Ik lees jullie verhalen en heb de tranen over mijn wangen lopen. Wat ontzettend moeilijk moet het zijn om te moeten bevallen maar te moeten weten dat je kindje niet bij je mag blijven. Wil jullie heel veel sterkte wensen!
Lieve vlindermoeders, Ik ben nieuw op de site, maar heb al een hoop van jullie berichten gelezen en er ook veel steun uit gehaald om te weten dat ik niet alleen ben. In het kort mijn verhaal. In januari positieve test, wat waren we gelukkig. Nog geen roze wolk, want eerst maar de eerste echo afwachten. Eerste echo was prima. De 20 weken echo was minder goed, er was maar 1 niertje te vinden, hoofdje en hartje waren niet goed te zien ivm de ligging. Verder alles goed. Verder kregen we te horen dat we een dochter krijgen. Gelukkig, maar ook een beetje bang. Een week later naar een ziekenhuis voor een nieuwe echo, omdat het 2e niertje toch aanwezig kan zijn. Dit was niet het geval en er waren nog meer afwijkingen te vinden. De handjes gingen niet open en er zat vocht achter de longen. Vruchtwaterpunctie gehad, maar niks gevonden. Nieuwe echo met bijna 23 weken, vocht was erger geworden en ook in nek, weinig maaginhoud, veel vruchtwater en handjes nog niet open. We kregen de keuze voor het afbreken van de zwangerschap. Maar omdat ze niet konden vertellen wat de prognose was, was de keuze niet te doen. Het kon meevallen, een achterstand op school of zwaar gehandicapt. Mijn gevoel was dat het echt niet goed was. Er was zoveel mis en snel erger geworden, dat kon geen achterstand op school worden. Elke minuut weer andere gedachten. We moeten door en haar een kans geven en een minuut later weer we kunnen dit haar de pijn niet aandoen. Uiteindelijk hebben we besloten om de zwangerschap af te breken, daarna rust in mijn hoofd, maar toch nog wel een kleine twijfel. Enkele dagen later ingeleid en na een zware bevalling is onze kleine meisje Fay na 23 weken en 6 dagen geboren. Ik ben ook erg ziek geworden van de medicijnen. Koorts, overgeven en diaree. Dat kon er ook nog wel bij. Ze was in het geboortekanaal op gaan rollen en zat een beetje klem. Na de geboorte naar de OK, restant van de placenta verwijderd. 1,5 liter bloed verloren en een bloedtransfusie gehad. Ik ben wel blij dat het niet makkelijk is gegaan, dat ik er wel wat voor heb moeten doen. De klinisch geneticus heeft haar gelijk bekeken en zei dat we de juiste keuze hadden gemaakt. Er was nog meer mis, dan op de echo te zien was. Ze is nog een dag in het ziekenhuis gebleven voor de obductie, daarna kwam ze eindelijk naar huis en hebben we haar met trots kunnen laten zien aan onze familie en vrienden. Na 5 dagen hebben we haar met onze ouders laten cremeren. Het was erg moeilijk om haar daar achter te laten, maar we hebben haar toch nog thuis gehad en vast kunnen houden. Nu zijn we 3,5 maand verder. We proberen ons leven weer op te pakken. Ik ben sinds een paar weken weer begonnen met werken, een paar ochtendjes en langzaam opbouwen. Vandaag is een moeilijke dag omdat ik vandaag uitgerekend zou zijn. Alles om ons heen gaat verder. Een neefje en een nichtje erbij en nog een aantal vrienden die bijna uitgerekend zijn. Erg lastig, maar ik weet dat het leven door gaat en gelukkig maar. Het is een lang verhaal geworden, maar ik wil jullie bedanken voor jullie verhalen. Zo herkenbaar. Joyce
Hoi Joyce, Wat een indrukwekkend verhaal heb je geschreven, ben er stil van.. Gefeliciteerd met jullie dochter Fay, maar zo verdrietig dat ze niet kon blijven.. Helaas weet ik wat je mee hebt gemaakt, hoeveel pijn het doet, en hoe verdrietig en moeilijk het is.. Fijn om te weten dat je "helaas" niet de enige bent, het doet mij goed om een herkenbaar luisterend oor te hebben op dit forum, of om te lezen dat ook ik niet de enige ben.. Hoe is je uitgerekende dag gisteren verlopen? Hier gaat het oppakken van het leven ook weer verder, maar alles is zo anders geworden, wens je alle goeds, en wees welkom op het forum.. Groetjes Evelien
Beste Evelien, Bedankt voor je reactie. De uitgerekende dag was moeilijker dan dat ik had gedacht. Je denkt toch aan hoe mooi het had kunnen zijn. We hebben pas de uitslag van de obductie gehad. Ze zijn er niet achtergekomen welke ziekte of syndroom ze had. Op zich goed nieuws, maar heb kan toch nog erfelijk zijn. De kans op herhaling is 5%. Eind oktober krijgen mijn man en ik ook nog een echo van onze nieren. Als één van ons iets afwijkend heeft wordt dat % weer hoger. Het is wel raar om weer opnieuw te beginnen. De kinderwens is alleen maar groter geworden, maar de angst om zoiets nog een keer mee te maken is ook aanwezig. Wij proberen weer nieuwe toekomst plannen te maken en dit gedeelde een beetje proberen af te sluiten, voor zover mogelijk. We zullen haar nooit vergeten, maar we moeten weer verder. Hoe gaan jullie hier mee om? Groetjes Joyce
Lieve Joyce, Zo herkenbaar wat jij schrijft. Mijn uitgerekende datum was vorig week vrijdag. Ik werd die ochtend met een goed en vredig gevoel wakker. Ik weet dat wij het juiste hebben gedaan. Tigo hoort bij ons, vergeten doen we hem niet, maar toch proberen wij ook weer plannen voor de toekomst te maken. Ondertussen werk ik weer volledig en ben ik begonnen met sporten. Ik voel Tigo veel om mij heen. Hij geeft mij kracht, zijn foto hangt in de kamer, vlak bij zijn hoekje waar ook zijn urn staat. Wat fijn om zo met elkaar te mailen, zo weet je dat je niet alleen staat. Sterkte met de aankomende echo's, spannende tijden met hopelijk goed nieuws. Groeten Linda
Hi dames, bij ons is de uitslag van de genetische onderzoeken positief, geen genetische belasting ivm hartaandoeningen, toch blijft er een verontrustend gevoel mbt een nieuwe zwangerschap, door alles wat we mee hebben gemaakt is dat ook wel logisch. Onze dochter Lieke heeft een bijzondere plek in ons leven gekregen, vergeten kunnen en willen we haar nooit meer. Ik werk ook weer, maar het gaat allemaal nog best met ups en downs, onze uitgerekende datum was 28 aug en ik voelde Lieke die dag heel troostend om me heen, die momenten zijn er vaker, vorige week in een luchtballon over het crematorium, moeilijk maar ook heel bevrijdend. Inmiddels heb ik haar as altijd bij me in een hartje aan mijn bedelarmband, voor speciale gelegenheden heb ik ook een prachtige vlinder aan een ketting, een memorial sierraad.. Maar die vind ik nog best heftig om te dragen.. Je probeerd telkens te puzzelen met al je emoties en gevoelens, te zoeken naar een weg die bij je past.. Joyce, bebben jullie ook een speciaal plekje voor je dochter Fay? En Linda, wat fijn dat je een foto van Tigo hebt opgehangen, hij hoord erbij.. En wat goed van je dat je bent gaan sporten Joyce, ben je inmiddels al helemaal hersteld van je bevalling, zo te lezen heb je veel complicaties gekregen, wat heftig, maar ik begrijp zeker het gevoel dat ondanks alles je het gevoel hebt gehad iets voor je dochter te kunnen betekenen op fysiek gebied.. Vorige week mijn eerste kraamvisite aangedurft, in eerste instantie een euforisch gevoel aan overgehouden, want ik heb het pasgeboren meisje in mijn armen gehad, en een flesje gegeven, dat was zo'n overwinning, kon het op dat moment prima scheiden, toch kwam later op de middag de mokerslag voorbij, want het was veel te mooi allemaal, de geur, het gevoel, de warmte, het leven.. Toen werd het gemis tastbaar, en had veel verdriet, blijkbaar moest ik daar doorheen.. Weet nu wel zeker, het verlangen is er en blijft er, en hopelijk mogen we in de toekomst nog een eigen kindje in de armen sluiten.. Ik sluit me bij Linda aan, heel veel succes met de echo's, en ik hoop ook op goede nieuwsgeving! Groetjes Evelien
Jeetje meid.. Dikke tranen rollen over mijn wangen en ik zit met de hand voor mijn gezicht je verhaal te lezen... Wat verschrikkelijk om dit mee te moeten maken!! Het klinkt zo gewoontje maar weet ook niets beter te verzinnen: Ik wens jullie alle kracht en liefde toe om dit te kunnen verwerken!!!
Ik heb nu ook de andere verhalen gelezen die als reactie op je verhaal kreeg. Nog meer tranen, nog meer verdriet. Ik wil jullie allemaal veel sterkte wensen en alle kracht die nodig is in de toekomst om dit een plekje te geven.
Lucenda, bedankt voor je reactie. Ik ben ook erg blij, dat ik dit forum heb gevonden. Er zijn veel forums over te vinden, maar de meeste zijn oud en niemand om je verhaal bij kwijt te kunnen. Evelien, wij hebben een mooie schouw, waar we Fay's plekje hebben gemaakt. Er staan kaarsjes, een bloemmetje, een knuffel, sokjes die ze aangehad heeft, haar urn en een spiegel met onderstaand gedicht erop, die we ook op het kaartje hebben gezet. Waarom is het ons niet gegeven, dat jij kon blijven in dit leven. Waarom doet het toch zo'n pijn, dat jij niet meer bij ons kan zijn. Waarom kreeg jij niet de kans op een gelukkig bestaan en moest jij voortijdig van ons gaan. Het waarom zullen wij misschien nooit weten, maar we zullen je nooit vergeten. De herinnering aan jou is fijn, en ook de gedachte dat we ooit weer samen zullen zijn. Verder hebben mijn man en ik allebei een ashangertje aan een kettinkje. Het is een hartje met kleine voetstapjes erop. Binnenkort ga ik een tattoo met de voetafdruk van Fay op mijn voet laten zetten. Verder ben ik goed van de bevalling hersteld. Ik ben nog wel een tijd moe geweest, maar de bloedtransfusie heeft veel goeds gedaan. Kraamvisites blijven dubbel, maar het is weer een grote stap die je genomen heb. Het is mooi om te zien dat het ook allemaal goed kan gaan. Dat geeft weer hoop. Maar het is ook moeilijk om te zien wat je zelf had kunnen hebben. Ik was samen met een vriendin en schoonzus zwanger. Er zaten enkelen weken tussen. Ik zou de laatste zijn, maar na 2 kraamvisites stopt het zo vaak besproken toekomstplaatje, over wat we met zijn 3en zouden doen. Ik spreek regelmatig af met mijn vriendin en kan nu ook echt van hun meisje genieten. Ze is 5 weken na Fay geboren. We zijn er gelijk langs gegaan en mochten van hun altijd langskomen. Dat heeft me er wel doorheen geholpen. Hebben jullie ook veel steun van familie en vrienden. Ik vind het erg dubbel om weer opnieuw te beginnen. Het is ook weer raar om daar mee bezig te zijn, terwijl ik eigenlijk net bevallen zou moeten zijn. Ik probeer er niet te veel mee bezig te zijn, maar onbewust gebeurd het toch stiekem wel. Zijn jullie bezig met met een nieuwe poging of willen jullie nog even wachten om alles te laten bezinken, voordat je weer in een nieuwe onzekere periode beland. Groetjes Joyce
Hoi meiden, Ben weer even bijgelezen. @Evelien, wat ontzettend fijn dat het niet erfelijk is!! Tuurlijk blijft het allemaal spannend bij een volgende zwangerschap, maar dit is toch alweer een hele opluchting! @Lucenda, wat fijn dat je weer volledig aan het werk bent en weer bent gaan sporten. En dat je Tigo zo dicht bij je voelt is ook wel ontzettend fijn. @joyce, Wat een heftig verhaal! Lijkt me zo moeilijk om een keuze te moeten maken, zonder dat je eigenlijk precies weet hoe ernstig het is. Maar als je je keuze in het belang van je dochter maakt (zoals jullie hebben gedaan), kan je ook bijna niet de verkeerde keuze maken. Je hebt het uit liefde voor haar gedaan en ze zal vast heel erg trots op haar ouders zijn! Ik kan me ook voorstellen dat je het heel dubbel vind om weer aan een nieuwe zwangerschap te denken. Ik zou eigenlijk 3 september uitgerekend zijn en kwam er 28 augustus achter dat ik weer zwanger ben. En ondanks al het verdriet, doet het me wel ontzettend goed dat we weer iets hebben om naar uit te kijken. Ook 3 september was heel bijzonder. De dag begon heel zwaar maar was uiteindelijk toch heel vredig. Had echt het idee dat James erbij was en dat gaf mij wel een heel fijn gevoel. Ik heb ook een tatoeage laten zetten op mijn voet, een klein hartje. En ben hier ook ontzettend blij mee. Zo is hij er toch elke stap in ons leven bij. Ik hoop ontzettend dat al jullie onderzoeken goed zijn en dat voor jullie de zon snel weer gaat schijnen! Liefs Eefje
Hoi meiden, @Joyce, ben helemaal stil van je gedicht, zo herkenbaar.. Fijn dat Fay ook een mooie plekje heeft bij jullie thuis, heb ook de urn met een foto van Lieke op een plekje in de woonkamer, elke week verse bloemen, haar knuffeltje, en een foto van broer & zus samen.. Mijn zoontje van bijna 4 (in januari) zet er vaak een klein cadeautje bij, een playmobil poppetje van een klein engeltje.. waar hij ook graag mee gaat spelen.. Fijn dat je goed hersteld bent van de bevalling, ik heb het geluk gehad dat de placenta gelijk kwam, en niet naar de ok hoefde, daardoor weinig bloedverlies, en was (lichamelijk) redelijk goed te pas de rouw/kraamdagen thuis. Wij hebben voldoende steun in onze omgeving, al blijft het moeilijk voor iedereen, ik ben vrij open, maar merk dat velen zich geen houding weten te geven. Enkelen begrijpen mijn verdriet, en daar heb ik toch de meeste steun aan, zo ook hier op het forum.. Mijn vriend en ik staan al een paar jaar open voor een 2e kindje, toen het wat langer ging duren werd ik weleens ongeduldig, het leek alsof bijna iedereen om me heen "zomaar" zwanger werd,toen werd ik zwanger, en eindigde helaas in een mk. Flinke klap, hebben het rustig aan gedaan, en na een poosje bleek ik wederom zwanger, zo blij! Mijn verhaal heb je hier gelezen, "uit liefde voor mijn dochter" na de geboorte en overlijden van Lieke was ik er dan ook goed klaar mee. We zijn dolgelukkig met ons gezin, ten kostte waarvan nog een 2e?? Tot ineens het verlangen terug was, het was eigenlijk nooit weggeweest ... wist niet wat ik ermee aan moest, wou eerst de uitgerekende datum voorbij..Die is geweest, en inmiddels staan we open voor een nieuw wondertje, weet niet wat de juiste tijd is,wie zal het zeggen? Heb me ook wel even schuldig gevoelt naar Lieke, maar ze is en blijft mijn kleine meisje, dat zal nooit meer veranderen, en ik zal haar de rest van mijn leven missen, ze is niet vervangbaar, dat kan niet en wil ik niet! Maar mijn moedergevoelens zijn heel sterk, en heb steeds het gevoel dat ik niet heb kunnen afmaken waar we aan begonnen waren... We hopen op een 3e kindje.. alles op zijn tijd, en we hebben niets te willen tenslotte. Heb net als Eef ook het gevoel dat het deze keer wel goed mag gaan, dat heb ik voorafgaand aan de zwangerschap van Lieke nooit gehad, er zat altijd een onheilspellend wolkje aan de lucht, heb daardoor ook lang getwijfeld of we nog voor een 2e kindje zouden gaan.. Hoe gaan jullie met je moedergevoelens om? Worden ze ook sterker? Gisteren had ik een verdrietige dag, meestal na een paar fijne dagen, weekend was namelijk top komt de hamerslag even voorbij, mijn zoontje is me ook enorm aan het uitproberen, en voert een strijd, alles moet precies gaan zoals hij het wil, en daar pas ik voor.. Grr het is een fase, hij is klaar voor de kleuterschool zeggen ze dan, en dat klopt. Op die momenten ervaar ik Lieke dan heel sterk, daar ben ik zo blij mee, ze zal me nooit echt verlaten, al voelt het soms zo, ze laat in alles om me heen zien dat ze bij me is. Een vogeltje die zingt, doet mijn hart sneller kloppen, de zonnestraaltjes die spelen op de muur.. dat geeft me rust, dan denk ik, wat ben je toch een geweldige meid, zo trots op mijn dochtertje! @Eef, hoe gaat het met jou en jullie wondertje? Begin je te geloven dat je echt zwanger bent? Hoe voel je je? Ben benieuwd naar jullie tattoo's meiden een voetafdrukje vind ik heel mooi, maar weet geen juiste plek, heb al een vlinder op mijn voet. Misschien een keertje foto's hiervan uitwisselen? Een fijne dag nog meiden, hoor graag van jullie, liefs Evelien
Hallo allemaal, Wat geweldig Eef dat je zwanger bent. Super, ik ben blij voor jou (jullie). Ook wij staan open voor een nieuwe zwangerschap. 9 september was mijn uitgerekende dag van Tigo. Deze dag is voorbij en nu zien we wel hoe het komt. Eerlijk gezegd kan ik niet wachten tot het weer zover is, maar ook voel ik de angst net als Joyce. Evelien, zet hem op. Een mindere dag is nooit fijn. Als ik een mindere dag heb voel ik Tigo ook erg dichtbij mij. Een zonnestraal, die ineens door de bomen naar beneden schijnt. Ik snap dat jij Lieke dan dicht bij je voelt. Tot horens, groetjes Linda
Heb dit gedichtje net in een ander topic geplaatst, vond deze gister op een site, het verwoord zo mijn gevoel, wil ik ook graag met jullie delen meiden; " Het zijn woelige tijden geweest, maar ons "schip" heeft koers gehouden, toen wij in rustiger vaarwater kwamen hebben we besloten de zeilen te hijsen en het roer om te gooien, de wens om nog een keertje de horizon te verkennen werd groter dan de angst om van koers te raken.." Groetjes