Wij zitten al vanaf april 2006 in de MM, in de afgelopen periode heb ik heel veel gelezen over zwanger worden en de verschillende behandelingen. Instictief wist ik eigenlijk al dat we toegewezen zouden zijn op IUI of IVF. Dus ik had mij er al een tijd me verzoend en de afgelopen maanden werd het duidelijker dat het waarschijnlijk IVF zou worden. Vorige week werd dit min of meer bevestigd door de fertiliteitsarts. Het enige wat ze nog willen doen voor de zekerheid is een HSG foto. Uit de kijkoperatie bleek dat ik waarschijnlijk een tubafactor heb. Zeker weten doen ze het niet helemaal, vandaar deze extra check. Ik ga ervanuit dat het IVF wordt en dat de foto meer een formele procedure is. In het geval het echt een tubafactor betreft zullen we direct starten met IVF. Maar nu heeft mijn partner zich pas in dit deel verdiept in de werkwijze bij IVF en krijgt hij allerlei twijfels: over de risico's die het voor mij oplevert, maar ook over wat er gebeurd met de overgebleven embryo's. Het houdt hem heel erg bezig, meer dan ik verwacht had. Hij had er vd week zelfs nachtmerries over: dat de babytjes weggegooid weggespoeld werden door het toilet. Ik vind dit behoorlijk klote want heb mij er al lang mee verzoend dat dit waarschijnlijk de enige optie is. En nu we eindelijk bij de finish zijn gaat het dus misschien niet door. Ik weet niet of dit normaal is, of het erbij hoort omdat het uiteraard een intensief traject is wat geestelijk ook druk kan opleveren. En of er meer dames zijn die hier ervaring mee hebben, hoe zijn jullie daarmee omgegaan? Ik ben momenteel erg pissed off op mijn partner. Kan gewoon niet geloven dat hij nu pas zich dingen gaat afvragen en gaat twijfelen. Maar tegelijkertijd wil ik hem die ruimte geven om voor zichzelf een en ander op een rij te zetten. Ik wil wel dat het even gewenst is van beide kanten. Hoe dan ook, erg moeilijk dit.
hoi Smoeltje Jeetje, kan me goed voorstellen dat het erg heftig is allemaal. Misschien moet je hem nog wat tijd geven om aan het idee te wennen. Misschien een afspraak maken met een fertiliteitsarts en het er met hem/haar over hebben. De 'rest'embryo's hoeven niet persé 'weggegooid' te worden. je kunt ze laten invriezen en later opnieuw terug laten plaatsen.Je zou in het geval van zwangerschap een ander koppel er heel blij mee kunnen maken(eicel donatie) En embryo's die 'niet bruikbaar' zijn kun je 'doneren' voor de medische wetenschap, zodat er meer onderzoek gedaan kan worden.Ten behoeve van het vergroten van de kans op slagen. Ik heb voor het laatste gekozen, omdat ik graag wil dat mensen in de toekomst hopelijk makkelijker zwanger raken in dit proces. Wat mezelf betreft; Ik heb weinig bijwerkingen gehad van de hormonen, op hoofdpijn na.En zou eigenlijk niet weten wat er nou voor 'risico'verder aan zit.Alleen dat je als het misloopt zonder kind achterblijft.Maar goed, dat is nu ook, dus niet geschoten is altijd misgeschoten.. Veel sterkte en ik hoop dat je man bijdraait!
Hey Zara ( mooie naam, zo heet mijn zusje ) Ja ik heb er een en ander over gelezen, wat mogelijk is zeg maar. Ik dacht zelf aan IVF in eigen cyclus, maar het AMC doet dit niet volgens mij en ik meen ergens gelezen te hebben dat je niet ouder dan 35 mag zijn. Ja er zit niets anders op dan hem de ruimte te geven hier over na te denken, maar het is nogal onverwachts. Volgens mij wil hij ook niet dat de embryos voor medische doeleinden gebruikt worden. Hij ziet het echt als zijn kindjes waarmee geknoeid wordt. Ik zag dat jij pas een punctie hebt gehad? Dat viel mee of tegen? En hij is bang dat ik het risico loop om te overlijden aan OHSS of daar ziek van te worden, had hij ergens gelezen.
Ff gelezen wat OHSS inhoudt. Overstimulatie.Je zou kunnen vragen of je extra echo's kunt krijgen, zodat ze de groei van je eicellen/eierstokken kunnen bijhouden. Wat ook wil helpen is veel water drinken.En tja, aan alles kleven risico's.. Ja, ik heb woensdag een punctie gehad.Ik was voorbereid op dat het pijnlijk kon zijn en dat was het helaas ook.Maar die pijn duurt misschien 5minuutjes en ik weet waarvoor ik het doe. Morgen krijg ik eindelijk te horen of er embryo's ontstaan zijn.En dan krijg ik ook het tijdstip te horen van de tp.
Hey Zara, ik hoop dat je morgen direct een mooi resultaat en een TP krijgt. Spannend de komende 2 weken!
Hoi Smoeltje, Ik herken me erg in je verhaal, alleen is het bij mij niet alleen mijn man die dat probleem met de embryootjes heeft. De droom die jij omschrijft hebben wij helaas beiden ook al een keer gehad. Daarom hebben wij nu besloten om eventuele 'extra' embryootjes in te laten vriezen. In eerste instantie voor eigen gebruik, in tweede instantie (als wij ze ooit niet meer nodig zouden hebben, bah wat klinkt dat cru) voor embryo-adoptie, zodat andere mensen die een grote kinderwens hebben, maar waarbij het niet lukt, ook de vreugde kunnen ervaren van het dragen en baren van een eigen kindje. Dit alternatief heeft ons wat rust gebracht en nu zie ik vooral heel erg uit naar de IVF-behandeling, ook al vind ik het enorm spannend. Misschien heb je iets aan ons verhaal... Ik wil je in ieder geval heel veel succes wensen! Liefs, Josien
Hey Josien, Dank je voor je lief berichtje. We hebben er ondertussen veel over gesproken en ik begrijp zijn twijfels wel. Maar het grappige is dat ik diegene was die altijd tegen dit soort dingen was en hij andersom. Hij gaat zich nu meer verdiepen in de hele materie ( hij weet er wel wat van, maar ik was de fanatiekeling van ons 2). En ook wat d emogelijkheden zijn als er meer embryo's bevrucht zijn, wat willen we dan? Dat is een vraag waar we ons beiden op moeten gaan richten.
Lieve Smoeltje, Het zijn ook geen beslissingen denk ik die je over één nacht ijs neemt. Ik vind het juist heel goed dat jullie (en anderen hier) er zo goed over nadenken. Het is ook allemaal niet niks. Heel veel sterkte bij jullie beslissing en blijf er vooral samen over praten. Liefs, Josien
Smoeltje, Wij hebben het afgelopen jaar 3 ivf behandelingen achter de rug, ik heb in 200 sterilisatie ondergaan op advies van mijn gyn. Sinds jan 2006 hebben wij een hernieuwde kinderwens zoals dat heet. Maar volgens het ziekenhuis in Nijmegen was mijn sterilisatie niet te herstellen, vandaar ivf. Wij hebben de eerste behandeling 1 en de tweede en de derde keer 2 embryo's terug laten plaatsen. Wij zijn uiteindelijk van onze 3de poging zwanger geworden van een tweeling, maar helaas is deze zwangerschap geëindigd in een miskraam. Jammer genoeg staan we na 3 behandelingen nog steeds met lege handen. Maar ondanks de zware weg die we hebben af moeten leggen, heb ik er helemaal geen spijt van. Ivf is wel een hele belasting op je lichaam en je psyche, mij heeft het gehopen er hier elders op het forum over te kletsen. Liefs Naatje
En? hoe staat het met de twijfels van manlief? Ik was ook wel wat angstig maar bij ons laatste gesprek werd ik echt gerust gesteld; ik had namelijk van alles gelezen ook dat je als vrouw het loodje kon leggen door overstimulatie. De arts vertelde; ik werk hier nu 20 jaar en ik heb nog nooit een situatie gehad waarbij het echt mis ging. Wel natuurlijk overstimulatie maar je staat zo streng onder controle dat dat bijna nooit vreselijke gevolgen met zich mee brengt. Bij ons wordt je soms om de dag in het ziekenhuis verwacht voor controle en dan ook nog; de laatste spuit mag ik pas na toestemming van de gyn zetten als hij heeft gezien dat er nog geen overstimulatie aan lijkt te komen of al aanwezig is. Hopelijk neemt dit de twijfel ook weer een beetje weg! Succes!
Hey Naatje, Wat spijtig om te horen dat de IVF bij jullie geen resultaat heeft opgeleverd. En nu? Houdt het dan voor jullie op? Of zijn er nog mogelijkheden? Vind daarom 3 keer veel te summier maar ja... Ik weet dat het veel met je doet zowel lichamelijk als psychisch....maar mijn kinderwens is enorm, huge en dat kan ik niet negeren. Ik wil niet over 10 jaar spijt hebben omdat we het niet hebben geprobeerd. Ik hoop voor je dat jullie toch nog een mogelijkheid vinden om zwanger te raken of spontaan zwanger raken.
Hey Stienke, ja de twijfel is natuurlijk niet 100% weg...zal denk ik ook nooit helemaal verdwijnen. Maar de afgelopen dagen heeft hij er veel over gelezen en hij gaat al zijn vragen aan de arts stellen. Ook dus over de overgebleven embryo's. Ik heb hem ook verteld dat ik zeker weet dat ik het aankan en datd e artsen bij twijfel echt niet voor een IVF zullen kiezen. Het heeft ruim ander half jaar geduurd voor de artsen groen licht gaven en dat hebben ze echt niet gedaan vanwege mijn bruine ogen. Je wordt gechecked, dubbel gechecked en ook aan een normale zwangerschap zitten risico's. groetjes
Tuurlijk zitten er risico's aan een behandeling maar het kan ook goed gaan. Ze houden je vanuit het ziekenhuis heel goed in de gaten hoor. Heb zelf bij de 1e ICSI een zware overstimulatie gehad. Heb uiteindelijk na de punctie 5 dagen in het zkh gelegen en geen tp gehad omdat ze dat niet verantwoord vonden. Is dan even rot op dat moment maar zij weten hoe te handelen. Zij wisten ook niet dat ik als een ware broedkip zou reageren op de hormonen en veel follikels aanmaakte. Bij de 2e ICSI hebben ze daar rekening mee gehouden en heb ik een lichtere docis hormonen gehad. Toen het weer dreigde mis te gaan hebben ze ingegrepen en zijn m'n waardes gelukkig optijd gedaald voor de punctie en dankzij de rust en de les van de vorige keer is het gelukt en heb ik nu een mooie meid om trots op te zijn. Die overstimulatie is maar gem 2% van het totaal die een behandeling doet. Als je de straat oversteekt kun je ook aangereden worden...mag je dan ook niet meer naar buiten?
Jeetje Smoeltje...dat is ook wat zeg. Hier waren we gelukkig over alles eens...is wel uitzonderlijk denk ik hoor...we wilde allebij kosten wat kost een kindje, dus ICSI. Heel veel succes samen! Ik hoop dat jullie eruit komen. Behandelingen in eigen cyclus doen ze bijv. in Groningen en inderdaad volgens mij niet boven de 35. Elmo
Hahaha...dat is inderdaad een vergelijking, is hij toe in staat hoor! Ja ik heb een hele overbezorgde man, wel ontzettend lief maar soms is het niet praktisch en denk ik : kom op, miljoenen zijn osn voorgegaan... Hij kent verder ook geen mensen in zijn omgeving die aan IVF gedaan hebben dus heeft totaal geen idee wat voor impact het op de vrouw kan hebben. Toen hij over de risico's las schrok hij en ook wt er met de embryo's gebeurd zat hem dwars. Ik hou het gewoon op koud watervrees en ga ervan uit dat hij ( na genoeg informatie te hebben verzzameld) er gewoon voor gaat.
Ja, ik had het ook niet verwacht. Ik was van ons twee-en diegene die er veel over las, info opzoekt etc. Hij was en is wel betrokken hoor, maar wilde zich niet laten meeslepen en misschien teleurgesteld raken. Hij wil dol dol dol graag papa worden, maar zegt ook: als dat betekent dat jouw gezondheid eronder gaat lijden dan weet ik niet of ik het ervoor over heb. Dan hebben we een kind, maar een zieke vrouw. En dat beeld moet hij gewoon zien te nuanceren, maar ik heb er wel vertrouwen in dat dit zal lukken. Ja, beide zijn helaas het geval : AMC doet geen IVF in eigen cyclus en boven de 35 is het zowieso niet mogelijk. Weet je dat ik het nog steeds zo leuk vind als ik naar jouw banner kijk. Dan denk ik: jeetje het is zo kort geleden dat jij ook in die hele molen zat ( als ik las in de hoeveelste ronde zat dan zonk me de moed in de schoenen) en je bent nu alweer mama geworden....echt heel leuk.En ook zo gegund!