...mijn eerdere topic:http://www.zwangerschapspagina.nl/alleen-zwanger/539791-ben-kapot.html Inmiddels ben ik niet meer zo alleen zwanger. D. en ik zijn weer in goed contact samen en zien elkaar meerdere keren per week. Hij houdt zich druk bezig met het aankomend vaderschap, heeft meer nestdrang dan ik . Verder heeft hij zijn relatie inmiddels verbroken. Zij wilde dat hij het contact (wat weer meer en meer werd na de geslachtsbepaling) met mij en baby zou verbreken (plus veel andere issues) en hij kan en wil dat niet. Hoe het verder tussen ons zal lopen, geen idee. Voor nu is het goed. Hij gaat bij de bevalling zijn, het ouderschapsplan is bijna af en volgende week gaat hij de baby erkennen. Ik heb er wel nog veel moeite mee dat hij absoluut niet beseft dat de eerste maanden vd zwangerschap zo pijnlijk geweest zijn voor mij, hij is veel stukken kwijt, lijkt die periode echt in een of andere shock geweest te zijn... Nu is iig duidelijk dat we samen papa en mama zullen zijn, hij is mega trots op mijn buik met inhoud: ons zoontje.
Fijn dat hij toch een vader wil zijn! Mannen zijn heel anders dan vrouwen en zeker een begin van een zwangerschap staat veel meer op afstand dan voor ons. Mijn vriend heeft wel eens aan t begin van mijn zwangerschap tijdens een ruzie gezegd dat "het toch nog niks is". Dat zou ie nu nooit meer doen natuurlijk maar wat was ik toen kwaad, met 4 weken voelde ik me namelijk al mama van een baby. Voor een man voelt dat anders. Zorg er wel voor dat je die gevoelens over het begin van je zwangerschap aan hem kwijt kan, daar moet hij maar naar luisteren. Hij mag best spijt hebben voor wat hij heeft gedaan.
Ik snap dat je gelukkig bent nu. Ik zou je alleen aanraden na te vragen bij je zelf waarom je gelukkig bent. Is het omdat je er niet meer alleen voor staat. Omdat hij je echt geweldig helpt. Omdat je niet een nieuwe mislukte relatie wilt. Omdat je financieel veiliger zit. Omdat je intens van hem houdt. Dat hij hele stukken mist van de laatste maanden is natuurlijk gelul. Het klinkt mij in de oren als iemand die het er niet over wil hebben. En als ik jou was en je wilt bij hem blijven, dwing hem er over te praten. Niet met achterlijke smoezen komen. Maar als een volwassen vent verantwoordelijkheid nemen voor wat hij heeft gedaan. En als hij dat niet wil of kan, en er geen fatsoenlijke relatie van wil maken, moet jij als volwassen en verantwoordelijke vrouw doen wat goed is voor jou en je vier kinderen. Maar hij klinkt mij eerlijk gezegd niet als een lot uit de loterij in de oren.
Fijn dat hij zich nu wel wilt inzetten voor jullie kindje. Jammer dat dat niet vanaf het begin zo is geweest maar goed, hopelijk grijpt hij deze kans dan wel met 2 handen aan en blijft er ook zijn best voor doen!
Allereerst dank voor je kritische reactie! De eerste reden waarom ik gelukkig ben, is ons zoontje. Hij krijgt, met goede inzet van mij en D. toch een papa in zijn leven. Verder helpt hij me inderdaad echt geweldig: alles wat er sinds ik hier ben komen wonen, is blijven liggen aan klussen, maakt hij nu af. Hij brengt en haald de kids vaak naar en van school, die 5 km fietsen kost mij ivm mijn lage bloeddruk echt teveel. Zit ik financieel safer? Ja. Geeft dat ook rust? Ja tuurlijk. Ik vind het ook niet meer dan normaal dat hij bijdraagt aan de kosten voor de baby. En hou ik van hem? Ook... maar nee, ik heb er (voor nu) geen vertrouwen in dat het goed/goed komt tussen ons. Hij zit sinds 2 maanden bij een psychotherapeut. Deze heeft bevestigd dat hij door de shock, dingen kwijt is. Ik vind dat maar een warrig verhaal en ookal is hij stukken kwijt, dat maakt niet dat ik mijn mond erover hou. Hij vind dat moeilijk, maar dat is jammer dan. Wanneer hij echt een rol wil in ons leven, zal hij ook mijn verwerkingsproces de ruimte moeten geven. Hij is zeker geen lot uit de loterij, maar wel de papa van ons kindje. Dus ik ga wel door met werken aan een goede relatie met hem, in eerste plaats als vrienden. Hij toont iig ook echt zijn inzet en dat hij wil. In die zin is hij (mede door de therapie?) weer meer de man die ik kende.
Dat klinkt goed, ook dat hij bij een therapeut loopt. Ik geloof heilig dat mensen prima fouten mogen maken. Maar gedrag verandert pas als iemand daar aan werkt, en iemand kan pas andere oplossingsrichtingen voor een probleem vinden als hij eerst leert dat die er zijn. Dus super dat hij hulp heeft! En ook heel belangrijk dat jij de ruimte voor jouw verdriet en gevoel blijft vragen.
Fijn om te lezen meid. Hoop dat het goed tussen jullie komt en jullie straks samen met zen 3en veder kunnen.
Ik heb je topic destijds gevolgd en ben erg blij voor je dat het zo af is gelopen! Fijn dat jullie zoontje in ieder geval een vader in zijn leven heeft. Geniet van je zwangerschap.