Even nog een keer, ging toch niet goed op mobiel De ik-weet-zeker-wat-het-wordt Lijst! naam - voorgevoel - en het is... Lindavvv - Meisje - Jongen Cjms - Jongen - DN2017 - Jongen - Meisje Loesje1988 - Meisje - Thirza78 - Meisje - Indy90 - Meisje - Anar91 - Jongen - Ange84 - Jongen - Beausecret - Jongen - Meisje Roosje-5 - Meisje - Evayesmamatobe - Meisje -
Ik durf die lijst niet goed in te vullen, hoor... Ik heb wel een voorgevoel, maar ben bang dat ik het vervloek ofzo als ik dat uitspreek, haha. Ik hoop zo dat het ze kunnen zien bij de echo de 21e... Ik heb vandaag een trui aan waarin ik het idee heb dat er een heel licht buikje zichtbaar is
Danes, over libido gesproken. Ik merk dat mijn libido ook weer gewoon is zoals voor mijn zwangerschap. Maar ik merk ook dat mijn man het lastig vind om intiem te zijn (het is zijn eerste kindje). Knuffelen etc gaat prima, maar echt seks is op dit moment minimaal. Misschien eens per week. Hij blijft steeds aan de baby denken. Is bang dat hij de baby pijn doet (jaja... heb al zovaak gezegd dat dit niet kan), of dag hij mij pijn doet, of dat er iets verkeerd kan gaan. En hij kan dit moeilijk loslaten. Hoe gaan jullie mannen hiermee om?
hier ook al een bollie haha. Libido is hier nog steeds een dingetje. Opzich is de zin er wel maar de puf er vaak niet.. vriendlief heeft er geen moeite mee hij is wel wat voorzichtiger en vraagt steeds of hij mij geen pijn doet. Ik ben gaan slapen met een voedingskussen. Dat ligt zoooo lekker!
Dames, ik moet iets kwijt. En dat doe ik dan graag hier, hier is toch een beetje het gevoel van anonimiteit nog. Even persoonlijk en emotioneel. Ik merk dat mijn emoties heel hoog zitten op het moment. Ik zit op het werk, maar kan elk moment weer in huilen uitbarsten. Hoewel ik onwijs trots en blij en gezegend ben met de baby in mijn buik, heb ik gevoelens die helemaal niets met deze baby te maken hebben, maar die gevoelens die ik heb, wil ik de ruimte wil geven. Ik ben altijd uitgegaan van het feit dat ik mama zou zijn van 2 meiden. Dochters, zusjes. En nee, dat is niet rationeel en dat is niet te voorspellen. En daar mag je niet zomaar van uitgaan. Maar het was een (heel sterk) gevoel. Ik zou twee dochters krijgen, meiden die met elkaar zouden opgroeien en die net zo'n goede band zouden hebben als ik met mijn zus. En hoewel ik onwijs gezegend ben met het jongetje in mijn buik. Merk ik dat ik ook afscheid moet nemen van dit plaatje in mijn hoofd. Dat ik afscheid moet nemen van de dochter die ik dus niet krijg. En ik snap niet waarom dat zo zwaar is. Ik snap eigenlijk niet goed dat ik zo overstuur ben. Ik heb ook het gevoel dat ik niet zo overstuur mag zijn. Dat ik het niet mag laten blijken, dat ik alleen maar blij moet zijn. Maar ik moet dit gewoon een plekje geven ofzo. En ik vind het moeilijk. En ik wil het niet, ik wil niet overstuur zijn. Ik wil genieten en uitkijken naar dit bijzondere kindje wat we mogen krijgen. Het kindje waar ik zo dankbaar voor ben. Nogmaals dit heeft niets met de baby in de buik te maken. Ik ben niet teleurgesteld in hem en ik ben niet van plan om de zwangerschap af te breken of iets vreselijks. Ik ben zo blij dat hij gezond is. Nouja, tot zover mijn gebrabbel.
Precies dat is waarom je zo emotioneel bent. Je mag van jezelf alleen maar blij zijn, en niet overstuur.. Je bent dus in gevecht met jezelf. Misschien kun je proberen deze emoties wel toe te laten, huilen om het feit dat je droombeeld 'verpest' is. Dan geef je het ruimte, kun je het loslaten.. Nu ben je in gevecht. En dat doen hormonen ook graag. Dat plekje geven komt wel, je moet niks. Dit is nu eenmaal je gevoel, daar mag je best even aandacht aan geven. En je weet zelf heel goed dat dit los staat van de baby in je buik, want je gaat hoe dan ook van hem houden, of sterker nog dat doe je al. Maar niet te streng nu voor jezelf, het mag verdrietig zijn. Liefs <3
Ik snap je echt. Wij waren ervan overtuigd dat we 2 jongens zouden hebben. Een echt mannenhuishouden, lekker dicht op elkaar qua leeftijd dus worden ze vast de beste maatjes. En toen stond daar opeens "de baby is een meisje" op het NIPT formulier. Nou ik kan je vertellen, als ik zelf had mogen kiezen dan had ik voor een jongen gekozen. Dat zou praktischer zijn en gewoon meer passen in het plaatje zegmaar. Maar al snel zagen we er steeds meer de leuke kanten van om een meisje te krijgen. Ik vind het nog steeds jammer om los te moeten laten dat ik niet 2 zoons zal hebben die elkaars beste maten zullen zijn. En ik hoop dat onze zoon en dochter goed met elkaar door 1 deur kunnen. En dat we later geen gedoe krijgen met vriendinnetjes die verliefd worden op de grote broer of vrienden die verliefd worden op het zusje vanaangezien ze qua leeftijd maar 1,5 jaar schelen. En we krijgen wat bij ons hoort en blijkbaar zijn dat een zoon en een dochter. Maar het is nog steeds even wennen. Ik weet ook zeker dat iedereen vreselijk verrast gaat zijn bij de gender reveal party. Ik kijk er wel steeds meer naar uit om lekker roze spulletjes te gaan kopen enzo. En ik hoop dat ze kleiner zal zijn dan haar broer bij de geboorte want die woog 4425 gram.
Ik twijfelde trouwens zelf ook of ik een meisje wel leuk vind, en voelde me gelijk schuldig over die gedachte. Ik zie gelijk veel hormonen voor me en een irritante puberdochter die haar moeder negeert. Jongens zijn vaak wat liever tegen hun moeder, althans dat wordt dan zo gezegd. Stom hè? Voelde me zo schuldig dat ik al zo slecht dacht over deze mini in mijn buik. Kan er nu wel om lachen..
Dank jullie voor de lieve woorden. Iets heel anders voor degene die het interessant vind: https://www.volkskrant.nl/wetenschap/een-vaginale-bevalling-is-gewoon-niet-voor-alle-vrouwen-geschikt~b418ba7f/
@Lindavvv niet schuldig om voelen! Geef je emoties de ruimte. Tuurlijk houd je van dit kindje maar afscheid nemen van je droom doet zeer. Hormonen zijn stom en waarschijnlijk heb je gewoon even tijd nodig om aan het idee te wennen ❤️
Ik probeer hier zo weinig mogelijk over te lezen. Wss voeren ze pas nieuw beleid in over 5 tot 10 jaar. Tot die tijd blijft vaginaal gewoon ‘het beste’. Duurt altijd zo lang die onderzoeken en voordat er dan actie op wordt ondernomen ben ik bang. Verder vind ik een goede ontwikkeling.. meer kijken naar het lichaam.
Is volgens mij heel normaal om dat soort gevoelens te hebben hoor. Je moet gewoon even aan het idee wennen. Dat doet niks af aan hoeveel je van deze knul houd/gaat houden. Wees niet te streng voor jezelf.❤ Hier helaas nog geen geslacht. Baby was zo druk dat het niet te zien was en de gynaecoloog had ook niet echt veel tijd voor een uitgebreide echo uiteraard. Dus toch nog even wachten tot de 17e. Wel heb ik bloed geprikt en voor maandag een afspraak voor een vroege glucosetest. Ivm zwangerschapsdiabetes de vorige keer. De 20 weken echo staat ook gepland en daarna nog 2 andere afspraken staan voor 12 maart. Klinkt helemaal niet zo ver weg.
Die hormonen doen wat met je hè! Ik snap het heel goed. Wel is belangrijk dat je praat. Praten, praten, praten! Benoem wat je dwars zit jij de verloskundige, wat dan ook. Het komt er toch een keer uit, dus kun je het net zo goed meteen doen. desnoods dat je met een onbekend persoon (eventueel op dit platform) praat, gewoon om het kwijt te zijn. Over het artikel over een vaginale bevalling: het komt zoals het komt... Ik maak me er niet zo druk om. Mijn bevalling van mijn zoon was peanuts. Heftig, maar peanuts. De eerste wee 18.00 (gelijk een storm), om 20.07 had ik hem in mijn armen. En na de bevalling ook nauwelijks klachten gehad. Dus ik ga er vanuit dat ik prima vaginaal kan bevallen straks. Als het anders blijkt, zien we dan wel weer. En!!! Ik ben vanmiddag gebeld door mijn werk. Per 1 maart ben ik aangenomen op een andere functie die ik héél graag wilde. zag het nog niet gebeuren omdat ik zwanger ben, maar dus toch! Ik ben weer helemaal blij. En morgen auto halen!
Ah lieve @Lindavvv wat mooi dat je dit durft uit te spreken! Dat vind ik echt heel stoer en dapper. Natuurlijk heb je dromen over hoe je gezin er uit zou zien. En als dat ineens verandert is dat best heftig. Aangezien ik enorm lang over deze zwangerschap heb gedaan en oud ben en nooit meer IVF wil doen zal er geen tweede komen. En ik vind het verschrikkelijk dat ik straks een enigst kind ga opvoeden. Ik had altijd gedacht: eerst een jongen, dan een meisje. Of een eigen kindje en eentje geadopteerd. Die droom ligt verscheurd voor mij. Ook omdat wij te oud zijn om nog te mogen adopteren. En toen ik zwanger raakte heb ik zelfs er om moeten huilen dat die droom nooit zou gebeuren, terwijl ik zo gruwelijk blij ben dat ik zwanger ben. Ik voelde mij zelfs schuldig naar de baby omdat hij/zij geen broertje of zusje krijgt. Het is zo goed dat je je gevoel erkent. En rouwt. Want het is een afscheid van iets wat je heel lang voelde. En alleen als je dat ruimte geeft, zal ruimte komen voor nieuwe ideeën en voor nieuwe gevoelens van geluk. Ik twijfel er niet aan dat je straks heel veel van je zoon gaat houden. Dikke knuffel. En bedankt dat je deze emoties durft te delen.
@Lindavvv ik ben het ook helemaal eens met de andere dames. Gun jezelf de ruimte om overstuur te zijn en verdriet te hebben. Het is echt oke om dit soort gevoelens te hebben. Weet dat je niet alleen bent. Dikke knuffel!
Wat balen @indy90 maar nog even in spanning dus. Of had je die gender echo dus wel alvast afgezegd... Ahhhhhhhh @Cjms wat ontzettend leuk nieuws! Van harte. Heerlijk als werkgevers verder kunnen kijken dan je buik.
Jullie zijn fantastisch meiden. Heel erg bedankt. Vanmiddag naar huis gegaan en lekker in bed gelegen en geslapen. Ben wat opgeknapt. Het zit i.i.g. niet meer zo heel hoog. Ik ga het gewoon even de tijd geven.
Ughh was van alles van plan vandaag. De kids zijn gaan spelen, dus wilde de zolder gaan uitruimen: speelgoed en oude kleertjes en schoentjes opruimen. Guess what ik heb gedaan vandaag: helemaal niks! Ik heb mij verplaatst van het bed naar de bank. That’s it. Hoe gaat jullie dag?