Hey ladies, Ik lees al een tijdje mee in dit forum maar ga nu toch maar eens een berichtje plaatsen. Vriendlief en ik willen graag gaan voor een kindje maar we zijn inmiddels in ronde 9 beland (weet ik sinds vanochtend). Ik kan zó slecht tegen die onzekerheid! Ik merk dat mijn hele leventje draait rondom mijn cylcus. De eerste 2 weken ben ik aardig relaxed omdat ik wéét hoe het zit en de 2 weken erna maak ik mijzelf volledig gek. Het is gewoon paradoxaal: je moet er niet aan denken maar juist daarom denk ik er voortdurend aan. Op een gegeven moment geeft mijn lichaam alle signalen van ongesteldheid af en ineens komt er dan zo'n stemmetje in mijn hoofd van 'hmm...misschien is dat juist het teken van zwangerschap?' Kortom: ik maak mijzelf gek en ik word er zoooo moe van.... Het liefst praat ik het de hele dag van mij af maar daar doe ik mijn omgeving ook geen plezier mee en ondertussen loop ik alleen maar kinderverjaardagen en zwangere zussen en vriendinnen af. Zucht..., ik had het een beetje onderschat dat zwanger worden: het is écht een slopend emotioneel proces!
Hey meid ! Ik ben het helemaal met je eens. Vooral die 2 weken na het eitje zijn killing. Ik probeer mezelf niet al te gek te maken. Deze maand dacht/wist ik zeker dat het raak was. Helaas toch ongelijk gekregen. Deze maand ga ik me er proberen een beetje vanaf te houden... Hopen dat het lukt. Succes meid !
Hoi Amy, Je hebt zojuist precies verwoord wat ik op dit moment voel...ben ook vanochtend ongesteld geworden... Moest weer eventjes huilen. NET terug an vakantie een dag. Weer twee geboortekaartjes in de bus. Vorige maand 10 dagen overtijd. Ei niet gevonden met testjes deze x, heb heel onregelmatig getest moet ik zeggen. Door vorige maand en mijn zowieso lange cyclus ben ik WEER een hele tijd verder. Elke keer wordt ik ik weer positief in de weken na mijn ongesteldheid om vervolgens weer nerveus ongi af te wachten. Nu heb ik weer een korte cyclus gehad, we hebben op vakantie om de dag gevreeen, dus het is ook niet dat we kansen hebben laten liggen. Dikke knuffel, we gaan op naar de volgende ronde! Ga me voorlopig afzijdig proberen te houden van alle baby geweld in mijn omgeving, heb even geen zin in die goedbedoelde bezorgde gezichten.
Gister had ik een positieve ovu test van predictor, helemaal blij, dacht ei gevonden te hebben. Niet dus.. De vakantie deed mij goed , veel afleiding. Want zoals jij zo juist verwoord; het is een slopend proces voor een vrouw. Wanneer je wens groot is, kan het je soms opvreten van binnen. En echt niet dat ik er obsessief mee bezig ben. HEb ook een druk leven werk part time en heb part time mijn eigen bedrijfje uit huis waar ik met veel liefde aan werk. Het is dus niet dat ik de hele dag thuis zit te denken aan zwanger worden. Elke vrouw met moederinstinct kent deze gevoelens.
Hey Helena en Butterfly, Thanxs voor jullie lieve reacties! Ik had niet gedacht dat zwanger willen worden je zoveel doet: toen we begonnen ging ik er nog heel nuchter in en zei ik al tegen mijzelf 'pas na een jaar ga ik me druk maken' nou echt niet: maand 4 zat ik al in de stress en het wordt alleen maar erger. Ik herken het hoor Helena, ik ben er ook echt niet obsessief mee bezig maar ik kan het niet helpen dat het toch constant door mijn hoofd spookt. Ik ben gewoon een type die niet om kan gaan met onzekerheid: ik wil weten welke koers ik ga varen in mijn leven: zal ik ooit moeder mogen worden of moet ik mij richten op andere dingen in het leven? Ik weet ook wel dat ongeduldig zijn niet helpt maar het is een combi van ongeduldig zijn en angst... Maar meiden, er komen voor mij gek genoeg weer rustige weken aan want ik weet in ieder geval waar ik aan toe ben: idd net als jij Helena, even geen baby geweld om mij heen en proberen afstand te nemen en gewoon weer even te beseffen dat het leven zo ook gewoon leuk kan zijn ! Zolang ik dit blijf herhalen en opschrijf zal ik er toch langzaam aan in moeten gaan geloven Dikke knuffels!
Hey Amy Ik plaatste juist ook een bericht maar heb nu je topic gevonden! Je verwoordt exact wat ik voel. 9 maanden geleden stopte ik met de pil, dit was op huwelijksreis. Ik had nooit durven denken dat het allemaal zo lang zou duren... Ik ben van nature iemand met heel weinig geduld en een echte controlefreak die graag de touwtjes in handen heeft. Kwil ook weten waarop of waaraan, ga ik mama worden of niet komaan:x De eerste maanden ging het wel maar vanaf de vijfde maand begon het toch moeilijker te worden. Nu is het elke maand twee weken vrij rustig maar de laatste twee weken voor NOD zijn slopend..Ik probeer mezelf steeds al voor te bereiden dat het wel niets zal zijn maar ergens hoop ik steeds dat ik ongelijk heb... Het is ook zo een enorm KLOTE moment die moment in het toilet waarop je je broekje naar beneden doet en een roze vlek ziet. Ik probeer mezelf dan steeds wijs te maken het zal wel niets zijn, het zal niet doorbreken..maar steeds weet ik dat het weer niet zal zijn
Ja, hier nog zo één. Heel herkenbaar: twee en halve week niks aan het handje (ik heb een wat langere cyclus). Dan verwacht ik m'n ei (Geen idee wanneer precies; onregelmatige cyclus, voel hem niet en doe geen test.) Vanaf dat moment twee tot twee en een halve week spanning. En ik moet zeggen dat het na de miskraam niet beter is geworden. Toen had ik geen idee wanneer ik mijn menstruatie kun verwachten. Maar het duurde al langer dan gemiddeld en ik was steeds misselijk, dusss... Twee weken geleden getest; negatief en ik werd prompt ongesteld. Dus toch niet zwanger. Maar nu krijg ik het voor elkaar om ook in de eerste helft van mijn cyclus met een vaag "Zou het toch niet zo zijn?"-gevoel te zitten. Ik WEET dat het niet zo is; negatieve test EN menstruatie, hoeveel duidelijker kan het zijn? Maar ik blijf misselijk, dus ergens diep van binnen....... Onvoorstelbaar dat een nuchter mens (zo beschouw ik mezelf toch wel) zichzelf zó gek kan maken!
Hoi Tupp en Amy, Dit is wel heel herkenbaar. Na twee negatieve testen is elke dag zonder ongesteldheid toch een heel klein beetje reden om te denken "zou het?".... echt helemaal buiten elke mogelijkheid om. Als ik nu zwanger zou zijn zou het in een aflevering van "unsolved mysteries" mogen, haha. Vrouwen Iig veel sterkte, je kan jezelf inderdaad helemaal gek maken. En je lijf werkt lekker mee om je nog gekker te krijgen. Ik hoop dat het voor jullie snel zo ver is! (en voor mezelf ook, vermoeiend hoor, met zwanger worden bezig zijn!)
Nou ja, het scheelt in ieder geval al om te lezen dat ik zeker niet alleen ben hierin. En dat ik (al is het een beetje wrang) wel om mezelf kan lachen. Wat doen jullie trouwens met de lieftallige wederhelft? Ik probeer die van mij maar niet al te veel 'lastig te vallen' met mijn onzekerheid en gemuts. Hoewel hij een stemmingswisselingetje of drie waarschijnlijk wel meekrijgt Ik heb het idee dat er samen over praten het voor mij niet minder maakt. En ik ben bang dat ik hem er anders ook mee besmet. Of dat hij zich zorgen om mij gaat maken ofzo. Is wel lief, maar daar heb ik niks aan en het wordt er voor hem ook niet leuker op.
Helaas, ook dat klinkt bekend. Wij zijn net bezig, maar ik wordt al weken niet ongesteld (ook niet zwanger). Gelukkig is mijn vriend er erg geduldig mee. Hij weet waar het vandaan komt en probeert zo begripvol mogelijk te zijn. Hij heeft van de week het boek "zwanger worden" gekocht en een voornamenboek, heel lief, maar of hij het ook echt begrijpt.... Ik vroeg vanochtend aan hem hoe hij het zou vinden als zijn lijf het niet normaal deed. Bijvoorbeeld dat hij wel zou klaarkomen, maar zonder dat er iets uitkwam. Ik kreeg een beetje een dwaze blik. Als ik mezelf zo teruglees snap ik wel waarom Tja, een man is er gewoon anders op ingesteld denk ik. De meeste - zelfs de lieverds - kunnen er niet zo veel mee totdat er ook echt een kindje is. Volgens mij valt het in dezelfde categorie "vrienden uitnodigen, verjaardagen onthouden, moeder bellen met moederdag". Maar verder zou ik wel eerlijk tegen hem blijven. Hij voelt toch wel aan dat je niet lekker in je vel zit. En hier op het forum kan je gelukkig ook een hoop frusraties, verwachtingen en spanningen kwijt. Er zijn genoeg dames die ongeveer weten hoe je je voelt.
Hey Tupp, Ik merk dat mijn man naarmate de maanden voorbijgaan toch steeds ietjepietsje begripvoller wordt. Want mannen snappen er uiteindelijk niets van De eerste maanden was ik emotioneel zeer onstabiel dor t ontpillen, had vooral eerste 2 maanden ALLE symptomen. Moet zeggen dat mijn man daardoor ook net zo hard de deur op zijn neus kreeg als ik wanneer ongi kwam. Maargoed de maanden erna werd hij geirriteerd wanneer ik moest huilen bij ongi. "als je het emotioneel niet aankan . zwanger worden, moeten we er misschien maar mee stopppen""je bent geobsedeerd" blabla. Hioj heeft geen idee hoe hard dit soort opmerkingen aankomen. Ik ben niet geobsedeerd. In die maanden bevielen alle vriendinnen/vrouwen van zijn 4 collegas. Daarna werd hij wat begripvoller. Zij begonnen hem n te vragen op t werk of we nu al zwanger waren. HA! ik merkte aan hem, ook al zei ie t met weinig woorden, dat dit helemaal nie ZO leuk was. Want er zouden maar mensen aan je mannelijkheid gaan twijfelen. (sorry voor mijn sarcasme, maar dan voelt meneer ook eens hoe leuk die goedbedoelde vragen zijn). Hij kwam thuis en zei dat hij dit best vervelend vond. Nu heb ik geleerd er niet steeds over te praten en hij wordt liever en begripvoller. NAtuurlijk niet helemaal zoals ik het zou willen. maar dit is aal 100x beter. Hij vraagt nu of ik al mijn ei heb/ positieve ovulatietest. En de laaste maand netjes om de dag gevreeen 2 weken lang. Wanneer ik een vraag krijg antwoord ik op een korteaffe mannenmanier. Hierdoor wil hij steed smeer weten. Laatste ongi moest ik huilen om babytjes op tv en heef hij me lief getroost. Hij snapt nu ook dat wanneer de vriendin van zijn collega mij 2x een verhaal verteld over vriendinnen die in 1x zwanger waren nadat ik bij haar thuis een traantje moest laten toen ze naar zwangerschaop vroeg (met een bezorgde meelevende 'ohwatergdatjenunognietzwangerbent'blik) HELEMAAL niet leuk zijn. We leren allebei naarmate de maanden voorbij gaan. Liefs en dank voor jullie steun en begrip. Dat we voor t eind van het jaar maar allemaal een mooie tweede streep gezien mogen hebben!
De eerste 7 rondes heb ik ook heel erg gehad dat ik bij alles wat ik voelde na mijn ei dacht dat het wel eens op een zwangerschap zou kunnen duiden. En wat een teleurstelling elke keer als ik dan weer ongi werd. Sinds vorige maand heb ik mezelf voorgenomen dat ik niet over kwaaltjes en symptomen na ga denken. En ik moet zeggen dat het goed werkt. Elke keer als symptoom-gedachten toch de kop op steken spreek ik mezelf streng toe en dat werkt echt. Als ik nu ongi wordt is het natuurlijk ook vreselijk balen, maar heb ik mezelf iig niet eerst 2 weken gek lopen maken met de gedachte dat het wel eens raak zou kunnen zijn.
Hey meiden! Wat ontzettend prettig om te lezen dat ik echt niet de enige ben die zichzelf zo gek kan maken! Ik vind het zó herkenbaar wat jullie allemaal schrijven: het is echt een KLOTE moment wanneer je de eerste echt duidelijke tekenen krijgt van ongesteldheid en zelfs dan hou je jezelf nog voor gek! Het is een beetje struisvogelpolitiek met jezelf, enorme ontkennningsfase! En ik moet zeggen vriendjelief is echt wel begripvol, hij vind het sneu voor mij dat ik minder geniet van dingen omdat ik hier zoveel mee bezig ben, ja hoe laat ik dat los dan?!?!? Ik heb wel eens gezegd dat ik het liefst maandelijks aan een rad zou willen draaien en een minuut later direct wil horen 'ja' of 'nee' dan kan ik gelijk weer verder. En in principe is het voor mannen wel zo, zij horen 1x per maand 'helaas schatje, ben ongesteld' en ze kunnen weer verder... Ladies, laten we vooral het vooral lekker van ons afschrijven hier en goeie hoop hebben op een positieve test! Knuffels!
Het is heel herkenbaar, maar de grootste onzekerheid voor mij is of me Clomid aanslaat, me lichaam makt zelf geen eitjes aan. Dus nu al 2 maanden goed geklust, maar iedere keer sloeg de Clmid niet aan en moest me menstruate opgewekt worden Dus nu op naar een hogere dosis in de hoop dat het toch aanslaat... Maar die onzekerheid is zo vervelend
Ik had het de eerste maand. Dat super onzekere spannende gevoel. Heel de maand kijk je uit naar de dag dat je gaat testen, als je niet al ongesteld bent. Na die maand was ik helemaal gek geworden. Heel de dag ben je er mee bezig. En wat heb ik nou te zeuren, ik ben 1 van de gelukkige die in 1 keer zwanger mag worden. Als ik dan aan de meiden denk die hier al zolang op wachten, kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan. Ondertussen hebben we een prachtige dochter en als ik dan denk aan die tijd dat ik zwanger werd, vond ik die maand al te lang. Ik hoop echt dat jullie allemaal snel zwanger mogen worden
heb niet alle verhalen gelezen, maar de onzekerheid is ook hier nog 1 maand tempen, is het dan niet raak kunen we weer nar huisarts.. we zijn meer dan jaar bezig. ik denk zo onderdehand dat er iets mis is...
Ook hier iemand die tegen het plafond kan vliegen. We zijn nu in de 9e ronde en met mijn man blijkt sinds vrijdag geweten niets mis te zijn!!! Ikzelf heb vanaf het begin regelmatige cycli, elke maand een eitje, op de echo ziet alles er goed uit, mooie baarmoederhals,dik baarmoederslijmvlies. WAAROM moeten we dan zo lang wachten??? Elke maand heb ik een week op voorhand pijnlijke borsten, menstruatiepijn,...zit ik dagen aan een stuk als een gek te googlen om te zien hoe vaak dit wijst op zwangerschapssymptomen maar nee hoor elke keer breken de duvels door. Dus nu 9 e ronde begint het spel van voor af aan ik heb zo een zin om iets tegen de muur te smijten he! Want ik steek idd men hoofd ook in de grond. O wie weet zijn het zwangerschapssymptomen of innestlingssymptomen...mmm beetje roze..misschien een innestelingsbloeding??mm meer rood en het blijft aanhouden misschien één van die vrouwen die ondanks bloedverlies toch zwanger zijn. Hoe lang kan iemand zich iets wijs maken?? Tot ik finaal toe geef en in huilen uitbarst op het toilet. Sorry voor men dramaqueeen gehalte maar dit is mijn verhaal in de week voor de NOD....9 ***maanden lang!!
Hoi hoi meiden, Wat herkenbaar allemaal. In mijn vorige zwangerschap was ik na 9 rondes zwanger. Dat voelde alsof het heel lang duurde... Dat komt ook omdat mijn vriendin al snel zwanger raakte, dus ik dacht: dat gebeurt mij ook: NOT! Maar ik kon geen enkele maand er 'niet mee bezig zijn'. Elke maand voelde ik wel wat dat ik dacht: nu ben ik zwanger. In de maand dat ik zwanger raakte had ik allemaal ovulatietesten gekocht en pillen gekocht om mijn cyclus regelmatig te krijgen en prompt was ik zwanger. Nu zijn we bezig voor een 2e kindje en het is allemaal net zo spannend en ben er weer net zo mee bezig. We zijn nu in de 2e ronde beland. Ik ben zo benieuwd wanneer ik nu zwanger mag raken en OF ik weer zwanger raak. Ik maak mezelf erg gek zelfs al in de 1e ronde. Toen was ik er al van overtuigd dat ik zwanger was Hoe moet dat verder? Gewoon maar rustig afwachten, meer kan ik niet doen helaas!!
@jelisa, welke pillen gebruikte jij voor je cyclus? ik heb nu iets homepatisch van iemand gekregen, maar durf het niet te gebruiken. dat is om je cyclus op orde te krijgen.. die van mij is onregelmatig liefs elisa