Vanmorgen op het consultatiebureau geweest met mijn zoontje van ruim 1,5 en mijn zoontje van 7,5 maand. Ze vinden het vreemd dat hij negatief reageert op zijn broertje. Ik ervaar dit zelf ook vaak als storend want de jongste hoeft maar een kik te geven en hij gaat vervolgens huilen of gillen. Hij lijkt zijn broertje totaal niet te accepteren. De ene dag gaat het beter dan de andere. Nu willen ze bij mij thuis deze situatie komen filmen en met elkaar gaan bespreken op het consultatiebureau. Dit heb ik nog even geweigerd. Wel een afspraak gemaakt met een opvoeddeskundige voor wat tips en mochten deze niet helpen dan filmen. Maar pfff, jeetje.. voor mij was het wel storend maar hun maken er wel een heel groot probleem van vind ik zelf. Wat vinden jullie? Zijn er onder jullie ook moeders met kindjes die hun broertje of zusje niet meteen leuk vonden? Volgens de vrouw die ik sprak zijn grote broertjes/zusjes meteen helemaal weg van de nieuwe baby in het gezin en zitten ze er het liefst de hele dag bovenop. Precies het tegenovergestelde dus als bij ons...
1,5 jaar en 7 maanden, dat is wel een klein leeftijdsverschil (de lengte van je zwangerschap zo'n beetje). Je hebt een baby, maar je oudste is ook nog geen peuter om het zo maar te zeggen. En grotere kinderen zijn meestal helemaal niet direct weg van een broertje of zusje, en zeker een kleintje van 1,5 niet. Voor hem is de komst van een nieuwe baby alleen maar vreemd en nieuw en kinderen zo jong kunnen niet goed tegen verandering. Met 7 maanden zou hij wel wat gewend moeten zijn, misschien dat de opmerking van het consultatiebureau daaruit voortkwam? Een gesprek met een opvoeddeskundige is natuurlijk geen slecht idee. Betrek je de oudste wel bij de verzorging? Moedig je hem aan met zijn broertje te 'spelen' en te knuffelen? Leg je hem uit (ook al is hij nog jong) waarom de baby weleens huilt en dat dit niet erg is? Is hij jaloers omdat hij de aandacht moet delen?
Het is zeker niet waar dat oudere broertjes/zusjes altijd gelijk dol zijn op hun nieuwe broertje/zusje.... en ik jouw zoontje was bij de geboorte van zijn broertje natuurlijk ook veel te jong om uberhaubt daar iets van te begrijpen. Het is inderdaad ook wel een erg klein leeftijdsverschil. Mijn neefjes schelen iets minder dan 1,5 jaar, ook 2 jongens. Nu de jongste 7 maanden is merk je pas aan de oudste dat hij er meer mee gaat doen. Af en toe een knuffel geven, hem helpen met papa en mama uit te dagen (kleine ging op de tafel staan, oudere broer toen ook, kleintje stopte en oudere broer pakte zijn handje zodat hij weer verder ging, vond ik zo grappig). Er kunnen natuurlijk zat redenen zijn waarom hij zijn broertje niet LIJKT te accepteren... Volgens mij is het vaak zo dat je als oudere broer of zus trots bent op die positie... trots om te mogen helpen, trots dat zij de oudste zijn, trots dat zij bepaalde dingen wel mogen..... maar daar was hij, zeker bij de geboorte, natuurlijk nog veel te jong voor om dat gevoel te ervaren. Ik denk dat het belangrijk is om dat gevoel proberen te krijgen bij hem. Hem laten helpen met dingen. Hij als grote broer van... kan dat wel even voor doen bijv... zulke dingen. De leuke kanten van een broertje hebben/ van de oudste zijn. De deskundige zal je vast ook goed kunnen helpen... maar dat filmen lijkt mij inderdaad ook niets..., goed dat je je niet gelijk daar in mee laat slepen! Het kan altijd nog.
Inderdaad Nescio, ik was na 3 maanden weer zwanger. Ze schelen precies een jaar en 2 dagen. Ik probeer hem er inderdaad zoveel mogelijk bij te betrekken ook al gaat dat nog lastig en wordt hij snel boos. Wel hebben we een 'slechte' start gehad doordat we de eerste 3 weken met de baby in het ziekenhuis hebben doorgebracht en de baby veel zorg en aandacht nodig had, vooral het eerste half jaar. Het was een hele onrustige periode met ook iedere dag mensen van de kinderthuiszorg over de vloer. Dat is nu gelukkig voorbij en het is een stuk rustiger nu maar denk zelf dat dit er erg mee te maken heeft gehad. Denk niet dat het echt jaloezie is, het lijkt hem meer heel erg te irriteren op de een of andere manier als zijn broertje geluid maakt of zijn aandacht probeert te trekken. Gesprek met een opvoeddeskundige lijkt me ook wel zinvol hoor. Hoop dmv bv spelletjes met hun beide tegelijk wat meer positiviteit tussen hun tweeen te krijgen, hoop ook echt dat ze wat zinvolle tips voor me heeft maar om ze nou helemaal bij mij thuis te komen laten filmen vind ik ook meteen zo ver gaan.
Er is dus een duidelijke achtergrond en het lijkt me dat dit op te lossen is. Filmen is inderdaad een beetje drastisch en je hebt al die tijd al mensen over de vloer gehad, en nu dit weer. Denk dat het allemaal in rustiger vaarwater moet komen. Succes ermee, hoop dat de opvoedingsdeskundige goede tips heeft.
Dat oudere broertjes of zusjes direct dol zijn op de baby is niet waar. Hier wel, maar Thirza was bijna 4 toen Caitlyn geboren werd. Maar ik vind wel, als ik je verhaal zo lees, dat je oudste erg heftig reageert en duidelijk niet goed raad weet met z'n houding. Daar zou een beetje ondersteuning goed bij kunnen helpen en juist filmen in de thuissituatie geeft hulpverleners een goed beeld, zodat ze je ook passend kunnen ondersteunen. Ik zou het doen.
Dat gevoel van 'trots' probeer ik ook vaak bij hem op te wekken maar pas sinds kort lijkt hij daar een beetje gevoelig voor te worden. Denk ook echt dat hij daar in de begin periode (hij was net 2 dagen 1 jaar) te jong voor was. Nescio, ik denk zelf ook dat de rust gewoon weer een beetje moet terug keren in ons gezin en dat het dan ook vanzelf al iets beter gaat. Rozemarijke, ja hij reageert zeker overdreven. Ik gaf zijn jonge leeftijd altijd de schuld in combinatie met onze slechte start maar volgens het consultatiebureau moet hij nu inmiddels echt wel een beetje gewend zijn. Hoop dat de tips helpen en anders inderdaad maar een keertje filmen. Volgens consultatiebureau medewerker ging het in de toekomst anders echt problemen geven als de jongste straks gaat kruipen, aan zijn speelgoed gaat zitten. Hoop dat het zover niet hoeft te komen allemaal en dat ik het gewoon zelf op kan lossen thuis.
Je consultatiebureau-medewerker heeft helemaal gelijk: dit wil je opgelost hebben voordat de jongste idd gedrag gaat hebben wat je oudste als vervelend en bedreigend gaat ervaren, want enkel baby-zijn is 'm blijkbaar al teveel. Het kleine leeftijdsverschil zou goed de oorzaak kunnen zijn voor zijn gedrag hoor: hij heeft er natuurlijk geen barst van gesnapt, wat er allemaal gebeurde. Een ouder kind kun je dat uitleggen, een kind van bijna een jaar heeft dan nog steeds geen flauw idee wat er op 'm af gaat komen.... Sterkte en succes!
Waarom ervaar je dat filmen meteen als erg drastisch? Ik denk dat er wel degelijk veel goede uit kan komen. En bovendien krijg je dan tips en advies wat echt op jullie situatie slaat.
Daar sluit ik me bij aan. Filmen kan juist een heel erg goed hulpmiddel zijn om jou te helpen om te zien wat er precies speelt tussen je kinderen en hoe je dat het beste kan bijsturen. Als je naar jezelf op film kijkt zie je veel meer dan als je zelf midden in die situatie zit. Ik begrijp uit je verhaal dat rust in het gezin nu even heel erg belangrijk is. Is het anders niet een idee om je man eens wat situaties te laten filmen waarin je oudste negatief op de baby reageert? En dat dan samen met een opvoedingsdeskundige te gaan bespreken?? Dan heb je voor de kinderen geen vreemde mensen over de vloer en krijgen jullie toch de tips en adviezen die jullie uit dit negatieve zouden kunnen halen. Veel succes, lijkt me erg vervelend dat je kids zo negatief op elkaar reageren!!
Ik heb hier ook video home training gehad, hartstikke leuk om jezelf ook van de andere kant te zien! Ik heb me soms geergerd om mezelf, niet wetende dat ik bepaalde dingen deed zeg maar. Maar, ik zou er wel mee oppassen. Mijn dochters schelen net geen 2 jaar en de oudste was op een gegeven moment heel jaloers. Haar zusje was niet goed in haar ogen, altijd slaan, knijpen, bijten, krabbelen etc Was wel heel heftig en wat ik ook deed, het hielp niet. Uiteindelijk is het wel gestopt en kunnen ze niet met en zonder elkaar. Nu zijn ze 10 en 8, en gaat het goed.
Nou, ik vind het echt de grootste onzin wat het consultatiebureau tegen je zegt. Mijn kinderen schelen 14 maanden en mijn dochter was ook echt niet meteen dol op haar broertje. Vooral als hij ging huilen raakte ze erg overstuur. Inmiddels zijn ze bijna 3 en bijna 2 en zijn ze dol op elkaar. Videoopnamen oid daar houd ik helemaal niet van. Tegenwoordig moet je dat allemaal maar prima vinden onder het mom van "je hebt toch niks te verbergen", maar er bestaat ook nog zoiets als privacy, waar ik erg aan hecht. En helemaal in het geval waar een consultatiebureau-medewerker het gedrag van je kind al gelijk bestempelt als raar zou ik er helemaal niet van gediend zijn. Ik zou me als ik jou was maar geen zorgen maken. Als je jongste wat ouder is en ze meer samen kunnen spelen is de kans groot dat je oudste ook meer naar hem toe gaat trekken en hem leuker gaat vinden. Zo ging het bij ons wel en inmiddels willen ze allebei 's avond niet naar bed zonder elkaar een kus gegeven te hebben .
ik zou juist graag tips willen en dan mogen ze best filmen. Maar gewoon een stukje thuis situatie, vrij spelen.. Wat wil je daar prive aan houden? Je zoontje heeft mama ook nooit voor zichzelf gehad. Vins ze ook wel echt veel te dicht op elkaar, sorry. Eerst zwangere mama die veel aandacht krijgt, dan een baby erbij terwijl hij er niets van snapt en ook nog ziekenhuis en mensen over de vloer voor de baby. Ik vind dat hij veel heeft moeten slikken hoor. Zo klein en zich al aanpassen aan de situatie... Ik denk dat hij daar op reageert. Dus ik zou er alles aandoen om hem een veilig plekje te bieden. (Natuurlijk doe je dat al, maar bij hem is ergens iets nog niet fijn/prettig)
Je slaat de spijker op zijn kop! Hecht idd veel waarde aan onze privacy na maandenlang vreemde mensen over de vloer te hebben gehad. Fijn om te horen dat het ook gewoon weer goed kan komen!
Dit is wel een beetje extreem, er zijn genoeg kinderen die heel dicht op elkaar zitten. Nu doe je net alsof dat de fout is
Dat wou ik ook net zeggen en soms heb je het niet voor het zeggen of je weer zwanger word. Mijn eerste dochter is geboren met iets meer dan 24 weken, we hebben 7,5 week van haar mogen genieten voor zover als dat kon in een ziekenhuis je denkt dan echt niet na bij anticonceptie want daar ben je niet mee bezig in je hoofd en als je dan in een keer zwanger word kan je daar niets aan doen. En sommige mensen kiezen ervoor om snel achter elkaar kinderen te krijgen en daar kunnen verschillende redenen voor zijn en iedereen heeft zijn eigen reden. Ik zou ook kiezen voor een beetje rust en eerst het 1 proberen en als dat niet werkt kun je er altijd nog voor kiezen om te laten filmen.
Is het dan geen idee dat je thuisafspraken maakt met opvoeddeskundige? Dat ze bij jullie komt, even met de kinderen werkt en jou ter plaatse tips en adviezen geeft? Ik vind ook dat je zoontje na 7,5 maanden best heftig reageert, maar obv bovenstaande is dat denk ik verklaarbaar.
Wat een rare reactie, sorry. Er zit toch 12-13 maanden tussen de kinderen, hoezo mama nooit voor zichzelf gehad? Natuurlijk heeft de kleine veel veranderingen meegemaakt en misschien daardoor heftig reageert, maar niet alle kinderen zijn een eerst of enig kind die jarenlang exclusieve aandacht krijgen. Alsof dat een voorwaarde is voor een veilige thuissituatie. (want hoe zit het dan met tweede en volgende kinderen, die hebben mama nooit 'voor zichzelf gehad')
Nou, ik zou met dat filmen en het feit dat er een groot issue van wordt gemaakt door het consultatiebureau niet akkoord gaan. En al helemaal niet nu ik lees wat er allemaal al heeft gespeeld in jullie gezin. Volgens mij is jullie oudste echt zijn aandacht aan het eisen op een manier waarop hij zich kennelijk alleen nog maar kan uiten. Kan hij al wat praten, of nog niet? Zo nee, dan vind ik zijn gedrag heel herkenbaar. Mijn kindjes schelen 16 maanden, en de oudste vond de baby totaal niet interessant, eerder lastig. Meehelpen deed hem niks. Als de jongste naar zijn mening wat teveel aandacht van mij kreeg, dan was het ook gillen. Hij praatte nog niet/amper, en kon zich niet anders uiten. Jouw kindjes zitten gemiddeld gezien natuurlijk wat dichter op elkaar, van een kind van 1,5 jaar hoef je volgens mij lang niet altijd te verwachten dat hij helemaal gek is van mijn jongere broertje of zusje. Het is denk ik voornamelijk een aandacht-concurrent. Ik zou me er nog niet te druk over maken. Wacht het nog een paar maanden af tot je oudste wat ouder is en zich beter kan uiten, dan kan het al een heel andere situatie worden.