Ik denk wel dat ze bij ons in het ziekenhuis ook al beginnen aanleren hoor! Je moet zelf meteen het badje geven en zo, maar dan is er iemand bij die je tips geeft... Plus ook extra ondersteuning bij de borstvoeding en zo. Hoor daar heel veel positieve dingen over van het ziekenhuis waar ik moet gaan bevallen. En idd daarna komt dan de vroedvrouw nog aan huis om je verder wat te helpen... Héél benieuwd hoe het allemaal gaat gaan! (Ik lees overigens jullie bevallingsverhalen bewust nog even niet... )
Ik hoop het ook, maar als ik @Miss M hoor, dan gaat het bij de 2e wellicht beter Ik heb na een week even buiten gewandeld, lees: 10 minuten met 2 pauzes, haha Pas na 2 weken was ik weer redelijk op de been. Na een half jaar bleek toch een hechting niet goed te zijn geheeld en ben ik poliklinisch ‘onder het mes’ geweest. Dat was een nare ervaring.. Elke zwangerschap is anders en bevalling ook, dat merk ik nu al qua zwangerschap, dus ik heb goede hoop, maar wil wel even met de VK overleggen etc.
In Belgische ziekenhuizen is dat niet zo hoor. De vroedvrouwen in het ziekenhuis tonen hoe je een kindje ververst, helpen met de borstvoeding, helpen bij het eerste badje en zorgen voor de genezing downunder. Wij hebben thuis geen kraamzorg zoals in Nederland. Dus of we 1 dag in het ziekenhuis zijn of 3 dagen, als je thuiskomt sta je er met jouw partner quasi alleen voor. Er komt de eerste dagen een vroedvrouw langs die enkele dingen checkt en nog eens downunder checkt of alles geneest zoals het hoort. Maar na +/- 45 min is die weer weg. Als alles prima gaat komt ze daarna nog 1 of 2x langs om de baby te wegen. Via het ziekenfonds kan je een aanvraag doen voor iemand van kraamzorg, maar dat is dan 1 dag (of halve dag) per week, mss 2 als je zelf aangeeft dat nodig te hebben. Deze persoon komt dan langs voor bv het kindje te wassen of de zorg even over te nemen en voor de rest huishoudelijke taken ( ik was zo blij dat er iemand de strijk wou doen).
Bevallingsverhaal: op zaterdag om 20u45 is mijn water thuis gebroken. En had ik geluk, zat net op toilet Had nog even zoiets van "huh, ben ik nu nog aan het plassen?" Maar het werd al snel duidelijk dat het dat niet was. Gelukkig helder water. Mijn koffer stond wel nog niet klaar omdat S zich twee weken vroeger aankondigde dan gepland. Ik had toen nog geen weeën en heb op mijn dooie gemak alles in een tas gestoken. Ondertussen ziekenhuis gebeld en die zeiden dat ik nog mocht wachten tot s ochtends om af te komen of dat als ik wou, ik al mocht naar daar gaan. Rond 22u zijn we dan naar het ziekenhuis vertrokken. Daar even aan de monitor en alles was ok. Nog steeds geen weeën. We besloten om naar huis te gaan en nog wat te slapen, om 7u30 moest ik me weer aanmelden. Ondertussen was het iets na middernacht. We waren echt letterlijk net thuis toen de weeën begonnen en die kwamen niet zachtjes op gang, het BAM en het begon. Vriend viel als een baksteen in slaap en ik probeerde ook, maar ze kwamen zo snel en zo heftig dat ik eigenlijk vooral weeën zat weg te puffen. Om 2u heb ik hem wakker gemaakt dat we toch maar best weer naar het ziekenhuis gingen. Daar aan gekomen had ik al 4cm (vlak voor middernacht dus nog niets van opening). Ik heb toen een epidurale gevraagd en gekregen. Anesthesist zei helemaal niets. Tot ik toch wel kuitkramp kreeg op het moment dat hij de naald er wou in steken. "Waarom beweegt mevrouw zo?!!" Ik was bijna volledig van de wereld van de weeën maar dat hoor ik hem nog zo zeggen. Toen was het al 4u. Ik ben dan daarna toch nog even in slaap gevallen. Om 6u kwamen er twee vroedvrouwen de kamer binnen gestormd. S zijn hartslag was weg gevallen. Maar paniek om niets want meneer was gewoon anders gaan liggen. Ik moest me dan zelf recht zetten en wachten tot hij verder zakte. Rond 8u mocht ik beginnen persen en om 8u30 was hij er. De gyn van dienst was 10min ervoor toegekomen. De vroedvrouw had haar zo een chirurgische schort gegeven. Blijkbaar was het een ander soort dan anders. Doet de gyn dat weer uit en een ander soort aan. Ze had net haar handschoenen weer aan om S op te vangen. (Nog iets dat ik nooit zal vergeten) Slechts 1 scheurtje en geen complicaties. Dag nadien zei ik dat het zo wel nog eens wil doen.
Hier even iets anders... De laatste dagen denk ik soms: Waar zijn we nu aan begonnen? Begrijp me niet verkeerd, de baby is erg gewenst en we zijn dolblij. Maar eigenlijk hebben we het nu echt leuk met zijn drietjes. We hebben eindelijk wat meer vrijheid. Ons dochtertje is een vrolijke, energieke meid. Ze kan ook steeds meer en meer en begint nu voluit te praten. Wij als koppel hebben elkaar ook weer meer gevonden. Maar binnen een paar maanden zal daar een nieuwe baby zijn, die alles weer op z'n kop zet. We zullen allemaal weer het juiste evenwicht moeten zoeken... Ik vind dat toch een heel klein beetje eng
Herkenbaar hoor! Weet nog dat ik dat bij de tweede zwangerschap had en nu dus weer. Twee wat oudere kinderen steeds meer zelfstandig, studie bijna afgerond na 3 heftige jaren qua dat en dan dus weer een baby. Maar weet ook zeker dat het allemaal goed gaat komen!
Ik snap je hoor!! Het is onze eerste en soms grijpt het me ook naar de keel hoe erg ons leven zal veranderen. Dan kan ik ook momenten hebben dat ik denk: waarom ga ik ook alweer al die vrijheid en onbezorgdheid opgeven?! Maar het overgrote deel van de tijd kan ik niet wachten tot we met zijn drietjes zijn. De twijfel zal er ook wel bijhorend. En alles zal zijn weg wel weer vinden. Maar je bent niet alleen!!
Herkenbaar. 3 kids die nu lekker zelfstandig zijn en papa en mama die veel tijd voor onszelf hebben dat gaat dus heel erg veranderen
Als ik languit op de bank lig en ik moet niezen, trek in van te voren mn benen al op, zodat t geen pijn doet
wij hebben dat ergens ook wel. Toen we nog aan het proberen waren maakte m’n vriend tijdens een lastig moment van m’n dochter de opmerking, ik hoop dat het deze ronde gelukt is. Anders komt die 2de niet meer hoor. (Ik natuurlijk helemaal overstuur, maar het is goedgekomen... en inderdaad was het die ronde raak haha) Maar wij hebben het dus wanneer onze dochter ‘vervelend’ is, dat je denk waarom zou je er nog 1 willen. En ook als ik terugdenk aan hoe slecht m’n dochter ‘s avonds wilde slapen in het begin. Maar als ik dan denk aan alle leuke, mooie en bijzondere momenten die een kindje je brengt. Dan weet ik weer dat we de juiste keuze hebben gemaakt. Overigens tijdens de ergste misselijkheid vroeg ik mezelf vaker af of het wel slim was eraan te beginnen
Daarom zei ik ook dat dit mijn ervaring was. Ik weet niet wie er allemaal uit België komen en wie uit Nederland . Ik weet ook niet precies hoe dat gaat in België. Wel interessant hoe dat zo met Nederland verschilt
Ik begrijp je helemaal, hier precies hetzelfde gevoel. Ik vind het soms ook heel eng. Ben blij dat je het ter sprake brengt, want ik merk dat dit in mijn omgeving een behoorlijk taboe is. "Jij kiest toch voor kinderen" krijg ik dan te horen. En dan houd je maar weer wijs je mond. Blij dat ik dit wel kan delen met jullie
volgens mij is het heel normaal om dat te voelen. Bij een eerste snappen mensen nog vaak dat je het spannend vind... nog nooit gedaan. Maar geen enkel kind is hetzelfde, dus blijft altijd spannend. 2de of volgende kan veel makkelijker zijn. Maar ook een huilbaby. Mijn moeder (en meeste mensen denk ik) snapt wel de zorgen die je hebt, rondom zwangerschap, dat alles maar goed mag gaan, dat kindje maar gezond mag zijn etc. maar juist omdat de zorgen om een kind je leven lang blijven bestaan. Zijn alles soorten van angstgevoelens normaal. Het veranderd toch je leven zoals het geweest is. 1ste omdat het volledig nieuw is. 2de omdat je de aandacht moet gaan verdelen. 3de wordt vaak praktisch al lastiger... auto etc. En vanaf 4de is dit natuurlijk nog meer het geval. Verder merk ik dat in mijn omgeving 2 kinderen normaal is. Dus vanaf zwangerschap voor de 3de kan je hier helemaal niet meer ‘zeuren’ want dan had je het maar bij 2 moeten houden. nou ben ik ‘pas’ zwanger van de 2de, maar is dit al goed te merken. Dus ben wel benieuwd hoe jullie dat ervaren (dan bedoel ik vooral degenen voor wie dit kindje 3 of meer is)
Toen ik hier eerst meelas bij de vorige zwangerschap verschoot ik er wel van dat het verschil tussen België en Nederland zo groot is qua zwanger zijn en bevallen. Waar in Nederland thuis bevallen toch nog vaak normaal is, is dat in België al heel speciaal. Grappig hoe buurlanden daar in kunnen verschillen.
Wat anderen er van vinden kan mij totaal niks interesseren wij voeden het kindje op en geven het alle liefde die nodig is en praktisch kom je er ook wel uit, 1e, 4e of 10e bij wijze van haha
Ooooh ik kon het toch niet laten en heb gisteren een doppler aangeschaft. (Luvion Deluxe-80) Vanmorgen geluisterd en direct een hartje gevonden, 155 ♡ Zou het een meisje zijn?? Ik moet op z'n vroegst tot 4 mei wachten op dat antwoord, want dan heb ik de volgende echo pas. (Hartslag en Chinese kalender zeggen tot nu toe een meisje, tot zover de bakerpraatjes ) Voor nu geeft het me wel geruststelling, dus kan ie even een paar dagen de kast in
Hier ook vooral bang af en toe dat ik dat allemaal niet ga kunnen, vooral dan dat ik niet ga weten wat ik moet doen met zo'n baby... We zijn nu 1,5 jaar bezig geweest om zwanger te geraken, maar hadden wel allebei zoiets van 'oke, das nu gelukt... EN NU??' zo'n baby... Kunnen wij dat wel? Wat moet je daar mee? Maar ik ben zowat de laatste in heel de vriendenkring die nog aan Baby's begint (mijn vriend is 6 jaar ouder, dus daar zijn alle kinderen al kleuters). Dus wij gaan wel een paar hulplijnen hebben denk ik dan... En verder erop vertrouwen dat je instinctief ook wel (meestal) gewoon het juiste doet zeker? :-s Gisteren 11 weken dansje trouwens!!!!
Oooh!!! Nu ben ik jaloers!!! wil er stiekem ook eentje, maar ik mag niet... ben ook wel bang dat ik meer in paniek ga geraken als ik het hartje dat niet meteen kan vinden... En onze vroedvrouw komt gewoon als ik mail dat ik nog eens wil luisteren (vanaf 14 weken). Dus kan ik ook wel regelmatig inplannen. Maar lijkt me zalig zo af en toe eens luisteren!! Geniet er maar van!
Bij ons in de praktijk hebben ze hartjesspreekuur, elke dag. Zelfs nu met corona. Maar dat is voor mij altijd onder werktijd. Mijn vriend vindt de doppler echt niet nodig, maar ik merk nu al dat ik het toch wel erg fijn vindt. En nu maar hopen dat er idd geen moment komt waarop ik het hartje niet kan vinden