Pfff ik wil even van mij afschrijven, er zit iets behoorlijk dwars. Begin van dit jaar hebben mijn man en ik een enorm lastige keuze gemaakt: wij hebben het contact met mijn ouders verbroken. Hier is echt enorm veel vooraf gegaan, wat er verder momenteel niet toe doet. Sindsdien hebben wij enorm veel te voorduren gehad, familie die op een negatieve manier aandacht blijven vragen ect. Sinds een aantal dagen begint mijn zoon ineens van alles te vertellen over mijn ouders, dat hij het nooit leuk vond als hij daar logeerde (sinds het verbroken contact is hij gelukkig niet meer gaan logeren). Ik ben gaan doorvragen en het kwam erop neer dat mijn ouders hem heel erg gestraft hebben. Bij het doorvragen durfde hij geen antwoord te geven. Heb het heel even laten rusten. Totdat hij gister ineens naar mij toekwam en vertelde "oma heeft mij pijn gedaan". Bij mij gaan de alarmbellen rinkelen, heb heel de nacht wakker gelegen met het idee dat mijn moeder hem geslagen heeft. Hij is echt een heel gevoelig persoon, dat hij dit uit zichzelf durft te vertellen is al een hele grote stap. Maar nu weet ik niet wat ik moet doen. Zou het liefst mijn ouders hiermee willen confronteren, maar de kans dat zij eerlijk zouden vertellen wat er wel of niet gebeurd is is enorm klein. Waarschijnlijk zullen ze zelfs zeggen dat hij liegt, maar ik zie niet in welk belang een 6jarige heeft om hierover te liegen. Ik zit hier zo enorm mee, gewoon dat mijn mannetje hier een hele tijd mee heeft rondgelopen. En dat hij hierdoor echt verdrietig is geweest, dat hij zich misschien niet veilig heeft gevoeld. Ben echt heel woedend op mijn ouders, al weet ik dat je met woede niets oplost, maar kan er niets aan doen. Zou het misschien kunnen helpen om met een kinderpsycholoog hierover te praten?
Ik zou eerst eens zelf uitzoeken/rustig praten met je zoontje. Een kinderpsycholoog gaat dat ook echt niet zomaar eruit krijgen, daar gaan waarschijnlijk heel veel speltherapie sessies overheen en verder heeft hij dat helemaal niet nodig? Geef hem jouw gevoel van veiligheid en blijf duidelijk aangeven dat hij je altijd alles mag en kan vertellen.
Begin dit jaar heb je gebroken en sindsdien is je zoontje daar ook niet meer geweest? Dan zou ik er tegenover je niet over beginnen, ouwe koeien uit de sloot halen. Natuurlijk wel met je zoontje erover praten om te achterhalen wat er nu echt is gebeurd etc
Ik zou niet de welles nietes strijd gaan opzoeken. De kans lijkt me ook vrij klein dat ze het gaan toegeven. Je zou er wel met je zoontje over kunnen praten dat het verkeerd is om geslagen te worden en dat als het gebeurd is dat heel verdrietig is. Dat als hij nog eens door iemand geslagen wordt hij dit wel meteen vertelt... En dan m'n even je zoontje volgen met hoe belangrijk dit voor hem nog daadwerkelijk is. Sommige dingen worden door volwassenen nog groter gemaakt dan het voor een kind is. Mocht je het idee krijgen dat je zoontje toch vastloopt kun je altijd kijken of hulpverlening nodig is.
Hier sluit ik mij bij aan, tegen je zoontje zeggen dat het ontzettend goed is dat hij dit vertelt en benadrukken dat mocht er ooit nog eens zoiets gebeuren dat hij dat dan gelijk mag vertellen.
Precies wat hierboven staat. Ik zou het niet met je ouders bespreken. Door het contact te verbreken heb je al aangegeven niets meer met ze te willen doen. Wat haal je uit met ze praten over wat er met je zoontje is gebeurd? Ik zou rusig vragen aan je zoontje wat er precies gebeurd is en als dat zodanig er is dat je er niet mee kunt leven, aangifte doen. Vul niet in voor je zoontje wat er gebeurd is, laat het hem echt vertellen. En misschien heb je daar inderdaad een kinderpsycholoog bij nodig om er achter te komen.
Ik zou geen contact meer zoeken met je ouders... Het heeft totaal geen toegevoegde waarde. Wat is gebeurd, kan niet ongedaan gemaakt worden. En ze ontkennen het waarschijnlijk toch... Er kan alleen maar (wéér) ellende/gezeik van komen. Dus ik zou zeggen: Lekker zo laten. Ik zou het ook niet aan anderen vertellen, want ook dat heeft geen toegevoegde waarde. Het komt dan waarschijnlijk bij hen terecht en dan heb je de poppen weer aan het dansen. Wat betreft je zoontje: Prijs hem de hemel in, dat hij het geeft durven vertellen. Stel hem gerust, dat oma hem geen pijn meer kan doen, want jullie gaan daar niet meer heen en zij komt ook niet bij jullie. En vertel hem, dat hij altijd met dit soort dingen naar jullie toe moet komen, zodat jullie hem kunnen helpen en beschermen. Ik denk dat een psycholoog nog niet nodig is. Hij heeft hier lang mee rondgelopen, maar nu is het eruit. Misschien lucht dat voldoende op voor hem om het los te laten. Geef verder aan, dat hij alles mag vertellen (over dit incident, maar ook over andere dingen) wat hij wil, maar ga hem niet uithoren over waar/hoe/wanneer/hoe vaak/hoe hard, etc. Laat hem de mate van detail bepalen. Dat zou ik doen... Nou ja... ik hoop dat ik dat zou doen, want het is makkelijk praten als je er zelf niet emotioneel bij betrokken bent. En voor jezelf, om dit los te kunnen laten? Wat ik al eerder zei: Je kunt het niet meer veranderen, maar jullie hebben de stap al genomen om het contact te verbreken. Dit is een goede keuze geweest. Verdere ellende (op dit gebied) zal jullie (en je zoontje dus ook) bespaard blijven.
Dankjewel voor alle reacties. Het is gewoon zo lastig, heb niet voor niets het contact verbroken. Juist omdat wij er afstand van wouden nemen, maar als ik uit de mond van mijn zoon moet horen dat oma hem pijn heeft gedaan, ik weet niet kan het niet precies uitleggen wat voor een gevoel het geeft. Had hem meteen benadrukt dat hij mij alles mag zeggen dat hij zich niet hoeft te schamen en dat het hier in huis veilig is. Heb hem ook verteld dat het niet zijn schuld is dat mijn moeder hem pijn heeft gedaan, op welke manier dan ook. Hem een extra dikke en lange knuffel gegeven. Dat is dus precies wat de bedoeling was door het na de eerste keer even te laten rusten en het er niet over te hebben. Wil hem namelijk niets aanpraten en opdringen, het moet uit zichzelf komen en op het moment dat hij er over wilt praten. Mijn man heeft zoiets van dat mijn ouders hier niet meer zullen komen en wij gaan daar nooit meer heen dus dat het daarmee is opgelost, hiermee is er alleen voorkomen dat het niet vaker kan gebeuren. Terwijl voor mijn gevoel nu wel ineens alles qua zijn gedrag op zijn plek valt.