Hallo, Wat me dwarszit is eigenlijk al gaande vanaf het moment dat ik in verwachting raakte. Ik was 21, bijna 22 toen mijn zoontje geboren werd. Jonge ouders, maar naar mijn mening niet extreem jong. De zwangerschap was niet gepland, maar dit betekende niet dat Lucas ongewenst was. We hebben hard gewerkt ter voorbereiding van zijn komst, gespaard en voor de geboorte hebben we een zelfstandige woonruimte gevonden. Mij schoonmoeder was destijds erg bezorgd over onze toekomst. Ondanks dat zij zelf 21 was toen ze haar eerste kind kreeg, weliswaar een bewuste keuze, wist ze ons te vertellen dat ze zich afvroeg of we het allemaal zouden redden en volwassen genoeg waren om het ouderschap aan te kunnen. Het viel me toen al op dat ze er veel voldoening uit haalde de verbaasde reacties van mensen waar te nemen als ze vertelde dat ze oma werd. "Wat, wordt jij oma? Je bent nog zo jong! Hoe oud is je zoon?" - Even ter aanvulling: ze was destijds 45. Inderdaad een tikkeltje jong om oma te worden, maar als je zelf op je 21ste moeder bent geworden is het niet heel vreemd. Daarnaast kreeg ik daardoor steeds het gevoel dat ik nog maar een kind was. Enerzijds eigen onzekerheid, mede door wat me te wachten stond, maar anderzijds vond ik het ook kleinerend gedrag. Inmiddels zijn we ruim drie jaar verder en mijn zoontje is nu 2,5. De situatie is niet veranderd, naast dat is gebleken dat we wel verantwoordelijke, liefhebbende en zelfstandige ouders zijn die voor onszelf en ons kind zorgen. Wederom vindt zij het nodig even te melden aan vrijwel iedereen die ze tegen het lijf loopt dat ze oma is, trots afwachtend op alle reacties die daarop volgen. Met alle respect: ik vind het fijn voor haar dat deze reacties haar het gevoel geven dat ze een jong uitziende, mooie vrouw is, maar kom op.. Moet dat dan echt vier keer per week nadrukkelijk gezegd worden? Vandaag was ze schoenen kopen en vertelde ze de verkoopster dat ze wellicht volgende week terug zou komen met haar kleinzoon, met als gevolg dat ze mij daarna via Facebook moet mededelen dat naar haar eigen zeggen de verkoopster "bijna aan de beademing moest" toen ze hoorde dat mijn schoonmoeder OMA is. Ik vraag me werkelijk af of haar zelfbeeld zo laag is dat ze dit soort uitspraken constant moet horen EN het vervolgens nodig vindt het te projecteren op mij, alsof ik een kind/tiener ben. Ik heb dit thuis bespreekbaar gemaakt met mijn vriend, maar hij neemt mijn gevoelens niet serieus en kiest - verassing - z'n moeders kant door haar gedrag goed te praten en tussen de regels door te zeggen dat ik me niet aan moet stellen. Oh ja, dat ik het ook beter niet bespreekbaar kan maken, want daar komt ruzie van. Nu is mijn vraag: stel ik me aan en mag ik me hierdoor niet persoonlijk gekwetst voelen? Ik hoor het graag van jullie. Ik wil het best bespreekbaar maken, maar ook niemand voor het hoofd stoten.. Groetjes, Sharon
Misschien interpreteer ik het niet goed. Maar als ik jouw verhaal zo lees, is het dus vooral zo dat je sm moeite heeft met het feit dat ze oma is geworden. Om dit te compenseren, benadrukt ze haar jeugdige leeftijd (nou hoera ) en om dit te kunnen benadrukken moet dus onderstreept worden dat jullie ook nog jong zijn. Eerlijk gezegd... ik zou het bloed irritant vinden, maar kwetsend.... Jullie zijn nog jong... (feit) Zij is tamelijk jong oma geworden (feit) Bij kwetsend stel ik mij eerlijk gezegd meer voor dat ze jullie opvoeding afkraakt, je kind negeert o.i.d. Is het mogelijk dat je er eens vanaf een afstandje naar kijkt... Het probleem laat, bij wie het ligt? Jouw sm vindt het dus kennelijk lastig dat ze op tamelijk jonge leeftijd al grootouder is... tsja... dat is haar probleem.... Nogmaals, ik begrijp best dat het niet leuk is. Je bent mama en het laatste waar je behoefte aan hebt, is dat het om je sm gaat draaien... maar is het de moeite van een ruzie werkelijk waard?
Eens met katenhond. Het klinkt alsof ze moeite heeft met het jong oma zijn. Ik denk dat ze veel met haar zelf bezig en om te benadrukken dat ze zo jong is maar al oma is ook jullie leeftijden erbij haalt.
Ik denk niet dat je het verkeerd interpreteert. Ik denk dat ze er moeite mee heeft dat ze ouder wordt en daarom graag de reacties van mensen hoort die haar vertellen dat ze zo jong lijkt dat ze geen oma kan zijn, met een nog verbaasdere reactie als ze haar leeftijd onthuld. Ze wordt over twee weken 48 en mensen schatten haar meestal begin 40, wat ze maar al te graag hoort. Ik vind het gewoon niet leuk dat ze deze bevestiging naar mijn mening ten koste van ons/mij nodig heeft en het geen seconde in haar opkomt dat ik daardoor het gevoel krijg alsof ik op m'n twaalfde een kind gebaard heb. Nogmaals: leuk voor haar dat ze het te horen maar wrijf het niet vier keer per week in m'n gezicht. Ik krijg daardoor echt het gevoel dat ik een incompetent kind ben en al helemaal als er vervolgend door haar aan deze gesprekken wordt toegevoegd dat we jonge ouders zijn. So what? We hebben een eigen huis, werken, studeren en we zijn geen kinderen meer. Ik trek het me inderdaad heel persoonlijk aan ja, omdat we al zo neergezet worden sinds ik in verwachting was. Ik weet niet of het ruzie oplevert, maar wel dat ik het bloedirritant en puberaal gedrag vind.
Eerlijk gezegd begrijp ik niet helemaal waarom het benadrukken van jullie leeftijd zo'n defensieve reactie oproept bij je. Ik zou er trots op zijn... Dus... jullie zijn tamelijk jong (ik ken ze overigens echt wel jonger) ouders geworden. Nou en? Jullie doen het prima, nemen verantwoordelijk voor jullie eigen leven en dat van jullie kindje én dat terwijl jullie nog geen veertig zijn (oké beetje sarcastisch) dus wees trots op jezelf! Misschien kun je er eens op die manier tegenaan kijken en ook zo reageren naar je sm toe. Dus iets in 't trant van "goh ja, we zijn nog heel erg jong gelukkig, en daarom ben je er natuurlijk ook zo trots op, dat wij het zo bijzonder goed en zelfstandig redden". (dan leg je de bal weer keurig terug bij haar)
Maar haar opmerkingen gaan toch helemaal niet over JOUW leeftijd, maar over haar leeftijd en hooguit die van jouw partner. Want, als was jij 38 op dit moment, was zij nog steeds op haar 45ste oma geworden. Puur omdat haar zoon jong vader is geworden. En haar zoon heeft blijkbaar helemaal geen moeite met deze praatjes. Ik denk inderdaad dat het haar eigen onzekerheid is, en net als vele vrouwen wil ze graag horen dat ze jonger uitziet dan ze is. Op je 22ste inderdaad nog niet 😉 En ik zou me echt geen seconde er iets van aantrekken, laat haar maar praten.
En even over jouw gevoelens: Heeft zij GEZEGD dat jij incompetent kind bent, dat je onvolwassen bent, en te jong om voor een kind te zorgen? Zegt ze dat echt 4 keer per week? Ik vind het zeer heftige gevoelens die je over jezelf krijgt alleen maar omdat iemand zegt dat je op je 22ste een kind hebt. Misschien iets om er bij stil te staan?
Je stelt je vreselijk aan!! Mijn moeder (46) en schoonmoeder ( 52) vertellen ook aan alles en iedereen dat ze oma zijn inclusief foto's als het kan. (Ik ben zelf 27 vriend 28) ik vind het alleen maar leuk dat ze zo trots zijn. En ja mijn moeder voelt zich qua leeftijd echt geen oma ze vindt dat woord ook niet bij haar passen maar ze ontzettend trots!
Ik zie eerlijk gezegd ook niet waarom dit jou zo raakt, je mag het irritant gedrag vinden maar zie niet dat ze hier jou mee in een kwaad daglicht zet of naar beneden haalt of iets...dat maak je er echt zelf van, zou er dan ook niks mee doen verder.
Ik lees vooral heel veel onzekerheid bij jezelf. En dat lijkt me niet nodig als je, zoals je zelf benadrukt, alles op orde hebt en goed voor je kind zorgt. Misschien dat je jonge leeftijd weer allerlei dingen oproept bij je schoonmoeder die haar onzeker maken en dat ze daardoor deze bevestiging zoekt. Al herken ik het ook wel van mijn (schoon)ouders hoor dat die overal verkondigen dat ze opa en oma zijn. Volgens mij is dat gewoon trots.
Ben 40 plus en vind het super leuk om een stuk jonger geschat te woorden ben jij al 40 niet te zien. Gaaf om te horen echt haha. Mijn moeder was 41 toen ze oma werd en daar was ze ook best trots op. Mijn nichtje is nu 21 mijn moeder 62 je moet ze eens horen van heb al een getrouwde kleindochter het is omdat het kinderen krijgen niet lukt bij mijn nichtje anders was ze een zeer jonge overgrootoma al geweest en mijn zusje een hele jonge oma die woord dit jaar pas 40! Lees meer trots dan het negatieve hier van. Klinkt gek nu wil je ouder geschat worden is zo!! en als je richting de 40 gaat wil je jonger geschat worden. En als je dan al oma woord tja haha zie mij zelf nu al oma zijn. Voel mij zelf nog kind. En voor de goede oorden ik ben al oma al jaren. Mijn lat zijn zussen en broers die kinderen hebben ook allemaal al kinderen en in hun cultuur is het zo dat je als tante of oom dan ook de opa en oma bent van die kinderen wat dat betreft ben ik al 16 jaar oma. Was nog eerder oma dan ( moeder) dat is pas gek haha.
Ik sluit me aan bij bovenstaande reacties: ik kan me voorstellen dat je het irritant vindt dat zij hier zo mee bezig is, maar volgens mij is er geen reden om dat zo op jezelf te betrekken. Jullie doen het goed, zijn gelukkig en verantwoordelijk, en zolang oma daar niets anders over beweert, maar puur het feit dat ZIJ zo jong oma is geworden benadrukt, dan zou ik haar lekker laten gaan.
Ik begrijp absoluut niet waarom dit je persoonlijk kwetst. Als zoiets onschuldigs je zo raakt zou ik daar eens met iemand over gaan praten.
trek het je niet persoonlijk aan. Mijn moeder heeft heel erg veel moeite met ouder worden. Kleed zich nog enorm jeugdig en kleurt dr haar in felle kleuren. Vaak heeft ze ook verhalen dat mensen van hun stoel voelen toen ze hoorden dat ze al oma was en dat ze al zulke oude kinderen heeft!! Want wat ziet ze er toch goed uit voor dr leeftijd!! ( Vertrouw me, ze ziet er echt oud uit en die leeftijd zou je dr echt wel geven maar goed ) Ik kan het ook persoonlijk opnemen als ze die verhalen verteld over dat ze zulke ouwe kinderen heeft ( ik ben 38 ) Maar ach, ik laat haar maar. Het is haar onzekerheid en ze wil gewoon persee altijd en overal de bevestiging hebben dat ze er nog zo goed uit ziet en dat niemand denkt dat ze echt al zo oud is. Net als bij jouw schoonmoeder gaat het om HAAR en niet om JOU. Probeer het dus van je af te zetten!
Tjah, mijn moeder is 43. Was 40 toen ze oma werd. Als ik een daagje op stap ben met mijn ouders, wordt er standaard gedacht dat zij de moeder van mijn kind is. Hoewel partner en ik ook niet extreem jong zijn. Kan er eigenlijk wel om lachen! Maar de manier waarop je schoonmoeder het benadrukt, komt wel een beetje irritant over ja!
ik denk dat ts het gevoel heeft dat haar kindje gebruikt word door oma zodat zij zich maar jonger voelt. en nee daar zijn kinderen niet voor. ik denk ook dat ze er zelf moeite mee heeft dat ze ouder wordt en dat ze op een verkeerde manier bevestiging zoekt voor haar jongere uitstraling. ze was er zelf waarschijnlijk nog niet klaar voor om oma te worden maar ja dat is niet aan haar of ze oma wordt of niet en wanneer ze oma wordt. ik zou het zelf ook niet leuk vinden en de 'overdreven' reacties op bijv facebook zouden mij ook irriteren. ik denk dat je wel heel voorzichtig je gevoel daarover kan uitspreken tegen haar maar er kan ook ruzie van komen. vind zelf dat 45 nou niet echt heel jong is om oma te worden maar dat kan ook komen omdat mijn eigen moeder 38 was toen ze oma werd
Ik snap het wel. Mijn schoonmoeder kan ook zo overduidelijk naar complimentjes vissen, heel irritant. Vooral dat ze die complimentjes dan met iedereen wil delen. 'iedereen vind dat ik zooooo lekker kan koken' 'ik spreek zooooo goed Italiaans dat iedereen denkt dat ik zelf Italiaanse ben' 'iedereen denkt altijd dat ik veeeeeeel jonger ben' etc. Het stoort me zeker, maar ik laat het maar gaan. Het scheelt hier dat we ze niet zo vaakt zien. Ze wonen een groot gedeelte van het jaar in Italie en als ze in Nederland zijn wonen ze nog op 2 uur rijden. Dus die paar keer dat ik ze zie, kan ik het wel hebben. In jouw geval 'gebruikt' ze het oma-zijn om naar complimentjes over haar uiterlijk te vissen. Dat voelt voor jou kennelijk te persoonlijk. Zelf zou ik het niet aankaarten, maar als jij denkt dat je een keer uit je slof schiet van boosheid kun je het misschien beter wel op een rustig moment bespreken. Als de bom barst omdat je het te lang hebt opgekropt ben je veel verder van huis. Dus: of laten gaan, maar dan ook echt, dus niet laten sudderen. Of bespreken dat het je dwarszit.
Maar wat ik me dan afvraag, waarom stoort zoiets jou? Omdat het jouw schoonmoeder is of überhaupt omdat ze een willekeurig persoon is die graag opschept over zichzelf? En het tweede deel: het is toch van de zotte om boos te worden op iemand alleen maar omdat ze complimenten wil krijgen en daarbij 'gebruikt' dat ze oma is. Ze IS toch oma? Haar zoon heeft een kind, en dat maakt haar oma. Wat heeft haar schoondochter daarmee te maken, of waarom zou de schoondochter daar überhaupt een gevoel bij moeten hebben? Ik snap de link totaal niet.
Ondanks dat ik de uitlatingen van jouw schoonmoeder anders zou interpreteren snap ik jou wel. Het begon al met de eerdere opmerking of jullie het wel aan zouden kunnen...en die viel bij jou verkeerd waardoor je nu ws steeds het gevoel hebt dat je smoeder jou niet als volwaardige ouder ziet. Velen zullen je gevoel niet begrijpen en als je het bespreekbaar zou maken loop je denk ik tegen veel onbegrip aan. Ik zou het dus proberen te negeren en zelf zien wat je al benoemt...dat jullie 2 liefdevolle ouders zijn die destijds hun verantwoording hebben genomen, en daar mag je trots op zijn! So what wat een ander daarvan vindt. Mocht ze wel ooit nog eens opmerkingen letterlijk maken in de trant van of jullie het wel allemaal aan kunnen of zoooo jomg zijn zou ik duidelijk maken dat leeftijd geen rol speelt en dat jullie het prima voor elkaar hebben. En ja over de verkoopster "die bijna aan de beademing moest" dat is mega irritant...haal dr lekker uit je nieuwsoverzicht
Het stoort me, omdat ik zelf bescheidener ben opgevoed. Ik heb anderen niet nodig om een goed gevoel over mezelf te hebben, daar verschillen mijn schoonmoeder en ik in. Mijn schoonmoeder probeert met het schermen met complimentjes van een ander mij ook een complimentje te ontlokken. 'iedereen vindt dat ik zoooo lekker kook, jullie eten hier toch ook altijd zooooo lekker?'. Ik ben netjes opgevoed: ik bedank iemand altijd voor het koken, en zal altijd zeggen dat het lekker was. Als ik daarnaast iemand een complimentje wil geven, dan beslis ik dat zelf. Niet omdat iemand uit onzekerheid gaat hengelen naar bevestiging. Het gaat zeker niet alleen om mijn schoonmoeder, al heeft die er wel erg een handje van Ik kan verder namelijk prima met mijn schoonmoeder opschieten. Of ik 'goedkeur' dat TS boos wordt of het juist afkeur of waar het gevoel van TS vandaan komt, dat doet er niet toe. Wat ik probeerde te zeggen is dat als je irritaties heel lang opkropt, de bom een keer kan barsten en dan ontstaat er misschien ruzie. Dit onderwerp is zeker geen ruzie waard, dan kun je misschien beter een keer aangeven wat je dwarszit.