Hoi dames, Ik hoop wat goede raad van meiden te krijgen die misschien in dezelfde situatie hebben gezeten. Ik ben 2 wkn geleden mama geworden van een zoontje. Helaas wil de verwekker van hem niks met hem te maken hebben (geen persoonlijk contact) Wel is hij bereid hem te erkennen (na een vaderschapstest ) en alimentatie te gaan betalen... Mijn gevoel weet niet meer zo zeker of ik hem mijn lieve kleine mannetje wel wil laten erkennen. Maar mijn gekwetste hart roept ook heel hard dat ik wel iets moet doen... Waarom zou hij met zijn leven door kunnen gaan alsof er niks gebeurt is terwijl ik mijn lieve zoontje over een tijd uit moet leggen dat zijn vader hem niet wilde? Kan iemand me helpen dingen op een rijtje te zetten? Waar moet ik aan denken? Wat zijn de voor- en nadelen? Momenteel voelt het alsof de enige reden voor een erkenning de alimentatie is die hij zal moeten gaan betalen. Ik heb dat geld niet persé nodig, natuurlijk maakt het een stuk makkelijker, maar we redden het ook wel zonder.... Ik wil geen beslissingen nemen op basis van mijn gevoel, maar op basis van verstand en het allerbelangrijkste is natuurlijk dat het het beste is voor mijn lieve zoontje.... Helaas heeft mijn gevoel momenteel de overhand en is rationeel denken een beetje moeilijk, ik ben zo onwijs boos op hem.. hoe kan hij nou níks om hem geven....
mijn mening: niet nu laten erkennen... dit kan altijd nog met erkennen heeft hij plicht tot betalen.... maar ook recht op omgang en kan hij dit "eisen". Als hij niet erkent heeft hij in principe ook recht op omgang maar is de weg ernaartoe moeilijker als jij nu niet zeker bent wat je wilt en hoe het zal gaan en zoals je ex niets wilt doe dan voorlopig niets en kijk over enkele maanden nog eens naar hoe de situatie dan is ik heb helaas wel de fout gemaakt om in de zwangerschap te laten erkennen enz. maar heb hier enorme spijt van. (ex doet ook niets, blijft weg maar onrust dat hij eens iets gaat eisen blijft altijd onbewust in mijn achterhoofd)
Ik zeg niet doen Hij heeft dan niet alleen plichten maar ook rechten! En je moet je goed afvragen of jij hem die rechten ook wel wil geven.... Als het nu al zo een eikel is, zou je het dan fijn vinden als hij zijn rechten gaat opeisen en je moet eraan toe geven....
niet laten erkennen en als hij echt iets met zin kind inzit en wil betalen, kan hij ook betalen zonder dat hij het kind herkent heeft maar vandaar hij er geen contact mee wilt, likt hij me er niet al te veel mee in te zitten en na erkenning kan hij wel altijd bezoekrecht eisen gr en proficiat
Alvast bedankt voor jullie reacties! Het is een grote angst van me, dat hij later toch nog gebruik wil maken van zijn rechten na erkenning.. Ik ben bang dat hij hem nu gaat erkennen, vervolgens volledig uit ons leven verdwijnt om over een paar jaar weer voor de deur te staan (niet ondenkbaar, voor zijn werk is hij vaak langere tijd in het buitenland en zijn standplaats zou zo kunnen veranderen van NL naar weetikveelwaar....) Hij heeft tijdens de zwangerschap al gezegd dat hij een erkenning en het betalen voor hem ziet als een verplichting, dat hij iets moet doen zodat hij nog met zichzelf kan leven (goh) Willen betalen is dus een groot woord Ik noem het liever het afkopen van zijn schuldgevoel en ik weet niet of ik daar wel aan mee wil werken :x Misschien is het inderdaad het beste om het nu maar gewoon even te laten rusten, en over een tijdje te kijken hoe en wat..... Kan hij trouwens nog iets opeisen, of kan hij erkenning afdwingen als vader zijnde? Ik vertrouw hem voor geen meter en het zou me niks verbazen als hij me nog flink dwars gaat zitten (niet nu, verwacht ik, maar misschien over een tijdje....)
wel is een goede vraag ik ben van belgie en stel me dezelfde vraag nu ik weet wel als je dure advocaat neemt en liefst de beste van je provincie, win je gewoon vaak en krijg je sneller je zin ( heb het meegemaakt met scheiding, ik had de duurste en kreeg direct gelijk zonder veel gepraat) of het eerlik is is iets anders dus moest mijn ' verwekker' komen opdagen, gooi ik er even een dure advocaat tegen aan en hij komt met pro deo dus heb niet zoveel bang kameraad van me had ook pro deo en die zei: een moeder kan DNA test tegen houden ( nu ik dacht altijd van niet dat rechter dit beslist) en die pro deo zei als kind 1 jaar is, is het te laat voor erkenning ( ook dit betwijfel ik) als je het echt zeker wil weten eens op gesprek gaan bij advocaat gr
JA hij zou naar een rechter kunnen gaan om omgang te eisen (en erkenning) hij moet dan zelf dit aanvragen en dus gaan betalen, vaak ook met een dna test (vaderschap) afhankelijk van het verhaal, de situatie en de motieven wordt dan evt erkenning toegezegd door de rechter. in dat geval MOET hij betalen en heeft hij recht op omgang dus. Deze omgang is voor jonge kinderen vaak nog minimaal en jij zou kunnen stellen hem niet te vertrouwen en omgang te willen met jou erbij of met iemand erbij die jij vertrouwt. daarom mijn advies: zolang hij niets doet, doe dan ook niets hoe langer hij wegblijft des te minder kans hij uiteindelijk maakt op een vaderrol.
Helemaal waar wat koetjekuuk zegt. Hoe langer het duurt, hoe moeilijker het wordt om procedures tot een resultaat te brengen. Het is wel zo tegenwoordig dat vaders recht hebben op gezag, tenzij het niet in het belang van het kind is. Dat belang van het kind begint bij het contact met beide en de verzorging van beide ouders. Mocht je nu laten erkennen, dan wordt middels een procedure gezag relatief makkelijk te verkrijgen voor hem als je er niet mee akkoord gaat. Ik weet niet in hoeverre jij het werkelijk niet vertrouwt, maar als je het echt niet vertrouwt, sluit ik me bij mijn voorgangers aan, niets doen. Wel is het zo dat hij sowieso procedure kan starten voor erknning, omgang EN gezag, ookal laat jij hem niet erkennen. Alleen dan wordt gezag (zeker de eerste jaren) vrij moeilijk toegekend... als jij hem wel laat erkennen, wordt sneller vanuit gegaan dat jullie communicatie dusdanig goed is dat gezamenlijk gezag niet schadelijk is (juist goed) is voor het kind.
Ik heb geen ervaring hiermee (heb een gewone relatie met de vader van mijn kinderen, dus uiteraard heeft hij ze erkend). Maar gevoelsmatig vind ik het een vreemd idee om niet te laten erkennen. Het is voor een kind belangrijk om te weten waar hij vandaan komt en wie zijn ouders zijn. Door de vader te laten erkennen, ligt dit officieel vast. Dus zolang je geen heel goede reden hebt om het niet te doen (vader is gevaarlijk voor jou en/of je kind, bijvoorbeeld) zou ik zeggen: wel erkennen. Maar nogmaals: ik zit in een heel andere situatie en kan er dus eigenlijk ook niet zo goed over oordelen hoe het is om kinderen te hebben van iemand met wie je geen relatie hebt (en misschien ook nooit hebt gehad).
ik snap je zin weten van waar je komt, maar je kan dit zelf later ook vertellen zonder nu te erkennen wat anders met BOM en lesbische ???? daar weten de kids het ook niet of dat goed is of niet geen idee van ben zelf zo geen kind. maar veel vaders zijn het woord 'papa' ni waard. en als je verdwijnt in zwangerschap en alleen maar je zin gaat doen, niks mee betaald,.... waarom zou je dan, als het kind er is 'papa' mogen gaan spelen? ik vind dat je ofwel papa ben bij bevruchting al ofwel nooit gr
Iedereen bedankt weer voor de reacties! @ Jente: in onze situatie is hij degene die zich een dure advocaat kan veroorloven Het is een erg welgestelde man en daar kan ik echt niet tegenop... @ Koetjekuuk & Lilia, bedankt voor de uitleg! Ik kan me niet voorstellen dat hij gezag gaat eisen, of in ieder geval niet nu... Het enige wat hij wil is zijn schuldgevoel afkopen Let wel, ik heb er alles aan gedaan hem als vader zijnde te betrekken bij de zwangerschap en ik wilde echt niks liever dan een vader voor mijn zoontje. De deur zou nu nog steeds voor hem openstaan maar ik vind een erkenning gewoon niet nodig, laat hem dan eerst maar bewijzen dat hij écht een vader wil zijn (maar goed, dit gaat niet eens gebeuren denk ik) @ Bri: ik snap je gedachte hierover wel, het was namelijk exact hoe ik dacht voor dit allemaal gebeurde. Ik wilde dat hij mijn zoontje zou erkennen en ook zijn naam zou dragen etc... Maar waarom? Ik kan hem nu ook vertellen wie zijn vader is. Ik ben degene die er altijd voor hem zal zijn, op mij kan hij rekenen.. op zijn vader niet. Ik heb om me heen gezien dat (inmiddels volwassen) kinderen het vreselijk vonden dat ze de naam van hun vader droegen terwijl de vader nooit naar hun omgekeken had... Dat is even wat betreft de naam Wat betreft de erkenning zie ik geen enkele meerwaarde, meneer zal toch niet in ons leven zijn en ik ben echt heel bang dat hij over een paar jaar dan toch ineens mijn zoontje komt 'opeisen' en zoals hier eerder al aangehaald is, is het vanuit een situatie van erkenning toch weer wat makkelijker... Nogmaals, hij is welkom.. De deur staat voor hem open (omwille van mijn zoontje!) maar laat hem dan eerst maar bewijzen te handelen in belang van ons kind en niet in zijn eigenbelang. De titel vader is hij niet waard, een vader is iemand die er voor zijn kind is. Een verwekker zijn maakt hem nog geen papa, dat heeft hij me helaas wel geleerd.