@Ang1987 , ik lees nu je berichtje pas (nav van de reactie van Mamavandrie) ik denk dat het goed is om te gaan praten. Ik merk ook dat alle zwangerschappen op elkaar reageren. De eerste was ik compleet clueless natuurlijk, bij de tweede merkte ik dat bepaalde dingen vanuit de eerste zwangerschap en kraamtijd me nog dwars zaten, en soms nog (kleine) triggers waren. En nu met nummer 3 merk ik dat er nog steeds wat zit van nummer 1 en nieuwe dingen zitten van nummer 2. Een stukje verwerking, balans en acceptatie zoeken is goed en verstandig. Zowel voor jezelf als voor de baby Fijn dat je je verhaal een beetje deelt! Ben in niet de enige onstabiele hier! Haha
Klinkt alsof je een pittige tijd hebt gehad rond je 1e! Zorgen om kinderen zijn ook de meest heftige zorgen. Wat helpt jou? Heb je behoefte aan die echo's of is er een alternatief? Waar vind jij hierbij je rust in? Vaak zo'n hoofd vs gevoel/intuïtie ding. Ik doe bijna alles op gevoel, en deels gestoeld op cijfers. Maar iedereen voelt zich ergens anders prettig bij. Misschien is het fijn om even een tandje terug te schakelen, en iets ontspannends te doen waarbij het antwoord tot je komt. Dat antwoord weet je meestal al ergens maar ons hoofd neemt het te vaak over.
Eens met de anderen, ga eena het gesprek aan met een psych/pop-poli. Als je er al gevoelig voor bent, merkt dat t minder gaat en onder invloed van hormonen (ook na de bevalling straks), is het alleen maar goed om alvast eens te praten.
Lieve reacties! Haha en ja @KleineLai gedeelde smart is halve smart. Ik was er al een beetje bang voor dat dit zou kunnen gaan gebeuren, en het is nu nog enigszins te doen hoor maar iedere onrealistische gedachte is er 1 te veel, maar ben idd bang dat onder invloed zo van hormonen @teenslipper en zo'n heftige gebeurtenis (bevalling/geboorte kind) erger wordt. Komt idd veel terug dan van de vorige zwangerschap/bevalling/kraamtijd. @Liva ik denk dat ik het antwoord wel weet, en dat is loslaten en vertrouwen durven te hebben dat het goed zit, maar dat vind ik nu juist zo lastig en eng. Echo's kunnen geen garantie geven (en maken me dus onrustig) maar ik vind het op oog met de vorige zwangerschap toch wel verstandig om te blijven doen. Stel de placenta werkt weer niet lekker dan wil ik dat liever wel weten. Mijn beste vriendin is psycholoog, zal het eens aan haar voorleggen wat nu handig is qua stappen. Moet zeggen dat ik het toch lastig vind om hulp te vragen. Ook dat vinden er meer hier.
Lieve @Ang1987, Goed dat je deze signalen herkent en wees vooral niet te streng voor jezelf. Ik denk dat je na moet gaan waar de valkuilen zitten. Die rothormonen doen echt niet goed. Je kunt nog 30 succesverhalen lezen over baby’s met wat korte beentjes en 1 mindere en die onthoud je wat gezien je verleden volkomen logisch en begrijpelijk is. Ik denk dat je moet kijken wat je echt nodig hebt en wat het dichtst bij je staat. Je beste vriendin om tips vragen is goed. Je kunt hulp inschakelen van andere proffesionals maar wellicht is het ook goed eens naar cursussen/podcast/voorlichtingen te kijken hoe je zo dicht mogelijk bij jezelf kunt blijven zonder de negatieve gedachten toe te laten. Zeker een podcast oid kun je meteen mee starten zonder wachttijden. Sommige ademhalingsoefeningen willen ook nog weleens helpen ( ik heb in het verleden heel veel paniekaanvallen gehad en door stress zelfs lichamelijke uitval wil er verder niet op in gaan maar heftig was het ) die hielpen mij goed. Ook wil ik je adviseren. Stop met Google. Desnoods vraag je het ons hier, zodat wij kunnen kijken voor je en de dingen eruit kunnen filteren want je bent zelf niet meer objectief en voor je het weet zit je op 1 of andere wazige site iets te lezen wat nergens op gebaseerd is en dat kun je echt niet gebruiken nu. Je bent niet alleen, en echopostjes mogen altijd❤️
Haha ik bedoelde ego-postje maar zie nu dat ik het inderdaad een echopostje heb genoemd. Dat was op zich ook wel juist Naast dat mijn ene vriendin psycholoog is, een andere hele goede vriendin arts dus die kan ik om advies vragen als ik ergens medisch gezien mee zit. Hoewel er in dit geval met de wat kortere beentjes niet eens iets aan de hand is. Alles gewoon prima binnen de lijntjes. Het is echt ner-gens op gebaseerd. Niet googlen is lastig, maar weet dat ik dat echt niet moet doen want dat is nu juist superellendig qua wat je leest. Net moest ik ineens huilen ipv dat ik bang werd, nadat ik het stukje over mijn angsten had gepost. Het verdriet en de ellende van de vorige tijd na de bevalling kwam er even uit. Lijkt me al een gezondere reactie Ga vanavond naar yoga, dat gaat heel erg helpen. Mijn lichaam daar let ik goed op en ben kalm, doe veel ontspannings en ademhalingsoefeningen (helaas ook verleden met paniekaanvallen, verschikkelijk...voor jou ook dat je dat hebt meegemaakt). Superlief berichtje igg van je❤️❤️.
@KleineLai: dat soort dagen zijn echt gewoon kut! Dan ben je blij dat het straks weer avond is, iedereen gegeten heeft en weer op bed ligt. Hogere eisen stellen aan zo’n dag is gewoon hopeloos. @Malbec: Carnaval… tja, ik snap heel goed waarom je het zou willen en je kan het last minute denk ik ook nog wel aankijken. Maar denk dat via FaceTime inderdaad een betere optie is. @Mamavandrie34: hopelijk ondertussen al weer minder pijn? Dat is inderdaad wel een duidelijk gevalletje van overschatten wat je nog aan kan. Maar hé, wij mama’s zijn niet gemaakt om rustig aan te doen. Kan de beste overkomen. @Ang1987: ik ging voor de standaard controle en nabespreking groeiecho. Ik heb op m’n donder gehad dat ik echt veel strakker op mijn eten moet letten want dat grote buikje geeft aan dat het slecht gaat met mijn suikerwaarden volgens haar. En dat baseerde ze op 2 waarden (na croissantjes en frietjes) uit mijn diabetes dagboekje van toen ik bij mijn moeder was en dus niet zelf kon kiezen wat ik at maar gewoon voorgeschoteld kreeg. Mijn vriend ging gelijk in de verdediging, ik dacht laat gaan. Maar omdat het buikje wat groot is moet ik over 3 weken alweer terug voor een groeiecho. En voor nu nog strakker letten op mijn eten. Laat er nu 1 ding zijn dat ik moeilijk vind… Ik denk inderdaad dat het een een goed idee is om naar de huisarts te gaan voor psychische ondersteuning om die hypochondrische gedachten wat meer onder controle te krijgen. En vooral ook proberen om ver weg van dokter Google te blijven. Haha, je bent zeker niet de enige onstabiele hier. Ik lijk nu misschien heel stabiel maar daar is jaren aan therapie aan vooraf gegaan. Ik kon zelfs ook de psychologen steeds overtuigen dat het weer goed ging op het moment dat ik geen zin meer had in dat gezeik. Tot ik bij de laatste psycholoog kwam, die prikte achter mijn masker en heeft mij geholpen om dingen echt te verwerken en veranderen. En soms stort ik nog steeds in maar dat mag er zijn.
Mooie berichten. Laten we niet vergeten dat al die echo's en cijfers gebaseerd zijn op een gemiddelde. Laat je niet gek maken! Zo zonde. Elk mens is anders in verhouding. Het kan je aanvliegen bij zo'n echo en dan zit je met die stress. Mijn baby's hebben alle 4 een kleiner hoofd dan gemiddeld, korte bovenbenen en een dikke buik. Zo zijn ze nou eenmaal en dat is variatie. Niemand groeit exact gemiddeld. De echo's zijn er om de uitzonderingen of plotselinge afwijkende groei te monitoren. Plus : vaak zitten metingen ernaast en maak je je zorgen voor niks. Het is fijn dat de wetenschap er is maar vertrouw daarbij ook op je eigen gevoel!
Ik zat te zoeken naar dit bericht van mij, het was dus op 26 januari. Vandaag een maand later ben ik 11 kilo aangekomen. Dat was vorige week ook zo trouwens. Ik heb het idee dat het diabetesdieet toch ook helpt om mijn kilo’s beter te beperken. Is niet alleen maar irritant dus
Always look in the bright side! Haha. Hoe voel je je vandaag na je uitspatting? Laat maar. Zie dat het beter gaat haha. Super fijn!
Mij heeft de psycholoog tot nu toe geholpen om wat assertiever te zijn. Ik vind snel dat ik me aanstel namelijk. En die gevoel krijg ik vaak van een gynaecoloog of een assistent achter een balie die dan zegt ‘waarom moet u dan een nieuwe afspraak over 2 weken, we doen altijd 4 weken’ of zoiets. Ik durf nu te zeggen dat ik me er niet prettig bij voel om zonlang geen bevestiging te hebben dat ze allebei leven nog (het klinkt misschien raa maar ik heb dus geen idee wie beweegt daar binnen en geen vertrouwen dat ik het wel door zou hebben als eentje ermee zou stoppen. Ik had tenslotte vorige keer niet door dat er iets ernstigs aan de hand was met een van de baby’s (achteraf gedroeg ze zich wel anders, maar ik heb het nooit onder ogen willen zien denk ik. Je hoort zo veel geruststellende dingen van artsen, en vooral van mensen die eigenlijk geen idee hebben. De ‘het komt vast wel goed’ vlogen me om de oren, en die hebben geloof ik meer kwaad dat goed gedaan. Ik kan geen ‘het komt vast wel goed’ horen….) Anyway, mij helpen die echo’s wel, als het maar is om te weten dat ze er allebei zijn. Wel erg bewust van het feit dat je soms dingen zien die niks betekenen en je liever niet gezien had. Maar ook dat niet alles ‘vast niks’ is. Die naïviteit ben ik voor goed kwijt. Allemaal om te zeggen dat iedereen het op zijn manier doet en de afweging voor zichzelf moet maken: wat wil ik weten, wat liever niet, hoe wil ik dit bereiken? Sterkte @Ang1987
Klopt, het helpt ook echt met niet teveel aankomen. Als je zoveel mogelijk koolhydraten mindert en goed aan een etentje houdt kan je ook niet heel veel aankomen want dan neem je zo goed als alleen wat je meteen gebruikt. Ik vind het zelf toch echt verdomde moeilijk. En dat heeft ook echt te maken met mijn verleden. Ik at vroeger al mijn (psychische) pijn en zorgen weg en dat is nog steeds mijn valkuil. En daar ben ik mij heel bewust van, alleen lukt het mij daardoor echt niet om 100% het dieet te volgen.
Kan ik 30x op de like knop drukken hiervoor. Er wordt zoveel onnodige angst gezaaid soms omdat er iets van het gemiddelde afgeweken wordt. Dan heb ik het niet enkel over echo’s maar overal vind ik dat tegenwoordig. Een ieder doet het lekker op zijn of haar eigen tempo. Ik ben overigs wel 1.80m, weeg 65 kilo en heb maat 36…. I wish! En weet je dat is helemaal prima dat maakt een ieder zo uniek
Ja. Die het komt vast wel goed! Irritant. Of de; “ ik weet zeker dat er niks is, je moet het los laten “ terwijl alles in je schreeuwt er is iets ( en dat in mijn geval vaak lijkt te kloppen ) Daarom ben ik zo blij met mijn huisartspraktijk. Ik heb weleens gebeld met een heel wazig en onsamenhangend verhaal waarbij ik afsloot. Er is iets maar ik weet niet wat. En de assistent die dan direct zegt: “ als jouw moedergevoel dat zegt, dan is er vaak iets. Je komt nu hierheen “ zo dankbaar daarvoor❤️ Vanuit intuïtie kun je een heleboel doen, maar veel Professionals nemen dat dna weer niet serieus.
Laatste stukje is herkenbaar! Ik lijk helemaal zen en positief enzo. Maar dat is echt niet altijd zo geweest haha.
@Sillemie oei op je donder zelfs... Helemaal eens met wat er door @Liva en @Malbec gezegd wordt qua dat er soms te veel op de cijfertjes wordt gelet. Ik weet dat mijn zoon een keertje werd gewogen op het consultatiebureau. Helemaal prima. Lengte ook helemaal prima. Totdat die combi bij het invoeren ineens een TE LAAG BMI aangaf. Oeii!, de vrouw van het consultatiebureau vroeg of ik me zorgen maakte. En begon ineens tips te geven over roomboter toevoegen enzo. Terwijl het daarvoor allemaal prachtig was. Hij is gewoon iel en klein, en goed zoals ie is. Voor jou dus niet onbeladen ook zo te lezen, jouw relatie met eten en het volgen van je diabetes dieet. Hopelijk kan je een beetje mild naar jezelf zijn. Wat betreft hulp vragen> ik ben nu wel weer rustig en kan het relativeren maar het lijkt me toch wel goed om eea in gang te zetten via de verloskundige of huisarts. Mocht ik weer irrationele gedachtes krijgen dan heb ik hopelijk een psycholoog of iemand anders om mee te praten.
Dank je. Jeetje ja in jouw geval is het zooo lastig om te vertrouwen, je ervaring is helaas niet dat het 'vast goedkomt' en 'wel meevalt'. Heel goed dat je assertiever bent geworden, superfijn dat dat voor jou zo goed helpt om je wat zekerder en fijner te voelen over de jongens in je buik. Voor mij hielp het al heel erg om dit te delen. Ik ben liever stoer en doe of er niets aan de hand is (ik relativeer het of wuif het weg) maar ja dat is ook niet helemaal eerlijk eigenlijk en lost het niet op. ennn edit: goed dat je diabetes dieet kilo-wise helpt! kan je zo lekker na de bevalling extra jus d'orange drinken en frietjes eten
Overigens wel super fijn voor na de bevalling. Wat er nu niet bij komt moet er straks niet meer . En wat goed dat je nu meer voor jezelf en jouw gevoel opkomt. Zo belangrijk, zeker na alle shit dat jij meegemaakt hebt. Je hebt kant gezien waarbij het niet goedkoop. En dat verandert je als mens en als moeder. En dan heb je nog minder aan die “het komt goedjes”. @Malbec: zo fijn als er naar je geluisterd wordt hè. Gewoon dat ze je serieus nemen en verder kijken dan hun neus lang is. En inderdaad, voeding is voor mij allesbehalve onbeladen. Maar ik had ook geen zin om dat aan de gynaecoloog te gaan uitleggen. Het was weer dezelfde als 2 weken geleden, dat hielp ook niet mee daarin. Ik heb echt geen fijn gevoel bij haar al was ze deze keer wel minder kortaf dan de vorige keer ondanks dat ze 3 kwartier uitliep. Volgens vriendlief was het gewoon een aardige dame die wel erg doordramde op de gezonde voeding. Maar ik mag haar niet (tis een gevoelsdingetje ). En misschien baseert zij haar mening wel op het feit dat mijn oudste de hele zwangerschap onder het gemiddelde zat qua metingen. Of ze hanteert gewoon striktere normen dan de echoscopiste. Ik probeer gewoon zoveel mogelijk op te letten, er niet in door te slaan (in beide richtingen) en verder vertrouw ik zoveel mogelijk op de goede monitoring. En ga ik er voor het gemak maar vanuit dat mijn lijf de kleine meid ook gewoon veilig ter wereld wilt laten komen. Ergens ook wel naïef maar anders weet ik dat ik doorsla qua piekeren. @Ang1987: het is juist voor die stressmomenten dat een psycholoog of wat dan ook handvaten kan bieden. Waar komt jouw angst vandaan en hoe kan je ermee omgaan op het moment dat het speelt. Achteraf is het meestal makkelijk relativeren maar het zijn die andere momenten die het zo kut maken.