We hadden een supervakantie: Het weer was fantastisch, de familie bij wie we logeerden was gastvrij en behulpzaam en we hebben een geweldige tijd gehad in zowel het Krugerpark als in Capetown. Een droomvakantie van bijna drie weken, waarin we vooral heel veel hebben genoten en gelachen. We hebben het zo druk gehad voor de vakantie dat we elkaar gemist hebben, ook al wonen we in hetzelfde huis en slapen we in hetzelfde bed. Maar in Zuid-Afrika waren we weer samen, en het was heerlijk. Ergens halverwege de vakantie voelde ik mijn ovulatie. Ik wist van tevoren dat we een maand moesten overslaan, dat we in Zuid-Afrika geen poging konden ondernemen om zwanger te worden. Maar we hadden het zo goed, dat ik eigenlijk geen seconde het gevoel had dat we een kans moesten laten schieten. De prioriteiten lagen even niet bij onze kinderwens, onze vakantie en het feit dat we eindelijk weer tijd voor elkaar hadden waren belangrijker. Ik wist van tevoren dat het lastig zou zijn om weer terug aan het werk te gaan. Tijdens mijn vakantie zou er een ingrijpende reorganisatie doorgevoerd worden op mijn afdeling, en toen ik vertrok had nog niemand enig idee hoe dat uit zou gaan pakken. Maar ik was uitgerust en positief, en mijn hart gloeide nog na van de Zuid-Afrikaanse zon toen ik gistermiddag mijn sleutel weer uit de sleutelkast van het ziekenhuis pakte. En terwijl ik in het nieuwe kantoor de nieuwe situatie in ogenschouw nam, kwam één van de artsen binnen lopen. Zwanger. Voor mijn vakantie was me dit nog niet opgevallen, maar nu kon er geen twijfel over bestaan: Ze was in verwachting. En naar de omvang van haar buik te oordelen was ze ongeveer even ver onderweg als ik nu geweest zou zijn. Als ik geen miskraam had gehad. Ik probeerde haar buik en haar stralende gezicht te negeren. Mijn late dienst verliep rommelig. Door de reorganisatie miste ik ineens een gesprekskamer, een telefoonkamer, overzicht over mijn patiënten, overleg met een collega van mijn oude afdeling, een printer, een vuilnisbak, een medicijnkast onder handbereik, een koffiezetapparaat, een agenda, een plaats om mijn handen te wassen en nog een waslijst aan andere verpleegkundige basisbehoeftes. Maar zoals altijd werd het vanzelf kwart voor elf, zodat ik kon overdragen aan de nachtdienst. Voordat ik vertrok ging ik nog even naar het toilet. En ik bleek ongesteld te zijn geworden. Natuurlijk had ik niets bij me (meestal is mijn cyclus langer), en op de afdeling kon ik zo gauw alleen een reusachtig incontinentieverband vinden. Maar ik had geen keuze, en dus reisde ik naar huis met een verband ter grootte van een surfplank in mijn slip. Mijn lief was nog wakker toen ik thuis kwam, en we keken samen een oude aflevering van Top Gear. Het liep tegen enen toen we naar bed gingen. En terwijl mijn vriend naast me in slaap viel, voelde ik hoe ik begon te huilen. De tranen stroomden over mijn wangen en ik kon niet stoppen. Ik wilde slapen, want ik moest de volgende dag weer vroeg in het ziekenhuis zijn, maar ik kon alleen maar huilen. Ik wist niet eens precies wat er nou ineens zoveel pijn deed, maar het ging niet weg. En na een uur sliep ik nog steeds niet, dus ik maakte mijn vriend wakker en ik huilde in zijn armen verder. Vanmorgen werd ik te laat wakker, omdat ik mijn wekker niet goed had gezet. Ik voelde me gebroken en uitgeput en ik liet me met grote tegenzin weer bij het ziekenhuis afzetten. Zuid-Afrika lijkt eeuwen geleden en lichtjaren ver weg. Ik ben weer terug in de grimmige realiteit van Nederland. Ik moet weer werken in een omgeving die me al jaren te weinig houvast biedt, terwijl ik privé verkeer in het uitputtende limbo van de vruchtbaarheidsproblemen. En ik merk dat het me sinds mijn miskraam zwaarder valt om met de onzekerheid om te gaan dan daarvoor. Ik doe mijn dingen, ik houd me zo goed en zo kwaad als het gaat aan mijn routine, maar op sommige momenten vraag ik me af of ik me ooit weer compleet zal voelen. Zal er een tijd komen waarop ik mijn gedroomde kind niet meer zal missen? Zal ik dit verlangen ooit los kunnen laten? Belle.
Hey Belle, ten eerste wat fijn dat je weer terug bent en het zo fijn hebt gehad. Maar wat een herkenbaarheid ( weer) over het andere wat je schrijft. Ik voelde me net zo na mijn vakantie ( en dan had ik nog wel een vakantie die van ellende aan elkaar hing, dus niks om op te teren) Ik heb vandaag ook een pas op de plaast moeten maken, zie mijn topic. Let aub goed op jezelf, want het is niet niks wat we doorstaan. Verder denk ik dat het gedicht wat ik gemaakt heb, heel herkenbaar voor je is. Soms overvalt me zo`n rot gevoel, ik ben mezelf kwijt. Ik weet niet waar ze is gebleven, die leuke vrolijke meid. Mijn dagen gaan vaak op, in gedachten over ons verdriet Ik leef het leven, maar echt bewust doe ik dat niet. Zoekend naar een stukje vrolijkheid, zoals dat is geweest Maar het verdriet is vaak het gene, waar voor wordt gevreesd Ik wil weer zo zijn, zoals een paar jaar terug Gelukkig en vrolijk, zonder al die bagage op mijn rug Ik weet dat ik er zal komen, al duurt het wel een tijd Maar ooit zal ik het weer voelen: ik ben het! die vrolijke meid. En wat jij had, die ploteselinge huilbui heb ik ook vaak. Gister nog: ik was zo vrolijk, ik had gesport, gewinkeld en voelde me goed. En opeens overviel het me. Ik moest huilen en wist niet eens waarom? Het gemis, de onmacht, ik wist het echt niet. Meid, ik ben blij dat je er weer bent. Veel geluk wer voor de maand oktober. Liefs Hope
Heel mooi dat jullie zo'n fijne tijd hebben gehad met elkaar op vakantie. En ik snap heel goed dat je je na je eerste werkdag zo verslagen voelt. Je emoties worden zo heen en weer gegooid. Sterkte en een dikke knuffel. Liefs Zora
Hey wijffie, Je hebt het weer prachtig verwoord...zoals altijd Neem de tijd wijffie, het is allemaal niet niks wat je hebt meegemaakt. Ik kan niks zeggen om de pijn bij je weg te nemen...dat moet slijten en dat heeft tijd nodig. Hele dikke knuff en als je je hart wilt luchten, dan geef je maar een gil
Dag Belle-meisje! Fijn dat je er weer bent en nog fijner dat jullie het fijn gehad hebben daar in South-Africa! Ik herken helemaal wat je schrijft...ik schrijf zelf ook nog op een ander forum (moeder worden rond je veertigste) waar ik van de week het volgende schreef: (iemand vroeg naar me, ik was al een tijdje wat minder actief daar) "Wat ontzettend lief dat je aan me denkt, dat waardeer ik erg! Tja, wat zal ik zeggen, ik ben inderdaad wat stiller, wat meer op de achtergrond. Dat komt door een aantal factoren (ja, ja, ik heb er over nagedacht... ). Misschien wel goed om het jullie te laten weten hier: Als eerste voel ik me soms gevangen in mijn kinderwens. Het gaat 2 weken op, 2 weken af....naast het bezig zijn met mijn kinderwens, werk ik en that's it, meer lijkt er niet te zijn! Het is niet zo dat ik geen 'leuke' dingen meer doe, hoor! Zeker: ik zie vrienden, ga naar de schouwburg, wandel, shoppen, enz, enz...maar dat alles met een wat oppervlakkig gevoel. Soms voel ik me zelfs wat bevreemd van de wereld en vrienden om me heen; alsof ik alles door een soort van gordijn heen zie...Alsof ik 'de klik' met mijn directe omgeving verlies. Ik begin dat gevoel beu te raken...Normaliter ben ik een heel actief, volop in de wereld-staande vrouw. Ik begin mezelf te missen....ik begin het 'leven van voor de kinderwens' te missen. En als tweede merk ik dat ik hier niet alles meer kan en wil volgen. Ik moet me gaan begrenzen voor alle emoties die hier gedeeld worden. Naast dat ik niet alles meer wil volgen, kan ik het ook echt niet. Ik kan het op dit moment niet meer van iedereen hier bij houden (en dat wil ik ook niet meer). Van een aantal dames nog wel en die zoek ik dan ook op of lees hun berichten. Maar het maakt dat ik hier op het forum nu dus dan ook wat zoekende ben. Ik ben niet van plan om te gaan hoor, dat is niet mijn bedoeling. Ik ben me wat aan het begrenzen. (en leef op de achtergrond met jullie mee) Zo, dat was het. Nogmaals: lief dat je aan me denkt." Ik herken dus wat je schrijft Belle. Om heel moe van te worden. Het was vast heerlijk om even ver weg in Zuid-Afrika te zijn! Doe je het rustig aan...neem ook weer de tijd om weer in het hier en nu te zijn, he? (en dan doet het weer ook niet echt leuk mee...herfst in aantocht). Veel liefs, Lola2
hey belle, wat fijn dat je een fijne vakantie hebt gehad. het terug komen in de realiteit komt me bekend voor.. het is zo hard! bah dikke knuffel!
Sommige mensen... Ik plaats de stukken die ik hier schrijf soms ook op mijn hyves. Omdat ik wil dat mensen weten waar we mee bezig zijn. Ik hoop dan altijd maar dat de mensen die het lezen een beetje begrijpen hoe anders ons leven is dan dat van de meeste anderen. Veel van mijn vriendinnen reageren gelukkig lief en vol begrip, maar soms... Dit las ik naar aanleiding van mijn laatste schrijfsel: "Voorlopig hoef je dat verlangen toch niet los te laten? Alleen moet het je leven niet te zeer gaan beheersen. Sterkte ermee! XXX" Altijd fijn hè, als mensen die zelf zonder noemenswaardige moeite een prachtige dochter hebben gekregen precies weten hoe jij met jouw pijnlijke verlangen om moet gaan... Ik reageerde als volgt: "Ach nee, natuurlijk. Iedere maand ovulatietests doen om het ideale moment te bepalen waarop ik andermans sperma met een injectiespuitje kan inbrengen, en vervolgens twee weken wachten om te weten of ik eindelijk, eindelijk zwanger ben of dat ik misschien gewoon nog een keertje het mensonterende traject van de tests, het potje en het spuitje door mag maken. De zekerheid dat ik nooit het kind van mijn eigen man zal dragen, de zekerheid dat ik nooit moeder zal worden als ik de tests en de inseminaties niet onderga en de tergende vraag of het ooit zal lukken. Hoe gaat dit mijn leven niet beheersen? Als ik niets doe dan gaan we nooit een kind krijgen, zo simpel is het in ons geval. En als je al drie jaar niet meer aan de pil bent, als je al drie jaar wacht en hoopt, als je in je hart al lang moeder bent, dan is een kinderloze toekomst geen optie meer. Dan doe je wat je doen moet, omdat er geen alternatieven zijn. Maar ik moet er dus maar gewoon voor zorgen dat dat mijn leven niet al te zeer beheerst. Tuurlijk. Doen we effe." Inmiddels heb ik een paar keer diep adem gehaald en ben ik er niet meer zo van ondersteboven, maar zulk soort opmerkingen blijven me voortdurend uit balans schoppen. En ik zou niet weten hoe ik me ertegen zou kunnen wapenen. Iemand nog goeie ideeën? Belle.
geen ideeen Belle. ik werd altijd heel verlegen als mensen ongegeneerd dat soort opmerkingen plaatste. of 'ga lekker op vakantie, dan komt het wel' (euh hallo... we zitten in een icsi traject.. ik KAN niet eens op vakantie nu ) het is helaas alleen maar een bevestiging dat mensen willen laten zien dat ze meeleven maar dat niet kunnen omdat ze niet de moeite willen doen om zich echt te verplaatsen in het verdriet van onvruchtbaarheid.
Hier ook geen ideeen Belle, ik kan hier altijd zo kwaad om worden bah. Ik denk altijd maar: 'Ik kan het ze niet kwalijk nemen want ze snappen het (gelukkig) niet en ze zullen het nooit begrijpen ook.
o ja,heel herkenbaar,ze bedoelen het vast goed.Maar heel veel mensen weten niet waar ze het over hebben. Ik hoor ook zet het van je af je hoort zo vaak dat als je het loslaat je dan spontaan zwanger raakt. Nou sorry,maar die kans is bij ons rond de 1% op natuurlijke wijze. Van alle kanten word ik ingehaald,ik gun het ze van harte maar ik wil ook!En ik krijg het er soms zo benauwd van om weer de mm in te gaan. Dat heb jij dus ook,dat dit voor jullie de enige mogelijkheid is op kindje... Verder geen ideeen ,sommige mensen hebben geen idee..
Ja ik heb het ook al vaker gezegd....tis voor andere mensen zo makkelijk lullen als ze het zelf niet hebben meegemaakt. Dan heb ik liever dat mensen zeggen: Pfff kut voor jullie zeg, ik weet niet wat ik moet zeggen, maar ik wens je heel veel sterkte. Liever dat als dat ze mij eventjes gaan vertellen wat ik moet doen of hoe ik me moet voelen. Ik heb verder ook geen ideeën...hier loop ik zelf namelijk ook regelmatig tegenaan. Maarja...wie niet in de MMM, zou je zeggen. Pfff die mensen zouden eens een dagje in onze schoenen moeten staan...
Hoi Belle, Wat kan jij mooi schrijven zeg! Je verwoord jouw gevoelens (en ook die van andere die dat niet kunnen) héél erg mooi. Ik duim voor je dat jullie wens binnenkort in vervulling mag gaan. Wat betreft die l*llige opmerkingen.....die ken ik maar al te goed. 'Ach joh, als je er niet mee bezig bent, komt het vanzelf' en de opsteker 'een leven zonder kinderen is ook leuk!' Meestal komend uit de mond van iemand met zelf minimaal 2 gezonde kinderen. Dan heb ik ook zoiets van......ja hoor, en je weet ook écht waar je het over hebt *kuch*. Ook al probeer je je er tegen te wapenen, die opmerkingen doen gewoon pijn, klaar. Heel veel sterkte de komende tijd en dat het maar snel mag lukken!
Pfffft! Ik heb me afgelopen dinsdag na twee chaotische diensten in een totaal gereorganiseerde kliniek ziek moeten melden: Na al het verdriet van onze vruchtbaarheidsproblemen en de miskraam in juli en in de chronische onzekerheid van ovulatietests, inseminatiepogingen en afwachten of het wel of niet gelukt is, kon ik de stress van een grote en haastig doorgevoerde reorganisatie er gewoon niet meer bij hebben. Vandaag zouden mijn leidinggevende en ik weer even contact hebben, en het werd door onbegrip van beide kanten een nogal onaangenaam gesprek: Zij liet doorschemeren dat ik me eigenlijk niet meer ziek mag melden omdat ik de stress van mijn privé-leven niet kan combineren met de stress van mijn werksituatie en ze probeerde me onder druk te zetten om morgen toch een dienst te komen draaien, omdat zij de dienstlijst anders niet rond krijgt. Ik toonde me bereid om maandag weer te komen werken, maar ik wilde beslist niet morgen al een vroege dienst komen draaien. In mijn huidige staat kan ik jammer genoeg heel slecht omgaan met onverwachte dingen, en ik heb me niet ingesteld op werk dit weekend. Uiteindelijk heb ik voet bij stuk gehouden, maar ik weet nu al dat ik maandag een 'gesprek' tegemoet kan zien over mijn verplichtingen ten aanzien van mijn werk. Alsof ik vrijwillig kies voor deze stresslevels... Mijn vriend en ik hebben na dit gesprek samen zitten nadenken over hoe we de stress voor mij hanteerbaar kunnen houden. De dingen die ik nodig heb in een werksituatie - stabiliteit en voorspelbaarheid - zijn er momenteel niet, en ik heb eerder deze week daarom al gesolliciteerd naar een functie in een andere, stabielere kliniek. Maar ik ben nog niet weg op mijn huidige plek, en ik wil daar toch een beetje op een normale manier afscheid kunnen nemen. Ik heb er vier jaar met plezier gewerkt in een erg leuk team, maar de laatste anderhalf jaar is het door voortdurende reorganisaties gewoon te onoverzichtelijk voor me geworden. En met alle onzekerheid omtrent onze kinderwens is mijn flexibiliteit al zo'n beetje op, dus ja... Meneer Belle en ik hebben samen een plan bedacht om ervoor te zorgen dat ik me nog maar hooguit één dag per cyclus 'ziek' hoef te melden, namelijk op de dag van de inseminatie. En dan alleen maar wanneer ik op die dag een late dienst heb. Als ik dat georganiseerd kan krijgen, dan hoef ik de rest van de tijd een stuk minder te stressen. Het lijkt mij een goeie deal, dus ik hoop nu maar dat ik het komend weekend zodanig op papier kan zetten dat mijn leidinggevende het ook kan begrijpen. Want uiteindelijk draait het maar om één ding: Begrip. Mijn leidinggevende is ook aan het eind van haar latijn met alle veranderingen die er op dit moment spelen. Ik hoop daarom dat ze maandag genoeg energie heeft om zich in mijn situatie in te leven. Het zou voor mij wel eens het verschil kunnen betekenen tussen rustig afscheid nemen of op staande voet ontslag nemen. En als ik het voor het kiezen heb, dan toch liever rustig afscheid nemen... Belle, moe...
Lieve Belle, Ik had de opmerking op jouw Hyves gezien en dacht er 'mijne ' van...dan weet je genoeg, he? Lieve Belle mijn idee is; wapen je alsjeblieft niet. Blijf vooral wie je bent; scherp en gevoelig tegelijk. Laat het vooral bij die ander...blijf wie je bent. Ik wens je een fijn weekend! Ik duik nu even de Bijenkorf Jungle in...ga mijn grote hobby shoppen (lees compensatie) uitoefenen. Veel liefs, Lola2
Hey Belle, Wat vermoeiend dit soort situaties. Of het al niet erg genoeg is. Ik probeer het ook steeds anderen aan het verstand te brengen, maar vaak is het tevergeefs. Eén ding wil ik je wel meegeven. Ga niet tegen je gevoel in maandag werken. Als je het niet trekt, moet je niet gaan. Maak een afspraak bij je ARBO arts en kaart het daar aan. IK merk zelf hoe goed het mij doet, nu ik even 50% werk. We gaan namelijk maar door en door en door, maar eens loop je tegen die muur en die kan behoorlijk hard zijn, geloof me. Dus aub denk aan jezelf. Ik begrijp dat ze een rooster rond moeten krijgen, dat is altijd een hoop stress, maar jij, je man en jullie enorme kinderwens staan nu voorop. Hoevaak ik dan ook tegen dezelfde k*t opmerkingen aanloop. Vandaag had ik dan ook eens een mooi moment, van begrip en inleven. Een vriendin, niet eens een vriendin waar ik heel vele contact mee heb, heeft het laatst al eens aagegeven, maar vandaag weer. Ze zou heel graag haar eitjes aan mij geven. Ze zegt: iederen maand gaan mijn eitjes verloren, ik heb 3 prachtige kinderen rondlopen, wat ik jou ook enorm gun, daarom zou ik je willen helpen. Nu weet ik niet eens of eiceldonatie voor ons een optie is ( ga ik wel binnenkort bespreken met de gyn) , maar zo lief dat zij echt nadenkt, over wat dit met ons doet. Op zo`n lief gebaar kan ik dan weer even teren. Maar helaas zijn de k*t opmerkingen degene die het langst in je hoofd zitten. Sterkte lieverd. Hope
Ken je ook deze: "Je moet gewoon een keer goed dronken worden, dan lukt het wel." Is tegen me gezegd nadat ik mijn hart uitstortte bij iemand die zelf net zwanger was (en ook ruim een jaar bezig was geweest!). Ik heb me omgedraaid en ben weggelopen en heb nooit meer iets tegen haar gezegd. Sommige mensen zijn gewoon idioten...
Lieve Belle, Ik lees regelmatig je stukjes en wordt er altijd weer door geraakt. Ook zijn onze situaties verschillend, ik ken ook dat uitzien naar een kindje en het 'niet vanzelf' zwanger worden. Ik heb al vaker bij mezelf nagedacht hoe ik hier in stond vóór dat we probeerden zwanger te worden. Achteraf gezien kon ik me er toen geen voorstelling van maken wat het is om niet 'vanzelf' zwanger te worden. Het is iets wat je écht aan de lijve moet ondervinden. Mensen die hier niets van af weten moeten uiteraard moeite doen om rekening te houden met jouw gevoelens en geen 'goedkope' oplossingen voor je voeten gooien maar ergens... blijft er een stuk in jouw gevoel wat alleen diegenen kunnen begrijpen die dat ook meegemaakt hebben. Niet om die vervelende ...opmerkingen goed te praten, maar het helpt mij altijd om het zó te zien. Ze weten soms écht niet waar ze het over hebben. Mij doen vooral ook opmerkingen pijn die ik tegenkom in het topic 'Ik ben zwanger' (waar ik dus ook maar liever vandaan blijf...). Opmerkingen als: 'Ronde één al raak: ik ben met een superman getrouwd!' zijn zó pijnlijk. Daar springen de tranen van in je ogen! Alsof wij niet onze eigen supermannen hebben! Alsof je alleen een fantastische man nodig hebt om zwanger te worden! Belle, ik leef met je mee (ondanks onze verschillende situaties) en wens je heel veel sterkte toe! Je hebt een enorme drive in je, dat merk ik aan alles. Hou vol!
lieve belle jeetje ... sommige mensen snappen het echt niet he! die reaktie op jou hyves doet pijn! bij jou maar denk bij meer mensen die zo lang bezig zijn en dit ook vaak te horen krijgen.. ook ik hoor vaak, leg t naast je neer.. je moet er niet zoveel mee bezig zijn enz enz.. de mensen die dat zeggen snappen er echt nix van, ze doen soms wel hun best maar toch.. ik kan me heel goed begrijpen dat t je allemaal teveel word met je werk.. hopelijk valt je gesprek maandag mee en krijg je begrip. het begrip wat je verdiend.. ik hoop dat je niet erg vind dat ik jou zin uit al eerdere teksten onder mijn banner heb neergezet.. het geeft precies aan zoals ik me ook voel.. ik vind het zon mooie zin! als je het erg vind dan pb me maar hoor! liefs marieke
jiska, jou voorbeeld van zwangere die zeggen ik heb een supervent komt me bekend voor! die vrouwen zijn zelf zo blij dat ze er van alles uitflappen.. een vriendin heeft dat ook toen gezegd toen ze in de 1e ronde zwanger raakte... mijn vriend moet superzaad hebben! waarschijnlijk dacht ze niet na bij die opmerking of wist ze toen niet hoeveel pijn ze ons hier mee deed.. maar het zijn idd vervelende opmerkingen!
Belle, ik sluit me bij Hope aan hoor. Als jij het maandag nog niet aan kan om te gaan werken, moet je het niet doen. Jouw werkgever kan wel van mening zijn dat jouw privéstress niet in de weg mag staan van jouw professioneel functioneren, maar jij bent niet in 2 afzonderlijke delen te splitsen, die los van elkaar kunnen opereren. Ze kunnen het nog zo graag willen maar je werk-ik en je privé-ik zijn nu eenmaal verenigd in dezelfde persoon en die verschillende rollen beïnvloeden elkaar. Als jij door je privé-situatie zodanig uit balans bent dat je professioneel niet kan functioneren dan is dat heel naar voor jouw werkgever, maar voor jouzelf nog veel rotter. En je hebt er niets aan om tegen beter weten in te gaan werken en een burn-out te riskeren. Daar zit jij en ook je werkgever niet op te wachten. Ik snap wel dat het gemakkelijk gezegd is, zeker als je weet dat je baan op de tocht staat als je niet komt werken, maar toch, een burn-out is niet iets waar je te licht over moet denken. Nou wil ik jouw uiteraard helemaal niet vertellen wat je moet doen, want zo klinkt het wel, maar hopelijk snap je dat ik het goed bedoel. En nog even reagerend op jouw bericht over die kennis die dat schrijft over het loslaten van je kinderwens: wat een heerlijke reactie schrijf je weer op. Ik kan mijn hart daaraan ophalen. Ik kreeg gisteren ook weer zo'n lief bedoelde opmerking van dezelfde strekking van een vriendin die zwanger is van haar 2e kindje (beide keren meteen de 1e keer raak). Ik heb ook weer alles uit de kast getrokken om haar niet woedend toe te bekken dat ze eens wat beter moet nadenken over wat ze zegt tegen iemand die al 3,5 jaar ongewenst kinderloos is, 3 mk achter de kiezen heeft en iedere dag een spuit in haar buik moet rammen om nog iets van kans op een zwangerschap te maken, om het nog niet te hebben over de grensoverschrijdende onderzoeken die ik voortdurend moet ondergaan. Belle, niet alleen dat kleintje maar ook het begrip tot die tijd is je zo gegund. Liefs.