Update Belle (KID)

Je mag niet klagen, zeggen ze dan. Want je hebt een liefdevolle relatie met een hele bijzondere man, je woont in een lekker appartementje in de stad waar je van houdt, je hebt een interessante baan, een leuke club vrienden en als je zin hebt om een weekje op visite te gaan bij je zusje in het buitenland, dan kan dat gewoon. Ik wil ook zeker niet de indruk wekken dat ik ontevreden ben met wat ik heb. Mijn ouders zijn gezond, mijn band loopt lekker, ik ben al bijna een jaar weer van de antidepressiva af en de auto die hier voor de deur staat mag dan een tweedehandsje zijn, maar het is wel een Lexus. Ik tel mijn zegeningen.

Maar de laatste maanden overvalt me steeds vaker het gevoel dat ik stilsta op de snelweg. Ik word aan alle kanten ingehaald, zo snel dat ik er bang van word. Daar, een collega die zojuist de eerste verjaardag van zijn tweeling heeft gevierd. Een oud-klasgenoot op hyves, tien jaar jonger dan ik, maar wel met een prachtige baby op haar arm. En die vriendin die zojuist voor de eerste keer moeder is geworden, die kende haar vriend drie jaar geleden nog niet eens. Drie jaar geleden, toen ik vol goede moed stopte met de pil. Maar terwijl overal om me heen iedereen schijnbaar moeiteloos zwanger wordt, terwijl het vierde kind van mijn nichtje al tandjes krijgt, terwijl je geen tijdschrift open kunt slaan of de zwangere ‘celebs’ grijnzen je tegemoet, schenk ik nog maar een glas wijn in, zodat ik het gemis niet zo heel scherp voel. Nee, natuurlijk lost dat niets op, maar op sommige dagen weet ik gewoon even niets beters te verzinnen.

In mei was het anders. In mei was ik zwanger. Niet van mijn eigen man, want ze hebben ons in het AMC heel duidelijk te kennen gegeven dat dat nooit gaat gebeuren. Onverklaarbare mannelijke infertiliteit. Je zult ermee gezegend zijn. Nee, mijn zwangerschap was het resultaat van zelfinseminatie met donorzaad. Koffie drinken bij een bevriend stel, en dan even naar boven om het vers geproduceerde zaad van die onvoorstelbaar lieve vriend met een injectiespuitje in te brengen. Raar? Ach joh, als je hoort wat de vrouwen te verduren hebben die via medisch ingrijpen moeder proberen te worden, dan valt zelfinseminatie echt reuze mee. Het is een kwestie van perspectief. En daarbij, het is niet alsof we een keuze hebben...

En ineens hoorden we weer bij de normale wereld: We waren in verwachting. Al die jaren van wachten, hopen en teleurgesteld raken vielen in één klap weg op het moment dat ik die positieve zwangerschapstest in mijn handen hield. Ik was doodmoe, mijn borsten groeiden in razend tempo uit alle beha’s en ik moest hele leuke concerten aan me voorbij laten gaan omdat ik er simpelweg de energie niet voor had. Maar wat maakte het uit? We deden mee, eindelijk, we konden invoegen op de snelweg.

Vijf weken lang was ik de gelukkigste vrouw van de wereld. En toen gingen we naar de verloskundige voor een eerste echo. En ons wonderkindje bleek niet meer te leven.

Het is inmiddels elf weken geleden dat mijn baarmoeder is leeggehaald. Mijn cyclus is weer volledig hersteld en ik heb de eerste nieuwe poging tot zelfinseminatie met donorzaad al achter de rug. Het is niet gelukt deze keer. ‘Ach joh, je weet nu in ieder geval dat je zwanger kunt worden,’ zeggen ze. En: ‘Volgende keer beter.’ ‘Je moet het loslaten.’ ‘Jouw tijd komt nog wel.’ ‘Je bent nog jong.’

En vervolgens racen ze me keihard voorbij, op naar hun kinderen, hun kleinkinderen zelfs. En ik blijf achter op de snelweg en ik weet niet wanneer de wegenwacht eindelijk komt. Mijn fantastische leven, ik mag niet klagen. Ja, ik heb mijn man nog, de liefde van mijn leven. Maar als je eenmaal besloten hebt dat je al je zegeningen wilt delen met een kind, als je in je hart al moeder bent, als je heel even hebt gevoeld hoe het moet zijn wanneer je droom eindelijk in vervulling gaat, dan kun je de rijkste vrouw van de wereld zijn, maar dan heb je niets. Dan sta je stil op de snelweg, in je prachtige tweedehands Lexus, en dan zou je niets liever willen dan dat gammele Fiatje dat wél rijdt...

Belle, zit er weer even doorheen vandaag.

 

Jinky, en alle andere vrouwen die met me meelezen en meeleven... Als mijn schrijfsels jullie kunnen helpen om aan anderen uit te leggen waar jullie nu doorheen gaan... Als ik schrijf wat jullie voelen, maar niet onder woorden kunnen brengen... Alsjeblieft, copy-paste mijn shit dan en stuur het door. Ik schrijf natuurlijk in de eerste plaats voor mezelf, maar als ik iemand van jullie met mijn schrijfsels kan helpen om begrip te krijgen, om iets uit te leggen, om een klein beetje minder eenzaam te zijn misschien, alsjeblieft, maak er gebruik van. Dan maak ik al deze ellende misschien niet helemaal voor niets door.

Kus!

Belle.