Ik heb een zoontje van 3 jaar en inmiddels zijn wij al weer 21 mnd bezig voor een tweede kindje. Ik werd na een jaar zwanger wat resulteerde in een miskraam bij 6,5 week maar ik denk dat het al nog eerder gestopt is ket groeien. En afgelopen mei weer zwanger en ging het met 4,5 al mis. Gisteren ben ik naar de huisarts gestapt voor een doorverwijzing en deze heb ik ook gekregen. Bij de eerste zwangerschap was ik in de 5e ronde zwanger en we hebben niet eens elke maand benut. Dit was ook direct een goede zwangerschap. Ik merk dat ik worstel met heel veel gevoelens en gedachten. Ik vind het moeilijk om keuzes te maken. De stap naar de huisarts is echt heel dubbel. We hebben altijd gezegd geen medisch traject voor ons. En we hebben immers al een zoon. Nu dan toch een stap in die richting. Voor nu besloten om te kijken of er iets afwijkends uit de onderzoeken komt. Maar wat dan... Voor nu probeer ik het stap voor stap te bekijken. Verder worstel ik heel erg met het toekomstplaatje wat in duigen valt. Ik vind het voor mijn zoon niet leuk dat hij mogelijk alleen blijft. Ik heb nooit maar 1 kind gewild en had misschien dan liever kinderloos door het leven gegaan. Tuurlijk ben ik ontzettend blij met hem en wil ik hem nooit meer kwijt. Weet dat het heel ondankbaar klinkt maar merk dat het een heel proces is waar ik door aan het gaan bent waarin ik afstand probeer te nemen van mijn ideaal en probeer het moois te zien van wat ik nu heb. En dit lukt ook veel beter. Het dilemma waar ik het meest mee worstel is het volgende; wanneer stop je actief met een kinderwens. Ik merk dat ik het niet oo zijn beloop kan laten. Elke maand toch de hoop en teleurstelling en stiekem toch bewust zijn dat je rond de vruchtbare periode zit. Ik vind dit echt killing en ook voor onze relatie. Ook blijf ik dingen uitstellen in het kader van; straks ben ik misschien zwanger. Mijn leven staat een soort van stil en dat maakt me gillend gek. Ik ben jaloers oo de vrouwen die zonder anticonceptie en de houding van we zien wel hiermee om kunnen gaan. En het ook echt los kunnen laten. Voor mij werkt dit niet. Maar hoe beslis je dat je het ook echt niet meer gaat proberen? En hoe beslis je hoe ver je medisch gezien wilt gaan. Ik weet dat deze keuzes heel persoonlijk zijn. Weet ook niet goed wat ik met het verhaal wil. Kan er ook niet heel goed met anderen over praten. Er rust nog altijd een soort taboe op secundaire kinderloosheid. Niemand verwacht dat een tweede niet lukt als de eerste makkelijk ging. En ik ben er zelf ook niet aan toe om er open over te zijn omdat ik zelf niet goed weet wat ik wil.
Hoi boebels Wij hadden ook altijd gezegd datvwel nooit het medische traject in wilde, maar toen een zwangerschap uitbleef hebben we uit eindelijk toch de stap gezet (maar goed ook) Wij hebben nu een gezonde zoon, en na de bevalling riep ik nooit meer!, iig niet via de mmm en zie hier, ronde 4 alweer Ik vond persoonlijk de stap naar de huisarts en de eerste keer bij de fertiliteitsarts het ingewikkelds. Je 'moet' je verhaal gaan vertellen. Ik kreeg vele begrip bij haar en vond het uiteindelijk een opluchting. Misschien is er iets heel simpels waar ze je mee kunnen helpen om je wensen voor een brusje in vervulling te laten gaan Succes!
Ik heb geen andere kinderen, maar ken wel de drempel naar de medische molen. Wij vonden het heel moeilijk om te accepteren dat het op de normale manier niet zou gaan lukken en hebben het (misschien wel te lang) toch zo geprobeerd, want je weet maar nooit en zkh is zo klinisch etc etc. Uiteindelijk toch de stap gezet en ook dat ging in kleine pasjes, eerst IUI en uiteindelijk zijn we met ICSI nu in verwachting! Achteraf gezien was de tijd vóór de medische molen, die drempel, dat je-leven-on-hold, vele malen erger dan het medische traject. Ik was juist heel blij dat we nu echt van start gingen en hartstikke hoopvol. Dus als het zo blijft knagen, zou ik je toch aanraden om in ieder geval die onderzoeken te laten doen. Gewoon stapje voor stapje, met desnoods pauzes ertussen. Veel succes gewenst!
Ik heb altijd ergens geweten dat het niet 'normaal' zou lukken dus de drempel heb ik niet gehad, wel altijd besloten dat mijn relatie en mijn gezondheid voor mijn kinderwens gaan. Ga ik eraan onderdoor dan stop ik ermee. Ik ben trouwens enigstkind en heb het vroeger prima naar mijn zin gehad... Heb nooit iets gemist.
Ik vind dat je het iig heel mooi onder woorden brengt. Zelf dacht ik altijd, als ik in ieder geval maar 1 kindje heb, kan ik het vast loslaten... En nu blijkt de wens voor een 2e eigenlijk zelfs nog sterker. Las laatst dat je naast een "kinderwens" idd ook een "gezinswens" kunt hebben, en daar minder begrip voor is in het algemeen ("je hebt er toch al een"). Ik heb niet echt tips voor hoe je het kunt loslaten, of wanneer - zelf ben ik (nog) niet in die fase. Maar ik denk wel dat als je er zo goed, doordacht en beschouwend over kunt praten als jij doet, je er vast in zult slagen hier een goede manier voor te vinden, ongeacht hoe het loopt. Veel sterkte!
Zo heb ik er nooit over gedacht. Dat dit stukje misschien wel zwaarder is als de medische toestanden. De eerste stap gaan we nu zeker zetten. Denk inderdaad dat je in zo'n proces groeit.
Uk kom uit een gezin met 4 kinderen. Mijn moeder was ook alleen en zij vond t vreselijk. Dat draag ik met me mee. Goed te horen dat het niet altijd zo ervaren wordt.
Dat was ook een beetje mijn vrees bij het topic dat er veroordelend gereageerd zou worden want ik heb er immers al eentje. Denk dat je in de situatie miet zitten om het te begrijpen. En denk dat secundaire kinderloosheid net zo wrang kan zijn als gewone kinderloosheid. Bedankt voor jullie lieve woorden dames. Dat doet me goed.
Toen we na een jaar proberen begonnen met de onderzoeken, had ik ook nog niet meteen de neiging om met behandelingen te starten. Na mijn laparascopie hebben we er dan ook bewust voor gekozen om het nog even zelf te proberen ipv meteen met iui te starten. Terwijl ik het idee had dat mijn arts liever had dat we meteen door gingen. Na enkele maanden werd het voor mij teveel, ik kon niet meer en er moest ergens 'vooruitgang' komen. Toen zijn we terug op gesprek geweest bij onze arts en zijn we gestart met iui. Om eerlijk te zijn; ik keek er heel erg tegenop; ook gewoon de manier waarop je kindje 'gemaakt' wordt leek me altijd heel onromantisch... Ik had wel last van mijn emoties, de hormonen, maar al bij al... Eens we ermee bezig waren, ging dat voor ons wel. Ik denk dat het vooral de start was die moeilijk was, omdat je toch met iets begint dat heel onbekend is... Na 3 mislukte iui's en de 4de die stopgezet werd, gaan we nu door naar ivf. Ik heb zelf ook nooit vertrouwen gehad in iui, omdat ik het gevoel had dat het voor ons niet zou werken... Enerzijds kijk ik dus wel uit naar ivf, omdat ik dan misschien weer wat hoop kan koesteren.. Maar anderzijds ben ik ook wel heel bang omdat het opnieuw onbekend is en omdat het traject toch weer een pak zwaarder zal zijn dan bij iui. Het enige wat ik jou als goede raad kan geven is om het stapje per stapje te doen. Lukt het je niet of gaat het moeilijk, dan moeten jullie samen bekijken of daar oplossingen voor zijn (al dan niet behandelingen of je kinderwens zo laten of...) Ik zou zelf niet kunnen zeggen wanneer het voor ons 'genoeg' zou zijn... ook omdat ik zelf niet in die situatie zit. Ik heb voor nu nog wat perspectieven met de ivf, maar moesten onze pogingen op zijn, dan heb ik geen idee wat ik zou doen... En nog even over de kinderloosheid, de wens naar een kindje is er gewoon, dus niemand hoeft jou te veroordelen omdat je al een kindje hebt. Elk kind is gewenst en elk kind dat er niet komt, daar mag je verdriet om hebben! In ieder geval; veel succes gewenst! Hopelijk geraken jullie eruit!
Hoi boebels, Je verhaal is heel herkenbaar. Wat ik lees in jouw verhaal is dat je je misschien schuldig voelt nu jullie toch de medische molen in te gaan, terwijl je altijd hebt gezegd dit niet te willen omdat jullie al een zoontje hebben. Niet (blijvend) zwanger kunnen worden brengt veel emoties met zich mee. Niet alleen het niet zwanger worden, maar ook het plaatje voor de toekomst komt ineens op losse schroeven te staan. Ik denk dat je wanneer je in dit traject terecht komt je steeds stap voor stap een beslissing kunt nemen. Vooraf kun je over een bepaalde situatie iets zeggen of vinden, maar eens je je daadwerkelijk in die situatie bevindt is het toch een heel ander verhaal. Ik kan alleen maar zeggen, volg je hart/gevoel. Hou niet vast aan wat je ooit eerder hebt gezegd toen je je nog niet in die situatie bevond. En weeg bij iedere stap af of je het wil, aan kunt, goed voelt en als dat niet zo is welke andere opties er dan nog zijn. Helaas weet ik uit ervaring dat je je grenzen vaak kunt verleggen wanneer je eenmaal in de medische molen zit. Ik wens je veel sterkte en wijsheid toe. Mocht je verder willen kletsen stuur gerust een pb
Om nog even terug te komen op je vraag wanneer je stopt met je actieve kinderwens. Ik denk dat dit voor iedereen anders is. Ook wij hebben een zoontje van 4 en zijn inmiddels 3,5 jaar bezig om zwanger te worden. Na bijna 2 jaar gestart destijds met Iui (5x), zonder resultaat. Ik heb altijd gezegd, verder dan Iui ga ik niet. Maar ik kon onze kinderwens niet loslaten en vroeg me af wanneer ik over vijf jaar terug zou kijken op deze situatie ik er vrede mee kon hebben dat we gestopt zouden zijn bij Iui en geen ivf meer zouden gaan doen. Het antwoord daarop was nee. Tot die tijd heb ik gevochten tegen mezelf, de hoop gehad op een spontaan wonder, maar dat werkte alleen maar tegen. Uiteindelijk in sept 2015 besloten om het ivf traject in te gaan. En ik kan niet anders zeggen dan dat ik het zwaar vind. Door de hormonen ben ik niet altijd een leuke moeder en partner, maar de onzekerheid bij iedere poging/terugplaatsing weer is echt killing. Onlangs gestart met de tweede ivf poging (na 1 verse en 2 cryo terugplaatsingen) en besloten dat dit onze laatste poging zal zijn. Mocht het nu niet lukken dan valt het doek definitief. Enerzijds is het zwaar, anderzijds geeft het veel rust te weten dat het einde in zicht is (of de uitslag nu positief of negatief is). Ik wil weer leven (en niet tussen hoop en vrees), niet iedere dag op uur en tijd hormonen spuiten met alle bijwerkingen van dien. Daarnaast heb ik geaccepteerd dat wij nu eenmaal in deze situatie zitten, er tegen vechten hielp niet, nu accepteer ik het en weet dat alles een reden heeft. Dat maakt het wel wat makkelijker.
Wat een dappere beslissing maar ik kan het me zo goed voorstellen. Zo had ik mezelf gegeven tot het einde van dit jaar zonder stappen in het medische circuit te proberen. Nu neem ik toch de stap voor onderzoeken en mogelijk ook wel iui (als dat er uit zou komen). Eind van het jaar bleek toch geen goed streven van mij. Na de laatste miskraam Merkte ik weer even hoe groot de wens toch is en ik wil nu toch echt weten waarom t niet echt wil. Dus toch die stap en met die stap is einde van het jaar ook niet meer mijn eindgrens. Ik wil nu kijken wat hier uit komt en vanuit daar zie ik het wel weer. Toch heb ik behoefte aan een eindpunt. Ik wil mezelf en ons leven weer terug. Maar voor nu wint de kinderwens het nog steeds. Hoop voor je dat deze poging gaat lukken!
Ik heb nu reeds zoiets van 'deze keer MMM was zwaar genoeg, als het bij 1 kind blijft dan is dat maar zo, dit doen we niet meer opnieuw' , maar kan me ook voorstellen dat eens het moment daar is ik er misschien totaal anders over denk... Groetjes en succes met je keuze!
Wij hadden het ook te lang uit gesteld om naar de ha te gaan. Dachten oh dat komt vast wel goed met we sien het wel. Heb ook in de mmm gezeten... Eerst clomid en daarna iui met hormonen. Het was zwaar en was ook niet altijd leuk. Nu we een prachtige zoon hebben... Is m'n kinderwens voor een tweede wonder alweer aanwezig! Ik zou het zo weer doen ... Maar dat is voor iedereen anders. En tussen hoop en vrees leven is niet niks! Jullie beslissen zelf waar het stopt. Wil je veel succes wensen!
Vandaag gebeld en een afspraak op de fertiliteitspoli gepland. Ivm werk en vakanties duurt het nog eventjes maar 10 augustus hebben we de eerste afspraak. Ik vind het best spannend. Nu duimen dat deze ronde ons geluk brengt van een plakker en dat we het traject niet eens in hoeven...