Ik weet niet goed waar ik dit neer moet zetten. Doe maar hier, want het gaat toch over Hugo... Ik droomde voor mijn zwangerschap haast nooit. Maar sinds zijn geboorte droom ik elke nacht dat hij weg is. Elke nacht... Wordt er gek van. Ik weet eigenlijk niet wat ik precies droom, maar ik word steeds wakker terwijl ik het hele bed door aan het zoeken ben. Ik weet dan zeker dat ik hem in bed aan het voeden was en dat hij onder de dekens is geraakt. Dat is natuurlijk nooit zo... Laatst wist ik zeker dat hij op mijn buik lag. Bleek het m'n kruik te zijn.... In het begin vond ik het nog wel logisch. Het is tenslotte allemaal nieuw en je maakt je om het kleinste geluidje ongerust. Maar nu zou het toch wel eens mogen stoppen van mij. Ik slaap zo onrustig! En het is elke nacht hetzelfde. En steeds weer ben ik pas gerustgesteld als ik zeker weet dat Hugo in zijn eigen kamertje rustig ligt te slapen.... Pfff, het is zo vermoeiend. Zijn er meer meiden die alle nieuwe ervaringen van overdag 's nachts nog eens meemaken? Liefs Nala
In het begin toen ik nog bv gaf had ik het ook vaak. Dan schrok ik wakker en dan gelijk zo'n gevoel van ohjee en dan dacht ik ook telkens dat ze nog in ons bed lag, terwijl ze allang in haar ledikantje lag. En de laatste dagen heb ik het ook weer (en nu ligt ze eigenlijk nooit meer bij ons in bed). Je schrikt dan al wakker en maar voelen met je handen overal... En dan besef ik me weer dat ze gewoon in haar eigen bedje ligt. Maar het is dus herkenbaar helaas...
Ook voor mij is dit heel herkenbaar. Ik was sowieso altijd erg actief in mijn slaap met praten, rechtop in bed zitten met ogen open terwijl ik gewoon sliep maar de laatste tijd heb ik het ook steeds vaker dat ik denk dat Lotte in bed licht terwijl dit zelden voorkomt. Een paar maanden terug ben ik in mijn slaap de muur van de slaapkamer gaan aftasten om de deuropening te zoeken en vorige week ben ik in mijn slaap opgestaan, om het bed heen gelopen en daar op de vloer gaan voelen. Gelukkig wordt ik elke keer wakker en denk ik 'waar ben ik nou weer mee bezig' maar het zorgt er echt voor dat mijn nachten vaak gebroken zijn. Zou ook echt de oplossing niet weten
Ja! Hier nog zoeen! Ik heb er vreselijk last van gehad. Ik had één troost, ik heb Isa NOOIT in bed laten slapen, als ik dan half half wakker werd, kon ik het (van mijn man) redelijk goed aannemen dat Isa NIET in ons bed lag. Vreselijk vermoeiend was dat. Het wordt vanzelf minder!
Een deel van het "probleem" kan zijn dat je erg moet wennen aan de grote verantwoording die je nu draagt. Je kindje is volledig afhankelijk van je en dat kan soms wel benauwend zijn. Zelf ga ik elke avond voor het slapen gaan even bij Ruben kijken of alles goed is. Ook schrik ik bij elk klein geluidje wakker en als Ruben veel later dan normaal wakker is dan moet ik toch echt even kijken of alles goed is met hem. Verder droomt mijn man regelmatig dat Ruben bij ons in bed ligt. Hier moet ik bij vertellen dat Ruben nog nooit bij ons in bed heeft geslapen, maar toch schrikt mijn man iedere keer wakker en dan moet het ligt aan.
ik ook helemaal in paniek word ik wakker... weet toch zeker dat hij in me bed ligt... me vriend word er gek van want ik maak hem wakker...Je ligt op de baby! hij elke keer nee joh die ligt in zun eigen bedje... ik moet eerst zien dan geloven...
Yes! Ik heb vannacht een keer niet die vreselijke droom gehad! Heb niet vlak voor het slapen gaan gekolfd. Misschien dat dat heeft geholpen... Hugo sliep de hele nacht door (heeeeerlijk) en het eerste dat ik vanmorgen dacht was: Yes, ik heb niet gedroomd!
Ik heb het nu ook niet meer, maar ook heeeeel erg gehad! Trok telkens alle dekens weg en mijn vriend werd er ook gek van! Haha