ik toch nog niet met ze samenwonen? Er moet dat extra zijn. Waardoor je lekker tegen elkaar aan wil zitten op de bank. Waarbij je gewoon in het bijzijn van je kinderen wil laten zien hoeveel en hoe groot die liefde is om te delen. Dat gebeurde hier niet meer. Het werd een gewoonte. En na drie jaar heel hard werken van beide kanten, kwam er niet meer uit dan dat. Maar we houden nog steeds van elkaar. Daarom lukt het nu waarschijnlijk om elkaar los te laten en elkaar het geluk écht te gunnen. Iets mooiers kan ik mijn kind niet meegeven lijkt me.
Dit is precies hoe wij met elkaar omgaan, genegenheid naar elkaar is er niet meer. Geen knuffels, arm om elkaar heen of wat dan ook. De oudste begint nu te merken dat het niet 'klopt', wat erg pijnlijk is om te zien
Wat een nare situatie withinsin. Ik denk dat je soms heel sterk moet zijn om vol te houden, maar soms ben je ook juist heel sterk als je durft los te laten (mits je je er zeker van voelt dat dit realistisch gezien het beste is).
Hi withinsin. Ook mijn ex en ik zijn uit elkaar gegaan toen de jongens 4 en 2 waren. We hebben ze alleen verteld wat er stond te gebeuren. Feiten. Dus niet, papa en mama houden niet meer van elkaar... We hebben uitgelegd dat papa en mama apart van elkaar gaan wonen en dat ze om de twee weken bij ons zouden zijn. We hebben het pas vertelt toen alles rond was, dus mijn ex had toen al een woning gevonden. Wij zijn ook op goede voet uit elkaar gegaan, maar het eerste en tweede jaar heeft wel diepe dalen gekend hoor. Een mediator heb je niet nodig. Die kost je alleen onnodig geld. Wel moet je een ouderschapsplan opstellen, maar daar ben je mee bezig las ik. Laat je goed informeren door de belastingdienst. Zolang je in elke situatie het belang van je kinderen voorop zet en je ex partner ook, dan komen jullie er alle 4 goed uit. Natuurlijk is in de ogen van de meeste mensen bij elkaar blijven de beste optie, maar wij gescheiden mensen weten wel beter.. soms is de situatie beter als iedereen veilig en gelukkig is. Wij zijn nu 3 jaar verder en we gaan in goede harmonie met elkaar om. Ik ben zwanger van mijn nieuwe lief en partner en ex partner kunnen het prima met elkaar vinden. We praten, we lachen en helpen elkaar waar nodig. Waarom? Omdat onze kinderen daar gelukkig van worden en leren dat het leven ook perfect kan zijn zonder dat het voldoet aan de gemiddelde normen en waarden van de samenleving. Houd je taai meid, heftige tijden gaan komen. Maar hoe het ook zal lopen, je komt er weer uit.
Deze situaties zijn heel moeilijk... Ik geef je volledig gelijk, alleen gebeurt er te vaak dat de volgende relatie na 5 jaar ook een gewoonte wordt, en de relatie op ook enz. En zo'n jeugd kan een hel zijn voor kinderen die erin op groeien. Daarom zijn deze beslissingen zo zwaar, en hopelijk maar 1X in het leven te maken (ook voor de kinderen!) Ts, hoe gaat het nu? Hebben jullie al stappen ondernomen?
Dat klopt amdaa. Dat is denk ik het meest enge aan de beslissing. Wij zijn o.a. eerst in relatie therapie gegaan en toen zeiden we al (3 jaar terug) dat wat er ook uitkomt, deze therapie helpt ons hoe dan ook. Is het niet om onze relatie te redden dan wel om wat we over ons zelf in relaties kunnen leren. En daar werk ik nu ook aan. Mijn ex ook trouwens. Zeg nooit nooit. Maar een relatie heeft geen prioriteit nu. Eerst ik en mijn dochter. Tot slot blijft er ook nog gezond versrand over, maar ik snap volledig wat je bedoelt. Ik zie het veel om me heen.