Inmiddels ben ik bijna 38 jaar en nog steeds kinderloos. Met mijn ex ooit zwanger geweest, dat is misgegaan.(MK) Met mijn huidige vriend nu zwanger geweest, MA gehad... en met diverse manieren, wel plannen niet plannen, wel ovulatietests en ook zonder.. het resultaat is 0,0. Deze maand had ik zoiets van laat maar. Ik ga en wil ook niet zwanger worden op stripjes die ik elke dag dwangmatig af lees. Ik zie het wel. Even afstand van ZP ook om mentaal wat rust te creëren. En juist deze maand nu ik geen ovu tests heb gebruikt....geen ei gevoeld. Normaal elke maand wel, loop ik echt 1,5 dag krom van de pijn.. elke elke maand.. en nu ... niets... Ik ben normaal wel regelmatig.. 28-32 dagen het wisselt daarin wel iets.. Ik weet het gewoon niet meer. Wel of niet vervolgonderzoeken, maar ik ben heel bang voor artsen en vooral voor pijn bij onderzoeken. Veel zullen nu wel zeggen, als je iets echt graag wil heb je dat er voor over, maar dat is wel net even anders. Het valt niet uit te leggen. Inmiddels overheerst vaker en vaker de gedachte dat ik maar gewoon moet accepteren dat kinderen voor mij niet zijn voorbestemd en ik me er maar bij neer moet leggen. Iets wat goed hard valt gezien ik vanaf peuter al geen makkelijk leven heb gehad. Vaker denk ik.. wanneer start voor mij nu eens een mooie periode...
Wil je vooral sterkte wensen, het is niet makkelijk om zoiets op te schrijven! Over onderzoeken - de eerste onderzoeken doen geen pijn (echo, bloedonderzoek), maar dat is geheel je eigen keuze of je dat wilt of niet. Je hoort ook wel dat juist in de maanden dat je er niet mee bezig bent het wel lukt...hoop het heel erg voor je!
"gewone echo"zowel inwendig als uitwendig zijn wel gedaan, maar er schijnt ook nog een andere te zijn, dat weet ik niet precies... iig op de eerste 2 zien ze niks aparts. Bloedprikken is een drama hier.. dus dat is al het eerste punt waar ik tegenaan loop en ook liep toen ik in juli wel zwanger was.. maar het nieuws dat het foute boel was toen kwam net een paar uur voor de bloedprik afspraak...
Ik wens je ook heel veel sterkte. Ik snap de gevoelens van wanhoop en machteloosheid, maar al te goed. Ik hoop dat je toch ergens vrede en rust kunt vinden in dit lot van jou. Of het je nu wel voorbestemd is of niet, dat je maar liefde en vrede mag hebben en kracht om beter te verwerken.
Ik had ook nooit gedacht dat ik afgelopen jaren zou 'overleven'. En kijk nu.. Ik hield mezelf vooral boor dat ik later mezelf nooit kwalijk kom nemen had ik t maar wel gedaan.. Je kunt op alle momenten stoppen met behandelingen/ onderzoeken als je t echt niet trekt.
dank jullie voor de reacties.. momenteel erg leeg dus kan even weinig inhoudelijk terug schrijven. beetje murw van alles denk ik