Ik heb "je weet in elk geval dat je zwanger kunt worden" (maar ik had heeeel graag zwanger willen blijven! ) wel tig keer gehoord.... En "het was blijkbaar niet goed, is goed van de natuur". Tja, dat kan wel zo wezen, maar daarom hoef ik dat nog niet leuk te vinden! Maar goed, ik geloof best dat het moeilijk is voor mensen om iets te zeggen en ze bedoelen het allemaal goed. Een collega wist helemaal niks te zeggen en dat zei ze ook. Het valt me ook op dat als je verteld dat je een miskraam hebt gehad, de meeste mensen óf wel iemand kennen die het ook heeft meegemaakt, óf dat ze het zelf hebben meegemaakt. Zo leer je mensen ook op een andere manier kennen. Heel apart eigenlijk...
ok hier nog een... "er komt nog wel een nieuwe kans voor jullie.." Mijn antwoord "ja misschien wel.. ik hoop het.. maar ik wilde geen "nieuwe kans" ik wilde déze kans...!" Wat kunnen mensen toch dom reageren..Soms moet ik er ook wel om lachen hoor.. dan weten ze echt niet waar ze het over hebben..
Wat een goed topic! Ik heb gelukkig van de meeste mensen in mijn omgeving een hele lieve reactie gehad, bossen bloemen, kaartjes, een baas die zegt "neem de tijd die je nodig hebt". Maar de paar missers komen natuurlijk extra hard aan. Wat ik zelf heel erg vond wat dat we in het ziekenhuis bij de verloskamer - vlak na de miskraam - lang moesten wachten in een kamertje waar een kalender hing met een foto van een stralende baby erop. Verder vond ik het ook afschuwelijk toen we binnen kwamen op de afdeling (het was een uur of 5 's ochtends) dat ik een verpleegkundige tegen een ander hoorde zeggen "Is het volle maan ofzo?". Gelukkig waren ze wel zo nadenkend om ons op een eigen kamer te leggen en heb ik verder geen pasbevallen moeders of babietjes gezien. Tot slot ben ik woest op een of andere jonge gynaecologe die absoluut het verkeerde vak heeft gekozen. We kwamen daar twee dagen na de miskraam op controle, ze ontvangt ons met een stralend "Wat kan ik voor jullie doen?". Als ze twee tellen het dossier had gelezen had ze mijn het verhaal, waarbij ik mijn tranen niet in kon houden, kunnen beparen. Afschuwelijk was ook hoe ze, nadat we het verteld hadden, met haar handen aan het toetsenbord en de ogen op de computer toonloos zei "Nou, dat was wel schrikken". Of zoiets. En dat terwijl ze toch tegenwoordig echt communicatietrainingen geven aan a.s. artsten. Als je niet met mensen kan omgaan kun je toch echt beter een ander vak kiezen lijkt mij. Ik heb er in ieder geval voor gezorgd dat we bij de herhaalcontrole een andere arts krijgen. Overigens waren de arts die ons direct na de miskraam hielp en de arts die naar het kindje heeft gekeken wel super aardig, dat hadden we op dat moment ook wel nodig.
Belt er een collega om te informeren hoe het met je gaat. Hartstikke lief natuurlijk, maar na 2 minuten moest ik me echt inhouden. Ze begon over een zwangere collega. Tja die moest stoppen met werken (ze is bijna 30 weken) vanwege Icheas en wat andere kwaaltjes. Ik had heel veel moeite om niet te roepen, met alle liefde die kwalen als ik daarmee onze kindjes had kunnen krijgen ! Heb me ingehouden en het gesprek afgesloten. Laat maar, ik moet door want het is AL 4 WEKEN geleden zoals ik ook te horen kreeg van iemand anders..... Groetjes Monique
Ik heb ook een hoop gehoord wat er al staat. Maar wil het nog wel even zeggen, omdat het misschien wat oplucht. - je bent nog jong - je kunt in ieder geval zwanger raken - je moeder heeft een miskraam gehad - je tante heeft ook een miskraam gehad - de natuur heeft ingegrepen - het komt voor bij 1 op de 7 vrouwen Ja dat weet ik wel allemaal, maar dat maakt het verdriet nog niet minder erg! Zo ik ben het weer ff kwijt, Iedereen sterkte! Veel liefs
Oké, hier ook nog één dan. Hij valt onder de categorie domme opmerkingen van artsen. Eerst een korte inleiding: vanwege een miskraam in december mocht ik bij mijn vorige zwangerschap rond 7 weken naar de verloskundige voor een vroege echo. Dat was even een domper, want ik bleek toen nog geen 5 weken zwanger te zijn. Kwam waarschijnlijk door de onregelmatige cyclus na mijn eerdere miskraam dat we daardoor misgerekend hadden. Maar goed, om wat meer duidelijkheid te kunnen krijgen, mocht ik een dag later een echo laten maken bij de gyn. Die constateerde dat ik 5w1d zwanger was en adviseerde mij twee weken later terug te komen voor een vervolgecho. Goed onthouden, want dat is een belangrijk detail. Ik gaf aan dat ik bij de verloskundige al een afspraak had staan. Ook twee weken later en ook voor een nieuwe echo, dus die echo bij de gyn was niet nodig. Twee weken later bij de verloskundige een goede echo met een kloppend hartje. Helaas is de zwangerschap wel misgegaan bij 10w6d. Omdat dat mijn tweede miskraam op rij was, stuurde de verloskundige mij terug naar de gyn om te kijken wat voor onderzoeken er nu eventueel gedaan konden worden. Ik kreeg natuurlijk een verwijsbrief mee waarin uitgelegd stond dat dit mijn tweede miskraam was en wat de gyn nu adviseerde aan onderzoeken. Ik dus twee dagen later, met het vruchtje dat ik had opgevangen, naar de gyn. Na even wachten werd ik binnengeroepen. Wat denken jullie dat ze zegt: "ZO, MEVROUW WITTENS, SPANNEND HE?" :thumbdown: Een fractie van een seconde was ik met stomheid geslagen. Toen heb ik het potje gepakt waarin ik het vruchtje bewaarde en dat op haar bureau gezet en heel kalm gezegd: "Nee hoor, dat valt wel mee zoals u ziet." Achteraf ben ik blij dat ik op dat moment zo adrem kon reageren. Ik hoop ook van harte dat die vrouw zich daarna ronduit kut heeft gevoeld. Wat denken jullie? Ik vind 'm wel een plekje waard in de eregallerij van domme (wát een understatement) opmerkingen... Groetjes, Renée
Hoi Renee Wat heb jij adrem gereageerd. Had ik denk niet gekund. Maar wel goed van je! Hopelijk voelde die mw zick k*t. Hopelijk leert ze ervan, al hebje er nu niks aan. En krijg je nog vervolgonderzoeken?
Wat een ongelofelijk domme opmerking! Maar jouw opmerking terug was lekker adrem en goed. Mèn, want zijn sommige artsen tactloos...
Hoi! We krijgen inderdaad nu wat extra onderzoeken, al verwacht de gyn dat daar niet veel uitkomt. Waarschijnlijk gewoon twee keer domme pech. In eerste instantie wilde ze alleen chromosomenonderzoek laten doen d.m.v. bloed prikken, maar op mijn verzoek hebben ze nu ook geprikt op onder andere stollingsafwijkingen. Vooral omdat mijn vader en twee oma's een herseninfarct hebben gehad. Resultaat: 7 buisjes bloed afgegeven. 14 juni mag ik bellen voor een aantal uitslagen. Ben best benieuwd. Groetjes, Renée
Enne...ja, achteraf stond ik ook wel te kijken van mezelf. Maar ik ben wel best trost op mezelf dat ik me niet door zo'n domme en lompe opmerking uit het veld heb laten slaan. Toen ik het een paar dagen later aan iemand vertelde, dacht ik er direct achteraan dat ik vast en zeker een klachtenbrief aan het ziekenhuis zou sturen. Niet echt de moeite waard, dus dit topic was voor mij een echte uitkomst. Mooi even stoom afblazen!
Ik denk dat het vaak voorkomt dat je dossier van tevoren niet goed wordt gelezen, zoals bij jou ook lijkt te zijn gebeurd, Renee. Toen ik bij de gyn zat, keek hij vluchtig op het scherm en zei: 'dus u heeft toen en toen een miskraam gehad...', waarop ik moest zeggen: 'ja, maar ik zit hier omdat ik ondertussen een tweede heb gehad...'. Hij dacht dat ik voor een nacontrole kwam of zo, terwijl ik toch echt duidelijk contact met de vk had gehad, die mij zou verwijzen voor een echo naar de gyn, om te kijken of alles schoon was. Wilde hij me ook bijna wegsturen zonder echo...ik mocht over een week terugkomen... Waarop ik zei: Ik ben hierheen verwezen voor een echo, de vk heeft het verwijsbriefje persoonlijk bij het ziekenhuis afgeleverd, achter de balie wordt niets gevonden(!), jullie weten van niets en nu mag ik weer naar huis? Vijf minuten later kreeg ik een echo... Daar zit je niet op te wachten als je eigenlijk alleen maar wilt huilen... grrr.. Amber
Dus voor jou ook zo'n fijne, betrokken gyn, Amber? Volgens mij kost het hooguit twee minuten om een verwijsbrief te lezen... DOE DAT DAN GEWOON EVEN! Zo, dat moest er even uit
Nou Renee, ik vind ook dat dat op z'n MINST moet gebeuren! [-( Gelukkig was dezelfde gynaecoloog later een stukker prettiger.. Amber
Hallo allemaal, Toch ook van mij nog even een "spui-momentje" want déze wou ik jullie toch niet onthouden: Ik liep te winkelen, en werd gebeld; "privénummer" stond er in het schermpje. Normaal neem ik dan niet op, maar goed: laat ik eens aardig zijn: ik neem dus op (had ik het maar niet gedaan!) Ja hallo mevrouw u spreekt met ... (iets met energie-nog-wat, ik heb het helaas niet goed verstaan) "u bent nog steeds zwanger?" ............................. "nee, dat ben ik NIET!" was mijn reactie. Totaal overdonderd natuurlijk, en ik heb vrijwel meteen opgehangen. Hij zei nog wel iets van "mijn excuses mevrouw", maar dan had je ver*** je vraag ook wel even anders kunnen formuleren snotaap! Dat vond ik dus wel even een momentje van totale onnadenkendheid. :x
Ik wil ook even spuien, bij ons blijft iedereen maar zeggen, "jullie weten in ieder geval dat het kan". Ja denk ik dan, wat kunnen we dan? We kunnen we zwanger worden, maar niet zwanger blijven. Daar zitten we toch niet op te wachten. Ik snpa best dat je als omstander niet weet wat je moet zeggen, maar ZEg dat dan! Ik word er zo moe van. En mn zwager vind, dat wat gebeurt is is gebeurt, je moet vooruit kijken. Ja hoor, het is niet een auto die ik in de prak heb gerden. Het is ons kindje wat we zijn verloren. Blijkt allemaal niet echt door te dringen. Nou ja goed, we hebben gelukkig heel veel steun aan elkaar en we begrijpen elkaar helemaal, dus daar zijn we heel blij mee. En we willen ook echt wel vooruit kijken, alleen de ene dag gaat dat beter dan de andere dag. Soms zie ik echt nog wel hoge bergen....maar het gaat steeds een beetje beter! Positief denken! bedankt dat ik even heb mogen spuien, de groetjes
Naast veel lief bedoelde opmerkingen, waarvan ik jullie een niet wil onthouden: "ach ja, het wordt nu weer voorjaar," (en dus, dan leggen alle vogels een ei?!), maar daar moest ik eigenlijk wel een beetje om lachen. Het ergst vind ik artsen die ondoordacht iets zeggen, zeker als ze zomaar wat zeggen, waarvan ze niet eens zeker weten of het zo is. De echoscopist die ik na mijn eerste miskraam vroeg hoe lang het nu zo duren voor alles weer normaal was: "meestal gaat het om 1 zwangerschap per jaar." Wat? Nog een heel jaar wachten tot ik weer zwanger ben? Gelukkig bleek dat onzin en was ik binnen twee maanden weer zwanger. Of de internist, waarbij ik liep vanwege het uitblijven van een eisprong door een schildklierprobleem. Ik zei na de eerste miskraam: "het lijkt er in ieder geval op dat ik nu wel een regelmatige cyclus heb," zegt de internist doodleuk:"Nee hoor, dat weet je helemaal niet, het kan ook gewoon een keer toeval zijn geweest..."
vannacht toen voordat ik in slaap viel zat ik weer eens overal aan te denken en hoe het allemaal was gegaan. toen schoot me weer te binnen wat de nacotiseur in het duitse zeikenhuis tegen mij zei toen ik het kapje op mijn mond kreeg: "ga maar een mooie droom uitzoeken" dan lig je daar in een vreemd land in een vreemd ziekenhuis, je bent bijna dood aan het gaan, je ben je kindje aan het verliezen en dan zegt zo'n gast ga maar een mooie droom uitzoeken grrrrr
Ook al is het voor ons nu bijna 5 maanden terug, de mensen om mij heen zijn fantastisch geweest en nu nog, de curretage en het verblijf in het zknhs zijn mij niets tegen gevallen en alles ligt achter ons, toch is er 1 ding dat mij nog gigantisch dwars zit en waar ik nog steeds boos om kan worden: de verloskundige! Ik belde haar maandagochtend met de mededeling dat ik er van overtuigd was een missed abortion te hebben, bloedverlies, weeen, geen zwangerschapsverschijnselen meer alle verschijnselen waren er en het enige dat ze in 1e instantie zei was in de strekking van: Het valt vast wel mee je verbeeld je maar wat! Huh? Ik wist even niets meer te zeggen en ben in tranen uitgebarsten, ik voelde me niet serieus genomen. Overmand door emoties heb ik haar gevraagd of ze me door wilde verwijzen naar de gyn en schoorvoetend heeft zij het ziekenhuis gebeld waar ik die donderdag pas terecht kon en ze zei dat het echt niet eerder kon en anders zou ik die woensdag maar een echo moeten laten maken in de praktijk, ze geloofde me nog niet echt.Op aandringen van mij heeft ze een ander ziekenhuis gebeld (had ze zelf nooit bedacht) en daar kon ik woensdag terecht. Dinsdagavond heb ik een miskraam gehad en gelukkig stond er voor woensdag een afspraak bij de gyn waar ik woensdag ook gecurriteerd ben omdat niet alles meegekomen was. Ik heb geen hoge pet meer op van de verloskundige. Dit was overigens niet de 1e kennismaking met die tuthola, helaas was zij ook bij de aanloop naar de bevalling van mijn dochter 1,5 jaar terug, waar zij mij liever niet te snel overdroeg naar de veilige handen van het ziekenhuispersoneel. Wat een tuthola!(om het maar netjes te houden) Goed idee deze topic!
Nog iets waar ik me aan erger is dat mijn familie zegt : Ach joh de makers leven nog dus komt goed of ze zeggen: Joh meid genoeg kleine neefjes en nichtjes in de familie om je af te leiden en je nog eens te bedenken Daar kan ik zo boos om worden he, genoeg kleine neefjes en nichtjes grrrrr dat doet juist pijn om ze te zien want dan denk je wanneer is het mijn beurt. Ach van je familie moet je het hebben he :c:
wat ik erg vervelend vond waren al die mensen die zeiden: oh dat heb ik ook meegemaakt en nu heb ik 2, 3 gezonde kinderen.... NOU EN! Ik nog niet! Heel veel sterkte allemaal meiden! Neem de tijd voor je verdriet! Liefs Jen