Dames, Ondanks lange radiostilte, zoek ik nu toch even toenadering. Zoals velen ben ik juni vorig jaar gestopt met de pil, omdat het allemaal niet lukte, zijn we in maart van dit jaar bij de huisarts geweest, welke ons na een paar kleine testen doorgestuurd heeft naar de gyneacoloog. Daar werd al snel duidelijk dat het "probleem" bij ij ligt en zijn we gestart met Clomid. Nadat de gyn 2 cycli heeft opgevolgd (en vastgesteld heeft dat de clodmid wel degelijk z'n werk doet) heb ik enkele voorschriften meegekregen voor clomid voor de komende maanden. Daarbij gaf ze aan om eind januari een nieuwe afspraak te maken, omdat als het dan nog niet gelukt was/is, we dan verder zouden kijken... Intussen zitten we nu aan ronde 5 met clomid, waarbij ik vorige week pas de pilletjes heb genomen.. Weldra mogen we weer.. Ik ondervind dat ik het er emotioneel erg zwaar mee heb en al het nadenken en zorgen over de situatie me enorm moe maken. Intussen zijn er ook mensen in de omgeving die het weten (zoals ouders, schoonouders en beste vrienden), maar het blijft erg moeilijk om met hun daarover te praten en elke keer ik als ze zie heb ik ook het gevoel dat ik ze teleurstel, omdat ik nog geen goed nieuws kan/mag delen. Voor de dames die in een gelijkaardig schuitje zitten... Wat doen jullie? Hoe zorgen jullie ervoor dat je er niet aan onder doorgaat? Hoe leiden jullie jezelf af van die constante wens? Hebben jullie een manier gevonden om het malen in je hoofd te laten stoppen? Hoewel het waarschijnlijk voor iedereen anders is, hoe loopt het verder indien blijkt dat het ons met clomid niet lukt? Dankjewel voor alle tips en succes aan alle dames in de mmm!
Hoi FaeSarah, Wat ontzettend vervelend voor je, meid! Wij hebben afgelopen zondag de eerste IUI gehad. Bij ons ligt het probleem bij mijn man. Hij heeft kanker gehad toen hij 18 was en door de chemo is hij verminderd vruchtbaar. Gelukkig hebben ze zijn zaad toen wel ingevroren en dat gebruiken we nu. Ik vertel het wel aan de mensen om me heen zodat ik geen excuses hoef te zoeken als ik me niet zo goed voel. En ik praat veel mensen vrouwen, die ook de MMM hebben meegemaakt. Het lost niets op, maar je hebt in ieder geval het gevoel dat je niet alleen bent. Ik leid mezelf af door leuke dingen te doen en te sporten. Ook gaan wij vaak een weekendje weg (met vakantieveilingen) dus dan ben je er ook even uit. Geef jezelf ook gewoon de ruimte om je rot te voelen. Dat hoort er gewoon bij. Er is niets leuks aan de MMM (behalve straks hopelijk die positieve test). Ik duim voor jullie voor een mooie plakbeeb! Heel veel sterkte!!!!!
Hoi fs, ik heb heel veel gehAd aan acupunctuur om beter met alles om te gaan. Mijn leven leek alleen nog te bestaan uit zwanger worden en alles daarom heen... Erg frustrerend. Door de Acupunctuur kon ik er beter mee omgaan...
Hallo, Hierbij mijn antwoorden: niet, niet, niet. Ik kan er niet mee omgaan, ik ga er aan onderdoor, ik kan me niet afleiden, ik kan niet stoppen met malen! Ook wij gaan nu aan de vijfde ronde clomid beginnen. Dinsdag krijg ik een hsg. Hopelijk heeft dat wel effect. Heel veel succes!
Ik sluit me aan bij Beepje. Ik kan het ook eigenlijk helemaal niet meer opbrengen, denk aan niets anders meer, maar wat moet je anders? Dan sta je gewoon met lege handen.. en dan ga je dus maar door. Hier weet vrijwel iedereen van de situatie, er rust wel echt een taboe op maar ik wil er open over zijn naar anderen toe en dat maakt het wel iets "makkelijker", het is bespreekbaar.. maar verder is het maar doorbijten, steeds weer.
De ene keer denk ik jaaaaaa en de andere keer is het neeeee... het is heel lastig en je wordt er vaak dagelijks mee geconfronteerd. Wat voor mij helpt is gewoon doorgaan ik probeer mijn tijd zoveel mogelijk in mijn werk, de dorpsvereniging en andere leuke dingen te stoppen. Maar ja dan is er altijd de andere kant van het verhaal. Soms heb ik wel eens het idee gek te worden en heeel hard nee ik kan het niet meer aan te willen roepen. Maarja zoals ik al zei het is maar net hoe de wind waait
Het lijkt mijn verhaal wel! Vandaag zelfs extra keer bij de gynaecoloog geweest om mijn frustratie te uiten, maar hij kan niets voor mij doen. Hier ook al vijfde ronde Clomid. Inmiddels als het goed is de eisprong weer gehad. Bij mijn laatste menstruatie ben ik veel hoop verloren. De kinderwens neemt zoveel tijd in beslag. Gelukkig werk ik vijf dagen, maar vooral de avonden en de weekenden ben ik er constant mee bezig. In de tweede ronde bleek ik, achteraf, zwanger te zijn geweest. Ik wist het toen ik de miskraam had. Ik ben zo bang dat het eer gebeurd. Het is gewoon allemaal zo moeilijk! Ik ervaar het als zwaar.
Ik heb maar 1 ronden clomid hoeven gebruiken maar heb ook een jaar lang 7 dgen in de week, 24uur per dag, elke min van de dag dacht ik er aan. Ik zat huilend op werk als ik weer ingesteld geworden was. En toen ook nog eens verplicht klussen van de gyn (want de rest van het jaar was het een verplichting van mijn ). Ik heb dat jaar uit mijn geheugen gewist en mensen zeiden dat je het wel weer zou vergeten maar ik niet. Uiteindelijk kreeg ik een dochter en toen ik eindelijk zwanger was was ik bang (miskramen (had er al een gehad), geen goede moeder enz.) maar heb nu valt alles mee. Wat ik er mee wil zeggen nee nu zie je geen licht aan het einde van de tunnel en niemand kan je garanderen dat je het krijgt. Als iemand zou zeggen over 2 jaar heb je een kindje zou het niet uit maken! Ik wil je heel veel sterkte wensen en hoop dat je een prachtig kindje mag krijgen!! XXXXX
Het is heel erg moeilijk om hier mee om te gaan.. Wij hebben nu 4 jaar lang kinderwens.. Mijn leven draaide alleen om kinderen zwanger zijn moeder worden je kent het wel.. Elke maand een teleurstelling en als je weer hoort dat iemand zwanger is, pfff erg zwaar allemaal... De kunst ligt bij het ACCEPTEREN, al is het erg moeilijk
Lieve allemaal, Wat herkenbaar allemaal. En het is inderdaad heel vaak niet op te brengen om over iets anders te praten. Drie jaar lang zijn wij bezig geweest en bijna vanaf het begin hebben we er met mensen om ons heen openlijk over gesproken. Dat deed mij heel erg goed. Verder heb ik huilbuien en scheldbuien gewoon laten komen, ik gaf mezelf 1 regel en die was dat ik dat thuis deed. Genieten is moeilijk en moet je jezelf ook niet opleggen. Ik deed leuke dingen maar forceerde niets. Ook ik heb clomid gebruikt. Een half jaar. Omdat ik steeds overstimulatie had, ben ik overgegaan op het spuiten van puregon. Hiermee konden ze beter in de gaten houden hoeveel ik nodig had en het bijstellen wanneer nodig. Er zijn dus meerdere mogelijkheden. Het klopt wat Mariska zegt, als ik had geweten dat ik drie jaar later een dochter had gehad fan was heuvel minder zwaar geweest. Mocht ik straks een voor een tweede kindje gaan dan zie ik het meest op tegen het proces. De ziekenhuisbezoekjes maken niet zoveel indruk als de enorme spanning/hoop/teleurstelling cyclus. Die vreet energie. Ik wens jullie allemaal sterkte 'n er hier over praten en lezen helpt ook enorm Liefs c
Ik ben na 3 jaar zwanger geraakt door middel van IVF. Ik heb zelf ook het hele traject afgelopen van clomid, puregon spuiten en vervolgens IVF. Hoe ik er mee omging? Met grote ups and downs. Maar ik moest wel. Na 2.5 zijn we langzaam aan andere alternatieven gaan denken; adoptie, alleen samen verder etc. In december vorig jaar ben ik een paar keer naar een psycholoog geweest binnen het ziekenhuis die gespecialiseerd was in psychische problemen rond om mmm, kindverlies etc. Dit heb ik gewoon via de gyno kunnen regelen. Hier twee keer naar toe geweest en daarna mezelf weer een schop onder mijn kont gegeven. In mei dit jaar was ik zwanger geworden. Het is gewoon moeilijk. Maar probeer ergens toch die hoop te bewaren. Ook als het uiteindelijk niet lukt, dat je samen toch een mooi ander leven kan opbouwen samen. Ik hoop voor iedereen in de mmm dat zij net zoveel geluk mogen hebben als dat wij hebben gehad. Succes iedereen.
Heel herkenbaar. Het gaat met grote ups and downs, soms zit ik helemaal in de put en soms ben ik weer heel hoopvol. De dagen dat ik ongi ben zijn altijd een ramp wat ik ook probeer te doen om mezelf op te vrolijken. We hebben veel mensen verteld, ook mijn baas, wat heel fijn is omdat mensen dan begrip hebben en je niet gaan vragen waar de kleintjes nou blijven. En dan blijken ook veel andere mensen ook mee te maken hebben gehad. Aan de andere kant kregen we dan ook veel vragen en voelde ik ook dat we anderen teleurstelden. We hebben daarom besloten om nu te zeggen dat we een pauze nemen. We zijn ook van plan om over een maand of 2 echt pauze te nemen (nu nog niet want heb net hsg gehad en dan heb je wat extra kans). Gewoon weer aan de pil eventjes zodat we even niet die maandelijkse cyclus van hoop-gekmakenhebiksymptomen?-bittereteleurstelling hebben. Hier de "oplossingen" die ik (ga) uitproberen: - Pauze (met/zonder pil) - Vakantie - online training "loslaten" van Psychologie magazine (kost 35 euro voor 6 weken en je krijgt er een boek bij. Kan nog niet zeggen of het helpt want pas net begonnen) - Plannen maken die niet kunnen/lastig zijn als je zwanger bent (klinkt misschien gek maar ik wil proberen niet meer mijn leven om de mogelijkheid dat ik dan zwanger ben te plannen). Bijvoorbeeld reis trekken door Nepal. - Lijst maken met dingen die we nog kunnen proberen, zoals acupunctuur. Ben het zelf aan het uit vogelen nog dus kan nog niet zeggen wat werkt! Ik ben er zelf ook nog niet uit of veel erover praten wel/niet helpt, en of mezelf zwanger inbeelden het erger maakt of me hoopvoller maakt..