Mijn man en ik hebben 2 fantastische kinderen. Een meisje van april 2010 en een jongen van juni 2011, ze schelen slechts 14 maanden. Onze dochter was 6 maanden toen ik weer positieve testte. Alles ging toen nog prima met onze dochter. Gedurende de zwangerschap van de 2e viel ons steeds wat meer op dat ze wat langzaam in de motorische ontwikkeling was, maar elk kind ontwikkelt zich op zijn of haar eigen tempo was toen nog onze gedachte hierover. Bij de geboorte van ons zoontje was onze dochter 14 maanden, ze kon niet kruipen, niet staan en dus zeker niet lopen. Mijn zoontje was de eerste 2 weken een hele tevreden baby, helaas bleef dit niet zo en kwamen we op een punt dat hij bijna alleen nog maar huilde. Mijn dochter raakte daar nogal van in paniek en ging dus ook huilen. Kort gezegd -> ik vond het vreselijk! Ik kon nergens van genieten en heb me echt verschrikkelijk gevoeld. Uiteindelijk is mijn zoontje goed geholpen door een manueel therapeut en werd het huilen minder. Met mijn dochter echter werd het helemaal niet beter. In mei 2012, ze was toen 25 maanden, werd een algehele ontwikkelings- en een spraak/taalachterstand van ca. 10 maanden geconstateerd. In oktober 2012 is ze naar een medisch kinderdagverblijf gegaan en kreeg ze ook semi-orthopedische schoenen waarmee ze eindelijk ging lopen. Inmiddels is mijn dochter de 3,5 gepasseerd en is mijn zoontje 2,5. Het zijn 2 heerlijke kinderen, maar mijn dochter loopt nog steeds veel achter in haar ontwikkeling en zal naar een zmlk-school gaan in september van dit jaar. Nu mijn dilemma. Ik wil heel graag nog een 3e kindje. Mijn man heeft hier nog zijn twijfels over. Sowieso hebben we al besproken dat we de beslissing hierover pas zullen nemen als ook de jongste op school zit (2015 dus). De voornaamste reden hiervoor is zodat we weten hoe het met onze dochter gaat op school. Maar nu...ik twijfel zelf nogal aan mijn motieven voor het wel of niet voor een 3e kindje gaan. Ik kan voor mezelf gewoon niet helder krijgen of ik het wil omdat ik echt naar nog een kind verlang, om zo een completer gevoel van ons gezin te krijgen. Óf dat ik het wil omdat de eerste maanden met mijn zoontje zo'n hel waren. Ik het gevoel heb dat ik zoveel heb gemist daardoor. Dat ik ook van mijn dochter niet genoeg genoten heb toen ze klein was omdat ik zo snel al weer zwangers was en de jongste daarna zoveel huilde. Eigenlijk vraag ik me dus echt af of ik niet alleen nog een kindje wil voor een herkansing van wat ik voor mijn gevoel gemist heb. Ik snap dat er niemand is die mij hier een antwoord op kan geven. Wel fijn om het zo even van me af te schrijven. En misschien iemand die het herkent? Of er gewoon iets zinnigs over kan zeggen. In ieder geval dank voor het lezen. Het is toch nog best een heel verhaal geworden zie ik. Sorry...
Hai, Mijn tip: Denk aan het toekomstige kindje. Heeft hij/zij een mooie toekomst bij jullie? Liefde, aandacht, opvoeding? Ik zou je afraden om een kindje te 'nemen' door schuldgevoel of gevoel om het goed te maken. Dit is voor het kindje niet eerlijk. Hij/zij krijgt dat (on)bewust een 'rol' toegewezen. Een kindje hoort niet op de wereld te komen om iets te fixen. Dat zou oneerlijk zijn toch? Daarnaast heb je nog 2 jaar om er over na te denken. Geef jezelf die tijd. Je dochtertje en je zoontje zullen dan beide ouder zijn, en dat geeft (lijkt me) meer rust. Doe geen overhaaste dingen. Werk aan jezelf, werk aan je kindjes. En als 2015 er is, dan kun je altijd nog kijken; ja of nee? Succes!
Hooi! Ik heb ook 2 prachtige kinderen. En wij zijn nu bezig voor een 3e kindje. Dit gevoel was na de bevalling van de 2e al heel sterk. Gelukkig ook bij man lief. Ik herken het van het niet kunnen genieten. Dit komt omdat ik bij de oudste bevallen ben bij 34 weken, zwangerschapsvergiftiging, en mijn zoon een hersenbloeding heeft gehad. Wij hebben het eerste jaar echt in het ziekenhuis gewoond! Ook heb ik een soort van depressie gehad en een post-traumatisch-stress-syndroom. Waar ik overigens goed weer ben uitgekomen hoor! Maar door dit alles (verhaal in een ieniemienie notendop) kon ik ook niet genieten. Nu geniet ik van alles en is de wens dus gelijk al na de bevalling ontstaan voor nog een wondertje. Het is niet hetzelfde verhaal als dat van jou maar ik hoop dat ik je hiermee heb laten zien dat als het gevoel en de wens er zijn, je door niets moet laten tegenhouden. Succes met het maken van de beslissing! P.s.: ook al wil je een soort van herkansing, dat gaat niet. Ik heb het er nu nog moeilijk mee dat ik het eerste jaar niet volop van mijn zoon heb kunnen genieten. Al zou ik 100 kinderen krijgen, dit gevoel gaat daar niet mee weg, helaas...
Hier wel een vorm van herkenning. Ik heb 2 héérlijke zwangerschappen en bevallingen gehad en heb nu 2 schatten van dochters (volgende week worden ze 2 & 4). M'n hele hart schreeuwt om nog een laatste keer die bijzondere periode van zwanger zijn, bevallen en kraamtijd. Enerzijds door de fijne herinneringen en ik gek ben op mijn kinderen waardoor een derde meer dan welkom is, langs de andere kant heb ik me ook al gevraagd of het niet om "herkansing" gaat. Vlak na de geboorte van de 2e hebben we een huis gekocht. Ik zou ruim 6 maanden thuisblijven, maar ipv heerlijk te spelen, wandelen en te genieten van m'n meisje, heb ik maanden het huis mee gerenoveerd. Zolderruimte geïsoleerd, mee gyproc geplaatst, tegels weggeslagen, muren weg... terwijl m'n meisje in een reiswiegje lag. Ik heb mijn geweten gesust met de wetenschap dat het ook allemaal voor haar was (inrichting mooie grote kinderkamers, huis met tuin, etc), maar ik heb zooo veel gemist. Ik merk het gewoon ook aan het aantal babyfoto's dat ik heb tov de eerste. Echt bedroevend weinig Ik lees dat jullie jezelf nog de tijd geven tot 2015 - tot dan kan er nog erg veel gebeuren (in alle mogelijke betekenissen). Geef jezelf rustig de tijd om te denken wat je motivatie is. Hier zal er een derde niet van komen. Vriend ziet het niet zitten (puur rationeel & organisatorisch, want hij is ook dol op zijn dochters) en ik begin ook "op leeftijd" te komen (ben 36). Dus ik stel me gelukkig met wat ik heb...
@ Shampoo: Uiteraard nemen we de dingen die jij noemt ook mee in onze overweging. Als we een derde niet zouden kunnen bekostigen of huisvesten dan was het natuurlijk sowieso geen optie geweest. Ik ben het overigens niet met je eens dat een 3e kindje in een rol geduwd zal worden. Ik zal van een 3e net zoveel houden als van mijn andere 2 kinderen en ik geloof niet dat hij/zij iets mee zou krijgen van mijn overwegingen voor het "nemen" van een derde.