Dus het eten is nu de beloning voor het drinken? Ik kan me voorstellen dat je dat niet wilt. Wat gebeurt er als ze niet drinkt voor het eten? Haalt ze het dan zelf in of gaat er gewoon de hele dag geen vocht naar binnen? Kun je het drinken niet loskoppelen van het eten? Dus aparte drinkmomenten? Samen gezellig wat drinken, allebei je eigen beker. Misschien werkt dat?
Als ze voor het eten niet drinkt gaat er inderdaad de hele dag geen vocht naar binnen. Dat hebben we gisteren geprobeerd en ze dronk echt niets . Eten is inderdaad nu beloning voor drinken. Aparte dtinkmomenten zouden we nog kunnen proberen.
En als je haar pap geeft? dan heb je eten en drinken ineen. Probeer er geen druk op te leggen. Ik snap dat je graag wilt dat ze drinkt, dat is enorm belangrijk, maar ze krijgt echt wel een keer dorst en stiekem krijgen ze best veel vocht binnen via fruit. Je haalt daarmee ook meteen de mogelijkheid voor een machtstrijd weg, want je gaat die strijd simpelweg niet aan.
Ik had het niet beter kunnen uitleggen. TS, het is niet zo dat veel mensen negatief zijn tov up, juist niet. Ik heb heel veel gelezen over verschillende opvoedingswijzen, en ook over de ontwikkelingspsychologie. Vervolgens hebben wij objectief gekeken naar de karakter van onze kinderen en de opvoeding daarop aangepast. In de praktijk betekent dat dat ik soms verschillend reageer naar ieder kind, want ze zijn immers verschillende personen. Wij geloven ook niet in overmatig straffen en belonen (helemaal niet in materieel belonen), en wij gebruiken heel veel punten die ons aanstaan uit up methode en Gordon_theorie, zoals alles uitleggen en kinderen met respect behandelen. Respect hebben voor hun mening en inbreng. Maar wat ik niet geloof is dat een peuter uit eigen gedachte het juist zal doen, en niet omdat het aangedragen wordt door de ouder. Want dat is ook een basisprincipe van up, handelen uit eigen normen en waarden. Dat kan een klein kind gewoonweg nog niet. Ze begrijpen nog niet de gevolgen van hun handelen. En dat is waar veel mensen mee in de knel komen, jij ook, nu met 8 maanden al. Ik ken mensen die heel star bepaalde theorieën volgen, en in the real world word je daar vaak echt niet vrolijk van. Mijn kennis is daar 1 van, ze is heilig van overtuigd dat ze haar kind niet gaat corrigeren, tenzij het gevaarlijk wordt voor het kind zelf. - met 1 jaar haalde haar dochter kasten leeg bij andere mensen (we willen haar niet beperken in haar ontdekkingsfase); - met 2 jaar was er een drama op de verjaardag van een andere peuter. Hun dochter wilde perse de kaarsen uitblazen ipv de jarige. De moeder wilde haar kind niet weghalen (= straffen voor het gedrag), maar bleef bij die taart uitleggen dat een ander kind jarig is en wachten totdat de dochter zelf beslist om opzij te gaan. Maar dat wilde haar 2jarige niet, het zou haar een zorg wezen dat een ander jarig is, de kaarsjes waren MIJN (ze was gewoon 2 jaar). De jarige stond in een hoek ontroostbaar te huilen, de gastvrouw stelde voor dat hun kind daarna ook mocht blazen, maar dat wilde de moeder ook niet (= een voorwaardelijke beloning voor het gedrag) enz enz. Niemand werd er vrolijk van iig. En dit is echt geen extreem voorbeeld, bijna iedere peuter komt in zo'n situatie, ze kennen nog geen waarden en normen en kunnen de gevolgen nog niet overzien. En op het moment dat je als ouder bepaalt wat het gedrag wordt van je kind, is dat eigenlijk in strijd met de up.
Pap hebben we een tijdje gedaan. Maar wel met kunstvoeding want met borstvoeding krijg ik het niet voor elkaar. Voor fruit zorg ik inderdaad voor dingen met veel vocht zoals meloen en mandarijn. Vooral meloen vind ze heel lekker.
Adi, volgens mij heb jij niet helemaal begrepen wat ik heb gezegd. Ik heb nooit gezegd dat een kind van 1 of 2 jaar dat al kan. Maar hoe ouder ze worden hoe meet ze dat kunnen en uiteindelijk heb ik liever ernstig puber die niet steelt omdat ze snapt waarom niet dan een puber die niet steelt omdat ze bang is voor de straf om maar een voorbeeld te noemen. En dat kan zeker wel bereikt worden. Het gaat dus niet om meteen dat resultaat maar on de lange termijn. Met straffen bereik je dingen sneller. Ik herinner me dat nog van toen ik zelf klein was. Als ik een koekje jatte kreeg ik straf en omdat ik straf vreselijk vond deed ik het daarna niet meer. Snel resultaat. Maar niet dat ik begreep waarom ik dan geen koekje mocht pikken. Dan heb ik liever dat mijn dochter 20 keer een koekje jat en uiteindelijk het kwartje valt na 20 keer uitleggen.
Ik denk dat ze al die boeken over opvoeden gewoon lekker allemaal moeten 'wegkiepen' alsof iemand weet die dat boek schrijft hoe het bij jou kind wel of niet werkt, misschien werkt het bij 5 kinderen wel en bij weer 5 andere zal deze aanpak niet werken. Ik ben van mening dat je kinderen niet moet gaan opvoeden uit een of andere theorie boek dat je aanhangt. Als jij vind dat werkt moet je dat doen, maar vergeet niet dat je daarom moeder bent geworden, JIJ kent je kind het beste, JIJ weet wat wel en niet goed voor hem/haar is, en dan kun jij je wel helemaal happy voelen met die theorie maar ik denk dat het veel belangrijker is om naar je eigen kind te kijken, aan te voelen, te proberen en kijken wat hij of zij nodig heeft, daar heb je echt geen boek voor nodig.
Hier sluit ik me helemaal bij aan. Het maakt niet uit welke vorm van opvoeden je aanhangt, het is en blijft conditionering en daar is mi niks mis mee. Wel belangrijk dat de manier van opvoeden die je kiest, aansluit bij wat je uiteindelijk wilt bereiken
Daar ben ik het gedeeltelijk over eens. Je voedt je kind op vanuit een standpunt zich waarvan jij denkt dat dit goed is voor je kind, maar soms voel je je daar niet goed meer bij of kop je vast, weet je niet meer hoe je iets moet aanpakken. Dan zijn die opvoedboeken heel handig. Het geeft je andere inzichten, een uitgebreider opvoed- repertoire. En dat is waar TS nu ook mee zat. Ze voelde zich niet helemaal happy meer bij haar eerste manier van opvoeden en wil het dus met haar jongste anders doen.
Ik kreeg voor dat soort dingen ook straf en ik heb gewoon geleerd dat ik geen koekjes moet jatten, omdat het a)niet van mij is en b)niet gezond is om alleen maar koekjes te eten. Dat jij dat niet leerde, heeft niets uit te staan met het feit dat straffen niet OK zou zijn, maar eerder met de manier waarop er gestraft werd en/of jouw karakter. Maar je moet niet jouw eigen ongenoegen om gaan zetten in een rigide manier van denken van 'dit is dus niet OK', als je dan niet meer kunt zien wat je kind nodig heeft. Uit wat je beschrijft van je dochter, laat ze aan alle kanten zien, wat mij betreft, dat ze grenzen wil hebben. Even als voorbeeld weer: we hebben hier 2 kinderen van 15 maanden en 5 jaar en dan parttime nog 2 kinderen van mijn man, van 13 en 11 jaar nu. Die laatste twee zijn totaal verschillende karakters. Mijn stiefdochter is een kind dat snel denkt dat ze iets niet kan, terugschrikt van moeilijke dingen, snel angstig is en snel uit haar doen van reacties van anderen. Bij haar werkte het om te waarschuwen, af te leiden, uit te leggen enz enz. Mijn stiefzoon is van een heel ander kaliber. Als die geen uitdaging heeft, gaat ie zich vervelen, dus hij moet dingen te doen hebben die moeilijk zijn. Hij gooide als peuterpuber altijd lekker z'n kont tegen de krib, ging echt niet doen wat je zei, tenzij je met sancties kwam die hem raakten. Op de trap zitten? Boeien. Maar niet in bad mogen als hij z'n eten niet op at? Dan at hij wel, (even voor de duidelijkheid: vanaf een jaar of 4, daarvoor de strategie gehanteerd van niet eten, dan niet en dan haalde hij de volgende maaltijd wel weer in). Mijn stiefzoon heeft dus heel wat straf gehad. Maar wel altijd met uitleg, dus het was hem duidelijk wat we hem wilden leren. En dat heeft gewerkt, want hij kan je haarfijn uitleggen waarom bepaalde dingen niet OK zijn/niet mogen en bepaalde dingen juist wel moeten. Maar op die uitleg alleen had hij het niet geleerd. Onze oudste dochter is weer een erg gevoelig kind dat weinig echte straf krijgt. Waarschuwen en uitleggen is weer voldoende meestal, maar als ze boos is, moeten die waarschuwingen regelmatig wel even heel duidelijk gegeven worden. Meestal kiest ze eieren voor haar geld dan. Onze jongste is weer aan katje dat je niet zonder handschoenen aan moet pakken. Weet erg goed wat ze wil, wil vooral alles wat wij ook doen en dat kan gewoon niet altijd, zeker niet omdat ze gewoon een voedselallergie heeft en dus letterlijk ziek wordt van bepaalde voedingsmiddelen. Ik weet nu al wel dat zij ook meer straf zal krijgen en meer de hele duidelijke grenzen nodig zal hebben. Dat straffen en begrenzen is ook helemaal niet erg. Zolang je maar steeds onderscheid blijft maken tussen het gedrag en het kind zelf, (ik hou van jou, ook als je stout doet, maar als je stout doet, krijg je dus wel straf. Juist omdat ik van je hou.) En zolang een kind, zodra het daar oud genoeg voor is, maar snapt waarom het straf krijgt en er, wederom zodra het daar oud genoeg voor is, gepraat wordt over wat je wel en niet van je kinderen verwacht en waarom je dat verwacht.
Wat ik vreemd vind is dat sommige lijken te denken dat "straffen" ( wat al een erg groot woord is) betekent dat je niet uitlegt. Natuurlijk leg je uit waarom iets niet mag. Dat voorbeeld ergens hierboven over stelen omdat je bang bent voor straf of omdat het niet goed is... in eerste geval moet je wel een erg rigide opvoeding hebben gehad. Als je kindje iets doet wat niet kan of mag leg je dat eerst uit. Echter een klein kind begrijpt dat niet altijd, dus moet je dat op andere manier doen. Soms begrijpt een kind het wel, maar wil grenzen opzoeken ( wat hoort bij leeftijd). Echter dan moet een kindje toch weten dat het niet kan en mag. Tig keer uitleggen zal niet helpen in de peuterpubertijd dus andere manier, wat hier straffen wordt genoemd, ik vind het gewoon opvoeden.
Dat is het verkeerde geweest in jouw eigen opvoeding, want elke mogelijk opvoeding tegenwoordig gaat uit van het uiteggen waarom een bepaald gedrag ongewenst is. Ook mensen die hun kinderen even apart zetten leggen eerst uit wat er verkeerd ging, en praten met hun kind daarover. Alleen zijn sommige handelingen naar mijn mening gewoon onacceptabel, en hebben directe consequenties nodig. Hoe zou jij het vinden dat een ander kind 20x jouw dochter mag slaan/bijten/krabben net zolang die begrijpt dat het haar heel veel pijn doet? Of zou alles in je schreeuwen 'leer dat kind om van mijn dochter af te blijven'.
Ik begrijp heel goed wat je bedoelt. Zelf heb ik vroeger gelukkig nooit straf gehad. Wij hadden denk ik redelijk kalme karakters en mijn moeder was gewoon heel duidelijk. Ik vond het als kind belachelijk toen een vriendinnetje door haar vader naar haar kamer werd gestuurd. Als straffen al iets toevoegt dan is het negatief. Naar mijn idee schiet je er totaal niets mee op, ook niet als het gepaard gaat met uitleg. Wat ik zou doen als een kind een ander te lijf gaat is erbij blijven en ze begeleiden of ze uit elkaar halen. Een speelt hier, de ander daar. Niet voor straf, maar omdat het samen even niet lukt. Overigens, ik versta onder straf dat een kind iets wordt onthouden omdat hij moet boeten voor iets dat hij heeft gedaan. Hij moet het 'voelen'. Daar hou ik niet van. Nadenken op een stoeltje over wat ze hebben gedaan slaat naar mijn idee ook nergens op, want óf ze kunnen het nog niet, óf ze weten al lang dat iets niet mag, alleen ze wisten even niet hoe ze zichzelf in moesten houden of het anders moesten oplossen.
Is dit vanuit het idee dat ze haar kind niets wil weigeren? Dat lijkt me eigenlijk onmogelijk en ik denk ook onwenselijk. Ik zou hebben gezegd dat de kaarsje van iemand waren en dat die ander ze uit mag blazen. Vervolgens zou ik haar teleurstelling wel serieus hebben genomen en benoemd. Kinderen gaan nog veel meer teleurstellingen meemaken en het is goed daar mee om te leren gaan. Wat mij betreft kan dat prima door te gaan huilen of boos te worden. Even lekker ontladen. Is bovenstaand voorbeeld typisch UP?
Mag ik vragen waarom jullie zijn overgestapt op straffen als je dat daarvoor niet nodig had? Verwachtingen uitspreken kan veel ellende voorkomen. Niet veel mensen doen dat van nature, maar het is heel handig!
helemaal mee eens. Sommige acties kun je niet maar blijven uitleggen onder het mom van: eens leren ze het. Overigens ben ik heel erg voor een opvoedmanier met zo min mogelijk straffen, zeker tot een bepaalde leeftijd, maar besef mij ook dat het niet altijd mogelijk is. Sommige kinderen hebben iets meer duidelijkheid en begrenzing nodig dan steeds uitleggen. Zeker wanneer ze een bepaalde leeftijd bereiken En echt up is helemaal zonder complimenten..daar ben ik absoluut tegen, complimenten zijn ontzettend belangrijk en waardevol in de opvoeding van kinderen.
Even off topic: wie heeft er een tip voor een goed boek over de ontwikkelingspsychologie van kinderen?
Montessori etc?? Dit type onderwijs kweekt kinderen die gewend zijn en ook beter zelfstandig kunnen werken. Ze moeten uiteindelijk gewoon dezelfde vaardigheden en kennis hebben als ieder ander kind dat van de basisschool/voortgezet onderwijs af komt. Het verschil zit in het feit dat er GEDEELTELIJK zelf bepaald kan worden hoe de uren ingedeeld worden. Einddoel is je taken afhebben. Uit onderzoek is ook gebleken dat deze kinderen het gemiddeld beter doen op het WO. Je geeft kinderen de verantwoordelijkheid om het zelf te doen. Het gaat er niet om dat alles mag..
Als het maar oprecht is. Ik hoorde laatst ongeveer de volgende conversatie tussen een vader en moeder: Moeder: Pietje wil liever op voetbal dan op hockey Vader: Ik wil niet dat hij op voetbal gaat Moeder: Maar hij vindt het veel leuker dan hockey Vader: Kan me niet schelen Moeder: Als je nou heel vaak zegt hoe goed hij wel niet is in hockey, misschien gaat hij het dan wel leuk vinden. Dit is een gevaar van belonen met complimenten, dat het wordt ingezet om te manipuleren. Uitspreken wanneer je trots of blij bent is juist prima, zolang je niet het gevoel hebt dat je je kind daarmee in een andere richting duwt dan zijn eigen aard hem aangeeft. Overigens is dit benoemen van je eigen gevoel net weer een beetje anders dan 'Wat heb je dat goed gedaan'.
Stiefzoon had (en heeft) veel duidelijkheid nodig. Dat hebben we ook geboden in de vorm van vaste structuren, vaste gewoonten, aankondigen wat we gingen doen 10 minuten-5 minuten-2 minuten vooraf en dat voorkwam een hoop gedoe en verzet, maar dan nog voorkom je niet alles. Soms moet er gewoon geluisterd worden, punt en klaar. Daar had ie heel erg veel moeite mee, (wel herkenbaar van z'n pa, een heftige peuterpuberteit). Inmiddels is het een knul die weet wanneer er echt even geluisterd moet worden en wanneer er ruimte is voor zijn ding Dat dat daarvoor niet nodig was: zijn zus was en is gewoon een heel ander kind.