Na een hele onrustige zwangerschap (http://www.zwangerschapspagina.nl/onderzoeken-echos/461840-bloedverlies-na-echo.html) hebben wij helaas afscheid moeten nemen van onze 3e zoon...nu een prachtige engel in de hemel! Maandagochtend 18 november 2013 moesten wij ons melden in het ziekenhuis op de zwangeren afdeling. We werden vriendelijk ontvangen en beetje bij beetje werd de dag met ons besproken, wat ik kon verwachten en waar wij rekening mee moesten houden. Om 10.45 kreeg ik de 1e pillen ingebracht, de volgende zou 12u later worden ingebracht omdat ze het rustig aan willen opbouwen ivm de wond van de vorige KS. Eigenlijk mocht ik namelijk niet meer vaginaal bevallen. Niet lang na het inbrengen van de 1e pillen kreeg ik een onbestendig gevoel in mijn onderbuik, een gevoel wat moeilijk te beschrijven is. Ik bleef wat op bed liggen, muziek luisteren en ook hebben we nog een rondje gelopen over de afdeling en de etage. Rond 16.00u krijg ik een licht drukkend gevoel in mijn onderbuik, lichte krampen die ik vergelijk met de krampen van een beginnende ongesteldheid. Vanaf 18.30 ongeveer wordt de kramp en de pijn erger, nog prima vol te houden maar langzaamaan begin ik wel te beseffen dat het begonnen is. Ik kan niet meer terug en moet onze kleine engel loslaten. Om 20.40 moet ik plassen en loop ik naar het toilet, ik spot het eerste bloedverlies en de pijn wordt scherper in mijn onderbuik. Iets eerder dan gepland krijg ik om 22.15 de 2e dosis pillen ingebracht. 22.50 beginnen de weeën, ze worden steeds heftiger maar voor mijn gevoel heb ik ze onder controle en kan ik ze goed en gecontroleerd wegzuchten. De verpleging en de verloskundige zeggen mij dat ik het prima doe en dat ze trots op mij zijn. Rond middernacht controleren ze mij en constateren ze dat ik nog geen ontsluiting heb, de weeën blijven goed aanwezig. Ik beland ondertussen in een weeënstorm, de ene wee is nog niet voorbij of de volgende wee dient zich alweer aan. Ik raak de controle kwijt en volgens de verpleegkundige heb ik hangende weeën. Ik doe mijn vreselijke best om de rust te herpakken maar tussen de weeën door krijg ik die mogelijkheid niet. Niet geheel volgens plan vraag ik dan toch om een ruggenprik, ik hou het niet meer vol en ze zien dat ik op raak... Ik verlies ineens een flinke stolsel, wij twijfelen of dit ons kindje is maar nadat wij de verpleegkundige erbij hebben geroepen verteld zij ons dat dit toch echt een flinke stolsel is. Om 01.00u heb ik 1cm ontsluiting, een klein uurtje later komt de anesthesie voor het zetten van de ruggenprik. Tijdens het zetten wordt mijn lichaam voorbereid en krijg ik allerlei plakkers op en wordt mijn bloeddruk in de gaten gehouden. Ik zit rechtop als ze bijna klaar is en ineens zak ik in elkaar, ik val flauw en wordt op mijn zijde op bed gelegd. Mijn bloeddruk heeft een flinke daling gemaakt. Het bed wordt gekanteld, ze knijpen de infuuszakken leeg en ik krijg verschillende medicijnen toegediend om er weer bovenop te komen. Dit duurt even... Helaas lijkt de ruggenprik niet geheel goed te werken, de weeën blijven erg scherp en pijnlijk. Ze besluiten de ruggenprik iets terug te halen, waarschijnlijk zat deze iets te diep. Tegen 3.00u krijg ik iets meer rust, de weeën kan ik nu stukken beter opvangen en ik kan tussendoor weer praten. Dat voelde prettig. Ik verlies inmiddels wederom aardig wat bloed en stolsels maar dit lijkt erbij te horen. Om 3.35 voel ik wederom wat lichte druk van onderen en probeer dit eruit te drukken. Wij horen een flinke 'plons' en ik vraag mijn man te kijken....ons kindje is geboren De vliezen waren geknapt, ons kindje ligt daar hulpeloos in een flinke plas bloed. Mijn man belt de verpleegkundige en zij alarmeerde gelijk de verloskundige Ik drijf in het bloed, ons kindje wordt schoongemaakt en de navelstreng wordt doorgeknipt. En ineens val ik weer flauw, ik voelde mij langzaamaan weer wegzakken en hoor dat mijn bloeddruk nog maar 64/40 is... Ik lig als een lappenpop op bed, ze beginnen heftig op mijn buik te drukken aangezien de placenta nog niet geboren is. Vanaf dat moment gaat het snel! Om 4.05 wordt ik de operatiekamer binnen gereden, ik kan nog net mijn naam zeggen en geboortedatum en dan zak ik weg. Ik krijg een algehele narcose voor het verwijderen van de placenta. Tegen 5.00u kom ik weer terug op mijn kamer, compleet versuft en geen idee wat er nu allemaal gebeurt is. Het lijkt wel een droom of een nachtmerrie. Ik hoor dat ik heel wat te verduren heb gehad, de placenta heeft goed vastgezeten. We proberen nog wat te slapen aangezien het al bijna ochtend is. Ik heb onze kleine man nog niet gezien en besef mij dat ik er nu nog niet aan toe ben. Tegen 8u wordt ik wakker gemaakt voor de controles, ik hoor dan hoe trots ze op mij zijn. Ik ben die nacht bijna 2ltr bloed verloren waardoor ze doen besluiten mijn hb die dag te controleren. De eerste waarde blijkt 5.4 te zijn, niet ernstig laag maar wel laag genoeg om later de dag nogmaals mijn hb te laten controleren. Ik heb wat moeite om helder te zien, alles lijkt wazig en ik kan mij amper bewegen. Mijn lichaam is helemaal op. Mijn handen, armen en gezicht zien bleek. Een vork optillen was al te zwaar. Hoe verder de dag vordert trek ik iets bij, niet veel maar ik wil vooruit en het liefste die avond weer naar huis, naar mijn gezin. De 2e hb controle geeft wederom 5.4 aan, ze gaan overleggen wat wijsheid is. Ik hoor later die dag dat ik wellicht een ijzerinfuus zal moeten krijgen. Deze krijg ik rond 18u aangekoppeld, mijn ader vond het even niet zo fijne vloeistof. Ons kindje is prachtig, wel wat veel vocht rondom zijn buik en hoofd maar hij is helemaal gaaf en compleet. Ik maak volop foto's van hem, zijn lieve kleine handjes en zijn mooie voetjes met prachtige tenen. Ik hou hem vast en bewonder hem van top tot teen, ik besef mij dat ik deze kleine jongen onder mijn hart heb mogen dragen voelen. Wat doet het vreselijk veel pijn om hem zo levenloos te zien liggen
Jeetje meid wat heftig....tranen staan in mijn ogen.... Wat erg dat het zo voor je is moeten gaan meid.... Heel veel sterkte en gecondoleerd met het verlies van jullie zoontje
Ik lees je verhaal terwijl ik op het werk zit. Tranen rollen over mijn wangen. Wat ben jij een ongelofelijk sterke vrouw Dees! Nogmaals gefeliciteerd en gecondoleerd met de geboorte van jullie mooie engel. Wat kan het leven zo unfair zijn....
Gecondoleerd met het verlies van je zoon, maar toch ook gefeliciteerd dat je voor de derde keer moeder bent geworden.
Dees, wat een nasleep eigenlijk nog doordat de placenta niet loskwam. En zoveel bloed verloren, had je uiteindelijk nog een infuus gekregen? Kan je je komende weken best nog last van houden dat je Hb laag is maar dat zal vast wel in de gaten gehouden worden. Fijn dat jullie uitgebreid foto's hebben kunnen maken. Heel veel sterkte met het verwerken, neem de tijd hopelijk put je troost uit de knuffels en kusjes van je andere jongens..ook al zal je je leven lang nooit je derde zoontje meer vergeten.
Jeetje wat moet dat zwaar geweest zijn, ook ik zit met tranen die over mijn wangen rollen te lezen. Gecondoleerd met het verlies maar ook gefeliciteerd met mama geworden te zijn van een engeltje. Rust lekker uit dikke knuffel.
@mamsie; het infuus heb ik uiteindelijk nog aangekoppeld gekregen rond 18u. Daarna mocht ik naar huis. Over 3wkn moet ik weer terug komen voor de na-controle, dan zullen ze ook vast de hb-waarde willen bepalen.
Wat een heftige bevalling Dees, maar gefeliciteerd met de geboorte van je derde zoontje en gecondoleerd met het verlies. Heel veel sterkte de aankomende tijd, het zal nog zwaar worden, maar zo te lezen ben je een sterke vrouw en zal je hier samen met je gezin doorheen komen!
Jeetje wat een heftige bevalling Heel veel sterkte voor jullie komende tijd Hoe vinden jullie zoontjes het,
Onze zoontjes vinden het moeilijk en kunnen het amper begrijpen, ze stellen natuurlijk vragen maar op sommige vragen kan ik helaas zelf niet eens een antwoord geven omdat ik deze zelf ook nog niet weet. Ik heb hier zelf nog wel flink moeite mee..