Ik ben nu 33 weken zwanger en ik merk sinds een week dat ik mijn emoties steeds minder in de hand heb. Ik reageer zo sterk op alles en heb echt weinig geduld met mijn dochter van 2. Daarnaast moet mijn man het natuurlijk ontgelden... ik kan echt onredelijk boos worden en had vandaag echt een woede aanval. Ik heb heel hard met de stofzuiger gesmeten omdat de zak vol was en dus het stofzuigen niet meer lukte en mijn man dat niet even had gemeld omdat hij degene is die tegenwoordig stofzuigt omdat ik dat helemaal niet kan vanwege mijn bekken. Ik had dus helemaal die stofzuiger niet horen te hebben maar ja het was een bende in huis en het moest en zou nu meteen gebeuren en waar het op sloeg dat mijn man dat niet even gewoon gedaan had snapte ik ook al niet. En dat alles nadat mijn dochter vandaag haar meest eigenwijze dag had ooit, waarbij ze het nergens mee eens was en overal om ging piepen, van ik wil niet uit de auto tot ik moet die deur open doen en jij niet en je mag niet zingen mama... Pffff... Normaal gesproken is dit natuurlijk helemaal niet zo gek, gewoon een lekkere bui van een tweejarige waar je om kunt lachen, de CD-speler nog eens keihard zet 'Let it goooo, let it goooo!' Maar sjonge jonge, ik stond echt te trillen van woede en ben even naar boven gevlucht om even tien minuutjes onder de dekens weg te kruipen en keihard te janken. Ik vind het zooooo erg dat ik dit niet in de hand heb. Zo ben ik helemaal niet! Zo onredelijk en boos. Is dit herkenbaar of gewoon volslagen gestoord? Tips zijn welkom
Herkenbaar! Heb t niet vaak gelukkig maar een aantal dagen geleden wel. Dochter wilde NIET slapen. Alles geprobeerd. Werd er helemaal boos van. Vriend was gaan sporten en ik was natuurlijk ook pissig op hem dat hij net op die dag moest gaan sporten haha. Heel onredelijk allemaal... tja die hormonen. Ik ben naar beneden gegaan en heb daar even met de keukenkastjes gesmeten nadat ik een glas water ging pakken. Ik struikelde haast over speelgoed van mn dochter en dat smeet ik door de woonkamer hihi. Kan er nu mee lachen. Ik doe dat overigens niet waar mn kind bij is maar het is af en toe gewoon zwaar. Dat doen je hormonen!! Is echt volkomen 'normaal'. Zou me er niet druk om maken. En is toch een goede oplossing om even onder de dekens te kruipen?
Herkenbaar hoor Zal er wel weer bij horen zo de laatste weken denk ik dan maar... Kan me ook overal boos over maken, mensen die alles maar over mijn figuur zeggen...."je bent zo rond".....euh ja dat heet zwanger zijn....boehoee sodemieter op Ben laatst gebeten door mijn bijna twee jarige peuter....naja zeg...kon wel huilen.. En het laatste stukje snoep wat ik niet krijg maar mijn man opeet....dan ben ik vreselijk pissig...hoezo...dat was van MIJ Ach ja....straks weer 9 maanden ontzwangeren...en de kraamtranen...prima. Ik laat het maar gewoon gaan en accepteer dat ik nu echt even niet mezelf ben...en ook nog niet snel zal zijn.
Helaas herkenbaar! Ik merk dat ik hier meer last van heb als ik moe ben! Dus als ik dan even een uurtje kan slapen, kan ik weer een stuk meer hebben! Ik hoop dat je ook die rust punten voor jezelf kunt vinden! (slaap mee in middag slaapje bijvoorbeeld)
Och meis, vergeef jezelf, hormonen zijn krengen. En die kunnen hele rare dingen met je doen wat je zelf soms niet eens begrijpt.
Zo herkenbaar dit! Ben nu 30 weken zwanger en kan soms mn vriend wel doodslaan. Hij snapt er dan helemaal niks van, en ik maar briesen haha! Ik hoop dat het nog overgaat, anders zit ik de eerste paar jaar vast als het kindje geboren is
Helaas zo herkenbaar. Hier ook vaak savonds in bed heel verdrietig omdat ik me dan besef dat ik die dag weer zo naar en boos heb gedaan juist tegen iedereen die lief voor mij is. Mijn man vroeg afgelopen maandag aan de gyn of hij als deze zwangerschap achter de rug is slachtofferhulp kan krijgen omdat hij het zo zwaar met me heeft
Ik kan zeggen: erg herkenbaar; het zijn vast de hormonen; maar ik ben wel vaker zo onredelijk - ook niet zwanger zijnde. Gewoon meeveren; soms heb je het gewoon echt helemaal gehad en is 'dat kleine nutteloze dingetje' even gewoon de druppel tot een zenuwinzinking. Ik probeer dan meestal gewoon mijn bed in te duiken wanneer het kan.
Pfff gaat als een achtbaan. soms mega boos -om helemaal niks- en nog erger: huilen om de raarste dingen. Vandaag zat ik in de auto te huilen, liedje gehoord werd weer sentimenteel en daar ging ik weer. Vreselijk! Het is wat, die hormonen. Was er net vanaf na mijn zoontje, begint de ellende weer. Heb mijn man alvast gewaarschuwd en die zuchtte maar eens zwaar
Die onredelijke woedeaanvallen had ik in het begin van de zwangerschap ook. Ik maakte het daarna wel elke keer weer goed. Janken om alles kan ik ook al vanaf het begin. Deze week nog omdat een mevrouw in de winkel me voor liet gaan in de rij. Ik vond dat zoooo lief! *jank jank*
Oewww sterkte! Ik herken het niet... Mijn emoties zijn vrijwel gelijk als voor de zwangerschap. Al moet ik net iets vaker huilen. Maar woede heb ik gelukkig niet
Oeps dat heb ik ook. Ik kan momenteel weinig hebben van mijn zoontje. Alles is al zwaarder nu en als hij dan ook.nog eens tegenwerkt kan ik opeens tegen hem uitvallen. Laatst was ik boos op mijn man en heb ik boos met de afstandsbediening gegooid.. Ik raakte hierbij een ruitje waar hij dwars doorheen vloog....
Ik heb het nu al met 13 weken. Meestal helpt het om even terug te trekken. Als mijn man thuis is, dan neemt hij de kleine over en ga ik in bad en een boek lezen ofO. Even tot 10 tellen.
Als ik het zo lees denk ik: "Wat een hysterische wijven allemaal". Maar ben zelf op het moment precies hetzelfde. Echt verschrikkelijk. Was vrijdag woest op manlief omdat hij 1 zak aardappelbolletjes moest halen en terug kwam met 3 zakken. Moest ook wel lachen om de opmerking over slachtofferhulp, onze mannen hebben het ook niet makkelijk met ons.
Ohhhh wat fijn om dit te lezen! Gelukkig ben ik niet de enige. Inderdaad, arme mannen. Zo erg als ze dan ook nog eens heel begripvol zijn... Het gaat vaak ook om zulke stomme dingen. Met mijn dochter had ik vooral huilbuien, nu een jongetje, zou daar ook een theorie achter zitten?