Ik heb ook in jou situatie gezeten bijna 4 jaar lang. Maar ik zou wel gaan. Me eigen sores even aan de kant zetten en het voor me vriendin doen. Had het ook altijd moeilijk en feestdagen, vakanties ect. Maar achteraf toch blij dat ik me er nooit voor afgezonderd heb. Want je mist dan ook de mooie dingen. En dat je niet achteraf denkt wat jammer dat ik toen niet gewoon ben gegaan
Met alle respect maar volgens mij is de situatie van TS nog wel iets anders dan die van jou. Als ik het goed lees zal zij nooit kinderen kunnen krijgen en ben jij nu in verwachting van nummer 3. Ik zou niet gaan, kan me heel goed voorstellen dat je hier geen zin in hebt. Ga lekker 's avonds en bel haar nog even om het uit te leggen. Heel veel sterkte!
Persoonlijk zou ik een afmelding van een van mijn beste vriendinnen per sms echt niet waarderen en zou ik daar meer problemen mee hebben dan met het feit dat ze niet wil komen om de reden dat het te confronterend is, sluit me dus bij sommige andere aan dat je beter even kunt bellen en langs gaan.
Ik had het persoonlijk verteld maar snap je gevoel helemaal! Zelfs met verjaardagen ging ik op een andere dag om niet tussen de kindjes te hoeven zitten.
Ik heb ook in die situatie gezeten iedereen kreeg maar zonder moeite kinderen en wij liepen al jaren aan te tobben de ene miskraam na de andere, ik bleef weg op familie feestjes ik kon het gewoon niet aan al die dikke buiken en die kinderen die er rond liepen nu hebben we toch tegen alle verwachting in een zoontje gekregen wij waren al gestopt met behandelen en al bezig met het afscheid nemen van ooit zwanger worden en kinderen krijgen. Ik heb er achteraf nooit spijt van gehad dat ik mijn gevoel heb gevolgd en thuis bleef bij zulke feestje alleen moet ik er wel bij zeggen dat het wel eenzaam is. Ik zou zeggen leg het nog een keer uit bij je vriendin en een echte vriendin begrijp dat je verdriet zo groot is dat je dit niet aan kan en niet alleen voor jezelf maar ook voor haar ik dacht namelijk altijd dat ik het dan ook voor een ander zou verpesten met mijn gehuil. Heel veel sterkte en ik hoop dat je droom toch in vervulling gaat.
Ik snap je gevoel wel, weet niet of ik dezelfde keus zou hebben gemaakt. Denk dat ik me voor een enorm goeie vriendin vermand zou hebben (met een huilbui ergens tussendoor oid). Maar begrijp ik nou goed dat je haar dit in een berichtje hebt gezegd en niet persoonlijk of over de telefoon? Dat zou ik als vriendin toch minder waarderen, je kunt de nuance dan ook niet echt aanbrengen. Ik zou haar nog even bellen of langs gaan oid. Edit: ik lees dat zij jou in een sms heeft uitgenodigd, op zich vind ik dan nog steeds dat je een afzegging met een dergelijke reden toch beter persoonlijk kan doen.
Nou....dan zal ik wel iedereen over mee heen krijgen... Maar het is haar dag en jij bent een van haar beste vriendinnen. Je kan toch niet de rest van je leven plaatsen ontwijken waar kinderen zijn? Ik denk dat je in sommige gevallen verder moet kunnen kijken dan je eigen situatie en in dit geval aan de gevoelens van een ander. (overigens vind ik het wel oprecht heel naar voor jullie)
Ten eerste had ik het persoonlijk verteld en niet via een sms. Dat is ronduit zwak en onvolwassen zeker omdat je schrijft dat het een goede vriendin is. En ik zou wel gaan omdat zij een vriendin is en ik niet voor niets een uitnodiging voor de hele dag heb gekregen. Waarschijnlijk komen er net zoveel kinderen als bij een andere locatie want het gaat per uitnodiging.
Als ik je vriendin was; zou ik er begrip voor hebben, zou het wel jammer vonden... En als ze dat niet begrijpen, vraag ik me af hoe goede vriendinnen het zijn...een ander kan niet oordelen hoe jij je voelt, alleen proberen mee te leven,Eandis begrip hebben voor de keuzes die jij maakt... Succes...
Maar waarom niet andersom? Als het echt zo'n goede vriendin is die jou, op de mooiste dag van haar leven, de hele dag uitnodigt.....waarom dan niet die ene dag er zijn voor je vriendin? Ik vind niet dat het eenrichtingsverkeer moet zijn in een vriendschap met rekening houden met elkaars gevoelens.
Mamavanjuul jij heb lekker makkelijk praten als je van de 3de in verwachting bent en nooit tegen het feit aangelopen ben dat je misschien weleens kinderloos door het leven zou gaan en dat terwijl je al zolang droom van een kindje dit zet je niet even zomaar aan de kant voor een vriendin dit is een rouw proces waar je doorheen moet en ieder doet dit op zijn eigen tempo en op zijn of haar eigen manier de tijd dat ts het aangaat komt vanzelf maar dit moet ze doen wanneer ze daar klaar voor is en niet omdat iemand een goede vriendin is of niet. Ik zelf zou het erg vinden maar ik zou het wel kunnen begrijpen.
Als ik er echt niet mee om kan gaan, zou ik niet gaan. Dit wel echt goed uitleggen aan je vriendin. Als dit mij zou overkomen zou ik het accepteren dat iemand om die reden niet kan. Ga je wel naar de bruiloft zelf? Of is dat alleen voor familie??
Ik weet niet hoe jij je moet voelen in deze situatie, kan mij alleen maar verplaatsen in jou. Ik kan mij voorstellen dat het moeilijk is om in kinderrijke omgevingen te zijn maar, aangezien het pas in September is en je dus alweer een paar maanden verder bent zou ik toch gaan. Ik denk dat de pijn wat minder zal zijn, uiteraard begrijp ik dat de pijn nooit zal weg gaan maar ik denk dat het voor jezelf ook niet goed is om altijd maar kinderrijke omgevingen te ontwijken. Vriendinnen om jou heen die kinderen krijgen ontwijk je ook niet toch? Uiteindelijk ben je natuurlijk zelf de gene die de beslissing maakt en niet iemand anders. Wat ik alleen niet zo netjes vind is dat je dit in een sms hebt gemeld aan je vriendin, ik zou het dan gewoon in een persoonlijk gesprek hebben gemeld. Maar nogmaals, vind het echt heel erg dat je dit moet doorstaan maar ik zou goed nadenken over hoe je dit dan de rest van je leven wilt doen. Lijkt mij niet dat je altijd alles waar kinderen bij komen praten kan ontwijken.
Lieve schat, je vriendin begrijpt het echt wel, als ze je goed kent en een goede vriendin is. En mensen die zeggen dat jij je in háár moet verplaatsen en dat haar gevoel er net zo goed toedoet, begrijpen er niets van (en moeten zich zeker niet afvragen waarom de vriendschap met hun ex-vriendin stuk is gelopen ). Vergelijking; Jij gaat naar de bruiloft en bent de hele dag verdrietig omdat je in een speeltuin zit. Niet omdat je daar niet wilt zijn, maar omdat je daar juist dolgraag wilt zitten, met je eigen kinderen. Jouw dochter hoort op die schommel te zitten en jouw zoon hoort zich vies te maken in de zandbak, ook al is het een bruiloft en heb je honderd keer gezegd dat ze een béétje op hun kleding moeten letten. Maar, hoe intens je ook naar die situatie hebt verlangd en hoe hard je er ook voor hebt gevochten; je zit niet in die situatie. En dat doet pijn. Dat is superkut en dat maakt je verdrietig. Je vriendin is omringd door mensen die om haar geven, het zijn er zoveel dat ze met iedereen hooguit 5 minuutjes kan praten. Ze is vreselijk verliefd, dolblij dat ze net getrouwd is en ze leeft vandaag op een roze wolk. Of.. Jij gaat niet naar de bruiloft, maar bespaart jezelf het kutgevoel wat dat je op zou leveren. Je vriendin is omringd door mensen die om haar geven, het zijn er zoveel dat ze met iedereen hooguit 5 minuutjes kan praten. Ze is vreselijk verliefd, dolblij dat ze net getrouwd is en ze leeft vandaag op een roze wolk. Oh en, ze kan haar man een keertje extra zoenen, wat die 5 minuutjes die ze anders aan jou had besteed, heeft ze nu over. 's Avonds ga je wel naar de bruiloft, vier je het feestje net zo hard mee en kun je blij zijn voor je vriendin en je ook echt blij voelen. Doe waar je je goed bij voelt. Niemand houdt er iets vreselijks aan over als je ervoor kiest om niet te gaan, alleen jij bespaart jezelf de confrontatie die (op dit moment) te zwaar voor je is.
Oh dit is zo'n topic waar je waarschijnlijk alles verkeert zegt. En vrouwen met kinderen eigenlijk niet mogen reageren en als ze dan toch reageren moeten ze TS vooral begrijpen anders zijn het monsters. Nou ik geef toch mijn mening; ik vind dat je dit niet kan maken en zou heel ver kunnen meegaan in je verdriet maar op een gegeven moment zou ik er klaar mee zijn en zeker als je hierom niet op mijn bruiloft zou komen en dit per sms laat weten. Je verdriet om je ongewenste kinderloos leven geeft je niet het recht om zo asociaal om te gaan met je beste vriendin. Hoe hard ook, het leven gaat door. Je kunt ervoor kiezen om weg te blijven in dit soort situaties en uiteindelijk vriendschappen te verliezen of je probeert er iets van te maken met dat gene wat je wél hebt. Maar goed, ik mag waarschijnlijk niets zeggen met 3 kinderen. Sterkte!
Ik vind dat je de twee situaties absoluut niet met elkaar kunt vergelijken. De ene vriendin gaat een hele gelukkige dag tegemoet en de andere vriendin wordt geconfronteerd met haar eigen leven zonder kinderen. Jammer dat de rouw om een afwezig kindje altijd zo makkelijk wordt afgedaan. Als iemand net weduwe/weduwnaar was geworden had toch ook iedereen begrip dat die persoon niet op een gelegenheid voor stelletjes of een bruiloft komt?! Waarom moet iemand, die rouwt om een afwezig kind, zich daar steeds voor verontschuldigen en haar eigen gevoelens steeds maar opzij zetten voor (het geluk van) anderen? Ts, ik zou aankijken hoe jij je in september voelt en dan beslissen of je wel of niet gaat. Misschien valt het je dan mee, misschien ook niet. Neem geen overhaaste beslissingen nu, ik zou de beslissing nog even uitstellen.
Pas in september? Ik vind dat al best snel en ik kan me heel goed voorstellen dat je er geen behoefte aan hebt. Zal het nog wel persoonlijk met haar bespreken.. Het accepteren dat je geen kinderen kan krijgen , is denk ik een lang proces wat niet zo maar in een paar maanden naast je neerlegd! Veel sterkte en hopelijk kunnen jullie samen kijken naar een oplossing.. Ik zou het als vriendin zijnde het niet raar vinden als je smiddags niet komt.. Sterker nog, ik zou zelf vragen of je dit wel aandurft/ aankan, als ik op de hoogte ben van je mmm Ik heb ook 1 vriendin die geen kindjes kan krijgen, dit is al jarn bekent maar blijft moeilijk sommige periodes. Afgelopen zwangerschap was het de bedoeling om het in 1 x in de grote groep te gooien.. Mijn bedoeling was om haar eerder die week al in te lichten, zodat zij alvast op de hoogte zou zijn. Helaas was dat niet nodig, maar zo zou ik het de volgende keer weer doen
Lastig! Ik heb nl. nooit in de situatie gezeten want direct raak.... Maar goh ik moet heel eerlijk zeggen dat ik me dan wel afvraag hoe je dat dan straks doet als er bij haar kinderen komen? Ga je dan ook niet meer naar ze toe? Dat is een oprechte vraag..... Doe wat je gevoel je ingeeft maar als je niet gaat, denk je niet dat je er geen spijt van krijgt als je over 3 maanden wel zwanger bent?