Ik heb de lijst even geüpdate, zag dat ik mezelf er als Nummer5 op had gezet bij de afspraken... Ik zit in spanning merk ik (uitslag nipt), mijn humeur wordt er niet beter op ondanks dat de misselijkheid op z'n retour lijkt. Alleen in de avond merk ik dat ik af en toe wat moet eten om het gevoel weg te krijgen. Gelukkig maar, maar aan de andere kant vind ik dat ook weer spannend natuurlijk. Vorige week zijn we spontaan naar mijn schoonouders gereden (bijna 2 uur) om de echo te laten zien en ondertussen heb ik het ook aan een vriendin verteld. Dat laatste vond ik best moeilijk omdat zij een hele lange weg heeft af moeten leggen voor één (levend) kindje. Mijn ouders heb ik nog niks verteld. Probeer het juiste moment nog te vinden maar zitten middenin de drukte van verjaardagen en andere dingen waardoor het gewoon niet uit komt. Speelt ook mee dat ze 2 van de 3x niet enthousiast (zacht gezegd) heeft gereageerd waardoor ik het eigenlijk niet eens durf te vertellen. Maar goed, zal uiteindelijk toch een keer moeten. Wellicht als je er niet meer omheen kunt qua buik Oh, en mijn zoon heeft zijn mond voorbij gepraat aan de moeder van een vriendje. Nou wist zij het al wel maar dan nog, ik dacht dat ik hem er mee kon vertrouwen, hij is inmiddels al 12. Hopelijk blijft het op school nog even stil met het oog op de 13w/20w echo's... Dochter (8) vertrouw ik daar meer mee maarja... Uiteindelijk gaat het toch opvallen. Zo bang voor veroordelingen i.v.m. mijn leeftijd... Pffft
Lief dat je het vraagt , het gaat wel .. ik denk vooral dat het nog even moet inzinken. Wel gek gevoel dat ik eigenlijk nog zwanger ben maar nu op de miskraam moet wachten. Flinke piepzooi zeg maar zou nu bijna 11 weken zijn Morgen belt de vk voor de afspraak in het zkh . Denk dan toch maar aan de pillen en hopelijk is het dan volgende week klaar , druk weekend voor de boeg. Moederdag zeilwedstrijd van mijn oudste en boogschieten van mijn andere zoon. enne jammer dat je ouders niet zo leuk reageren Laat ze allemaal maar lekker denken hoor wees vooral gelukkig jammer dan hoor voor hen There loss
Ik snap dat het nog even moet inzinken, vooral omdat je er gewoonweg nog niks van hebt gemerkt qua bloedverlies etc. Ik zou dan ook in ongeloof zijn. Het is gewoon zo oneerlijk dat jou dit nogmaals moet overkomen. Je scheef dat je nu in aanmerking komt voor vervolgonderzoek. Wil je dat? Ik hoop voor jou ook dat het maar snel achter de rug is en dat je wat afleiding vindt in het drukke weekend.
Oeps, je zou inderdaad van 12 jaar mogen verwachten dat ze het geheimhouden hè. Maar goed, het kan ook gewoon enthousiasme zijn toch? Mijn 12 jarige heeft het ook meteen aan de juf verteld. Ergens vind ik dat ook schattig. Dat je bang bent voor veroordeling snap ik. Hier volgt standaard de vraag; Ohh foutje???? Nee mens, geen foutje! Grrrr. Ik mag morgen naar het zh voor een afspraak met de gynaecoloog over Zofran. Ik dacht dat de misselijkheid afnam maar vandaag ging het weer helemaal fout! Ik heb ook veel stress van m’n werk, misschien speelt dat mee. Maar ik wil graag gaan genieten en dat lukt nu echt niet! Is dat herkenbaar voor iemand?
Oh vervelend zeg, stress van je werk. Hopelijk lost dat snel op, want lijkt me niet goed, vooral niet als je al zo beroerd bent! Ik herken het wel dat je nog niet echt kunt genieten als je je zo beroerd voelt. Ik voelde me vrijdag en gister echt een stuk beter. Vandaag weer helemaal niet. Last van m'n rug en m'n buik en de hele dag weeëg gevoel. Bleh.. M'n man dan heel leuk: als je niks voelt is het niet goed, als je wel wat voelt is het ook niet goed. En dan met een knipoog; wat wil je nou? Zucht...
Foutje? Jeetje ja dat zijn wel van die opmerkingen he... Bij mijn eerste vroeg mijn afdelingshoofd (ik was 30) of het gepland was. Ik dacht echt, huh?!? Hoe kan iemand nou zo'n vraag stellen? Die vreemde opmerkingen echter, zal ik wel weer kunnen verwachten. Zal alvast mijn vinnige antwoord gaan verzinnen... Ik heb ze in het verleden weggelachen maar ik denk dat ik daar nu te oud (en te mondig) voor ben geworden. - was het gepland? -> al ruim 4 jaar aangezien de jongste bijna 5 wordt. - hoe oud ben je eigenlijk? -> in ieder geval nog niet in de overgang - was het een foutje? -> ja, we hebben per ongeluk sex gehad... dat soort dingen ofzo... help me out here? Ik denk maar, sommige mensen kunnen gewoon niks zinnigs zeggen en komen met dat soort clichés aanzetten, dan mogen ze de bal ook terug verwachten en voelen dat hun vraag ongepast was. Gelukkig waren mijn schoonouders heel blij. Ik heb open met mijn schoonmoeder kunnen praten over dat we het al heel lang probeerden (was geen geheim aan hun kant trouwens) en het ook niet meer hadden verwacht. Wel eens gesprekken gevoerd over het idee dat ik in de overgang was bijvoorbeeld. Was een fijn gesprek vorige week Heel lief was ze en oprecht blij. Ik denk dat stress wel degelijk mee kan spelen. Dat vergt natuurlijk ook al veel van je lichaam en tel daar de zwangerschap nog eens bij op. Hopelijk krijg je morgen iets voorgeschreven dat werkt! Ik duim voor je... Dan kan het genieten gaan beginnen
@Maan84 heel herkenbaar van het niet kunnen genieten... ik ben tegenwoordig van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat misselijk en moe. Vooral die misselijkheid nekt me gigantisch. Had afgelopen anderhalve week vakantie maar ben nu weer op het werk maar er komt letterlijk niets uit mijn handen. Helpt ook niet echt mee dat niemand op het werk het nog weet... Ik zit er sterk over na te denken om de huisarts te vragen om medicatie, wat zouden jullie doen?
Wat fijn te lezen dat ik niet de enige ben. Ik zit nu in de wachtruimte bij de gynaecoloog in ‘mijn’ nieuwe ziekenhuis en mijn hoop ik echt op deze man. @Nummer4 bedankt voor je leuke post, die antwoorden daar moest ik echt even om grinniken. Was ik maar zo adrem!! @Isabelletje zeker even vragen om medicatie, dat is er niet voor niks!
Als je je zo slecht voelt is dat zeker een reden om medicatie te vragen hoor. Heb je zelf al gember of suprimal geprobeerd? Dat laatste hielp mij echt met de scherpe randjes er af halen en het echt beroerde gevoel weg te nemen.
Een vriendin van me zei me een paar jaar geleden: "Als je eenmaal de 40 gepasseerd bent, ga je heel anders over dingen denken, ga je schijt hebben aan wat anderen van jou vinden, ga je veel mondiger worden" etc. Ik dacht, dat zal wel niet, ik kon me er echt niks bij voorstellen, maar dat mondige kan ik me wel in vinden, ik kom nu veel beter voor mezelf op. Ben een stuk minder onzeker en heb veel minder last van "wat denkt de ander over mij" Maar op het gebied van deze zwangerschap ben ik dan toch weer even onzeker. Ik geef niet om materialistische zaken, kleding, make-up. Het zal me een zorg wezen wat andere van mijn looks denken bijvoorbeeld. Ik ben ik... Maar mijn leeftijd en de zwangerschap, ik merk dat ik daar toch heel onzeker over ben. Adrem, nee, dat niet. Ik moet er echt goed over nadenken en mijn antwoorden klaar hebben want ik weet dat de vragen en de opmerkingen er aan zitten te komen. Gelukkig zijn er op school meer oudere moeders. Er zijn een paar die kinderen bij mijn dochter (8, hun kinderen 9) in de klas hebben die de 50 al gepasseerd zijn. Ik ben misschien toch niet zo'n uitzondering als dat ik dacht Maar dan zag ik vanmorgen toen ik mijn kleuter de klas in bracht weer van die piepjonge moeders lopen, halverwege de 20... en dan ben ik daar straks met mijn 47 jaar weer in de kleuterklas... Jeetje.... Ik ben 55 als mijn baby straks in groep 8 zit! *slik* Dat betekent gewoon dat ik de moeder van die moeders had kunnen zijn
Succes bij de gyn maan84 hopelijk kan die je helpen. enne nummer 4 echt schijt aan hebben hoor, Zijn idd wel oudere vrouwen later moeder .. ik was heel jong moeder , 23 en 25 en voelde me soms juist een broekie tussen de wat oudere dames haha . Nu merk je en zie ik het vaak niet eens meer .. En ja als er wel iets is , stollings waarde of vitamine te kort wat het risico op een miskraam kan verhogen . Zou ik het nu wel graag willen weten. Is dan een derde voor ons nog wel weggelegd. Zei al tegen manlief , als dit nog een keer gebeurd , ga ik de droom van een derde varen denk ik. Iederekeer de teleurstelling en het verdriet Enne meiden klaag vooral van je af hoor , voel je niet schuldig ! Continue misselijk, spugen en bandenpijn is ook gewoon ***************
Ik kan me heel goed voorstellen dat je de droom wilt laten varen wanneer je dit nog een keer moet doorstaan. één keer is pure pech, twee keer kan geen toeval meer zijn. Ik hoop voor jullie dat er iets simpels achterweg komt wat makkelijk op te lossen is en waardoor jullie snel weer verder mogen. Het verdriet wordt er niet minder op maar ik hoop met heel mijn hart dat het jullie nog een keer gegund is.
Succes vandaag bij de gyn @maan oh ik merk dat ik nu ook al veel mondiger ben dan vroeger (en ook minder snel een mening over anderen heb trouwens). Denk dat dat vooral is omdat je om je heen zoveel andere voorbeelden ziet ( wel, geen kinderen / veel of weinig kinderen, jong of wat ouder moeder, veel weinig leeftijd tussen kinderen etc). En wat blijkt: iedereen doen het op zn eigen manier en het werkt 9 van 10 keer prima voor diegene. Niks is ideaal en niks is slecht. Mijn zusje heeft helaas nooit kinderen kunnen krijgen, mijn beste vriendin werd onverwachts zwanger van een scharrel, een andere vriendin heeft 3 kinderen in korte tijd in een hectische periode gekregen en alle maal hebben ze (soms na een pittige tijd) alles prima op orde en zijn ze helemaal gelukkig. Dus wie ben ik om daar iets van te vinden. Zelf zijn we 1,5 jaar bezig geweest om zwanger te worden van nr 2. Na een tijd kreeg ik van gasten en collegas wel eens de vraag wanneer nr 2 kwam, want mijn zoontje was toch al 3? Op ten duur was mijn antwoord gewoon heel eerlijk: wens is er, maar moet ook nog lukken he!? Toen iemand het lef had om te zeggen: maar 1 is geen, ben ik wel even pissig geworden. Heb gevraagd of hij bedoelde dat mijn zoontje niks was???
Ik snap je gevoel helemaal. Dit wil je niet (laat staan 2 keer) meemaken. Ik hoop dat je snel wat meer duidelijkheid hebt.
Ik hoop dat ze wat voorschrijven en dat het een beetje gaat helpen. Ik ga nog steeds wel redelijk op de acupuntuur. Ben nog wel in de avond erg misselijk (eet nauwelijks nog warm eten) en heb de hele dag wel het gevoel van een brok in mijn keel. Maar dat lamlendige gevoel (dat je niks kan en wil en de hele dag wilt spugen) is voor een groot gedeelte weg. Ik draai nu weer redelijk mee qua werk en ga wat vaker de deur uit, maar als ik teveel doe, merk ik dat dezelfde avond en volgende dag wel (dan heb ik even een flinke rottdag, maar dan neem ik een suprimal).
Je hebt helemaal gelijk! Wie zijn wij om er iets van te vinden? Ik quote even dit stukje... Een vriendin van mij zou zeggen: Ik heb in ieder geval 1 levend kind. Zij zou moordneigingen krijgen van zo'n opmerking en echt door het lint gaan. Zoveel ellende, zoveel verdriet. Dat verdriet slijt echt niet hoor. Iemand die zoiets zegt is gewoon heel fout bezig. Denk je eens in wat voor (lijdens)weg mensen hebben moeten afleggen om dat ene kindje te krijgen. De wens die zo groot is en het maar niet wil lukken voor de tweede. Mijn dochter kwam ook pas na bijna twee jaar proberen, het leeftijdsverschil tussen mijn kinderen is bijna 4 jaar - deze keer 5. De eerste en derde kwamen binnen een paar maanden proberen (het aandurven was daar het probleem - fysiek bij de eerste, mentaal bij de derde) maar dochter liet lang op zich wachten. Dit kindje al helemaal. De wens is er echt niet kleiner op geworden in de tussentijd... Moet ik wel bij zeggen, toen wij net over kinderen nadachten wist ik lang niet zoveel als dat ik nu weet. Dit forum heeft mijn ogen ook echt wel geopend over fertiliteitsproblemen en de dingen die mis kunnen gaan. Bij de zwangerschap van mijn oudste stond ik daar echt niet bij stil.
Oh vooral dat laatste idd !! Ik had wel zon vermoede dat het wT lastiger zou zijn. Maar na 2 jaar en drie miskramen ( dit is dus de derde miskraam al helaas ) , weet je idd dat het nog niet zo vanzelf sprekend is.. gek he na de tweede krijg je die vraag eigenlijk nooit meer. ( in iedergeval ik niet ) kennis van mij heeft 1 dochter , die is dezelfde leeftijd als mijn jongste en heeft helaas niet meer zwanger mogen worden maar die kreeg wel dus heel vraag ja wanneer komt de tweede ?! . Tja als het aan haar lag die zelfde dag nog ( zo pijnlijk dan ) Laten jullie even weten hoe het bij de gyn ging ? Knuffel Ps wat zijn jullie allemaal lief verder