Onvervulde kinderwens....kan je het accepteren?

Ja hier. Na een lang medisch traject eindelijk blijvend zwanger. Hele zware medische zwangerschap gehad, bevalling die mis ging en daarna een postnatale depressie.
Mijn man wil niet opnieuw die molen in. Jaren lang alles er voor aan de kant moeten zetten (tijd, energie, geld, vakantiedagen), en dan nog alle medische risico's van dien.
Zelf zou ik het er nog wel voor over hebben, maar begrijp verstandelijk gezien ook wel dat het niet slim is. Maar in mijn hart is nog plek voor een tweede kindje.

Ook als ik mijn dochter met kleine kindjes of babys zie, doet het nog zeer.

 

Wat een moeilijke situatie. Ik weet hoe lastig het is als je kinderwens niet volledig vervuld is (als het aankomende ronde niet raak is stoppen wij na bijna 4 jaar), dat is emotioneel zwaar. Maar als het niet jullie beslissing samen is is dat nog veel moeilijker lijkt me. Je kinderwens afsluiten kost veel tijd, het is een soort rouwproces wat voor altijd bij je zal horen.
Of je samen verder kan gaan... In hoeverre neem je het hem kwalijk? Of kan je hem ook wel begrijpen? En als je bij hem weg zou gaan, hoe groot is dan de kans dat je kinderwens nog in vervulling gaat? Ga je het dan alleen proberen want voordat je een andere partner en een stabiele relatie hebt, ben je ook wel even verder, dan is het ook nog maar de vraag of zwanger worden wil lukken. Maar deze vragen zal je jezelf ook wel gesteld hebben al.
Kunnen jullie wel er samen goed over praten? Als jullie elkaar kunnen begrijpen denk ik dat jullie hier zeker samen uit kunnen komen hoor.

 

Wat vervelend dat jullie wensen niet overeenkomen.

weggaan en hopen dat je snel iemand anders vindt en dan nog snel zwanger raken lijkt me
Onrealistisch. Wie zegt dat je überhaupt op korte termijn iemand tegenkomt? En dat hij ook dan direct kinderen wil? Wil je er niet eerst achterkomen of de nieuwe relatie stand gaat houden?

Waarom ga je niet toch opnieuw het gesprek aan? Je kunt hem niet dwingen maar misschien weet hij nu niet hoe erg je hiermee zit. Het is niet erg als je emotioneel wordt, dat lijkt me niet meer dan logisch.

 

Lastige situatie. Maar ook heel herkenbaar. Ondertussen is onze situatie veranderd maar hoe het toen ging:

Mijn man had geen kinderwens meer. Ik wel. Samen serieuze gesprekken zonder verwijten gevoerd. Hierin werd voor mij ook duidelijk dat ik meer waarde hechtte aan het samen een kindje (willen) krijgen dan perse mijn kinderwens te vervullen. Hierna ging ik inderdaad een soort van rouwproces door. Al vind ik dat te zwaar om zo te noemen. We waren echter al gezegend met 2 kinderen!. Maar inderdaad een periode van accepteren, verwerken en afsluiten. Dit deed ik in mijn eentje. Mijn man voelde dit niet zo en dat is prima. In mijn eigen tempo uiteindelijk alle babyspullen weg gedaan en toekomstplannen gemaakt met ons complete gezin van 4.
Hopelijk kunnen jullie ook de stap maken samen een toekomst te zien. Hoe deze er dan ook uit mag zien.

 

Er is kort geleden een vergelijkbaar topic geweest.

Ik heb een kinderwens, mijn man niet meer. In het begin koste dit me heel veel moeite, inmiddels kan ik er enigszins mee leven. Ik heb ooit gekozen voor kinderen met mijn man (en voor een leven met hem, ook als een van ons bv. onvruchtbaar was gebleken oid), dus ik wil ze ook met hem, niet zonder hem. Ik probeer me te richten op wat ik wel heb, daar hebben mijn dochters recht op. En ik wil ook van hem genieten ipv treuren om wat niet is en ws nooit zal zijn. En ik vind dat een kind recht heeft op twee ouders die er met volle overtuiging voor gaan, als dat voor een van de twee anders is, dan vind ik dat niet eerlijk tov een kind. Heeft een hele tijd geduurd voordat ik er ook echt zo in kon staan, hoor.

Als je man tijdens een relatie wijzigt van ‘ik wil een kind’ naar ‘ik wil een kind’, dan lijkt me dat wel (nog) lastiger... Ik weet niet hoe lang jullie al samen zijn? En was je deze relatie ooit begonnen als hij vanaf het begin gezegd had geen kinderen meer te willen?

 

Hier is het verhaal een beetje anders. Wij hebben samen twee kinderen. Mijn man vond twee kinderen voldoende. Toen we alles op de rit hadden, ikzelf lekker in mijn vel zat en we er financieel op vooruit waren gegaan besloten we samen dat we toch voor een derde kindje wilde gaan. Eindelijk! Wat was ik blij. Ik denk dat hij gezien heeft hoe belangrijk deze wens voor mij was, na 5/6 jaar zat deze namelijk nog steeds heel diep. Ik heb het eerst laten rusten, daarna een opening gezocht. Gevraagd wat hem tegen hield en zijn angsten proberen weg te nemen.

We hebben twee jaar geprobeerd om zwanger te worden maar het is helaas niet gelukt. Dit is natuurlijk ontzettend verdrietig maar ik ben wel heel blij dat hij het alsnog een kans heeft gegeven.

 

Hier is het ook niet vanzelfsprekend geweest dat mijn kinderwens vervuld zou raken. Het is een lang traject geweest waarbij mijn man en ik twee jaar lang mijlenver uit elkaar lagen.

De relatie erom beëindigen was niet aan de orde geweest. Ik wilde niet "een kindje", ik wilde ONS kindje. Eentje. Geen complete nieuwe leg.

Denk dat ik er niet overheen gekomen zou zijn als onze I.riah er niet zou zijn gekomen. Gelukkig is hij er wél en kunnen we nu beiden oprecht zeggen dat we intens gelukkig zijn met hem, ons grote gezin en elkaar. Maar was dit niet gelukt...........ik wil er eigenlijk niet eens aan denken. Ik was er denk ik echt aan onderdoor gegaan.

Een kinderwens kan meerdere vormen hebben. Linksom of rechtsom is het een ontzettend intense emotie. Het ontstaat als deel van je identiteit. Als deel van wie jij wenst te zijn. "Moeder", "moeder van twee/drie" of "moeder van ZIJN kind", ongeacht welke vorm is het altijd een heel rauwe wens.

Dat zet je niet zomaar aan de kant vanwege een kloof met je partner.

Ik hoop dat jullie er uitkomen op een manier die jullie tot elkaar brengt. Zo zonde als jullie van elkaar vervreemden als de liefde er zo overduidelijk is.

Sterkte en knuffel.

 

Hier ook een onvervulde wens voor een 2e kindje... na mijn dochter heb ik 5 miskramen gehad. Heel zwaar, en iedere keer dacht ik: dit was de laatste keer. Na de 5e waren we er letterlijk klaar mee, we kónden niet meer!!! Toen kon de knop eindelijk om en nu kunnen we ons weer richten op andere invullingen.
Heeft dus wel een jaar of 3 geduurd, maar nu is het 'goed.
Je zult nooit weten of je wens voor een 2e kindje uit gaat komen, maar knijp in je handen met alles wat je nu hebt en je niet kwijt wilt raken, voordat je misschien zomaar ineens met lege handen staat...
Liefs....

 

Ps: ik ben intussen ook de 40 voorbij, mogelijk is mijn leeftijd de oorzaak geweest, omdat er niets uit de vele onderzoeken is gekomen

 

Wat een rotsituatie, @Prikje !
Ik begrijp je gevoel. Ik heb een aantal jaar geleden ook voor die keuze gestaan. Mijn man wou ineens geen tweede meer, terwijl we het daarvoor altijd over twee kinderen hadden gehad. Natuurlijk, je kan van gedachten veranderen. Maar daardoor kwam ik ook in een lastige positie te staan. De wens was bij mij zo sterk, dat ik wist dat het voor altijd tussen ons in zou blijven staan als mijn wens onvervuld zou blijven doordat mijn man geen tweede wilde. Ik had hem dat altijd kwalijk blijven nemen. Toen dus ook voor de keuze gestaan: bij elkaar en een tweede, of geen tweede kind en uit elkaar. Uiteindelijk is er wel een tweede kind gekomen, maar het heeft onze relatie geen goed gedaan en we zijn alsnog uit elkaar gegaan. Maar achteraf gezien was de relatie al niet 100%.
in jouw situatie wel wat lastig gezien je leeftijd. Ik was net 30.

 

Ik begrijp je gevoel, ik zei altijd twee kinderen. Het zwanger worden was geen probleem. Het zwanger zijn wel, had keer op keer een blaasontsteking en was zelfs immuun geworden voor 1 van

 

Ik begrijp je gevoel, ik zei altijd twee kinderen. Het zwanger worden was geen probleem. Het zwanger zijn wel, had keer op keer een blaasontsteking en was zelfs immuun geworden voor 1 van de medicijnen. (Je hebt al niet veel keus).

Daarna is onze zoon te vroeg geboren en ze denken door dat ik blaasontstekingen had (die kreeg ik omdat ik zwanger was).

Gelukkig was hij gezond maar wel geel, had een neus sonde, daarna verborgen reflux. Sliep heel lang heel slecht.

Als peuter was hij moeilijk omdat hij blijkbaar een pienter mannetje is. Ondertussen 5 en nog steeds onze handen vol (zit in gr3).

We hebben zo veel geluk gehad dat hij niet nog eerder gekomen is. Zelf veel ziek en toch de angst wat als dat weer zo is.

Ook de leeftijd telt mee net als bij jullie. Niet alleen voor eventuele risico maar ook als je bedenkt dat je over de 50 bent wanneer je kind van de basisscholen gaat.

Nee het heeft nog geen echt plekje maar kan onze knul nu ook de aandacht geven die hij nodig heeft. Net als we goed kunnen sparen voor hem voor later zonder teveel te laten

 

Ja ik wilde er graag 3 maar mijn man vond 2 genoeg. Ik heb wel nog een jaar of twee hoop gehad maar toen duidelijk werd dat hij echt niet zou veranderen en ook de kinderen wat groter werden kon ik het ook wt meer loslaten tot er ook een moment was dat ik dacht nee nu echt niet meer! De vrijheid met de wat grotere kinderen was echt fijn en ik wilde niet weer terug naar overal rekening mee houden. dat is ook t moment dat ik alle babyspullen die ik niet bewaren wilde weg heb gedaan. De jongste was toen 3 denk ik

 

Ik wilde graag vier kinderen. Mijn man in eerste instantie twee. Uiteindelijk werden het er drie. Ik heb nog gehoopt dat de derde zwangerschap een tweelingzwangerschap zou zijn, maar toen dat niet het geval bleek, werd duidelijk dat het bij drie kinderen zou blijven.

Ik vond en vind het best lekker om babyrommel en te klein spul langzaamaan op te ruimen en een vierde kindje zou ik nu qua drukte en zo niet 'aankunnen'. En toch blijft dat gevoel dat een vierde kindje zo mooi zou zijn, zo gezellig en een nog mooier evenwicht. Maar het zal echt niet gebeuren en soms kan ik daar dan toch nog verdrietig over zijn. Dus ja, het wisselt hoe ik er aan toe ben