jeetje belle, ik zit net je verhaal te lezen, wat een zware periode voor jou en je man. heel veel sterkte wil ik je toewensen.
ja en ik lees nog eventjes verder, goed van je dat je lekker tijd voor jezelf neemt lekker van het leven genieten en feestjes. dat moet kunnen hoor anders hou je het niet vol. weet je al wanneer jullie een nieuwe poging gaan doen. succes alvast!
Het zijn momenten. Ik kan me voorstellen dat mensen die een groot verlies hebben geleden het wel zullen herkennen. De momenten waarop het best wat lijkt. Ik sta op, ik ga naar mijn werk, ik voer een goed gesprek met een patiënt, ik neem een verstandige beslissing om een andere patiënt even tegen zichzelf in bescherming te nemen, ik lach met mijn collega, ik rapporteer, ik draag over, ik loop naar de metro. Onderweg lees ik wat en op het Amstelstation stap ik over op de bus. Het lijkt allemaal heel normaal. Todat er in de bus een vader en een peutertje naast me komen zitten. Het is al elf uur 's avonds geweest, het jochie is moe en met zijn duim in zijn mond leunt hij lekker tegen zijn papa aan, in het volle vertrouwen dat papa voor hem zorgt. Zijn oogjes vallen langzaam dicht. Zo ontroerend. 'Dat is waar ik zo naar verlang,' schiet er door mijn hoofd en onmiddellijk word ik overspoeld door het enorme gemis. Ik voel wat ik verloren heb en wat ik nooit heb gehad en het doet zoveel pijn dat er tranen in mijn ogen springen. Ik sluit mijn ogen, ik verbijt mijn tranen. En ik voel me zo eenzaam, zo ontzettend geïsoleerd van de normale wereld. De wereld waarin vaders met hun zoontjes in de bus zitten, de wereld waarin het winkelcentrum bevolkt wordt door vrouwen met kinderwagens, de wereld waarin mijn collega's vrolijk vertellen over de vakantie met hun kinderen, de wereld waarin vrouwen gewoon zwanger worden van de liefde, waarin gezonde kinderen worden geboren, de normale wereld. Ik hoor er niet bij. Het is nu vijf weken geleden. Soms lijkt het best wel weer wat en soms voelt het alsof het nooit meer goedkomt. Ik drink teveel, ik feest te hard, ik vermijd situaties met baby's en jonge kinderen, ik sta voor 50% ziekgemeld en er zijn dagen dat ik mijn bed niet uit kom. Ik weet dat ik beter voor mezelf moet zorgen, want de volgende cyclus gaan we toch weer proberen een zwangerschap tot stand te brengen met donorzaad. Maar ik kan het nog niet opbrengen om weer foliumzuur te gaan slikken. Hoe doen mensen dit? Hoe leren mensen leven met dit soort dingen? Hoe pakken ze ooit hun leven weer op, en hoe krijgen ze het voor elkaar om opnieuw te beginnen? Er zijn momenten dat ik denk dat ik het kan, maar op de slechte momenten verlies ik dat gevoel volledig. Mijn therapeut (ik heb inmiddels met haar afgesproken dat we elkaar niet meer hoeven te zien) zou zeggen dat dat komt omdat ik de situatie nog niet heb geaccepteerd. Maar hoe ga ik dit ooit accepteren? Ik vind het nogal veel gevraagd eerlijk gezegd. Nou goed, ik snap er weer eens niets van vandaag. -x-
Ik zou je zo graag goed advies geven Belle, maar ik zit met soortgelijke vragen. Alleen de standaard cliché's komen bij me boven en dat helpt je niet, denk ik zo. Rest mij om je alle liefs, succes en geluk te wensen, ook in deze kl*tesituatie. Weet dat ik je verhaal, je verdriet, herken.
Lieve lieve belle. Ik zit op mijn werk en de tranen rollen echt over mijn wangen. Wat heb jij dat mooi in woorden uitgebracht. Meid heb echt geen woorden voor je het enige wat ik kan zeggen is dat ik echt aan je denk heel veel sterkte met dit moeilijke verlies lieverd
lieve Belle, wat heb je het weer ontzettend mooi verwoord. ik voel me soms precies zo. ik heb nooit een miskraam gehad. Maar de hele wereld van geluk, kindjes maken en dat samen doen, zonder echo's en hormonen ken ik ook niet. wat is accepteren?
jeetje belle, wat heb je dat mooi opgeschreven, precies je gevoel, gevoel wat ik herken. je wordt meegesleept in de dagelijkse dingen, maar precies die kleine dingen die je ziet, kan je hart op zo'n moment volledig breken. ik kan niet meepraten over de gevoelens van een miskraam. maar je intense verdriet herken ik zo goed. ooit zal de dag voor ons ook gaan schijnen. alleen de grote vraag is wanneer, en op sommige momenten kan je het zien van een kindje met hun vader of moeder niet aan. ik wil je heel veel sterkte toewensen, en hopelijk voel je je snel weer wat beter om zelf ook naar die mooie momenten toe te leven. dikke knuffel.
Ik kan dan weer niet meepraten over het verdriet van het lange wachten op een kindje, wat dat betreft zul je ook wel denken 'rot es op uit mijn topic!' Maar ik kom hier de laatste tijd eigenlijk alleen nog om te kijken hoe het met jou gaat, of je alweer wat nieuws geschreven hebt. Ik ben erg benieuwd hoe het je vergaat. Het verdriet van een MA, daar kan ik wel over meepraten. Hier bij 11 weken een echo die uitwees dat het kindje niet leefde. (echoscopist zei dat het bij 5 weken was gestopt, in het ziekenhuis zeiden ze bij 7 weken) Ik ben toen ook weer snel de kroeg ingedoken. Ook weer gaan roken, en het gezonde eten kon van mij helemaal de t*ring krijgen. Dat was toch allemaal voor niets geweest. Dat was zo klote, afstand doen van alles waar ik net middenin zat. Het was net of die zwangerschap een droom was geweest. En de ergste ochtend was de ochtend na mijn eerste keer bieren in de kroeg. Ik had zó'n kater, van alles! De drank en alles wat er gebeurd was. En ik wilde helemaal niet feesten, ik wilde vroeg naar bed en gravitamon slikken en op internet kijken wat een embryo van 8 weken allemaal al kan. Precies waar ik mee bezig was voordat ik weer werd teruggeslingerd naar mijn oude leven. Ik kon het wat meer accepteren door steeds tegen mezelf te zeggen 'ik wil vooruit. Niet stilstaan, niet achteruit.' En door te beseffen dat het vanaf de bevruchting al niet goed zat. Dat dit kennelijk ons kindje niet was en dat ik het dus moest laten gaan. Wat mij ook wel troostte, is de verhalen van andere vrouwen. Pas als je het zelf meemaakt, en je praat er over met anderen, hoor je hoe vaak het voorkomt. Maar nogmaals ik begrijp heel goed dat het voor jou een stuk moeilijker is. (in de zin van 'ik begrijp dat ik niet kan begrijpen hoe het is als je al zo lang wacht)
belle jou woorden zeggen genoeg.. niemand kan voelen wat een vrouw met een enorme kinderwens voelt wanneer het niet lukt of mis gaat...alleen die vrouw zelf... heel veel sterkte de volgende cyclus.. ik hoop dat het weer raak is! liefs marieke
Lieverds, bedankt voor het meelezen, voor het begrijpen. Ik voel me minder eenzaam als ik zie dat ik niet de enige ben die met die gevoelens worstelt. Jullie zijn schatjes! (Ja, ook jij Annabella, ook al heb jij andere ervaringen dan de meeste vrouwen op dit forum. Jij bent een moeder, dus jij weet wat ik mis...) Vandaag ging het zo: We zaten in de auto van Alkmaar naar Alphen aan den Rijn en we hadden een verzamel-cd van The Beatles op staan. We zongen hard mee, maar toen Let It Be door de auto klonk, voelde ik ineens de tranen achter mijn ogen branden. There will be an answer, let it be... Ik zie mezelf als een spirituele vrouw en ik heb er eigenlijk nooit moeite mee om dingen los te laten, om het leven z'n gang te laten gaan. Behalve... Ik neem het mezelf niet kwalijk, het is niet niks. Het verlangen naar een kind is zo basaal menselijk, zo diep verbonden met de essentie van het leven. Loslaten is makkelijk als het allemaal lukt, maar als het anders loopt... Ik kon het nummer niet uitzingen, het raakte me te hard. Maar ik weet dat The Beatles gelijk hebben, ik hoef het niet alleen te dragen, er is altijd Mother Mary, God, Het Universum, De Scheppende Energie, wie dan ook. En het antwoord komt wel, als ik het er maar de ruimte geef. Moeilijk. Maar ik weet dat ik het wel kan. Misschien niet vandaag, misschien niet morgen, misschien niet de hele tijd, maar ik kan het. Ik weet dat ik de ruimte heb, ik moet 'm alleen nog even vinden. Belle, durft weer te geloven. Misschien.
goed zo belle! positief blijven denken.. ook ik geloof best in t spirituele en ergens denk ik dan ook dat t misschien onze tijd nog niet is... maar t is o zo moeilijk... de pijn die jij voelt van t niet willen lukken begrijp ik heel goed.. ik heb zelf nooit een echte miskraam gehad (vmk wel maar dat is met de innesteling fout gegaan dus dat vind ik voor mezelf anders) (gelukkig maar) maar ik kan me er een voorstelling van maken, dat als je eindelijk na zoveel tijd zwanger bent en het dan weer moet laten gaan erg pijnlijk en hopeloos is... houd vertrouwen dat t ooit goed komt! ik gun het je zo!
lieve belle, wat een afschuwlijk verhaal.... wat een verdriet... en overal word je ermee geconfronteerd... overal hangen geboorteslingers, zie je baby,s zwangere vrouwen... steeds op de meest onverwachte momenten als je net denkt jezelf weer een beetje bij elkaar te hebben steekt die scherpe pijn de kop weer op, nee hoor meid... die therapeut had het mis.. dit is een periode van rouw ,om wat je hebt verloren wat je zo vreselijk lief was, wat kun je anders doen dan wat je nu doet.... het moet een plekje krijgen en dat kost tijd... doen wat voor jou en jullie goed voelt dat is belangrijk... en als jij voor die ene keer in je leven nu eens niet zo aardig bent voor mensen dan is dat maar zo... als die mensen van jou houden dan huilen ze stilletjes met je mee en vergeven ze je.. mensen die dat niet kunnen of het onzin vinden weten niet hoeveel verdriet jullie hebben... ik vind het stuk dat jij hebt geschreven zo vreselijk mooi ,en ook zo pijnlijk ,het zegt in die paar woorden precies wat nu de harde kern is van het probleem omgewenst kinderloos te zijn, eigenlijk zouden mensen zonder deze problemen dit eens moeten lezen... vooral als ze vinden dat we ons niet zo druk moeten maken.... veel iefs Jose
Belle, Vanaf de eerste dag van mijn zwangerschap heb ik je verhalen gevolgd. Grappig, oprecht en waanzinnig goed omschreven zonder in suikerzoete cliches te vervallen. Herkenning: ha, nog een feestbeest uit A'dam die ook gebukt gaat onder het oergevoel moeder te willen worden...en dat alles wat vroeger zo van zelfsprekend leek dat ineens niet meer is zodra je in de VEVO achtbaan bent beland. En dan ineens lijkt de hele wereld zwanger...je beste vriendin...de buren....steeds vaker de tram naar IJburg moeten nemen...waar je vroeger nog niet dood gevonden wilde worden ben je nu ieder weekend te vinden voor de vlde kraamvisite. en stiekem kijk je zelf ook al om je heen naar een fijn huis met tuin. Na onze 1e ICSI poging belande ik tijdens de wachtweken doodziek in een obscuur ziekenhuis in Deauville kon ik de chirurg overtuigen naar mijn Gyn te bellen alvorens mijn buik open te snijden. Zware overstimulatie! Na een slopende terugreis direct door naar de de EH waar ik direct werd doorgestuurd naar de verloskamer. Ik leek wel 8 maanden zwanger! En het grote nieuws bleek: Geen 8 maanden maar toch echt zwanger! Na een paar dagen ziekenhuisopname heb ik volop genoten van mijn overstimulatie. De wereld van Prenatal, mensen die opstaan in de tram...een vies alcoholvrij biertje bestellen..was de mijne. Zielsgelukkig! Wist je dat zwangere vrouwen veel aardiger behandeld worden? Jurkjes stonden prachtig met mijn dikke (nep)buikje. Met vriendlief en zijn 2 kindjes (van ex-vrouw) op vakantie naar Spanje. Vrijwillig ingestemd met een camping...leuk voor de kids/niet voor de ouders...maar zo kon ik alvast oefenen in het jezelf wegcijferen. Na de 2e week ineens bloedverlies. Mijn gedachte bleven afdwalen naar jouw verhaal waar alle vrolijke verhalen ineens een intens trieste afloop kende. Gelezen op de dag van mijn vertrek, en waar de grootste angst de waarheid wordt. Omdat we de kindjes nog niets verteld hadden (lastige ex) moest ik alleen naar t Ziekenhuis waar ik met handen & voeten te horen kreeg dat onze twee wupjes het na 8 weken niet gered hebben. Wat een verdriet, nog een week vakantie te gaan en niets kunnen laten merken. Omringd door gelukkige gezinnetjes en zelfs mijn partner die mijn verdriet niet echt kan delen omdat hij geniet van zijn 2 kids 3 weken om zich heen. Hier lig ik nu dan...alleen in bed...wachtend tot de Cytotec z'n werk gaat doen en ik voel me zo ontzettend eenzaam en mislukt. Belle, sorry voor mijn egotrip in jouw topic. Maar ik voel me minder alleen bij het lezen van jouw verhaal en te weten dat er iemand dichtbij in mijn fijne stadje mijn verdriet herkent. Heel veel sterkte van mij voor jou! Liefs Ciara
belle heel veel succes. broer van mıjn man wıl als donor zıjn. nu hopen dat ık mıjn eı rond zaterdag heb aangezıen we dan weer terug vertrekken naar huıs van vakantıe hıer bıj de famılıe
Verontschuldig je vooral niet, lieve Ciara. Ook jij moet je verhaal kwijt, en als je je in mijn topic herkent dan gooi je het toch lekker hier neer! Ik lees je verhaal en ik voel je teleurstelling, je eenzaamheid, je verdriet. Blijf ademen meisje, er komt een dag dat het minder pijn doet. En over pijn gesproken... Dit weekend wasa ik weer druk met mijn band en andere feestelijkheden. Vrijdag een festival, zaterdag een festival 150 kilometer verderop en zondag zelf optreden op het eerste festival. Gelukkig wilde mijn beste vriend wel mee, dus ik had vervoer en onderdak, als je slapen op een dun matrasje achterin een Kangoo tenminste onderdak kunt noemen. Zaterdag in de auto kreeg ik ineens het gevoel dat ik ongesteld moest gaan worden. Ik ben er blij mee, want dat betekent dat we straks weer kunnen beginnen met insemineren, maar het deed wel veel pijn. Ik kocht een doosje tampons bij een benzinepomp en toen ik op het festival naar de wc ging zag ik inderdaad helderrood bloed op mijn wc-papier. Ik ben gewend aan vrij zware menstruaties, dus na twee uur wilde ik mijn tampon verschonen, maar ik kreeg hem er maar moeilijk uit. Ik bleek nauwelijks te bloeden, terwijl ik wel veel buikpijn had. Heel vreemd. Zondag bloedde ik nog steeds minimaal, maar na het optreden met de band sloeg ik echt dubbel van de buikpijn. Mijn gitarist organiseerde wat paracetamol voor me en na een uurtje ging het wel weer. Maar toen ik met mijn festivalmaatje naar de auto liep om wat kleren op te bergen, moest ik iedere vijftig meter een keer stoppen met lopen omdat ik zoveel pijn had. Later op de middag ging het wel weer (al was het natuurlijk wel smerig heet), maar in de auto naar huis begon mijn buik weer op te spelen, en toen ik eenmaal thuis op de bank zat was de pijn weer in alle hevigheid terug. Ik wist werkelijk niet waar ik het zoeken moest. Ik had nog wat diclofenac liggen (pijnstillers) dus die heb ik maar genomen en vervolgens ben ik ongewassen mijn bed in gekropen. Vanmorgen was de pijn een flink stuk gezakt, maar het maandverband dat ik gisteravond in mijn onderbroek had geplakt (omdat tampons niet echt fijn zitten wanneer je minimaal bloedt) was nog zo goed als schoon. Ik snap er niets van. En ik ben er ook niet echt gerust op, dus ik heb de gynaecoloog gebeld voor een afspraak. Ze zei dat ze een idee had wat er aan de hand kon zijn, maar dat ze me even wilde zien om het zeker te weten. Gelukkig kan ik vanmiddag al terecht. Ik moet nu echt even drie dagen festival van me af douchen, maar ik merk dat mijn buik weer pijn gaat doen als ik opsta. En dus zit ik in bed met mijn laptop op schoot om het opstaan maar vooral zo lang mogelijk uit te stellen. Nou hup, in de benen met mij! Duim voor me, meiden. Ik hoop dat de gynaecoloog me gerust kan stellen en dat we over een week of twee weer kunnen gaan insemineren. -x- Belle.
jeetje belle dat is ook niet fijn die buikpijn! ik ga heel hard voor je duimen dat je snel kunt gaan insimineren meid! laat je ons weten wat de gyn zei? liefs marieke
Belle, Mijn duimen draaien met je mee! Bedankt voor je bemoedigende woorden. Sterkte met de buikpijn! Liefs, Ciara
Ja, ik ben bij de gynaecoloog geweest en ik had gewoon weeën. Nou ja, er zit een stolseltje in mijn baarmoeder en mijn baarmoeder probeert dat eruit te krampen en dat veroorzaakt die verblindende pijn. De gynaecoloog heeft even een echo laten maken en een onderzoekje gedaan en ze denkt dat het allemaal wel goed komt. Maar ik moet volgende week nog even terugkomen voor een nieuwe echo, gewoon om het zeker te weten. Belle, gerustgesteld.