Ik heb al een tijdje last van twijfels en negatieve gevoelens rondom deze zwangerschap, twijfels of ik dit wel aan kan, of dit wel de juiste beslissing is. Ineens vroeg ik me af waar mijn kinderwens vandaan kwam want die voel ik nu ineens niet meer zo. Daarnaast voelt het ook alsof ik toch een soort afscheid neem van wat ik altijd wilde. Een groot gezin met gewoon een normale samenstelling, maar door nu zwanger te zijn zonder partner voelt dat toch ineens erg lastig. Met de verloskundige erover gehad en zij zegt dat dit echt vaker voorkomt, helemaal na een fertiliteitstraject. Ik ga natuurlijk dit allemaal alleen aan en in de weken dat ik me zo ziek voelde kon ik nauwelijks voor mijn zoontje zorgen. Het voelde alsof ik hem te kort deed. Ik heb een vrij pittige zoon, we lopen wekelijks bij de PMT voor verschillende klachten maar veel prikkels kan hij niet goed aan. Ik kon ook geen filmpjes zien van baby’s want voelde een soort woede. En ook nu is de zwangerschap iets waar ik nog helemaal niet erg graag over praat. Wel met familie of nabije vrienden maar alles daarbuiten nog niet, heb het ook nog niet officieel bekend gemaakt maar ga het binnenkort wel via fb doen omdat ik de vragen in real life lastig vind. Het voelt allemaal nog wat zakelijk nu, ik regel wel praktische dingen maar nadenken over hoe het zal zijn of uberhaupt echt genieten zit er niet echt in. Misschien ook wel omdat mijn vorige relatie niet erg lekker liep (drugsverslaving ex en daarbij behorende problematiek/emotionele mishandeling (en zelfs fysiek)) en misschien is dat iets wat ik helemaal nog niet heb verwerkt en nu weer naar boven komt. Ik weet het niet precies maar genieten doe ik nog niet helaas. Vanmiddag heb ik mijn eerste gesprek op de POP-poli van het ziekenhuis, hopelijk levert mij dat wat op
Lieve allemaal, na een weekje in de zon (en regen, en wolken, en wind), ben ik weer thuis en vandaag aan het werk. Het was een heerlijke week, zonder na te hoeven denken over iets. Zonder bezig te zijn met zwanger zijn, en gelukkig minder misselijk.. het Griekse eten deed goed.. Voor mij is het ook zo dat deze zwangerschap gepaard gaat met ontzettend veel onzekerheid en de vreugde en blijheid ontbreekt. Inmiddels 12 weken zwanger en maar weinig behoefte om het met iemand te delen. Ook angst, of spanningen om wat anderen ervan zeggen, of van vinden. Ik dacht dat ik na een jaar keihard aan mezelf werken daar wel beter mee om kon gaan.. Aankomende zaterdag gaan we het aan de kinderen vertellen, om het dan zondag aan schoonouders te vertellen. De week erna is dan mijn werk aan de beurt. Ik hoop dat als anderen het weten, en positief reageren, dan de blijheid bij mij ook komt. Nu ga ik even alles terug lezen
Net een hele mooie termijnecho gehad. Helemaal verliefd op ons kindje Werd met de vorige echo 6 dagen terug gezet. Helemaal niet wat je horen wilt als je je al zo beroerd voelt, maar nu 3 dagen vooruit gezet dus dat is fijn! Kom nu op 11w3d. Kindje was goed actief, mooi om dat te zien.
♡ Uitgerekend: 13 - 30 november 2023 ----------------------------------------- 13 November - Jolieke, 37 jaar, vierde kindje (andere kids 10, 7, en 4 jaar) 17 november - Papallona, 35 jaar, tweede kindje 19 November 20 November - MissLinda, 32 jaar, tweede kindje - Mina86, 36 jaar, derde kindje (11 en 7 jaar) - Nummer4, 42 jaar, vierde kindje (12, 8 en 4 jaar) 21 November - Joy94, 28 jaar, tweede kindje (16 mnd) 22 November - Pautjepoets, 34 jaar, derde kindje (7 en 5 jaar) - MOM2019, 38 jaar, tweede kindje (3 jaar) 23 November 24 November - Maan, 4e kindje - Maria02, tweede kindje 25 November - EvievdB, 38 jaar, tweede kindje (1 jaar) 26 November - NA2021, 36 jaar, derde kindje - Nina90, eerste kindje 27 November 28 November - Guusje12, 32 jaar, 2e kindje (1jaar) 30 November - Isabelletje2, eerste kindje - LiefsvanIen, 28 jaar, eerste kindje ☆ Er stralen voor altijd een paar mooie kleine sterren aan de hemel ☆ ☆ Bloempjelief ☆ ☆ Fladder38 ☆ ☆ Gekkiej ☆ -------------------------------------------- Jongen (0) | Meisje (0) | Verrassing (2) | Onbekend (17) -------------------------------------------- Afspraken: Mei: 10-05: Isabelletje2: termijnecho (10+0) 12-05: Pautjepoets: Termijnecho (12+2) 12-05: Guusje12: NIPT bloedprikken ( 11+3) 15-05: Papallona: 13 weken echo (13+3) 15-05: Nummer4: 13 weken echo (13+0) 17-05: MOM2019: 13 weken echo (13) 19-05: Mina86: 13 weken echo (13+5) 25-05: NA2021: 13 weken echo (13+4) 25-05: Papallona: controle vk (14+6) Juni: 01-06 liefsvanIen: 13 weken echo + geslachtsbepaling 02-06: Papallona: geslachtsbepaling pretecho(16+0) 05-06: NA2021: pretecho (geslacht) (15+1) 08-06: MOM2019: 16 wkn echo+ pretecho (geslacht) 09-06: Nummer4: 16w echo (16+4) evt geslachtsbepaling (twijfel nog) 12-06: Nina90 16w pretecho met geslachtsbepaling 28-06: Nummer4: 20w echo (19+2)
25 November stond er niet tussen haha, maar kreeg het even niet voor elkaar met m'n telefoon in een kleurtje. Dus lekker saai zwart nu
Thanks voor jullie advies, vandaag toch twee pillen genomen en ben redelijk de dag doorgekomen. Wel super moe, lig nu ook alweer in bed. Moet morgen voor werk naar andere kant van het land (2 uur enkele reis), zie er als een berg tegenop. Maaaaaar, wel genoeg afleiding tot morgenavond; de termijnecho! Ben gelukkig niet meer zo zenuwachtig als bij de vorige echo maar heb er vooral veel zin in. @Papallona, hoe is het vanmiddag gegaan? @Mina86 , fijn dat je zo hebt kunnen genieten van de vakantie, ik hoop dat je na dit weekend ook blij mag voelen mbt het zwanger zijn.
Hee wat naar voor je dat je je zo voelt. Maar ik herken er wel wat in. Ik zal niet teveel over mezelf uitwijden want daar heb je nu niks aan, maar je bent inderdaad niet de enige. Hoe ging je gesprek bij de Pop poli?
Wat heerlijk dat je daar zo lekker hebt genoten. Misschien als iedereen het weet dat het dan nog echter voelt!
Ik heb vandaag al na 6 dagen een goede NIPT uitslag ontvangen (incl nevenbevindingen). Dus wij doen, zolang de echo er geen aanleiding toe geeft geen vruchtwaterpunctie. Vandaag de zofran opgehaald, genomen en meteen een frietje weggewerkt. Zooooo ik moet gewoon uitbuiken haha! Gister hebben we het op werk verteld. Ik heb 80% van de tijd gehoord; was het gepland??? Ben blijven lachen maar vond het niet zo leuk. Ik krijg trouwens wel een extra uitgebreide medische GUO bij 20 weken. Vanwege de Zofran. De gynaecoloog was echt heel fijn. Hij haalt me weg bij het WKZ en de lijntjes houden we kort. Maar vooralsnog blijf ik gewoon lekker bij de eerstelijns vk. Wat een achtbaan was dit, maar wat ben ik blij dat ik heb doorgezet. Denken jullie al na over verlof?
Wat fijn dat de NIPT goed was! En dat de medicatie helpt! Klinkt als een goede dag En die collega’s… tja sommige mensen snappen echt niet dat je bepaalde dingen niet kunt (of hoeft te) zeggen. Verbaas me er ook telkens weer over. Lekker links laten liggen. Alvast aftellen naar je verlof
Ik had de laatste tijd weinig gelezen hier, scrolde er een beetje doorheen. Ik heb nu wat teruggelezen en zie inderdaad dat ik niet de enige ben. Maar zo voelde ik me wel, in mijn omgeving leken bepaalde mensen het niet te snappen. En ergens snap ik dat want dit was zo’n bewuste keuze van mij, hoe kan ik dan nou niet blij zijn. Ik denk dat het wel goed komt, ik vind de babytijd zo geweldig leuk bij mijn zoontje maar mijn valkuil is dat ik snel in overlevingsmodus ga na alles wat er is gebeurd en dat is iets wat ik nu echt wil voorkomen. ik ben blij dat ik niet de enige ben!
@Papallona Ik herken die nare gedachtes ook goed. Volgens mij idd door nare hormonen. Ik herken ze van mijn eerste zwangerschap en ook nu heb ik ze, misschien omdat deze zwangerschap niet gepland was of misschien is dit weer een meisje? Ik kan de gedachtes nog onderdrukken gelukkig, maar ik hou het ook in de gaten. Goed dat je toch naar de pop poli gaat. Ik hoop dat het snel beter gaat! Het komt goed met dit kleintje in je gezin ❤️
Wat een lieve woorden, word er emotioneel van (Maarja ik jank om alles nu hahaha). Ging dit bij je eerste zwangerschap vanzelf over? Ik herken het niet van mijn eerste zwangerschap maar misschien omdat ik toen toch meer in overlevingsmodus zat. Ik moet ook zeggen dat ik dit hele traject (7iui en ICSI) als enorm heftig heb ervaren. Vooral de ICSI, ook daarin ging ik maar gewoon door en deed ik alles wat moest maar als ik terugdenk vond ik dat inderdaad wel echt heftig
Wij hebben ook ICSI gedaan. Dat was gewoon standje overleven, overal prikken zetten, 8 miljoen keer naar het zh en je kan er met niemand over praten. Hé je doet het goed! Wij doen altijd maar of we alles maar moeten kunnen, maar soms is het gewoon veel. @Nummer4 schreef laatst; ik kijk nog steeds wel in een soort shock te zijn. Dat heeft mij geholpen, want ze sloeg de spijker op z’n kop. Ik ben ook in shock. Dat de eerste cryo terugplaatsing lukte, dat ik maar 1 spuit zette, dat ik geen ohss kreeg, eigenlijk allemaal dingen om dankbaar voor te zijn. En toch, toch ben in boos en verdrietig en bij tijden wanhopig. Hormonen zijn handig maar ook vervelend. Ze zorgen voor nachtmerries, zweethanden en klotsende oksels, maar ook voor oerkracht die jij nu even niet voelt maar die er wel is. Je flikt het maar mooi zo in je eentje. Als jij niet trots bent ik jezelf dan zijn wij dat wel! Er zijn legio van behandelmethoden voor zwangeren die dit meemaken. Praten, medicijnen, therapie, van alles. Zeg op de POP dat je ze nodig hebt. Daar zijn ze voor. En weet; het gaat over. Want jij bent een tijger.
Juist, zoveel dingen om dankbaar voor te zijn dus waar komt dat ellendige gevoel nou vandaan? Wat ontzettend fijn dat het jou in bij de eerste tp is gelukt, maar ik kan me ook voorstellen dat je je daar totaal niet op ingesteld had. Hoeveel pogingen hebben jullie nodig gehad voor jullie dochter? In mijn geval was het dat het op mijn leeftijd en na ruim 3,5 jaar proberen alsnog gelukt is toch een grote shock. We hadden na de jongste de instelling: lukt het nog dan is het mooi maar we gaan er niet alles aan doen om die vierde te krijgen dus geen behandelingen etc. En dan de teleurstelling keer op keer, 40-50 rondes verder - ik heb ze laatst een keer zitten tellen maar met 14 cycli per jaar kom je daar wel bijna aan... Ik dacht echt dat het niet meer voor ons weggelegd was en had dat geaccepteerd. De shock begint nu toch wat weg te ebben ondertussen maar ik heb het nog steeds niet aan mijn ouders verteld. Vanmorgen had ik eindelijk weer eens een platte buik, mijn darmen beginnen wat te settelen geloof ik, maar ik zag al een kleine babybump onder mijn navel Zal toch eens op zoek naar dat kratje met positiekleding... Ik schaam me dood maar ik heb de afgelopen dagen flink lopen brullen en schreeuwen naar mijn oudste hij haalt me echt het bloed onder de nagels vandaan met zijn puberkop en opstandige gedrag en grote mond. Zo erg dat ik er krampen van heb gekregen dus ik heb twee dagen veel op bed gelegen met een warme kruik op mijn zij (cyste vermoed ik die zeer doet). Heb ook mijn vriend naar zijn kop geslingerd dat hij me in de afgelopen weken niet eens heeft gevraagd hoe ik me voel. Die is wel binnengekomen want nu vraagt hij steeds of ik nog pijn heb... Ik voel me zo'n enorme rotmoeder/vrouw momenteel. Mijn huishouden verloedert, de kinderen krijgen geen fatsoenlijk eten (vriend is van de frituur, pizza en restjes opwarmen) en ik voel me totaal nutteloos. Als ik kook, kook ik in grote hoeveelheden omdat ik gewoonweg niet weet hoe ik me de dag er op voel, dan is er in ieder geval iets gezonds te eten. Gelukkig neemt de vermoeidheid weer wat af merk ik. Ik heb wat meer energie maar het is echt een enorme puinhoop hier in huis. Ik hoop dat de nesteldrang vroeg toeslaat deze zwangerschap want ik kan er echt niet tegen als het overal vies en rommelig is. De kattenbak was lek en er lag pies op de tegels, dat rook je door het hele huis (vloerverwarming). Gister een nieuwe bak geplaatst, halleluja! En toen pieste de jongste de wcvloer er onder. Ik moet nog steeds dweilen - heb er een stel handdoeken op gelegd... Vanmiddag staat stofzuigen en dweilen op de planning. Vanmorgen een hele bult was aan het wegwerken geweest. Ik durf niet eens op de kamer van mijn dochter te kijken want ik ben bang dat de vloer niet meer zichtbaar is ondertussen
Bij mijn eerste zwangerschap (ook jaren mmm) ging dit helaas niet over. Aan het einde trok ik pas aan de bel en kwamen er gesprekken. De medische bevalling met allemaal 'fouten' van de artsen (trauma), het verblijf in het zh en het slaaptekort hielp niet mee en kreeg ik een pnd. Bij kind 2 en 3 zat ik alleen maar op een roze wolk. Die kwamen ook via de mmm maar dan heel snel en ook goeie bevallingen gehad. Nu voel ik me soms dus als bij de eerste zwangerschap. Verder wil ik niet alles hier 'openbaar' er alles over kwijt. Het is iig goed om alles op een rijtje te zetten en te beseffen dat hormonen rare dingen met je brein doen en dus niet echt zijn. Genoeg rust pakken is ook erg belangrijk.
Hier kan ik het volmondig mee eens zijn @Papallona ! Zoveel kracht wat hier voor nodig is, en dat heb je wel mooi zelf gedaan!
Och lieve allemaal! Ik lees tussen de regels door dat veel van ons (nog) niet op een zwangerschapswolk zitten.. dat het eerder voelt als een nachtmerrie! Ik ben trots op jullie allemaal! Een nieuw leven bij je dragen is niet niks, dat kost ontzettend veel energie! Het is logisch dat alles door de war is, dat we onzeker zijn en niks uit handen komt. Alles is goed. Ons hele lijf is alleen maar bezig met het nieuwe wonder in ons buik, de rest is bijzaak en komt vanzelf. Wees niet boos op teleurgesteld op jezelf, accepteer dat het is wat het is, blijkbaar is dit het beste / het meeste of het enige wat we kunnen. Nou dan is dat maar zo! We zijn sowieso al top moeders.. !!!
Nog steeds niet. Denk dat dat ook wel mijn humeur beinvloedt op dit moment... Maak me er zo druk om he...