Nou dw jonge dame begint nu toch ook echt...18,5 maand oud. Zij en haar broer maken het me behoorlijk zwaar. Het is ruziën, afpakken, slaan, bijten, zeuren...ik wordt er echt zo moe van. Ik sta er alleen voor en zou best eens willen horen hoe dit nu bij andere gaat. Ze zijn vrij kort naar elkaar geboren en wist ook wel dat dit ging gebeuren en ze kunnen ook heel lief voor elkaar zijn en knuffelen, handje vast houden enz, maar toch... Als mevrouwtje niet snel krijgt wat ze wil, dan berg je maar. Ook als ze honger heeft, iets te lamg duurt, ze haar zin niet krijgt...krijsen en dan echt gillen met zo'n toon dat je je echt afvraagt hoe lang je nog kunt horen en wat moeten de buren wel niet denken. Zij en haar broer hebben ook een deel probleem. Volgens haar broer is alles van hem en pakt dan ook alles af. Krijgt hij het niet wordt hij boos, gaat hij slaan, knijpen,bijten. Maar zijn zusje denkt als het zo moet, bijt, knijp en sla ik ook wel. Ik ben de hele dag aan het sussen, uit elkaar halen, praten, in de hoek en ik ben uitgeput. Ik ben net gescheiden en het geregel en gedoe sloopt je ook wel een beetje dus zal vast meespelen maar dan nog.. Ik vind t behoorlijk zwaar met die 2, ook al zijn ze ook lief en leuk en knuffelkontjes en hou ik zielsveel van ze. Ik kom niet meer aan enige rust toe. Iemand herkenning of tips?
Bedenk regels waaraan je wilt dat de kinderen zich houden, en leer ze deze regels. - als iemand ergens mee speelt vraag je of je ook mag, nee is nee. Nu is dat nog moeilijk natuurlijk maar wij hadden hier een eenvoudige versie daarop - dingen die ze zelf mogen kiezen, om de beurt laten kiezen. Werk met pictogrammen - we hebben met 3 jaar ' kind van de dag' geïntroduceerd. Op deze dag mag dat kind alles als eerste kiezen. Daarmee stop je al die kleine ruzies en blijft het eerlijk voor de kinderen. - leer je dochter dat ze met gillen niet haar zin krijgt. Ze kan leren om op een andere manier iets te vragen, en om even te wachten als dat moet.
Herkenbaar... Was hier van 16-19mnd (ongeveer) echt super super moeilijk. Nu zijn ze 20mnd en op dit moment (*klopklop*) gaat het even redelijk goed. We zijn heel streng in dingen als bijten/slaan en haren trekken. Als één met iets speelt, mag de ander het niet zomaar afpakken. Inmiddels geven ze het terug als je zegt dat dat moet (omdat de één er dus eerst mee was). Soms lukt samen spelen zelfs! joehoe! Dus: ik leef met je mee, vond het echt om te huilen dat ze elkaar zo'n pijn deden en als tip kan ik geven: heel duidelijk en consequent zijn en blijven. Er komt een moment dat ze het snappen...
Ja ik vind het zeker goede ideeën, alleen is de jongste dus pas 18,5 maand en denk Ik niet dat dat helemaal gaat werken. Ik doe mijn best haar uit te leggen dat gillen niet werkt, maar omdat ze nog maar een paar woordjes kan zeggen geeft het haar zoveel frustratie dat ze het idee heeft dat ze anders niet duidelijk is. En soms is het ook lastig om te weten wat ze wil, want ze schreeuwt om alles.
Ik zeg ook steeds, niet afpakken maar vragen. De oudste snapt dat dan wel, en doet het op dat moment wel en gaat het ook goed en wordt er dankjewel gezegd, maar als ik niet kijk gaat het alweer mis. Dan hoor ik dus alleen een hoop gekrijs en wordt er ruzie gemaakt. En de jongste kan nog niet vragen...
Helaas duurt het even voordat het werkt : ) Bij de jongste zal nu vooral werkt om af te leiden. Bij iets afpakken Speeltje terugpakken, uitleggen dat je eerst moet vragen, en dan alternatief aanbieden. Bij gillen uitleggen dat je haar niet begrijpt, en vraag of ze kan laten zien wat ze wil. Niks geven als ze erom gilt, maar vragen om te laten zien, en dan pas geven. Plus benoemen met woorden. Daarmee leert ze dat gillen niet werkt, wijzen en woorden wel. En het kost inderdaad tijd, deze fase is heel lastig. Ik heb rond die tijd heel veel moeten begeleiden, vooral in spel en leren delen en samenspelen.
Ja ik vind het echt lastig hoor, en baal dat ik dan niet ff iemand heb om t even over te nemen. Ik doe mijn best maar na alleen maar gegil aanhoren en corrigeren raakt mijn geduld soms ook even op en wil ik het liefst mee gillen, of wegrennen..maar we zetten door
Het IS lastig, vooral als je het alleen moet doen!! En je kinderen voelen ook alle emoties rondom de scheiding, vergeet dat niet. Heb je echt niemand die kan helpen? Ouders, familie, vrienden? Jij hebt rust nodig om deze fase doorheen te komen + de scheiding. Dat gaat bijna niet alleen. Geef de kinderen zoveel mogelijk positieve aandacht en lichaamlijk contact. Het is ook niet niks als ouders ineens uit elkaar zijn, papa weg thuis enz..
Ik herken je verhaal mbt het ruziën, afpakken etc wel. Mijn kinderen schelen ook maar 13 maanden en de afgelopen anderhalf jaar vond ik ook loodzwaar. De oudste vindt de jongste vaak lastig omdat die met alles wilt meedoen en de jongste snapt vaak nog niet wat de oudste bedoelt als deze juist eens een keertje wilt helpen etc. Eerlijk gezegd zal ik ook wel blij zijn als mijn zoon straks naar school gaat; hij is er ook wel aan toe en die 13 maanden is nu toch nog een behoorlijk verschil. Echt tips heb ik ook niet voor je...het enige wat ik merk is dat kalm blijven vaak nog het beste werkt maar tja...je lontje is de ene dag gewoon soms korter dan de andere dag... De laatste weken heb ik het idee alsof mijn zoontje steeds beter bepaalde dingen snapt en iets minder fel reageert als zijn zusje iets "fout" doet dus deze fase zal heus ook wel weer voorbij gaan. Sterkte ermee, ik weet hoe zwaar het soms kan zijn met 2 peutertjes!
Niet echt...zelf geen familie, vriendinnen zelf druk. Ze gaan beiden 1x per week naar de opvang op een boerderij,erg leuk voor hun en ik een dag voor mezelf. Alleen ben ik dan veel bezig het huishouden op orde re krijgen, dat schiet er ook veel bij in op het moment. En tuurlijk heeft de scheiding effect op alles en ik doe mijn best ze hier goed doorheente begeleiden met veel positieve aandacht, kusjes en knuffels en doe ook veel leuke dingen met ze en maak daar ook tijd voor. Alleen zijn het dus vooral die momenten dat ik dat niet doe en ze zelf gaan spelen, of als ik eten moet koken, of in de winkel...je kent t wel. En als ik een rotdag heb voelen ze dit natuurlijk ook haarfijn aan. Ik wil ze absoluut niet belasten met mijn verdriet, maar het zit er natuurlijk wel en vooral moeheid. Dus het is niet altijd te verbergen en vermijden, het geduld raakt dan gewoon wel eens op. Maar scheiding of niet, dat komt toch overal wel voor?