Hoi meiden, Vroeger droomde ik van een groot gezin. Het liefst 4 kinderen als dat financieel haalbaar is. Eind 2013 ben ik bevallen van mijn dochtertje en dit is niet helemaal vlekkeloos verlopen. De zwangerschap verliep helemaal volgens het boekje, zo kan ik wel 100 keer zwanger zijn. Toen de bevalling, wat een hel, wat een drama. Zondagavond verloor ik steeds wat vruchtwater dacht ik. Het was steeds een heel klein beetje. Maandag gebeld met de verloskundige en volgens de assistente moest ik het in de gaten houden. Het zat me toch niet lekker dus en leek wel steeds meer te worden. Toen dinsdagochtend de verloskundige nogmaals gebeld voor advies. Ik moest proberen iets op te vangen en dan direct langsbrengen, ze gingen er niet vanuit dat het vruchtwater was. Dinsdag meteen gelukt en jahoor, dit bleek na een test toch vruchtwater te zijn. De verloskundige kwam thuis langs en deed een check up. Het zou een hoge vliesscheur zijn en daarom verloor ik af en toe enkel een klein beetje vruchtwater. Ik moest het ziekenhuis bellen en moest meteen langskomen. In het ziekenhuis aan de scan en werd van alles gecontroleerd. Omdat er geen plek was moesten we de volgende ochtend terug komen, ik zou worden ingeleid. Om 7 uur 's ochtends moest ik mij melden, eerst weer CT scan. Op dat moment nog 0 cm. ontsluiting. Ik kreeg een gel ingebracht om de baarmoedermond te laten rijpen. Na een paar uur nog geen 1 cm. dus nogmaals gel. Tegen de avond bijna 2/3 cm. ontsluiting, ik kreeg een slaappil en een pijnstiller en moest lekker gaan slapen. De volgende ochtend bijna 4 cm. en mijn vliezen werden gebroken. Vanaf dat moment kreeg ik achter elkaar gigantisch heftige rugweeen waar ik helemaal van in paniek raakte. Rond 12 uur s middags toch maar op de bel gedrukt omdat ik steeds moest overgeven van de pijn en het niet meer aankon. De gynaecoloog adviseerde een ruggenprik zodat ik meer zou ontspannen en daardoor de ontsluiting meer zou vorderen. Door de ruggenprik kon ik mij direct ontspannen, ik had geen pijn en werd weer helemaal mijzelf. Tot de gynaecoloog 's middags bij ons kwam met het nieuws dat ik draagster ben van de GBS bacterie. Er werd niet uitgelegd wat dit was, alleen dat we het niet moesten opzoeken op internet. We werden alleen gelaten en hebben samen een potje gejankt omdat we zo bang waren voor wat misschien wel zou komen. Ik kreeg een infuus met antibiotica, voor mijzelf maar ook vast voor de baby. Vlak hierna heb ik heel erge koorts gekregen. En toen eindelijk 's avonds om half 8 volledige ontsluiting en ik mocht gaan persen. Het persen ging heel goed, de ruggenprik kon blijven zitten omdat ik nog wel goede controle had en wel alle druk voelde. Met behulp van een knip is iets voor 9 uur onze dochter geboren. Ze mocht heel even bij ons en werd na 20 min. meegenomen door de kinderarts naar de couveuse afdeling. Ik mocht iets daarna ook met mijn bed naar haar toe. We moesten in het ziekenhuis blijven, omdat mijn dochtertje uit voorzorg ook antibiotica kreeg door een infuus. Ik kreeg de antibiotica omdat ik erge koorts kreeg tijdens de bevalling. Er werd ons op de kinderafdeling uitgelegd hoe we haar moesten verzorgen en in bad doen enz. maar over de gezondheid van onze dochter wisten we niets. Was ze gezond of had ze toch iets overgehouden aan de langdurig gebroken vliezen of de bacterie? Eindelijk kregen we woensdag de kinderarts te spreken die ons kon vertellen dat er niks blijvends was. Ze was gezond, alleen of dit door de antibiotica kwam of dat ze uberhaupt al gezond is geboren wisten ze niet. Ook wilde ik graag borstvoeding geven, maar ook dit ging niet goed. Ik had erge overproductie en omdat het zo druk was in het ziekenhuis werd er een kolfapparaat mijn kamer ingereden met een instructieboekje en als ik vragen had moest ik maar op het belletje drukken. Ook kon mijn dochter niet goed drinken zonder tepelhoedje. Hier is nooit een oorzaak voor gezocht. Uiteindelijk heb ik haar maar 2 maanden borstvoeding gegeven omdat ik er echt aan onderdoor ging. Ze dronk bijna een uur en had na 2 uur alweer honger. Ik heb nog 3 weken fulltime gekolfd maar dit hield ik ook niet vol, ik was op. Nu achteraf denk ik, waarom heb ik me zo makkelijk af laten schepen in het ziekenhuis? Wij hadden moet aandringen op gesprekken met de kinderarts en er zelf meer achteraan moeten zitten, maar op dat moment is alles zo langs me heen gegaan. Toen mijn dochtertje 6 maanden was ben ik ingestort, ik was zo depressief ik kon nergens meer tegen. Ik ging niet meer naar buiten, deed niks meer. Gesprekken met een psycholoog hebben gelukkig erg goed geholpen. Nu mijn dochtertje wat ouder wordt (ze is nu 16 maanden) denk ik steeds meer aan een tweede. Maar ik ben zo bang, zo bang voor weer zo een verschrikkelijke bevalling en kraamtijd. Heeft iemand hier ervaring mee? Gaat dit gevoel ooit over en verdwijnt de angst naar de achtergrond? Bedankt voor het lezen, het is toch een heel lang verhaal geworden.
Oh meid wat naar. Watzal dat heftig geweest zijn. Ik heb er geen ervaring mee, maar wilde niet zonder te reageren weg gaan. Ik kan me voorstellen dat je niet makkelijk een tweede zwangerschap ingaat, maar het hoeftt natuurlijk absoluut niet weer zo te verlopen. Wat ik wel zou doen is, mocht je er toch voor gaan en weer zwangermogen raken, je verhaal vertellen aan de vk/gyn en duidelijke afspraken maken met de vk/gyn. Ik wil je in ieder geval succes wensen!
Zonder op al te veel details in te gaan rondom mijn bevalling en kraamtijd kan ik zeggen dat ik het herken. Helaas werd mijn kleintje ziek van de gbs. Bevallen kan enorm heftig zijn. Ik heb dit ook zo ervaren. Ook ik kreeg een pnd. Ik heb altijd gezegd dat ik een groot gezin wil en dat angst een slechte raadgever is. We hebben iets meer na een half jaar anticonceptie (verplicht na een spoed keizersnede) besloten om te kijken wat er ging gebeuren. We hadden amper s* s maar ik bleek heel snel weer in verwachting. Wat schrok ik. Maar het voelde ook zo goed. Die zwangerschap heeft me veel goed gedaan. Me laten zien hoe het allemaal ook kan. Ik liep preventief bij de psycholoog die verbonden is aan de gynaecoloog. Veel gesprekken gehad. Dingen geregeld die je kunt regelen. En geleerd los te laten.
Mijn eerste bevalling was ook heel pittig en heeft me totaal overdonderd... Maar ik heb altijd meer dan 1 kind gewild, dus toen de scherpe randjes van de herinnering af was zijn we voor een tweede gegaan. Juist omdat je dan het ergste verwacht en veel mondiger bent en beter voorbereid, gaat het juist veel makkelijker. Mijn tweede bevalling ging ook veel sneller en makkelijker, ik was veel sneller hersteld, de zorg in het ziekenhuis liep beter; ik bleef gewoon op die bel drukken. Je hebt de meeste problemen al eens gezien en dus weet je beter wat je moet doen en schiet je minder in de stress.
Wat een drama he...qua verloop, inleiden enzo, dat herken ik wel. Ze zijn donderdagochtend begonnen en vrijdagavond 21:37 is de kleine geboren. Ik kreeg ook heel erg weinig info, bv tsja, ik kreeg een kolf en tepelhoedje, ze deden nog net even voor hoe ik haar neer moest leggen. Ze waren veel te druk bezig met de vrouw tegenover mij vertellen dat ze bv moest geven ipv fles..(serieus steek je tijd in iemand die wel wilt) Ik kreeg op mijn kop toen ik midden in de nacht mijn bed uitgegleden was omdat die kleine aan het huilen was en er kwam niemand. Achteraf hoorde ik van mijn vriend dat ze na de bevalling al aan het happen was, maar de mensen in de kamer hebben het of niet gezien, of genegeerd. Kortom, hele slechte begeleiding en communicatie. Ik had zwangerschapsvergiftiging, en dat was ook super eng, hoe gaat het met de baby, komt alles goed etc. De hele zwangerschap ging totaal niet van een leien dakje, en toch had ik vlak na de geboorte zoiets van wow...dit wil ik nog een keer (mijn vriend niet, die was meer angstig en nog bezig met verwerken) De tweede is een heel ander verhaal, ook heel veel angst, communicatie ging nu gelukkig beter, maar ook nu heb ik weer zoiets van geef mij nog maar een keer. Ik heb de eerste keer heel duidelijk aangegeven dat hoe het gegaan is allemaal bij mij echt totaal verkeerd aangekomen was, en toen ik met de tweede de medische molen in ging heb ik meteen gezegd dat ik een veel betere communicatie wil dan de eerste keer. Je bent dan ook echt een heel stuk mondiger, zeker als je zo'n ervaring achter de kiezen hebt. Heb je verder nog met iemand gepraat? Mijn angst was door de vele gesprekken, en veel praten erover, heel erg snel weg. Zowel de eerste als de tweede keer. Het kan echt geen kwaad als je naar jouw huisarts gaat en dit eens aankaart, wellicht kan hij of zij jou verder helpen. Het is toch zonde als jouw droom tegen gehouden word door angst?
Je verhaal is een stuk herkenbaarder dan ik zou willen. Ook ik kreeg koorts en antibiotica en moest een week met onze oudste zoon in het ziekenhuis blijven. Hij op de neonatologie, ik op de kraamafdeling. Sommige verpleegkundigen van mijn zoon waren verschrikkelijk, op dag 3 werd alle bewaking van onze zoon afgerukt, we moesten maar op hem leren vertrouwen, lekker om dat te zeggen als mijn schoonzusje maar 3 dagen oud heeft mogen worden en wij die dag heel eng vonden. Dat hadden we zeer nadrukkelijk verteld. Onze zoon is een Indo en ik ben blank, de hypotheses die de verpleegkundigen tegen mij durfden te vertellen, zonder met de kinderarts te overleggen. En is serieus een verpleegkundige geweest die tegen mij heeft durven suggereren dat onze zoon misschien Down had, die oogjes hè. Borstvoeding, daar werd mee geholpen op de kraamafdeling, op de neonatologie was dat een heel ander verhaal. Uiteindelijk kwamen we thuis en ging het als ik zo terug kijk ook niet goed met mij. Ik had echt het geluk dat mijn vriend een paar maanden thuis was. Met onze jongste zoon konden we wel dezelfde dag naar huis en wat een verschil was dat, eindelijk een echte kraamtijd. Maar niemand kan je garanderen dat je de volgende keer niet weer een tijdje in het ziekenhuis moet doorbrengen. Als je meer dan een jaar later er nog zo'n last van hebt, zou ik met je huisarts overleggen hoe je die angst kunt overwinnen. Maar het klopt dat je mondiger wordt, de geboorte van een volgend kindje is net zo fantastisch, maar je hebt het allemaal al een keertje gezien, je wordt niet meer zo overvallen door je onervarenheid.
Bedankt voor jullie lieve reacties en bemoedigende woorden. Ik kan er eigenlijk niet echt met iemand over praten. Vriendinnen zitten nog (lang) niet in de babies en met mijn moeder of zussen kan ik hier ook niet over praten. Zij zijn van het motto; alles gaat vanzelf wel weer over. Zij weten ook niet dat ik zo diep in de put heb gezeten. Met mijn vriend kan ik er wel over praten als ik de behoefte voel. Hij is heel lief voor me en zegt heel logisch dat het bij een tweede wel heel anders kan gaan. De volgende keer zal echt niet nog slechter kunnen dan we al hebben gehad en zo is het eigenlijk ook. Mocht ik weer zwanger zijn kan ik dit dan gewoon aankaarten bij de verloskundige en zij verwijzen je dan door? Of verloopt dat via de huisarts?
Via de verloskundige die kan je door verwijzen naar een pop poli of andere specialist. Maar je kan het ook voorafgaand aan een zwangerschap bespreken. Eventueel met je huisarts.