Bedankt lieffies! Inmiddels gaat het wel weer. Ik ben nu drie dagen vrij, en ik kan lekker een beetje klungelen bij huis. Thuis is het altijd makkelijker, want hier kom ik geen zwangere patiënten tegen en geen collega's die net moeder zijn geworden. Het klinkt misschien gek, maar als ik alleen ben voel ik me een stuk minder eenzaam dan wanneer ik onder de mensen ben. Op de één of andere manier wordt mijn verdriet harder als ik het in contrast zie met het geluk van anderen. En ik weet best dat ieder haar eigen weg moet gaan en dat dit nu eenmaal de mijne is, maar ik vind het een stuk makkelijker om bij mezelf te blijven als er niet zoveel anderen om me heen zijn. Hebben jullie dat nou ook? Belle. P.S. Ik lees even terug wat ik geschreven heb en ik denk: Lekker vermijdend allemaal. Maar is dat echt zo slecht? Ik zie het als mezelf in bescherming nemen. Gelukkig heb ik al een paar jaar geleden geleerd dat ik niet alles hoef te kunnen. En in mijn huidige situatie kan ik gewoon niet zoveel met babygeluk. Dus dat ga ik fijn uit de weg. Ik, struisvogel!
ja belle, dat heb ik ook hoor. ik probeer ook zoveel mogelijk baby's en zwangeren te vermijden. het is gewoon zo dat als je die telkens ziet wordt je geconfronteerd met het geen wat jij niet hebt, maar wel heel erg naar verlangt. ik ben ook altijd een paar dagen verdrietig als ik weer hoor dat er een bekende zwanger is. ik heb altijd gedacht ik wil best lang op een wondertje wachten, mmm in, maar dan moet eigenlijk iedereen stoppen met zwanger worden zodat je niet elke keer een klap in je gezicht krijgt. zo voelt dat echt voor mij, te bizar natuurlijk, want dat kan helemaal niet, maar het zou ons meiden in de mmm wel een stuk gemakkelijker maken. dus nee belle het is helemaal niet gek dat je zo denkt, en dat je jezelf daar voor probeert af te sluiten. dikke knuffel
Dag lief Belle-kind, Ik zit al 2 dagen thuis (ziekgemeld) te vermijden.... Gisterochtend zo'n diep verdriet, was niet in staat om naar het werk te gaan 'om hulp te verlenen'..ik had zelf hulp nodig. Nu na 2 dagen gaat het wel weer. (wat een bank, een dekentje en totale afzondering toch wonderen kan doen). Liefs van collega-struisvogel! Kus voor Belle-kind!
Ik vind het ook heel fijn om lekker thuis in mijn huisje te zijn. Niet om zwangere en baby's te ontwijken. Maar gewoon zodat ik niet hoef te praten... Heerlijk! Heb voor het eerst ook niet zo'n zin in nieuwjaar.. herkennen jullie dit? We gaan altijd lekker op stap, maar nu zou ik het liefst onderduiken!
belle en lola, dat komt me zeker bekend in de oren.. ook ik zou t liefste zwangere of mensen met kleintjes vermijden, maar dat kan niet. mn vriendin heeft een kleine waar ik veel op mag passen, en dat vind ik heerlijk! mn andere vriendinnetje is net zwanger.. nog een andere vriendin is ook bezig met zwanger worden.. dus ik kan er niet omheen.. maar er zijn idd dagen dat ik geen zin heb in zwangere of babypraat.. erg begrijpelijk lijkt mij?! dikke knuffel voor jullie beide
En hop! Weer een inseminatie achter de rug. Mevrouw Donor heeft me enorm ontroerd dit weekend, door voor te stellen dat ik maar in de buurt moest komen logeren bij een eventuele volgende ovulatie, zodat we het misschien meer dan één keer konden proberen. Oh, wat een lieverd toch! Belle, vol goede hoop op het wachtbankje.
Belle, Ik hoop van uit de grond van m'n hart dat het deze keer raak mag zijn en jij over zoveel maanden eindelijk je kleintje in je armen mag sluiten! Fijn dat je zo'n lieve donor hebt. Sterkte in die veel te lange wachtweken! Liefs Kirby
WAt ontzettend lief van mevrouw donor. En wat fijn dat het weer gebeurd is. Nu die helse 2 wahtweken. Maar ik duim voor je, dat weet je he? Liefs Hope
Ik weet het, Hope. En Kirby ook bedankt voor het mee-hopen. Ondertussen zit ik in mijn ochtendjas op bed. Ik heb ontbeten, ik heb koffie gedronken, ik heb een was aangezet en ik merk dat ik iets uit zit te stellen. Vandaag is mijn enige vrije dag deze week en ik moet echt even naar het grote winkelcentrum in mijn stadsdeel. Maar ik zie er zo tegenop... Had het winkelcentrum maar een kindervrij uurtje. Een uurtje waarin ik niet in alle winkels vrouwen met kinderwagens tegen zou komen, en zwangere vrouwen die met hun peutertjes aan de hand de Etos uit kwamen lopen. Kon de Prénatal maar voor een uurtje de rolluiken dicht doen, zodat ik er effe niet aan herinnerd werd dat ik eigenlijk, eigenlijk inmiddels de babykamer wel zo'n beetje op orde had moeten hebben, omdat ik eigenlijk, eigenlijk al 32 weken zwanger zou zijn geweest. In het topic 'Steeds minder begrip...?' vraagt cjpt hoe vaak we eigenlijk verdrietig zijn. Ik ben voortdurend verdrietig. Natuurlijk, ik doe leuke dingen, ik lach met mijn vrienden, ik treed op met mijn band en ik heb het heel fijn met mijn lief, maar onder dat prachtige leven van me zit altijd het verdriet. En als ik dat niet laat zien, dan is het er nog steeds. Hell, als ik het zelf niet zie, omdat ik bijvoorbeeld op het podium uit mijn dak sta te gaan met mijn lieve bandmaatjes, dan is het er ook nog steeds. Na mijn miskraam ben ik nooit meer helemaal vrolijk geweest. En het verdriet, de angst en de onzekerheid zijn inmiddels zo in mijn systeem gesleten dat ik me afvraag of ik ze ooit weer kwijt raak. Zelfs als deze of de volgende inseminatie eindelijk raak blijkt te zijn en als het me de volgende keer wél lukt om de zwangerschap uit te dragen. Buitenstaanders verwijten me soms dat ik altijd zo negatief lijk als het over mijn kinderwens gaat. Ik zie dat zelf anders, ik zie het als realistisch: Ik kan mezelf onmogelijk verheugen op een eventuele nieuwe zwangerschap en het eventuele moederschap, omdat ik simpelweg de garantie niet heb dat het ooit gaat lukken. Ik ga mezelf niet blij maken met een potentieel dooie mus. Ik hoop dat het lukt, ooit. Maar die hoop is een dun laagje ijs op een heel koud, diep meer van verdriet. Ik zak er bij het minste of geringste doorheen. En als ik dan klappertandend en naar adem happend weer boven kom, dan kost het de grootst mogelijk moeite om weer op het dunne ijs te krabbelen zonder er gelijk opnieuw doorheen te gaan. Ik zit nu stilletjes op het ijs, wachtend op het resultaat (of gebrek daaraan) van mijn meest recente inseminatie. En ik wil niet bewegen, ik ben bang. En ik wil zeker niet naar dat kinderrijke winkelcentrum vol shiny happy moeders. Pfffft... Ik denk dat ik maar thuis blijf. Belle, in de struisvogelstand.
Oh wijffie toch... Ik weet zo goed hoe je je voelt...ik had nu 38 weken geweest...tis zo verdomd oneerlijk verdeeld in de wereld Dikke knuff voor jou Belle, meer kan ik helaas niet voor je doen... xxx
Lieve Belle, Buitenstaanders zijn niets voor niets buitenstaanders! En ik vind juist dat je je er heel moedig en met veel humor doorheen slaat, het woord NEGATIEF komt helemaal NIET bij me op als ik aan jou denk, integendeel! Ik herken, je gevoel. Mijn collega die tegelijkertijd met mij het traject in ging is nu 25 weken zwanger, het is een schat maar naar haar dikke buik kijken wat ook de mijne had moeten zijn doet pijn. Andersom heb ik wel het gevoel dat mijn verdriet als sneeuw voor de zon oplost op het moment dat het gelukt is. Er is een belangrijk ding wat je na een miskraam volledig wordt afgenomen. Je zult nooit meer onbezorgd zwanger zijn en het gelukzalige gevoel hebben dat daar bij hoort. Maar dat wil niet zeggen dat we ooit heel erg gelukkig ons kindje in de armen kunnen sluiten. Ik ga heel hard voor je duimen dat dat over 9 maanden het geval mag zijn. Veel liefs & sterkte voor stoere lieve Belle x
Oh ja, nog iets anders voor de miskramers onder ons. Is het jullie gelukt je af te melden bij zwangerschapssites? Ik ontvang nog steeds ongevraagd de WIJ en Ouders van Nu, terwijl ik al tig x mailtjes heb gestuurd dat ikniet meer zwanger ben! Heb me destijds natuurlijk wat naief vroeg opgegeven maar vrij ongevoelig dat het dus zo lastig is om je af te melden waardoor je steeds weer geconfronteerd wordt met hoe ver je nu zou zijn.
Hey lieve Belle, wederom zoveel herkenning. Ik herken natuurlijk het gevoel van de miskraam, maar ook van iedere keer weer de tegenslagen verwerken omdat we nog steed sniet zwanger zijn. Ook ik heb vaak geen zin om zwangeren onder ogen te komen. Voor mij breekt nu ook een moeilijke tijd aan. Ons kindje zou op 7 december 2 jaar worden. Dat is een dag die ik nooit vergeet, want het is de verjaardag van mijn moeder. Ieder jaar weer confronteerd het me dat ik nog steeds niet opnieuw zwanger ben en dat doet pijn. Als ik dan zie dat het kindje van mij vriendin, die veel later dan ons een kinderwens kreeg, nu ook al dik 1 jaar is, pffff Lieverd, heel veel knuffels van mij. Je bent een sterkte vrouw, anders was je niet zover gegaan. En helaas wat je schrijft, weten we niet of het wonder ooit voor ons is weggelegd. Maar we moeten hoop houden, al is dat soms verdomde moeilijk. ( zeg ik, die toevallig al 2 dagen een goede dag heeft ) Maar ook ik voel op die goede dagen constant verdriet hoor. Dat stopt eigenlijk nooit. En mensen denken ook van mij dat ik zo blijf hangen in het verdriet en het gemis. Nou mag het? ik mis onze kindjes iedere dag weer. Nou, een heel verhaal, maar je begrijpt wel wat ik bedoel. Ciara, ik heb dat ook gehad met wij jonge ouders. Tot ik een keer heel boos heb gemaild of gebeld. Of ze zich eens konden indenken hoe pijnlijk dit voor mij was? sindsdien kreeg ik het niet meer. Is toch erg dat zoiets zo lang nodig heeft. Dikke knuffel voor iedereen die het nodig heeft. Liefs Hope
Hey lief struisvogeltje, Een momentje twijfel of je wel op een reactie van iemand met zo'n irritante banner zit te wachten. Toch reageer ik... Soms is het gewoon even struisvogeltijd! Dat mag! Jaren heb ik me precies zoals jij gevoeld en soms, al klinkt dat misschien gek, nog. De dingen die je doet, doe je goed, alleen al omdat jij ze doet. Je mag dit helemaal op jouw manier doen, dus fout zul je het nooit doen. Wat andere zeggen...dat zijn inderdaad niet voor niks anderen / buitenstaanders. Kon de wereld inderdaad soms maar heel even kinderloos zijn...heeeel even. Wat ontzettend lief van de donormevrouw zeg! Dat is dan weer een moment om vooral even Belle te zijn! Kus
belle, wat een wederom mooi bericht. lees het nu pas..tijdje erg druk geweest.. meid ik hoop zo dat deze inseminatie de laatste voor je was, dat je nu zwanger mag zijn, dat je dan straks toch lekker kan gaan shoppen naar een kinderkamer, dat je niet steeds weer opnieuw dat verdriet moet voelen als je zwangere vrouwen of vrouwen met kindjes ziet. liefs marieke
Belle snapt er geen fuck van. Ik had vanmorgen een vroege dienst. Ik had me voorgenomen om naar mijn werk te fietsen (het sneeuwde nog niet), maar op de fiets voelde ik me vreselijk moe. Op centraal station nam ik dus de metro. Op het werk had ik goeie gesprekken met mijn collega's, leuk contact met mijn patiënten, kortom, het was een lekkere dienst. Maar ik voelde me maar steeds zo moe. En natuurlijk putte ik daar een beetje hoop uit: Bij mijn vorige zwangerschap had ik me vanaf week vijf ziek moeten melden wegens extreme vermoeidheid, dus misschien... Rond half drie moest ik even naar het toilet. En toen ik afveegde, zat het papier vol helderrood bloed. Ik controleerde waar het vandaan kwam, maar er was geen twijfel mogelijk: Kennelijk was ik ongesteld geworden. Maar... Acht dagen na mijn inseminatie? Terwijl ik normaal gesproken pas veertien tot zeventien dagen na mijn inseminatie ongesteld word? Ik voelde me natuurlijk hevig teleurgesteld, en (vooral) erg in de war. Met een flinke prop wc-papier in mijn string schuifelde ik naar de verpleegpost, waar ik, zo herinnerde ik mij, nog een doosje tampons in mijn postvak had liggen. Ik schuifelde weer terug naar het toilet, bracht de tampon in, waste mijn handen en wachtte op mijn collega's van de late dienst, zodat ik kon overdragen. Op de weg terug naar huis probeerde ik vooral niet te hard te piekeren over wat er nu weer aan de hand was. Ik zette een muziekje op, pakte mijn boek erbij en verborg me in een hoekje. En natuurlijk kocht ik op het station een fles witte wijn om mijn avond toch nog een beetje vrolijk te laten eindigen. Het laatste stuk moest ik fietsen, en ik kwam behoorlijk verkleumd thuis. Ik ben gewend aan heftige menstruaties, dus eenmaal thuis ging ik gelijk naar het toilet om mijn tampon te verschonen. Maar er zat slechts een druppeltje bloed in. Wat op het toiletpapier een hevige bloeding leek, het begin van mijn menstruatie, had kennelijk niet doorgezet. En nu zit ik op de bank, mijn ouwe joggingbroek aan, mijn haar in een staart, een verse tampon in (toch maar wel) en een glaasje witte wijn op de tafel. Schiet mij maar lek, ik weet echt niet wat er nu aan de hand is. Het lijkt voor geen meter op alles wat ik ooit gelezen heb over een innestelingsbloeding, al zou het, een week na mijn ovulatie, misschien wel zoiets kunnen zijn. Maar dan zou mijn kindje al een flinke ader geraakt moeten hebben (wat op zich wel bij een kind van mij zou passen, hehehe). En kennelijk is het ook mijn menstruatie niet. Ik ben vreselijk benieuwd hoe mijn tampon van vanavond eruit ziet, en tot die tijd... Tot die tijd snap ik er gewoon geen donder van, en wacht ik maar gewoon af. Meer kan ik niet doen. Belle, confused.
Ja hee Belle, ik leer je zo langzamerhand kennen als eentje waar het net altijd even anders gaat , dus waarom zou het niet een forse innesteling kunnen zijn? Ik ga er helemaal voor bij jou. Fingers crossed..... Dag lief Belle-kind. Liefs van mij.