Fijn dat alles goed is gegaan....geniet maar lekker van je rust! Dat wachtbankje zit lekker trouwens he....heerlijk ruim en al die zachte kussens
Ja, daar zit ik dan. Op dat gezellige bankje, samen met al die andere vrouwen bij wie het ook niet vanzelf gaat. Aan de ene kant ben ik erg blij met deze plaats, maar als ik er goed over nadenk dan staat het toch wel erg ver af van de normale, natuurlijke gang van zaken. Ik bedoel, blij zijn wanneer iemand mag beginnen met het spuiten van zware hormonen... Duimen dat eeen operatief verwijderd eitje onder een microscoop bevrucht kan worden met een zaadje uit een plastic potje... Hopen dat een teruggeplaatst embryootje zich met ondersteuning van de nodige medicatie nestelt in de baarmoeder... Begrijp me niet verkeerd, ik ben dolblij dat al deze mogelijkheden bestaan tegenwoordig, maar soms word ik overvallen door een gevoel van vervreemding. Onze wegen lopen wel heel anders dan de wegen van alle andere moeders en moeders-in-wording. Datzelfde gevoel van vervreemding overviel me afgelopen donderdag ook toen ik koffie zat te drinken bij Meneer Donor. Hij is een oude vriend van me en we kennen elkaar al meer dan twintig jaar. Aan de ene kant is het dus heel normaal om bij hem op bezoek te gaan. We hebben jaren samen in een band gespeeld en hij liet me een video zien van een band waar hij twee jaar geleden een blauwe maandag bij had gedrumd. Ik vond ze erg goed. Hij had een live-foto van mijn huidige band gezien in een tijdschrift en hij vroeg hoe het met mijn muzikale avonturen ging. We luisterden naar de nieuwe cd van een geschifte zanger die we allebei erg goed vinden. En toen zijn zeven maanden oude zoontje wakker werd, hield ik het jochie op schoot terwijl Meneer Donor een fruithapje voor hem klaarmaakte in de keuken. Doodnormale dingen. En daarna ging hij naar boven met het steriele plastic potje dat ik van mijn werk had meegenomen. "Ik heb maar weer even een handdoek voor je neergelegd," zei hij toen hij weer beneden kwam. Heel rustig, heel zakelijk, en zo ontzettend lief. Maar ook supervreemd. Ik kan me goed voorstellen dat de meiden die in het ziekenhuis zwanger proberen te worden nog veel vreemdere situaties tegenkomen. Ik bedoel, ik kon in ieder geval nog de slaapkamerdeur dicht trekken en rustig in mijn eentje insemineren. Ik kon mijn lief een sms sturen terwijl ik geduldig op mijn rug lag om de zwaartekracht z'n werk te laten doen, en daarna kon ik een muziekje opzetten om de tijd te doden. En na de inseminatie ("Heb je de handdoek op de badkamer gelegd?" "Nee, ik heb 'm opgevouwen en aan je voeteneind gelegd, hij was nog helemaal schoon.") smeerde Meneer Donor twee boterhammen met kaas voor me. Het was lunchtijd. Na een pittige bandvergadering in Overijssel kwam ik rond middernacht weer thuis. Ik was kapot. Helemaal kapot. Maar ik heb voor het eerst sinds mijn miskraam weer het gevoel dat ik meedraai, dat ik meedoe, dat ik weer in de race ben en dat alle mogelijkheden open staan. Binnen de beperkingen van ons KID-traject natuurlijk. Want zo merkwaardig is ons leven nu eenmaal geworden sinds we weten dat het niet vanzelf gaat. Belle, wacht nu af.
Hey Belle, ik lees ook altijd jou verhalen mee hoor, en ook nu zit ik weer te knikken als ik stuk lees over de vervreemding. En dat is het ook. En weet je wat ik nu zo raar vind? Het is ons gelukt, een vreemde dikkige mevrouw die ik heel even heb gezien met bruin haar heeft ons embryo'tje 'gemaakt' en nu ben ik zwanger. Ik vind het ook heel bizar en zo onwerkelijk dat ons kindje in een steriele omgeving, zonder emotie of liefde, maar alleen door een plichtsgetrouwe dame die ook wakker werd s'ochtends van de wekker, de daad heeft verricht. En zoals jij daar lag, ik vind je heel dapper. Het is helemaal niet makkelijk om de situatie alleen al te accepteren. En eigenlijk vind ik alle vrouwen die moeite hebben om zwanger te worden zo dapper. Want er komt echt een doorzetter in ons naar boven. En voor dat gevecht kom je inderdaad in hele rare situaties terecht, als je het van een afstand bekijkt. Ik ben blij dat je weer op de wachtbank zit. Ik hoop voor je!
belle wat een ongelofelijk mooi verhaal weer... ik kan me voorstellen dat je t erg vreemd vind.. maar zoals je t verteld is t ook erg mooi. er word niet raar over gedaan.. t lijkt zo normaal.. en zo normaal is t niet dat goeie vrienden dit voor je over hebben. petje af voor jou donor familie! petje af voor jou en je lief..
hoi belle wat heb je dat weer mooi opgeschreven. super voor je dat de inseminatie goed is gegaan. nu de 2 spannende wachtweken, en op naar de verdiende positieve test. ik duim mee voor je.
Wat een herkenbaarheid weer. De vervreemding. Je wordt steed vaker op de feiten gedrukt dat "de meeste vrouwen" het als vanzelfsprekend zien, maar bij ons niet. Dat merken we nu ook aan de dierbare mensen om ons heen. Steeds vaker krijgen we vragen van: hoe zit dit, hoe zit dat, en leven ze echt intens mee. Ik zei nog van de week aan mijn man: doordat wij in dit proces zitten, maken we iig deze mensen duidelijk dat kinderen krijgen geen vanzelfsprekendheid is, dat maken ze nu van heel dichtbij mee. We zitten nu samen op de wachtbank en hopenlijk blijven we heel lang en stevig zitten, tot er een positieve test is. ( zie ook mijn gevoelens van gister waar ik door overmand werd in mijn topic) Het valt allemaal niet mee. En Belle weet je wat? WE DOEN HET BEST GOED ZO HOOR! Liefs Hope
Belle, Sommige dingen zou je wel willen vertellen, maar dat doe je niet. Het komt toch niet aan, niet zoals je bedoelt. Tot ik jouw stukjes lees, dan denk ik echt heel vaak: JA JA JA! Kijk, lees! Dat bedoel ik nou, zo voelt dat nou! Je bent een stoer wijf! (begrijp dat niet verkeerd) en voor jou gaan we ook weer duimen! Wie weet vinden die vreemdgangers (zaadjes) jouw eitje toch wel weer! Elmo
He Belle, Ik lees je verhalen al een hele tijd mee. Ze zijn zo pakkend en de gevoelens die je beschrijft zijn zo vol herkenning! Ik vind je verhalen erg bijzonder, en wens je alle geluk van de wereld! Ik duim weer voor je mee!
Ja voel je al iets? Misselijk, steekjes, moodswings, pijnlijke cleavage, trek in oesters met roomsaus? (ik voelde helemaal niets!) Potverdee, spannend hoor!
Hey meiden, wat lief dat jullie aan me denken. Ik zit zoals jullie weten te wachten, en om dat voor mezelf een beetje dragelijk te houden, kijk ik momenteel niet iedere dag op het forum. Ik wil er niet iedere dag zo bewust mee bezig zijn. Inmiddels breekt voor mij de spannendste week aan. Morgen is het twee weken geleden, en ik ben gewend dat ik binnen twee weken na mijn ovulatie ongesteld word. Bij mijn vorige zwangerschap testte ik echter pas na drie weken positief. Dat is dus een hele week tussen hoop en vrees... Ik heb mijn werk, ik heb afspraken in het weekend en ik heb een hele stapel goeie (en slechte) films klaar liggen om de tijd door te komen. En ik zal in de tussentijd hier best eens kijken, maar ik geloof dat ik het even heel rustig aan doe met reageren en meeleven. Ik heb genoeg aan mijn hoofd... Liefs, Belle.
Heel veel succes en sterkte dan maar deze komende week. Ga je ook echt een week wachten met testen? Of probeer je het morgen vast? Ik duim voor je! xxx
Whaaaa...morgen alweer twee weken geleden! Tjeeeeez, dat gaat snel *nee voor jou niet nee!* Neem lekker je tijd hoor! Niemand zal je verwijten dat je even voor jezelf kiest hoor Heel veel succes meid *krijgt zomaar een heel goed gevoel!*
Hey Belle, ik duim dat je vandaag lekker roodloos doorkomt! Als dat zo is dan is er een dikke kans dat je weer zwanger bent Ben benieuwd of je kan wachten met testen of ga je gewoon elke dag eens proberen?