Dat herken ik wel, van dat 'ineens'. Ik vind dat ook heel moeilijk. We zijn nu een kleine 2 jaar uitbehandeld voor een 2e kindje. En inmiddels hebben we daar echt wel rust in. Speelt dit verdriet en gemis niet meer dagelijks de hoofdrol en kan ik prima alles doen en laten wat ik wel, ook kraambezoek etc. En dan opeens....... is daar weer veel pijn. bijv. mijn schoonzus en ik waren tegelijk zwanger, ik kreeg een miskraam en zij heeft wel dat 2e kindje gekregen. Dit neefje blijft voor mij altijd toch wat beladen. En heel vaak gaat het goed. En dan opeens krijg ik het toch weer te kwaad. Of als ik van vrienden allemaal vakantie foto's krijg met daarop hun kindjes gezellige samen aan het spelen. Dan voel ik zo het gemis van een brusje, voor mijn zoon. Of als mijn zoontje letterlijk vraagt 'waarom ben ik geen grote broer , mama?'. Vind het heel moeilijk, omdat ik het voor mijn gevoel niet goed kan delen met naasten. juist omdat het vaak wel goed gaat. Mensen staan er neit zo bij stil, dat het dan opeens nog wel een gevoelige / pijnlijke plek is ( en denk ik altijd wel een beetje zal blijven).
Dat heb ik ook. Ineens komt het binnen op momenten waarop je er niet op zit te wachten. Maar ik omarm het maar. Heb het niet kunnen "uit" huilen op die plek en dat moment. Maar nu ben ik volledig ziek thuis de wiplash is echt erg eb voelde me daardoor zo machteloos en alleen dat ik echt heel wat tranen heb gelaten en ook om dat incident.
Secundaire kinderloosheid is ook een heel ander level denk ik. Daar is naar mijn idee nog minder begrip voor want de "je hebt toch al een kind" zal je om de oren vliegen denk ik ❤️. Ook ik vind dat lastig want ik kan mezelf er dubbel niet in verplaatsten. Het niet hebben van een kindje evenals hoe het zal voelen om een onvervulde wens te hebben voor kindje 2. Ondanks dat kan ik mezelf echt wel voorstellen dat wanneer je een compleet gezinsleven in je hoofd hebt van 2 of meer kindjes en het blijft er bij 1 dat dat een leegte geeft. Want je beeld strookt niet met de werkelijkheid en in die context snap ik het zeker. Want dat verschilt niet, naar mijn idee, met het beeld wat wij hadden maar niet is.
Het is denk ik inderdaad deels hetzelfde en deels ook anders. Ervaar het zelf wel minder naar dan toen er nog geen kindje was overigens hoor! Voel me erg gezegend! Maar het is wel het verdriet ook over wat achter ons ligt. De eindeloze serie aan teleurstellingen, mislukte terugplaatsingen, zwangerschappen die misliepen, de hooo die er was. En dan uiteindelijk toch en traject wat uiteindelijk vooral veel verdriet heeft opgeleverd. Naasten vergeten dat. Terwijl ik alsnik er aan terug denk echt nog heel goed dat nare verdriet kan terugvoelen. En daarnaast voel ik verdriet voor mijn zoontje. Die zich wel steeds bewuster is dan hij geen broer of zus heeft. Dat speelt met vlagen op. En ik probeer er O kalm mogelijk mee om te gaan voor hem. Maar het raakt me wel erg als hij dat benoemt. Naasten zien ons inderdaad als een gelukkige, happy family. Wat er zeker ook zijn. Maar het zo gewenste en dus nu gemiste kindje, wordt inderdaad door niemand gezien. Het is onzichtbaar.
❤️ snap het. En dat is het voor ons ook betreft het traject. Het is echt een marathon lopen en voor de eindstreep op je bek gaan.
Lieve Lisa, Ik lees dit topic nu pas! Ik had een beetje een drukke tijd. Maar potverdikkie! Hoe kan dit nou? Waarom zit er daarboven nou echt iemand op een knopje te rammen zodat jullie alleen achter blijven? Wat een oneerlijkheid en verdriet! Ik hoop dat de therapie gaat werken en dat jullie een manier vinden om jullie leven in te vullen waarbij jullie een rijk en gevuld leven zullen hebben! Heel veel liefs.
Het is en blijft een rouwproces. Je kan 10 topdagen hebben en op dag 12 godsgruwelijk geïrriteerd zijn. Niet helemaal wetende waardoor tot je ineens beseft: o verrek... die rouwgolf. Dat ene liedje, die ene geur, die ene boom die je passeerde die betekenis heeft omdat het ook alle seizoenen meemaakt maar jouw seizoen er anders uit ziet dan je had gedroomd. Maar dat die boom gewoon doorgaat met zn blaadjes verliezen en niet even wacht omdat jij ook even niet door kan gaan op dat moment. Rouwen is ook boos zijn, afgevlakt zijn, chagrijnjg zijn... t is zoveel meer dan alleen verdriet. En dit geef je geen plekje. Je leert ermee te leven. En t is kl#te, het geeft ook mooie inzichten en alles door elkaar. T is een raar iets.