Wenniepenny's bevalling van Ilse

Maandag 23 februari 2009
Ik verlies 's avonds een deel van de slijmprop.

Dinsdag 24 februari 2009
02.45 Bij het plassen verlies ik nog meer van de slijmprop.
Terug in bed komen de eerste weeën om de 10-15 minuten.
03.30 Ik kan niet langer slapen van de weeën en besluit uit bed te gaan. Mijn man vraag ik of hij zijn wekker wil zetten voor over een uur, dan weet ik hopelijk of het serieus is. De weeën komen inmiddels om de 6-8 minuten.
05.30 Na nog een uur, waarvan ik het grootste deel onder de douche sta, bellen we het ziekenhuis. Zij adviseren ons zo snel mogelijk te komen.
06.50 Net voordat we de deur uitgaan voel ik ineens een straal vocht weglopen. Gelijk vermoed ik dat mijn vliezen zijn gebroken; het vruchtwater is troebel en bruin.

07.15 In het ziekenhuis:
De verloskundige constateert 1 krappe cm ontsluiting en zoals we al dachten heeft het kindje in het vruchtwater gepoept. Uit het CTG blijkt dat de weeën nog niet erg krachtig en regelmatig zijn, maar dat het kindje er nog niet veel last van heeft. Omdat het kindje vanwege het vieze vruchtwater toch wel snel geboren moet worden, wordt een infuus met weeënopwekkend middel aangebracht. Verder leggen ze een sonde met zoutwateroplossing aan om het vruchtwater te zuiveren.

11.00 De ontsluiting is gevorderd tot 2 cm. De weeën zijn erg heftig, en als het in dit tempo blijft gaan weet ik niet of ik het wel trek. Dus vraag ik om een ruggenprik.

13.30 De ontsluiting is gevorderd tot 4 cm. De ruggenprik wordt gezet. Het slangetje blijkt alleen niet goed aangebracht, want de ruggenprik werkt alleen aan de rechterkant. Dus links voel ik de weeën toch op hun top. De anaesthesist zal zo snel mogelijk terugkomen om het slangetje goed te zetten.

15.00 Na anderhalf uur heftige, snel opvolgende weeën met fikse rugweeën wegpuffen wil de verloskundige, voordat de anaesthesist de ruggenprik corrigeert, nog even voelen hoever de ontsluiting gevorderd is. Temeer omdat ik al had aangegeven het gevoel te hebben te moeten gaan persen. Haar conclusie is dat de ruggenprik er helemaal uit moet omdat ik in anderhalf uur tijd van 4 cm naar volledige ontsluiting ben gegaan!
Wel moet ik de persdrang nog even wegzuchten omdat het kindje nog niet diep genoeg tegen mijn baarmoedermond aan ligt. Op het hoogtepunt van elke wee mag ik wel zachtjes meedrukken om het kindje dieper te laten indalen.

16.30 Ik kan de persdrang nog maar moeizaam onderdrukken en vraag of de verloskundige, die inmiddels op een andere verloskamer bezig is, weer terug kan komen.
Mijn man doet intussen fantastisch werk door bij elke rugwee tegendruk te geven op mijn onderrug. Wel is hij bezorgd dat hij mijn onderrug helemaal beurs drukt. "Kan me niet schelen, harder drukken!" is mijn antwoord telkens. Hij attendeert mij erop als ik teveel verkramp en dat ik wel moet blijven ademhalen, en moedigt me continu aan met "Goed zo, je hebt de wee onder controle, hij neemt af!"

17.15 De verloskundige keert terug en constateert dat ik mag toegeven aan de persdrang. Wat een bevrijding, dat laat ik me geen twee keer zeggen.
Als het hoofdje geboren is, moet ik even inhouden omdat de navelstreng om het nekje zit. Omdat ze die niet over het hoofdje kunnen krijgen, knippen ze hem gelijk door. Om 17.33 uur - bij perswee nummer 3! - wordt onze dochter Ilse geboren!
Mijn man is vol bewondering door wat hij voor zijn ogen ziet gebeuren. "Het leek wel 'Sesam open u'", zegt hij later.

Doordat het persen zo snel gaat en de navelstreng om haar nekje zit, komt Ilse blauw en met een gestuwd hoofdje op de wereld. In eerste instantie ziet ze er vrij angstaanjagend uit, maar gelukkig begint ze al snel te huilen en zien we haar met de seconde meer roze worden. Als haar longetjes worden leeggezogen, wordt ze met de beentjes naar mij toe op mijn buik gelegd zodat ik kan zien dat het een meisje is. Daarna mag ze lekker toegedekt bij mij op mijn borst komen liggen.

Intussen komt een assistent-gynaecoloog kijken of ik ben ingescheurd. Zijn conclusie: "Je bent een beetje ingescheurd, dus er komt zo iemand hier om je te hechten". Even later komt er nog een gynaecoloog die nogmaals kijkt. Het 'beetje ingescheurd' blijkt op het tweede gezicht een totaalruptuur te zijn: ik ben tussen mijn anus en vagina en rondom mijn anus volledig uitgescheurd. Dat moet echt onder volledige narcose op de ok worden gehecht.

Het is inmiddels 18.15 en Ilse begint aan te geven dat ze honger heeft. Ik stel voor haar aan te leggen voordat ik naar de ok ga, maar de gynaecoloog vindt dat ik eerst gehecht moet worden. Het duurt niet lang, zegt ze, en daarna hoef ik nog hooguit 10 minuten op de uitslaapkamer om mijn temperatuur en bloeddruk te controleren.
Zo gezegd, zo gedaan. Alleen duurt het hechten veel langer dan verwacht, ruim 45 minuten zijn ze bezig. Maar, zo zegt de gynaecoloog: "We hebben maar één kans om het mooi én pijnloos te hechten". Daarna naar de uitslaapkamer. Als de 10 minuten om zijn, belt de verpleegkundige dat ze me kunnen komen halen. Blijkbaar is het nogal druk op de verlosafdeling, want drie kwartier later lig ik er nog steeds. Helemaal agressief word ik ervan, mijn dochter wacht al meer dan 2 uur op borstvoeding. Ik wil naar mijn kind! Als ik uiteindelijk terug ben op de verloskamer blijkt Ilse allang lekker te liggen slapen. Gelukkig maar. En bij later aanleggen blijkt ze niet eens te willen drinken omdat ze nog helemaal moet bijkomen van de bevalling.

Woensdag 25 februari 2009
Omdat Ilse in het vruchtwater heeft gepoept moeten we sowieso 24 uur in het ziekenhuis blijven. In deze 24 uur wordt ze 5 keer geprikt om haar suikerwaardes te meten. Zo wil men zeker stellen dat ze geen infectie heeft opgelopen en of ze, omdat ik zo lang over de uitgerekende datum ben gelopen, nog wel voldoende voeding heeft gekregen uit de placenta. Voorwaarde om naar huis te mogen is wel dat ze minimaal één keer geplast moet hebben. Alleen wil Ilse nauwelijks drinken omdat ze nog zo beroerd is van de bevalling. En om 17.15 uur, een kwartier voordat besloten wordt of we weg mogen, komt dan eindelijk het broodnodige plasje. Onze dochter heeft een groot gevoel voor timing, dat heeft ze ook al bewezen door net voor de draaipoging nog zelf te draaien.

Hoe gaat het nu?
Het klinkt misschien gek, maar ik kijk met een positief gevoel terug op mijn bevalling. Ondanks de ruggenprik die niet goed werkte en de totaalruptuur, ben ik blij met hoe het gelopen is. En dat het een normale bevalling is geweest en geen keizersnede. Ik herstel heel snel en ben zelf erg verrast over hoe mobiel ik alweer ben en wat ik alweer kan.

Ilse doet het erg goed, ze drinkt fantastisch aan de borst en heeft intussen een mooie rozerode kleur. Ze huilt weinig en is vooral na een voeding erg wakker. Dan kijkt ze heel geïnteresseerd en voldaan rond. Na een paar slapeloze nachten begint haar dag- en nachtritme nu ook een beetje te komen.

Grote broer Daan reageert heel wisselend op haar. Het ene moment is hij vol interesse en zeer bezorgd, vooral als ze huilt. En het andere moment, met name als ik Ilse aan het voeden ben, wil hij niets van haar en van mij weten. Hij heeft donderdagavond zijn bedje ondergespuugd, waarschijnlijk als een reactie op de spanning. En hij eet en slaapt momenteel erg slecht en ziet een beetje witjes. Logisch, zijn leventje staat nu natuurlijk behoorlijk op zijn kop.

En nu de uitdaging om, als de rust weer een beetje terugkeert thuis, een nieuw ritme te vinden waarin iedereen happy is.

Tot zover mijn bevallingsverhaal.

Groetjes, Wendy