Even mijn hart luchten

Lieve lezers,

Na heel wat gebeurtenissen in korte tijd wil ik even mijn hart luchten.

Gisteren kreeg ik te horen dat het 'weer eens' niet goed ging met mijn broer. Tussen hem en zijn vriendin liep het niet zo lekker, dat kwam wel vaker voor dus maakte me aanvankelijk niet ontzettend veel zorgen. Ze hadden immers zondag nog trots verkondigd dat ze verlovingsringen hebben gekocht om hun verloving te bezegelen en ze vertelden nogmaals met trots hun voorgenomen trouwdatum, namelijk 12-12-2012. We grapten nog dat we dan maar een duo-huwelijk moesten aanvragen aangezien wij in juli 2012 elkaar het ja-woord geven.

Even een klein stukje terug in de tijd..
Onlangs heeft mijn broer uit wanhoop zijn huurwoning opgezegd en al zijn administratie en financien ondergebracht bij een budgetbeheerder. Hij heeft al schulden sinds bij hem de autisme stoornis is vastgesteld (op volwassen leeftijd) en hij door geen enkele instantie goed wordt bijgestaan. Mijn moeder en ik kunnen hem wel helpen maar niet wijzen naar iets wat eigenlijk het beste lijkt; begeleid wonen. Hij is immers volwassen.
Maar sinds dit jaar komt hij om in de schulden en hij voelde zich zo rot dat hij niet meer voor zijn vriendin en haar dochtertje kon zorgen door de financiele sores dat hij besloot dat hij bij vrienden introk en zijn woning op ging zeggen.

Zijn vriendin en haar dochtertje zijn bij hem komen wonen toen haar dochtertje nog geen maand was. Haar ex is ze door jeugdzorg bij weggehaald omdat hij de stroom en water niet betaalde en het kindje dus slecht werd verzorgd. Onder toezicht van j. zorg is ze toen in een crisis opvang gekomen maar er was weinig vooruitzicht. Aan de ene kant moet ze goed voor haar dochtertje zorgen (wat ze ook met enorm veel toewijding doet) maar aan de andere kant werd er gezegd dat ze maar 2 wkn in de crisis mocht verblijven. Er was overal een te wachtlijst en ze werd zowat weggepest waar ze zat.

Toen is ze bij mijn broer ingetrokken en dat ging allemaal goed, met de nodige schommelingen o,a. door mijn broer zijn autisme en haar rugzakje. Maar ze waren zeker een gelukkig gezinnetje.
Zoals je hierboven al leest ze zouden gaan trouwen etc. Onlangs kwam er een deukje in de toekomstplannen omdat mijn broer even geen uitweg meer zag in de financien. Zij is teruggegaan naar de crisis en mijn broer is bij 2 vrienden (ook autisten) ingetrokken. De crisis gaf aan dat er nu een korte wachtlijst was en ze zo een goede kans had op een eigen woning. Ondanks alle ellende hield de relatie goed stand.
Tot mijn broer begon te scharrelen met een andere meid om haar jaloers te maken. Gevolg: zij gaat claimen en is bang hem kwijt te raken. Ze is gek op hem en je raad het al dochtertje ziet hem als papa! En ons als tante en oom, moeders als oma. Jaylin als nichtje..

Afgelopen week heeft ze een zw. test gedaan en die was positief. Mijn broer is boos geworden, geschrokken en weggegaan. Hij heeft gezegd: Laat me maar met rust, ik wil niks horen ik moet nadenken. Ondertussen gooit hij elke dag in zijn WWW op hyves dat hij bij zn scharrel is geweest en zijn vriendin wacht rustig wat haar op begint te breken. Jeugdzorg zal ook dit kindje onder zijn toezicht nemen, natuurlijk mag s-zusje er wel voor blijven zorgen net als voor haar dochtertje nu maar ze wil er voor vechten dat ze het samen gaan doen. Ze hebben immers grote toekomstplannen.
S-zusje is echt in tranen en weet niet wat ze moet, iedereen laat haar stikken. Ik ben de enige die haar een beetje probeert op te peppen aan te horen en af te leiden (op afstand want ze woont 1,5 uur verderop)..

Ik heb op mijn moeder aangedrongen dat zij met mijn broer praat, want wellicht is hij gewoon geschrokken van de mogelijke zwangerschap. Na 2 gesprekken heeft hij tegen onze moeder gezegd dat hij niet verder wil met s-zus. Maar het tegen haar vertellen HO maar! Hij is gewoon weer de hort op ( naar zijn scharrel denk) En ik weet dat hij niet met haar verder wil maar aan haar zelf heeft hij het nog niet verteld.

Haar is nog altijd duidelijk dat hij wil dat ze hem met rust laat zodat hij kan nadenken. Ze hoopt nog dat het goedkomt en al.

Ik wil haar bijstaan en helpen maar weet nu niet wat wijsheid is. ik ken mijn broer die gaat de confrontatie uit de weg en vertikt het waarsch om haar te bellen en het te vertellen of om langs te gaan!
Ik heb al naar mijn moeder gebeld (waar hij nu verblijft) maar hij is dus niet daar thuis. Ik heb zijn 06 gebeld maar nu blijkt dat hij een ander nr heeft en mijn moeder smst 'ik geef het je straks wel' hij is om half 6 thuis..

er wordt dus van mij verwacht dat ik schijnheilig blijf doen of ik van niks weet tegen s-zus.. Terwijl ik erg goed met haar bevriend ben..

pff sorry voor het lange verhaal maar het zit me zo dwars en het staat me tegen om te 'liegen'. Maar wat is nu wijsheid???
Mn broer te kans geven die hij heel waarschijnlijk toch niet grijpt.. Of haar uit dr lijden verlossen en de waarheid vertellen en niet langer schijnheilig doen?