En even een heel ander vraag je schrijft dat je vriend wel werkt maar dan thuis niks kan doen? Wat heeft hij dan aangezien jij nu ook overloopt zou hij dan niet minder tijdelijk kunnen werken en dan jouw thuis meer kunnen helpen? verder sluit ik me aan bij wat @MadeInUSA zegt. Je handen klinken best als cts, zeker met de verminderde kracht. Als het bijv aan het tintelen is en je pink doet daar niet aan mee is dat heel waarschijnlijk.
Hoihoi, even los van je klachten... neem eens contact op met je gemeente, afdeling mantelzorgondersteuning. Zij hebben bv een vrijwilligersbank en denken met je mee hoe en waar je aan de juiste hulp kunt komen. Soms is er toch iets waar je nog recht op hebt. Heb je voor je middelste al dubbele kinderbijslag? Zo niet kijk dan even op svb.nl of je er recht op hebt. Wellicht is er dan financieel ruimte voor bv een schoonmaakster? Veel sterkte en hoop dat je klachten van voorbijgaande aard zijn.
Ik heb geen tips maar wilde niet zomaar wegklikken. Wat heb je veel op je schouders @Septembre Of je klachten nu een uiting van burnout zijn of een lichamelijke oorzaak hebben, sowieso lijkt het me verstandig om te kijken hoe je wat verlichting voor jezelf kunt krijgen. En vergelijken met je partner is natuurlijk niet eerlijk, je kunt last en pijn niet meten. En door de ziekte van je partner is ook de mentale druk dat jij overeind moet blijven heel hoog. Dat weegt ook zwaar. Al ontzettend knap dat jij het al die tijd managed, en heel logisch dat de rek eruit is. Ik hoop dat je wat hebt aan de tips hier, in ieder geval heel veel sterkte!
Sorry, maar ik vind dit een slecht advies, een andere praktijk bellen en daar een afspraak inplannen kan helemaal niet zomaar alleen als je helemaal overstapt naar een andere praktijk. Zomaar een huisarts bellen om een afspraak te maken kan alleen bij noodsituaties, anders eerst daar inschrijven en zorgen dat het dossier is overgedragen naar je nieuwe huisarts. Huisartsenpost is hier ook niet voor bedoeld. Huisartsenpost is bedoeld voor klachten die accuut zijn en niet kunnen wachten tot de eigen huisarts weer bereikbaar is, niet voor langer bestaande klachten. @topicstarter, ik zou terug gaan naar je huisarts en vragen voor verdere onderzoeken, mocht je niet verder komen dan eventueel overstappen naar een andere huisarts als dat mogelijk is in je omgeving en er geen patiënten stop is. In elk heel veel sterkte met alles!
Nog even een tip; misschien eens kijken of Buurtgezinnen bij jullie in de omgeving zit en eventueel ondersteuning kan bieden?
Ik kijk altijd psycho-somatisch en dan zie ik bij jou een grote last die je meedraagt en waarvan je lichaam nu aangeeft dat hij te zwaar wordt. Hoe gaat het met je schouders en nek? Als daar (veel / chronisch) spanning zit, kan je uitval in je handen krijgen.. en dat is letterlijk de last op je schouders, vaak gecombineerd met groot verdriet dat je niet durft te tonen... Kan je ergens praten, voelen, even tot jezelf komen? En dat icm praktische oplossingen zlals een schoonmaakster om je te ontlasten?
Bedankt voor alle reacties! De gemeente kan me niet verder helpen qua opvang of hulp in huis. Omdat ik gezond ben hebben we daar geen recht op. Er zijn zoveel situaties als de onze helaas, dat daar gewoon niet genoeg mensen voor zijn. Voor onze middelste lopen we bij de kinderarts en zijn de onderzoeken in de opstartfase. Zijn klachten lijken te passen bij een bepaalde aandoening. Hij wordt 's nachts wakker met waarschijnlijk zenuwpijn. Wij dachten eerst groeipijn, omdat het komt en gaat. Maar hij heeft het wekelijks en kronkelt echt van de pijn, dus het vermoeden is nu dat het meer is dan gewone groeipijn. Mantelzorgondersteuning ga ik onderzoeken. Tot nu toe vond ik alleen een open dag met lotgenoten. Heel lief bedacht, maar als ik een dag vrij heb ga ik liever strandwandelen. Mijn man kan lichamelijk heel weinig, maar zijn werk is achter de computer en daardoor goed te doen. De knelpunten zijn de nachten en de momenten dat ik er helemaal doorheen zit en je partner het normaal gesproken overneemt. Dat is niet op te vangen denk ik. Dat zijn echt de momenten dat ik er zo doorheen zit dat ik het haast op zou geven. Het duurt nu al zo lang. Daarbovenop is een patiënt gewoon niet de gezelligste persoon om mee samen te wonen en de balans in de relatie is weggeraakt. Dat kan echt niet anders als 1 van de twee ziek is. Dus ja, ik zou graag werken aan mijn draagkracht versus last. Dat raadt de huisarts ook aan. Maar hoe? Ik ben bang dat de enige manier is dat ik op een gegeven moment breek en opgenomen wordt en dat er dan iemand in huis komt. Of de kids naar pleeggezinnen. En dat is dus meteen mijn angst. Dus ga ik door op mijn tandvlees.
Waarom moet jij wel op je tandvlees lopen en je man niet? Waarom ontzie jij je man 100% en ontziet jouw man jou niet? Wat maakt het, dat jij vind dat jij mag verdrinken en de rest van de wereld niet?
Mijn man loopt ook op zijn tandvlees. Hij leeft met een tijdbom in zijn lijf en kan letterlijk ieder moment doodblijven. Vanwege herkenbaarheid wil ik er niet verder op in gaan. De keuze om hem niet meer te laten doen dan hij nu doet heeft als reden dat als hij te ver over zijn grenzen gaat het zijn leven kan kosten, hij volledig thuis kan komen te zitten (en dat wordt nog veel zwaarder voor mij) en om een depressie te voorkomen. Ik heb echt enorm veel respect voor mijn man ten aanzien van wat hij nog doet en dat hij kostwinner is voor ons gezin. Echt een prestatie waar hij en ik ook vreselijk trots op en dankbaar voor zijn. We hebben een eigen zaak. Dus ziekmelden betekent heel veel andere zorgen erbij terwijl mijn man nog steeds niet kan tillen, traplopen, en nauwelijks huishoudelijk bij kan dragen. En fulltime een zieke man om je heen.....Ik ben super dankbaar dat we daar nog niet zijn!
Maar goed, mss heb ik gewoon B12 tekort en kan ik er straks weer goed tegenaan. Natuurlijk lijkt de oververmoeidheid van de situatie thuis te komen, maar dat hoeft dus niet. Ik noemde die vooral omdat ik bang ben uit te vallen terwijl dat niet kan.
Ik vind het toch allemaal wel heftig hoor… heb je familie die meer voor jullie kunnen betekenen? Of vriendinnen? En, sorry voor de confronterende vraag, maar kan je man hiermee oud worden? Wat is de prognose? Ik hoop toch dat je wat meer tijd voor jezelf kunt vinden. Het is niets als je man zieker wordt, maar jij bent een hele belangrijke schakel in jullie gezin. Veel sterkte, het klinkt als een moeilijke situatie❤️
Poeh! Geen idee of ik daar overheen heb gelezen of niet maar wat ontzettend heftig zeg! Wat ik meer bedoelde te zeggen (en waarschijnlijk heb ik dat niet goed geformuleerd )was dat ik uit je berichtjes lees dat jij alle ballen alleen aan het hoog houden bent (wat ik nu begrijp!) maar wat je niet eeuwig vol kan houden als je je zo blijft voelen. Zorg voor jezelf!❤️ Als je op vitamine gaat laten prikken zou ik ook vragen of er op je hb geprikt kan worden en vitamine D, misschien ook wel je schildklier? Probeer misschien ook een wat als plan te maken, stel dat het je vitamine zijn ben je daar nog maanden mee zoet. Als dat het allemaal niet is zul je iets anders moeten gaan verzinnen, heb je zelf een idee hoe je ruimte voor jezelf kan creëren? Ik weet verder niet hoe het zit met jullie familie en of zei jullie zouden kunnen ondersteunen? Of misschien wel de buren. Ik pas bijvoorbeeld zelf door omstandigheden eens in de 2 weken op een kindje hier in de straat en soms vaker als het gevraagd wordt. Hulp vragen is erg lastig, maar als je dat eenmaal durft zijn de mensen waar je het niet van verwacht de gene die inspringen en er zijn.
We hebben familie en vrienden die naar ons omkijken. En voldoende middelen om regelmatig oppas te regelen. Dus we zijn zeer gezegend. Toch merk ik dat ik ondanks dat zo moe blijf. Ik hoop nu dat het de vitaminen zijn en dat als de twee oudsten naar school zijn, ik het wel kan redden. Ik kan dan 3 dagen tussenschoolse opvang regelen en overdag tegelijk met de jongste slapen voor zolang dat nodig is. Dus er is licht aan de horizon. Als de klachten door oververmoeidheid komen zou het toch ook wel over moeten gaan. Toch denk ik dat er meer is dan alleen oververmoeidheid omdat ik juist weer meer vrijheid heb sinds de jongste geboren is. Ze is al wat groter en minder afhankelijk. Zij slaapt goed gelukkig. En we hebben los van elkaar en met elkaar ontspanningsmomenten ingebouwd. Dat was een jaar geleden nig niet zo. En toen had ik er een tweede baan bij. Dus ik heb meer rust, maar ben toch vermoeider. Op naar de huisarts toch maar weer en bloed laten prikken en CTS checken en wat het evt nog meer kan zijn. Ja, mijn man kan misschien nog best een lange tijd krijgen, maar daarvoor heeft hij wel een operatie nodig waar we nu al jaren op wachten. Sommige patiënten overlijden voor ze aan de beurt zijn. Maar wij gaan er vanuit dat het goed komt hier en dat we nog een lange tijd samen mogen zijn met heel wat meer kwaliteitvan leven. Helemaal beter worden kan helaas niet meer, tenzij door een Godswonder. En ook dat sluit ik niet uit. De kracht van positieviteit
We krijgen al best veel hulp. Maar de hectische momenten worden me erg zwaar en dat begrijp ik niet aangezien ik meer rust heb dan eerst. Ik voel inderdaad dat ik richting 'niet vol houden' afglijd, maar dat komt denk ik meer door mijn eigen gezondheid dan die van mijn man.
Wat Wat heftig zeg. En is die diagnose dan recent gesteld aangezien jullie net een huis gekocht hebben? Aangezien je normaal gesproken met zoiets geen hypotheek krijgt. dus wellicht voor jullie en het gezin nog heel vers en hoe hiermee om te gaan? Hebben jullie ook al om het zo te zeggen psychologische hulp als het zo’n tikkende tijdbom is is dat natuurlijk super heftig. Heel veel sterkte en ik hoop gewoon dat het voor jullie beide minder zwaar zal worden. ps ik heb sinds m’n puberteit dat ik in een grote teen half geen gevoel meer heb met name met aanraking soms irritant maar kan geen kwaad.
Hypotheek was geen probleem gelukkig. We hebben idd hulp via het ziekenhuis. We weten het iets minder dan twee jaar. Weet je hoe het komt van je teen? T is een gek gevoel hè? Ik heb er last van het lopen. Heb jij dat ook?
Heb alles gelezen. Wat een moeilijke situatie zit je in zeg.. geen wonder dat de koek op is. Goed dat je teruggaat naar de huisarts om het e.e.a. uit te sluiten. Wat betreft de privésituatie: Ik doe hier even de gok dat je christen bent, corrigeer me gerust als dat niet zo is. Zo wel, zijn jullie aangesloten bij een kerk? Is er vanuit het pastoraat nog praktische ondersteuning te krijgen?