Goh wat een naar nieuws en wat een moeilijke beslissing die jullie moeten nemen. Heb geen ervaring met down syndroom kindjes en daarom is het ook moeilijk een mening te geven maar ik denk toch dat als je me diep in mijn hart kijkt ik ervoor zou gaan, het is toch je kindje die je in je voelt bewegen en die je nog zoveel liefde kan geven en waarvan je ook weer liefde terug zal krijgen..... Moeilijk.... Veel succes morgen!
ik heb geen mening toe te voegen maar ik moet wel zeggen dat ik het erg knap van jullie vind dat jullie er zo goed over denken en een zo goed mogelijk besluit nemen. Wat je ook gaat doen er zullen altijd mensen zijn die het niet met jullie eens zijn en een andere mening hebben. Ik wens je heel veel sterkte met dit besluit en welke je ook neemt het is de goede.
Overigens, ik schreef eerder een stukje over dat het downsyndroom nooit 'wel meevalt', wil er nog aan toevoegen dat ik zelf ook niet zo zeker zou weten wat ik zou doen hoor. Ik heb een dochter van twee, bij haar hebben we destijds de combinatietest wel laten doen, met het idee: als het niet goed is, laten we verder onderzoek doen en als daaruit blijkt dat ons kindje Down heeft, laten we de zwangerschap afbreken. Gelukkig is het nooit zover gekomen! Enfin, ik ben begin dit jaar voor de tweede keer zwanger geworden, maar dat bleek bij de termijnecho een buitenbaarmoederlijke zwangerschap te zijn. De zwangerschap moest worden afgebroken (ja, het kindje leefde toen nog) om mijn leven te sparen. En opeens snapte ik die mensen die willens en wetens een kindje met Down wel laten komen! Die mensen willen gewoon hun kindje! Nu ben ik weer zwanger (inmiddels bijna 25 weken) en hebben we de combinatietest níet laten doen. Ons kindje is welkom. Ook met Down, al hoop ik met heel mijn hart dat ons kindje géén Down heeft en ook geen andere afwijkingen of handicaps. Overigens hebben we wel de twintigwekenecho laten doen, om uit te sluiten dat ons kindje een afwijking heeft die niet met het leven verenigbaar is. Daar bleek gelukkig niets geks uit. Ik wil maar zeggen, het is niet gek om van mening te veranderen en het is niet gek om je kindje wel of niet te laten komen! Het is jullie beslissing en het is een moeilijke. Besef echter waar je aan begint, voor zover dat te bevatten is. Je zult je kindje met down niet alleen thuis kunnen laten, niet voor een paar uur, niet voor een weekend.. dus ook niet als het straks zeventien is! Hij/zij zal altijd je zorgenkindje blijven, en inderdaad, dat moet je relatie maar net aankunnen ook..
Wat een enorme schok! Maar het wil ook wel weer iets zeggen: zie het als een groot cadeau! Van alle mensen zijn jullie uitgekozen om voor een kindje met down te zorgen. Dus jullie kunnen het aan! Het kindje is al helemaal af en wil zo graag geboren worden.. Mensen met een kindje met down, houden net zoveel van dit kindje, als van een ander kindje. Jij bent in verwachting van een heel bijzonder kindje, het kindje hoort jullie al. En voelt zich veilig in mama's buik. Mijn mening: Afbreken vind ik persoonlijk afschuwelijk. Tenzij er redenen zijn als zware hartkwalen etc. Het kindje moet een waardig leven hebben natuurlijk. Maar je kiest voor een kindje! En die heb je gekregen! Ik heb wel eens naar kindjes met down gekeken, het zal ongetwijfeld zwaar zijn. Maar wauw, wat een vrolijkheid straalt er van die mensen af . ( tuurlijk zijn ze niet altijd vrolijk en kan het ook anders ) Ze zijn zo bijzonder!! En wat is gezond tegenwoordig? Ik vind het gezond om het kindje een kans te geven, want dat verdient hij/zij! Je bent zo ver gekomen!! Onthou: het IS en blijft een wonder wat in jou groeit! Succes!
Moeilijk hoor zo'n beslissing... Een vriendin heeft een dochtertje met down. Ze is nu bijna 2. Zij wisten het niet van tevoren en kwamen er dus pas na de bevalling achter. Ze heeft een kleine hartafwijking waar ze succesvol aan geopereerd is toen ze een paar maanden oud was. Ze ontwikkelde zich op zich goed, natuurlijk langzamer dan een kindje zonder down. Helaas heeft het meiske ook leukemie wat het allemaal nog moeilijker maakt. Overigens drinkt zij wel uit de borst en volgens mij ging dat ook altijd wel goed. Ze krijgt nog steeds bv trouwens. Over haar toekomst is helaas nog niks te zeggen.
overigens, ik heb een poosje als verpleegkundige op de afdeling cardiologie gewerkt, daar kwamen regelmatig mensen met down, maar het niveau was meestal wel erg laag. En de helft van de mensen met down is depressief. (en dus de helft ook niet ). Aan de andere kant, er zijn ook kinderen met down die gewoon het basisonderwijs kunnen volgen... Het is echt lastig meis... als ze je nou een gradatie konden geven van de ernst was het vast makkelijker. Ik hoop dat jullie een voor jullie goede beslissing kunnen nemen. Ik zeg alleen wel altijd: bij twijfel niet doen. Dus mochten jullie blijven twijfelen dan zou ik de zwangerschap niet afbreken. Hebben jullie trouwens nog meer kinderen?
Ik wil niemand beledigen of wat dan ook.. Maar moet het toch even kwijt. Van deze opmerking word ik echt kots en kots misselijk.. Ben er naar van.
Daar mag je van mij kots en kots misselijk van worden! Maar het is mijn mening en IK zou het dus wel afbreken kan je boos om worden of kots en kots misselijk van worden. Mening staat vrij. En al je niemand wil beledigen dat doe je niet dat is namelijk jouw mening ! Ik heb zelf meerdere miskramen gehad, wat ik als extreem vervelend heb ervaren. En heb nu een gezond kindje, zwanger van de 2de en als dit een kindje met down is of wat voor andere handicap dan ook dan breek ik mijn zwangerschap af. Ik heb nog een kindje waar ik voor moet zorgen en als het de eerste was geweest had ik hem ook afgebroken omdat ik nog meer kindjes wil. En ik in mijn eigen familie heb gezien wat een kindje met een handicap met een gezin kan doen. En dat gun ik mezelf niet, mijn man niet, mijn zoontje niet en mijn omgeving niet. En tevens ook de belasting/ziektekosten betalers niet. Mijn mede mensen dus. Weet je niet dat er iets mis is met je kindje en het komt dan komt het maar als je weet dat er iets niet in de haak is voor mij is het dan einde zwangerschap en dan ga ik voor een gezond kindje. Tevens heb ik ook in de gehandicapten zorg gewerkt , die kids vinden me geweldig en ik hun ook maar ikzelf hoef dat niet te hebben. omdat ik ook zie wat het met de ouders, zusjes broertjes e.d. doet. Het kan goed gaan maar het kan ook heel erg fout gaan. Zo mijn mening. En even ontopic, Jonneke je moet je gevoel volgen en wat aanwijzingen reacties en ervaringen eventueel van andere is alleen maar fijn om in je keuze mee te nemen, maar volg jullie eigen hart, als jullie het aan denken te kunnen helemaal top, zo niet dan sta je voor een lastige keus. Heel veel sterkte en ik blijf je even volgen. liefs
Tease: Ik vind dat je het nogal over 1 kam scheert. Er zijn ook positieve verhalen en het hoeft niet zo intensief te zijn als jij zegt. Een broertje of zusje houdt net zoveel van een broer of zus met down als van een ander kind. En het is als ouders zijnt maar net hoe je hier mee omgaat. ( ondanks de intensiviteit van het hebben van een kindje met down, wat niet persee zo is ) Wat fijn dat je aan je medemens denkt! Maar dus niet aan je eigen vlees en bloed. Ik kijk nu maar niet meer op dit topic. Want ik word hier erg verdrietig van. Niet dat TS een keuze moet maken. Maar wel dat sommige mensen zo hard over kunnen komen en doen alsof het niet meer dan een paar oude schoenen is. Met alleen maar negatieve kanten. Neem anders idd eens een kijkje op: De Upside van Down : Home, wij zetten ons in voor een positief beeld van het Downsyndroom. Ts: nogmaals sterkte en succes.
ik ga het topic niet meer bevuilen met discussies wel of niet. En dan vooral wie het wel doet en wie het niet doet. Dat is denk ik toch echt ieder voor zich. Want dat is niet waar het hier om gaat het gaat omdat Jonneke een hele erge rot keuze moet maken voor haar. en haar man en haar kindje. En dat wens ik echt niemand toe. Ik ben alleen erg blij dat IK voor mezelf wel weet wat ik zou willen als ik in zou een keuze zou komen te staan...
Ik weet niet of het erg waardevol is om nu ieders mening neer te zetten... Zolang je zelf niet in een dergelijke situatie bent geweest, vind ik dat je onmogelijk een persoonlijk advies kunt geven. Heel veel succes gewenst bij het maken van de keuze, laat je inderdaad goed informeren door mensen met ervaring. Je kunt het ook zo zien dat je nog een poos hebt om goede voorbereidingen te treffen. Sterkte!
Ik ben het helemaal met je eens. Sterkte TS, ik kan je alleen maar zeggen dat ik het met Tamale eens ben dat dit kindje nu veilig bij je in de buik zit, en erg graag bij jullie wil blijven. Bij twijfel zou ik het sowieso nooit af laten breken, de zwangerschap.
Jonneke vraagt toch echt naar de mening van mensen, met haar vraag "Wat nu??" en nu hebben sommige mensen een andere mening dan anderen, maar daarmee hoeft die mening toch niet slecht te zijn? Ikzelf denk dat je niet kunt beseffen wat deze keuze inhoudt, totdat je ervoor staat. Gelukkig voor de meesten van ons komen we er niet voor te staan, Jonneke staat er helaas wel voor. Ikzelf ben een dochtertje verloren met 20 weken zwangerschap en inderdaad, het enige wat zo'n kleintje dan nog hoeft te doen is groeien. Maar in mijn omgeving heb ik ook gezien wat voor zorgen een handicap van een kind met zich meebrengt. Geen Down, dat niet, maar wel hartafwijkingen en dat was altijd een zwaard van Damocles wat boven de ouders en kinderen hing. Met 18 jaar is dat dan gevallen en is mijn neef overleden. Ik denk dat als je het van te voren weet, dat het heel verstandig is om erover na te denken of je de zorg aankunt. De omgeving kan trouwens enorm lomp en hard zijn, ik heb serieus een aantal malen meegemaakt dat wanneer mensen van mij hoorden dat mijn dochtertje met 20 weken zwangerschap overleden was, dat ze eerst vroegen of ik de zwangerschap toch niet beëindigd had vanwege Down (in mijn geval niet, spontane geboorte) en dan pas betoogden diezelfde mensen hun medelijden. Ik kon op dat moment alleen maar medelijden hebben met de moeders die wel hun zwangerschap beëindigd hadden vanwege Down.
_O_ amen _O_! sorry ik moest dat even kwijt aan je. Ieder zijn mening. Ik hoop dat Jonneke eruit kan komen....... lijkt me echt vreselijk als je in dubio zit.
Ik kan je geen advies geven over houden of juis niet, Lonneke. Ik wil je wel sterkte wensen. Niemand zou voor deze keuze moeten komen te staan en ik vind het heel erg voor jullie dat je dit wel mee moet maken. Als ik voor een hele moeilijke keuze maak, probeer ik altijd allebei de keuzes uit. Dat klinkt misschien raar. Maar ik neem een dag lang het ene besluit en voel dan wat dit met mij doet. Hoe zie ik dan de toekomst voor me? Hoe voel ik me daarbij? De andere dag probeer ik me helemaal in te leven in het andere besluit. De derde dag weet ik dan wat voor mij de juiste keuze is. Twee nachten nadenken en twee nachten dromen. Ik geloof dat je onderbewuste ook een grote rol speelt in zo'n beslissing en dit is voor mij de manier om naar mijn onderbewustzijn te "luisteren", al klinkt dit wat zweverig. Normaal ben ik heel nuchter en van de feitjes enzo. Maar op dit soort momenten heb je niks aan feiten. Je hebt alleen je eigen gevoel. Want wat je ook kiest: het wordt zwaar. En het enorme gewicht van die keuze wordt alleen dragelijk als je vanbinnen voelt dat je de juiste beslissing hebt genomen. Heel erg veel sterkte en kracht toegewenst!