Dit speelt al een tijdje.. Ik woonde toen nog thuis bij mijn ouders en was net bevallen dus sliep in de woonkamer met de kleine omdat het boven veel te koud was. Mijn stiefvader sliep toen ook beneden (lekker creepy) en mijn vriend ook. De tv en lichten liet mijn stiefvader aan snachts en we mochten het ook niet uit doen. Hier was ik het niet eens vanwege de kleine die moet toch het verschil weten met dag en nacht. Op de dag van mijn inleiding kregen we de sleutels voor het huis, hier waren mijn ouders het niet mee eens. Ik woon volgens hun blijkbaar nog onder hun regels. Mijn moeder vraagt niet hoe het met mij gaat maar met Jazz. Ze vraagt steeds wanneer komt ze en kan ik oppassen. Ze wordt boos als Jazz niet naar haar lacht etc. Ze vindt ook dat ik elk vrije moment (wat volgens haar 24/7 is) daar moet zijn. Oh en vooral dat ik te ver woon.. 20 min. rijden. Mijn stiefvader is een ander verhaal die geeft mijn vriend overal de schuld van. Die vindt dat ze altijd maar langs mogen komen.. Vraagt niet aan mij of ik thuis ben of uberhaupt zin heb. Oh en hij moet dit en dat doen in mijn huis want het is niet goed. Hij kraakt letterlijk ons huis af. Oh en ik moet vooral elke dag vertellen hoe het gaat en wanneer ik langs kom. Er speelt hierbij nog veel meer. Ik ben nooit echt belangrijk voor mijn moeder geweest want dat was mijn stiefvader maar nu opeens wel, nee ik lieg nog steeds niet want mijn dochter is hier opeens belangrijk. Ze gaat naar de opvang en daar is me moeder het ook niet mee eens want ze kan heus wel oppassen.. Dit wil ik niet maar ik moet hun maar accepteren en overal ja opzeggen. NEE WIL IK NIET verstaan ze niet.
Heel erg lastig voor! Maar toch blijven zeggen wat je zelf wilt en daar naar handelen! Dus als ze belt of je langs komt, nee zeggen. Geen smoesjes zeggen maar gewoon waar het op staat. Soms erg lastig en hard voor je moeder en stiefvader. succes
Ok, adem in adem uit. Het wordt tijd voor jullie om de touwtjes door te gaan knippen. Ik weet natuurlijk niet hoe oud jullie zijn, maar naar mijn inziens ben je gewoon zelfredzaam als je samen kunt wonen en een kind hebt. Als praten niet helpt dan moeten jullie afstand gaan nemen. Op deze manier gaat het namelijk niet werken.
Dit herken ik van de eerste. Duidelijk je grenzen aan geven en dan ook echt nee geven Regels stellen bellen voor ze willen langs komen en vooral nee is nee.
Helaas weten ze volgens mij niet wat nee is. Ik zat te denken om met zn allen aan tafel te zitten en het er over te hebben. Maar ik weet hoe mijn stiefvader gaat reageren die vindt namelijk nog steeds dat ik moet springen wanneer hun het zeggen. Ik mocht daar in huis al haast niks en ze werden al boos dat ik de zorg van mijn kind alleen op me nam (samen met vriend). Want ik heb mijn moeder 100% nodig met de opvoeding volgens hem. Ik doe het alleen en het lukt me aardig ze is hartstikke vrolijk en ze heeft alle lichaamsdelen nog haha,