hallo lieve meiden! zaterdag 19 juni is plotseling mijn vader overleden, (57 jaar) hij had helemaal niks, en was heeel sportief en nooit ziek, dus dit was een keiharde klap. ik leef nu ook in een soort roes heb ik het idee. we hebben we een mooi afscheid gehaad (zover je dat mooi kan noemen) ik ben pas 4 weken geleden bevallen van me jongste zoontje, en vind het echt klote dat hij dit niet langer heeft mee mogen maken. me pa was echt een opa. zoo ontzettend trots en deed alles met ze. dat valt nu ineens allemaal weg. ik kan er ook nog steeds niet aan uit, en als ik fotos zie huil ik niet omdat ik denk dat het nie waar is, en hij van de week weer wel terug komt, terwijl hij 5 dagen bij ons in de huiskamer heeft gelegen. en goed afscheid heb kunnen nemen. heb iemand hier ervaring mee? komt dat verdriet nog? heb natuurlijk wel veel gehuild deze dagen. maar nu denk ik dat t niet waar is, en gedroomd heb. komt die klap echt pas na een paar maanden? bednakt voor het lezen. wilde het eerst nie plaatsen, maar wilde toch even van me afschrijven. kuss
Ik heb geen antwoord op je vraag maar ik wil je heel veel sterkte wensen met dit verlies. Afschuwelijk om in één klap één van je ouders te verliezen. Veel sterkte!
Hai Sannnniee, Ik snap wel heel goed wat je bedoeld denk ik! Tis wel ietsje langer geleden maar vorig jaar december is mijn moeder onverwachts overleden en ze heeft dus nooit haar eerste kleinkind kunnen zien terwijl ze zo trots en blij voor me was en er zo naar uitkeek! Ik heb het ook nog steeds geen plekje kunnen geven en het voelt gewoon heel erg raar. Als ik mijn dochter aankijk moet ik gelijk aan mijn moeder denken en ik weet 1 ding zeker ze zou erg trots zijn geweest. Meid doe het rustig aan en laat het gewoon allemaal over je heenkomen en geniet vooral van je kleintje! En niet te vergeten, verdriet mag je zeker hebben dus laat dat ook gewoon toe en gaan. Je mag me altijd pben als je eens wil kletsen! Sterkte meis en geloof me het komt wel goed! Liefs Palmie
He San, Ik ben bang dat over een tijdje de klap zeker nog gaat komen. Er is nu zoveel gebeurd in korte tijd.. je geest (hersenen) heeft een soort van zelfbescherming en die staat nu aan. Ik kan je verder weinig meer zeggen dan heel veel sterkte (wat ik op hyves ook al had geschreven) Dikke knuffel Daphne
O wat erg voor jullie zeg! Gecondoleerd Ja ik heb hier wel ervaring mee.( mijn vader plotseling verloren aan een hartstilstand, hij was 40 jaar) Ik besefte het in het begin helemaal niet en de klap kwam echt pas veel later. Vooral omdat het zo plotseling gaat. Wel een tip: laat het snel toe. Zoek het verdriet op. Ga dus juist dingen van hem opruimen en bekijken. Zo kun je het goed gaan verwerken. Als je het wegstopt ( wat ik heb gedaan) kan het verdriet soms te lang doorgaan. Heel veel sterkte. Heel erg dat zo'n jonge man al moet gaan. Vooral als hij nog zo fijn in het leven stond. Zo oneerlijk. Bah.
Ik heb het gelukkig nog niet van zo dichtbij hoeven mee maken. Dus tips en adviezen kan ik je helaas niet geven. Maar ik wil je wel heel veel sterkte toewensen, want het lijkt me vreselijk zo plotseling iemand waar je zoveel van houdt te moeten verliezen! Sterkte!
Ik heb het ook mee gemaakt. Bijna 7 jaar geleden is mijn vader plotseling overleden. Hij was 52 jaar. De eerste tijd leef je idd een beetje in een roes. Alles moet je gewoon verwerken. Geef het de tijd. Mij heb het geholpen om er veel over te praten. Stop je verdriet vooral niet weg. Desnoods praat je er met een psychologe over als je niemand heb om er over te praten. Praat, huil of schreeuw het van je af. Het verdriet blijft altijd. MIjn vader heeft mijn zoontje nooit mogen leren kennen en nu is mijn 2de alweer op komst. Het doet pijn, maar weet dat je vader altijd in je hart zit en altijd bij je is.
Meis, ik heb vorig jaar mijn vader verloren. Hij was dan wel al een jaar ziek, maar daarvoor ook nooit ziek, dus echt een rotperiode gehad en hij is uiteindelijk toch nog erg onverwachts overleden (want het ging juist weer beter dachten we). De eerste week ben je zo druk met alles regelen en het eerste verdriet. Het echte verdriet, het pijnlijke besef dat je vader niet meer terugkomt kwam bij mij pas in de maanden daarna. Het is minder heftig, je zit niet (tenminste, ik niet) elke dag te huilen maar het doet zo´n pijn! En het is zo oneerlijk! Maar helaas is het leven niet eerlijk. En probeer blij te zijn dat je je vader toch zo lang hebt mogen meemaken, en dat hij je zoontje nog heeft mogen meemaken. Dat vind ik nog wel het allermoeilijkst: mijn vader heeft Irem nooit gezien en Irem zal hem nooit kennen. Maar goed, hij is wel bij onze bruiloft geweest wat een prachtige dag was. Aan dit gedicht wat tijdens de begrafenis van mijn vader is voorgedragen heb ik veel steun gehad in de eerste tijd. Ik hoop dat jij er ook iets aan hebt. Heel erg veel sterkte. Doodgaan betekent voor mij dat ik ben weggeglipt naar een andere kamer vlakbij. Wat wij voor elkaar betekenden dat zal blijven. Blijf me noemen met de naam die me lief was, spreek ongedwongen met me zoals in vroegere dagen en laat in je manier van spreken geen medelijden doorklinken. Lach en blijf lachen om de kleinste geestigheden waar we samen van genoten. Glimlach, denk aan mij. Laat mijn naam deel uitmaken van je dagelijkse leven en spreek mijn naam uit zonder dat er een schaduw overheen ligt. Mijn leven is nog van evenveel betekenis als vroeger; het is veranderd maar niet weggenomen. Waarom zou ik uit jouw gedachten verdwijnen omdat ik uit het zicht verdwenen ben? Ik wacht op jou een poosje maar heel dichtbij je juist om de hoek.
allereerst gecondoleerd. ik zit hier met kippevel te lezen want heb precies een jaar geleden precies hetzelfde mee gemaakt. mijn 'vader' (mijn moeders partner, was echt mijn 2e vader) is op 23 juni 2009 op 55 jarige leeftijd plotseling overleden. ook gezond, sportief en tijdens een potje badminton zo in elkaar gezakt. mijn zoontje was ook net 3 weken daarvoor geboren. het is zo oneerlijk, hij was ook zo ontzettend trots dat ie opa was (voor het eerst) en elke keer als er iets met mijn zoontje is, een mijlpaal, zn 1e kerst, 1e verjaardag etc. is het zo wrang omdat hij daar gewoon bij had moeten zijn. stop je gevoelens niet weg, op de raarste momenten kan je ineens zo verdrietig zijn of ook zo boos, laat het lekker gaan! ik heb heel veel steun gehad aan mijn zoontje, hem zo zien ontwikkelen en lekker met hem knuffelen heeft de pijn een beetje doen verzachten. het is nu een jaar later en ik kan het nog steeds niet geloven dat hij gewoon 'weg' is. het verdriet is na een jaar niet minder, maar wel meer onder controle. maar heb nog zo vaak een slik momentje, als ik iemand zie die op hem lijkt, iets wat me aan hem doet herinneren.. laatst kwam er een begrafenis stoet voorbij en ik had het niet meer. en ook nu ik dit typ zit ik weer met een brok in mn keel. uiteindelijk zal je het wel een plekje weten te geven, maar het duurt gewoon heel erg lang en ik denk ook niet dat er ooit in de nabije toekomst een moment komt dat ik denk; ja nu ben ik er over heen... het verdriet slijt wel langzaam, maar het gemis blijft en dat is soms erg moeilijk. als je wilt praten of iets aan me wilt vragen, pb me alstjeblieft! meid heel veel sterkte en zoek vooral ook veel steun bij de mensen die je dierbaar zijn en weten hoe je je voelt. er ov er praten, lachen en huilen helpt echt!!!! (sorry voor mijn lange verhaal, maar moest het echt even kwijt!!)
Ow wat erg voor je, gecondoleert! Ik heb beide ouders nog...maar mijn oma is verleden jaar november overleden en een paar weken geleden mijn opa. En ik begrijp je wel, ook een mooi afscheid gehad, maar het zit er nog steeds niet helemaal in... Als mijn moeder zegt oma is zondag jarig dus niet vergeten te komen he zeg ik nog standaard welke? Opa is net weggevallen en ik voel nog niets....heb afscheid genomen, het was erg mooi...maar de tranen komen nog niet. Ik bel voor mijn idee nog steeds naar opa en oma, ik ga bij hun langs en tsja het is zo onwerkelijk. Ik denk dat dit allemaal nog erger is als het je vader is, en zeker op dit moment in je leven. Ik denk dat je het nog gaat krijgen, en laat het dan maar komen, maar je kan het niet forceren, op een dag gebeurt er iets en dan opeens is het boem....sterkte
dankjewel dames, deze woorden doen me goed! het is gewoon ongelofelijk! meiden geniet echt van de mensen die je dierbaasr zijn. ik hield veel van me pa (en ma natuurlijk) maar heb weinig gezegd, zo waren we gewoon niet. we deden heel veel samen.. en das moeilijk omdat nu niet meer te kunnen doen. geniet echt van de mensen om je heen die je dierbaar zijn, ze kunnen zomaar ineens wegvallen... ik vind het zelf wel fijn om erover te praten, dus waarschijnlijk ga ik jullie nog pben, die dat aangeboden hebben, altijd fijn als iemand het zelfde mee gemaakt heb, nou ja leuk??? je begrijpt wa ik bedoel. liefssss
Ik las net je verhaal en wilde je allereerst condoleren en heel veel sterkte wensen. Ikzelf heb beide ouders gelukkig nog, maar mijn schoonvader is wel met 46 jaar gestorven. In het begin leef je inderdaad in een roes, naderhand ga je pas beseffen dat hij echt niet meer terug komt... en dan komt de klap. één advies, praat erover, maakt niet uit met wie, maar deel je verdriet! Des te beter kun je het verwerken en het verlies van je vader een plaatsje geven.
O wat erg. Gecondoleerd. Ik zit zelf ook nog in een rouwperiode die voorlopig niet over zal gaan. Begin juni is ook mijn vader (56 jaar) geheel plots overleden. De ene minuut zat hij hier nog de laatste klusjes voor de kinderkamer te doen en de andere minuut (op weg naar huis) is hij er niet meer. Ik heb ook periodes dat ik verdriet heb, maar ook periodes dat het redelijk gaat. Soms vraag ik me ook af of ik me niet schuldig hoef te voelen, maar dat moet ik niet doen. Ik denk dat je nu nog afleiding hebt van je kleine. Als je wat meer gewend bent aan je kleine, dan is de kans groot dat je weer 'tijd' hebt om aan je vader te denken en dat dan de klap komt. althans, ik denk dat bij mij wel het geval is. Ik sta op het punt te bevallen (was gisteren uitgerekend) en weet dat mijn vader zijn eerste kleinkind nooit zal kunnen zien. Daar heb ik het nog erg moeilijk mee, maar ik heb ook afleiding van de kleine in mijn buik. Pas als de kleine er is, zal ik me beseffen dat hij zijn kleinkind écht niet meer kan zien. Ik zal zeker de tijd nemen om aan mijn vader te denken en het verdriet niet wegstoppen. Pas wel op dat je niet depressief wordt. Tegen mij is dit ook gezegd en ik moet snel aan de bel trekken. Sterkte! Wil je pb'en, dan gewoon doen!
meid, wat vreselijk! gecondoleerd! ik denk dat daphne wel een goed punt heeft van de zelfbescherming, en kan ook niet anders zeggen dan het gewoon toe te laten. heel veel sterkte en een dikke digi knuffel!!
allereerst mijn deelneming en veel sterkte gewenst! Ik herken je verhaal wel. Mijn vader is overleden toen hij 56 was, niet plotseling, maar toch opeens heel snel. Ik was toen 20. Ik heb heel lang gehad, dat ik dacht: o ik moet papa even bellen, om te vertellen dat ik ..... (een goed cijfer had gehaald, een mooie vakantie had geboekt etc) Ik denk dat het heel normaal is en een soort beschermingsmechanisme, om gefaseerd alle periodes van rouwverwerking door te maken, op een tijdstip dat je dat "aankunt". Je hebt nu net weer een kleintje, dat slokt veel tijd en energie op, je gaat daar helemaal voor, als die weer ietsjes groter is en net iets minder 24/7 van jou afhankelijk, zal het wel komen. En het betekent helemaal niet dat je dan opeens kapot van verdriet hoeft te zijn, iedereen rouwt op een andere manier... Voor mij kwam het na een half jaar zoiets denk ik. En nu het alweer jaren achter me ligt blijft het natuurlijk altijd bij me(zeker op momenten als trouwen, opleiding afgerond, kinderen krijgen) maar het ligt wat minder aan de oppervlakte. Toen mijn moeder afgelopen jaar overleed (zij was jong-dementerend en dus eigenlijk al een paar jaar mijn moeder niet meer) kon ik daar meer vrede mee hebben, maar toch op momenten (ook niet direct na haar overlijden) veel verdriet over hebben, en was het gemis van mijn vader ook weer groter, voelde me opeens echt "wees". Stukje bij beetje kom je aan je verwerking toe. Ik heb na het overlijden van mijn vader een dagboekje bijgehouden, waarin in "briefjes" aan hem schreef. Dat heeft me ook geholpen. Heel veel sterkte meis!!