Hi, Ik heb een turbulente zwangerschap. Bloedverlies gehad de eerste weken, vervolgens veel te dikke nekplooi gemeten, vlokkentest gehad, extra echo's en nu gisteren weer een echo. Alles lijkt gewoon normaal te zijn, ondanks eerdere slechte voorspellingen. Nu zou je verwachten dat ik dolblij zou zijn met de goede uitslagen en dat ik ben gaan genieten van de zwangerschap..... Nou, niet dus Ik voel mij verdoofd en besef niet dat ik binnen drie maanden mijn kindje ga krijgen. Ik loop niet te zwijmelen bij kleertjes, meubeltjes en andere baby's. Ik ben een beetje angstig voor wat komen gaat. Ik weet dat ik zwanger ben en dat er een kindje in mijn buik zit, maar ik VOEL het niet. Het lijkt wel alsof er een hele afstand zit. Ik vind het bijzonder als ik haar voel schoppen, maar besef niet dat het MIJN KINDJE is die ik voel..... Ik ben zo bang dat ik mijn helemaal rotschrik als het kind geboren wordt en dat ik niet goed voor haar kan zorgen. Ook ben ik inmiddels 2 weken getrouwd met een schat van een man, maar ook dat dringt niet goed door..... Pfff vaag hoor. Ik heb in het verleden wel eens last gehad van een depressie en hyperventilatie. Misschien dat dit ook een beetje meespeelt. Herkent iemannd dit? Liefs, Fluwa
Yep, ik heb nog 2 weken te gaan en ik ben nog steeds niet geland op die zogenaamde roze wolk (en dat terwijl mijn zwangerschaps een stukje gemakkelijker is gegaan dan die van jou). Ik weet dat er een kindje in mijn buik zit, ik weet zelfs het geslacht (en dus de naam) maar nee, van mij? Ik hoop maar dat dat komt nadat het op mijn buik is gelegd maar mijn moeder heeft me al op mijn hart gedrukt dat ook dat directe moedergevoel soms een paar dagen nodig heeft! Ik maak me er maar niet druk om en ga er vanuit dat het goed komt. In ieder geval loopt hier nog een man rond die helemaal in de wolken is... dus aan aandacht straks geen gebrek . Sterkte en als je er heel erg mee zit is het misschien iets om met je verloskundige of huisarts te bespreken? (ik ben ook behandeld geweest voor depressie in 2004).
ja hoor hier nog eentje! soms hoor ik wel eens van mensen dat het prachtig en geweldig is om zwanger te zijn en dan denk ik serieus bij mezelf: Onder welke steen heb jij dan 9 maanden geleefd? en dan heb ik eigenlijk niet eens n rotzwangerschap gehad waarin ik doodziek was want heb ontzettend weinig kwaaltjes gehad! wel heb ik prive veel meegemaakt en maak nog steeds veel mee dus dit kan inderdaad misschien ook meewerken aan alles... maar ik heb idd ook niet echt het blije gevoel wat je vaak hoort van zwangere vrouwen en ook zwijmel ik absoluut niet bij andere baby's enzovoorts ben er eerder zelfs n beetje schuw voor hahaha durf ze niet aan te raken enzo