Ik had het haar wel persoonlijk verteld. Want ik zou het zelf niet leuk vinden als een vriendin me een berichtje stuurt over zo.iets belangrijks. Is een lastige situatie. Ze nodigt je uit voor se hele dag. Dus vind ze het waarschijnlijk belangrijk dat je erbij bent op hun dag. Misschien als je denkt ik ben er voor hun en niet voor de kinderen dat dat misschien helpt? Lijkt me heel moeilijk voor je. En ik snap dat je er tegen op ziet. Misschien sta je in september er wel anders in. Sterkte!!
Ik zou ten eerste echt even bellen meid. Dan kun je goed uitleggen waarom het voor jou heel moeilijk is om heen te gaan. Mocht je in september toch voelen dat het je wel zal lukken kun je altijd nog heengaan, maar voor nu zou ik zeggen dat het teveel pijn doet. Mag je wel op de huwelijksvoltrekking komen? Want dat zou ik wel heel erg belangrijk vinden dat mijn vriendin daarbij is.dan kun je daar toch heen gaan en dan s avonds naar het feest? Onthoud dat jij degene bent die voelt wat je voelt. De 1 kan zeggen zet je eroverheen de ander kan zeggen ga niet heen, maat die keuze moet je helaas zelf maken.
Ik sluit me hier wel bij aan.. Ik snap je wel qua gevoel hoor TS...Ook al lijkt mijn banner het tegenovergestelde te zeggen voor jou maar vergeet niet dat dat soms ook niet "makkelijk" kan zijn geweest.. Daarentegen vind ik dat je voor je vriendin wel "de moeite" zou moeten kunnen nemen om erheen te gaan.. Misschien een compromis en een gedeelte van de dag gaan.. Maar aan de andere kant.. hoe wil je dit in de toekomst gaan doen? Ik bedoel overal zijn kinderen.. op verjaardagen, als je vriendin straks zelf een kleintje krijgt, misschien wordt je een keer tante, andere vriendinnen.. wil je dan overal niet meer op kraamvisite of op kinderverjaardag?
Heb al eerder gereageerd in dit topic, maar ik ben het met je eens. Wij zijn nu al 8 jaar 'bezig' om zwanger te raken en er is een hele reële kans dat wij definitief kinderloos blijven. Moeilijk en verdrietig, absoluut. Soms is het zo moeilijk om geconfronteerd te worden met datgene wat jij zo ontzettend graag ook had gewild. Voor een paar jaar terug zat ik er ontzettend doorheen en tegen een burn-out aan vanwege het uitblijven van een zwangerschap en alle zorgen en verdriet daar om heen. Uiteindelijk kwam het besef dat ik een keus had, mezelf ongelukkig blijven voelen in de situatie waar ik in zat of proberen het mooie te gaan zien in dat wat ik ook had/ heb. Ik heb gekozen voor het laatste. Dat gaat niet vanzelf, het is echt met vallen en opstaan en ik ken echt mn momenten nog wel. Momenten dat het verdriet en gemis zo enorm aanwezig is, dat ik me zo machteloos voel, er niet mee om kan gaan. Maar het leven gaat door; mensen trouwen, krijgen kinderen. Daar moet je mee dealen. Het helpt niet om de confrontatie uit de weg te gaan, want het blijft altijd om je heen. Probeer een manier te zoeken om om te kunnen gaan met je verdriet en gemis, zodat je ook de mooie dingen in het leven van jezelf en in dit geval van een ander kan blijven zien. Zoals ik al eerder zei; geeft het even de tijd. Ik denk dat je beste vriendin het hartstikke fijn zal vinden wanneer jij er bij bent op haar grote dag. En misschien kost het je een paar tranen, dat geeft toch niet, jouw verdriet mag er zijn net zoals de blijdschap bij je vriendin.
Ik kan mij in beide gevallen inleven. Je vriendin is ontzettend blij en wilt graag een van haar mooiste dagen in haar leven met jou delen. Jou kant snap ik ook. Je zult sowieso kinderen zien alleen is dan toch wat anders dan in een speeltuin zitten. Wat ik in jou situatie zou doen is vriendin opbellen om af te spreken en haar dit aangeven. Ik zou dan wel naar haar moment gaan kijken en wanneer ze naar de speeltuin gaan terug naar huis (of wat anders) en als feest begint weer terug komen. zo ben je er grotendeels toch bij geweest en kom je zelf niet in het moeilijkste gedeelte terecht.
Ik begrijp je wel, maar ik had het haar persoonlijk verteld, dat komt toch anders over. Met een sms-je over zo'n onderwerp zou ik denken 'oh, blijkbaar is het nog niet belangrijk genoeg voor haar om me dat persoonlijk te vertellen.
Ik kan me ook voorstellen dat zo'n dag niet makkelijk is voor je. Maar ook ik vind dat je moet gaan. Er zullen nog zoveel van dit soort situaties voor gaan komen. En je kunt ze nu eenmaal niet allemaal mijden. Even een dag je verdriet opzij zetten voor je goede vriendin. Dit is haar dag en als vriendin zou ik het enorm waarderen. Het beste is zoiezo denk even face to face met je vriendin praten. Dan begrijpen jullie elkaar waarschijnlijk ook beter! Sterkte!
Dit is dus weer zo'n opmerking van niks.... Een leven voorstellen zonder mijn kindjes...inderdaad heel hard! Maar een leven voorstellen zonder kinderen of zonder mijn kinderen is toch wel even een vergelijking die slaat als een l*l op een drumstel
Ik zou wel gaan, het is namelijk niet een gewoon feestje maar dé dag van jou beste vriendin en ze wilt dat samen met jou vieren. Wat je kan doen is wel je gevoelens bespreken met je vriendin, dat je er veel moeite mee hebt, en dat je toch probeert om er samen een leuke dag van te maken. Bel je vriendin op, en leg het uit, ipv dat je nu met nog een gevoel in je maag zit. Heel veel sterkte meid, dikke knuff
Natuurlijk mag dat, maar niet iedereen hoeft het daarmee eens te zijn, toch? In mijn ogen wordt hier gewoon een discussie gevoerd, daar horen uiteenlopende meningen bij.
Ik zou wel gaan voor een bruiloft, omdat dit belangrijk is voor je vriendin. Maar als jij zeker weet van jezelf dat je je gevoelens niet kunt verbloemen en in huilen uit zou barsten dan zou ik dit uitleggen aan je vriendin en dan zal ze dit vast wel begrijpen.
Ik zou het als vriendin wel respecteren maar ik zou echt gaan steigeren bij een SMSje, dat kan écht niet. Dat vertel je gewoon persoonlijk... Ik zou als de wiedeweerga naar haar toegaan en het haar uitleggen, dan heeft ze er vast begrip voor.
Ik kan me indenken hoe verschrikkelijk het zou moeten zijn voor jullie... Ik zou alleen wel proberen te gaan denk ik. Dit is wel een goede vriendin zoals je beschrijft en dit is wel een heel belangrijke dag voor haar. Je bent niet voor niets daggast. Ik zou een afspraak met haar maken en je probleem voorleggen. Misschien kunnen jullie afspreken dat je het wel probeert en gaat het niet, dat je dan weer gaat of eventueel savonds terug komt. Ik bedoel het zeker niet onaardig hoor! Ik weet niet hoe ik me zou voelen in jouw situatie. Maar ik ben ook getrouwd en dat was heel belangrijk voor mij. En ook al is dat niet vergelijkbaar met een kinderwens, misschien is het het proberen waard. Neem de tijd en sterkte in jullie vreselijke mmm....
Ik zou het van mijn beste vrienden écht niet tof vinden en zelfs nadenken over onze vriendschap. Het is haar dag, niet die van jou. Ik vind echt dat je op dit soort dagen je eigen geluk even moet parkeren en er moet zijn voor degene waar het die dag om gaat. En ik heb inderdaad al kinderen, maar ik heb ook bepaalde andere wensen, waarvan ik weet dat ik ze waarschijnlijk nooit zal krijgen, waar ik mij ook overheen moet zetten. Je kunt niet alle kraamfeesten, verjaardagen, bruiloften etc afzeggen omdat het misschien voor jullie niet is weg gelegd.
Ik denk dat ts ook goed na moet denken over de consequenties die het heeft, de realiteit is gewoon dat ze echt nog wel eens vaker gevraagd zal worden voor een feestje met meerdere kinderen (familiedag, uitje werk) op het moment dat je dan daar wel heen gaat zou ik me als vriendin erg gepasserd voelen en het idee hebben dat je dat dus belangrijker vind dan mijn bruiloft en de vriendschap dood laten bloeden. Kan zelf nog boos worden om vrienden van mijn man, zij wist van kind af aan al dat ze nooit kinderen zou kunnen krijgen, toen wij zwanger waren hebben we het hun bewust eerder als iedereen laten weten, ook aangegeven te snappen dat het voor hun lastiger is als voor een ander en als er wat was ze altijd welkom waren om er over te praten. De hele zwangerschap is er niet 1x gevraagd hoe het ging, toen ons zoontje geboren is, 5 weken te vroeg, hebben we iedereen,behalve familie, via sms op de hoogte gebracht daarop kreeg ik letter terug nou gefeliciteerd dan maar . Mee komen op kraamvisite wilden ze niet want dat vond ze te lastig, mee doen met een kadootje wilden ze ook niet, een kaartje sturen of eens vragen hoe het ging was ook teveel gevraagd en tot mijn verbazing ging ze 2 maand later bij de buurvrouw op kraamvisite, nou die hoefde hier niet weer. Blijkbaar was de buurvrouw belangrijker dan een jarenlange vriendschap. Later heeft mijn man ze nog gesproken en gezegd dat hij de manier waarop hun gereageerd hadden erg onacceptabel vond, en ja dat zagen ze ondertussen zelf ook wel in maar sorry of een hoe is het nu kon er nog steeds niet af. Dus liever kwijt dan rijk denk ik dan maar. Denk dat je soms ook verder moet kijken dan alleen je eigen gevoel.