depressief?!

Hallo Mirja,

Wat vervelend dat je je zo rot voelt, het lijkt me ook wel heftig om dat zo twee keer mee te maken. Het is ook nog niet zo lang geleden dus je kunt zeer zeker erg last hebben van je hormonen. Toch met je dit wel goed in de gaten houden als je je hierom zorgen maakt en je denkt dat het wat anders is dan kraamtranen. Mijn verhaal is wat anders maar zal het kort proberen te vertellen. Mijn zoontje is nu 16 maanden en ik heb de eerste week met hem in het ziekhuis gelegen aangezien hij een infectie had. Op zich goede zwangerschap gehad en een goede bevalling alleen ik voelde me totaal niet meer mezelf na zijn geboorte. Bleef maar steeds moe en somber en ik keek niet zoveel naar hem om. Ik voelde me enorm schuldig en ik voelde me een slechte moeder. Toen hij een half jaar oud was ben ik bij de huisarts geweest en die noemde toen ook inderdaad ontzwangeren en ik moest maar gaan sporten ofzo. Ik heb me weer weg laten sturen en maar door sukkelen. Uiteindelijk ben ik nu sinds een maand in de ziektewet en is bij mij de diagnose postnatale depressie gesteld. Wellicht heb jij dit ook? Je kunt hier veel over vinden op internet en ik herkende mezelf er echt in. Ik kreeg eerst van de huisarts antidepressiva voorgeschreven, maar hiervan werd ik helemaal naar en voelde ik totaal niks meer. Nu ben ik onder behandeling bij een deskundige en krijg ik hormonen en vitamines en ik moet zeggen ik merk vooruitgang.
Mocht je het gevoel hebben dat er bij jou ook meer aan de hand is dan alleen kraamtranen dan moet je dit serieus nemen en langs de huisarts gaan. Nou ik wens je veel sterkte toe en mocht je nog vragen hebben stel ze maar... Succes
L

 

lieve mirja

zelf heb ik helaas een pnd, wilde een lange tijd niet naar de huisarts dacht dat het wel over zou gaan. maar dat gebeurde niet het werd alleen maar erger. zo erg dat ik nog geen eens meer naar buiten durfde en niemand meer wilde zien.
toen ik je eerste verhaal las dacht ik meteen aan pnd. maar wilde dat niet posten. wilde je niet de stuipen op je lijf jagen of je onnodig ongerust maken.
maar nu ik dit lees, als jezelf het gevoel hebt dat je niet jezelf bent en alleen maar achteruit gaat denk ik echt dat je er mee naar de huisarts moet gaan. ik zou willen dat iemand mij doit maanden geleden vertelde dan zat ik er nu mss minder mee. ik zelf had echt het gevoel van kom op denise stel je niet zo aan. maar als ik weer een dag nix anders kon dan janken besloot ik telkens weer om de volgende dag naar de huisarts te gaan. maar de volgende dag ging het wel een beetje dus jakkerde ik maanden lang zo aan tot dat het niet meer kon. dus lieve meid ga alsjeblieft langs je huisarts mss is het niks en dan is dat natuurlijk allen maar mooi. maar je geeft zelf al aan dat je het niet helemaal vertrouwd dat je alleen maar schteruit gaat. jou gevoel zegt hgenoeg, denk ajb niet dat je je aan stelt. dat doe je niet je voelt je n iet goed en dat zegt genoeg.
ik slik nu sinds ongeveer een maand antideprisiva en ze beginnen eindelijk een beetje te werken. sinds deze week gaat het een beetje beter. wilde ze eerst niet nemen vond het maar niks, maar ben blij dat ik er mee begonnen ben. in het begin last van vervelende bijwerkingen, maar dat weegt niet op tegen hoe ik me nu al beter voel. wil me nooit meer zo ellendig voelen.
22 april heb ik een afspraak met een pshygoloog ben heel benieuwd.


sorry voor mijn warrige verhaal maar ik hoop echt dat je iemand in vertrouwen kunt nemen. want zo weken doorjakkeren daar word het echt niet beter op.
heel veel sterkte.

 

bij mij begon het trouwens met enorme schuldgevoelens onverklaarbare huilbuien en het gevoel niks goed te doen. soort van overprikkeld gevoel. uiteindelijk kreeg ik enorme angst/paniek aanvallen ik dacht dat ik gek werd of dood ging, had nergens geen zin in alles werd me teveel kon niks meer hebben van mijn vriend.
ben naar de huisarts gegaan toen ik constant het gevoel kreeg niet echt te zijn net of ik in een soort roes leefde. heel raar gevoel kan het niet echt beschrijven dat gevoel heb ik nu nog wel is. maar merk echt dat het al wat beter gaat de huilbuien zijn korter en heb minder schuldgevoelens krijg er steeds meer vertrouwen in dat het goed gaat komen. dat had ik eerst helemaal niet meer. had totaal geen vertrouwen meer nergens meer in. ik had trouwens een goede zwangerschap en bevalling, kan niet verklaren voor mezelf waarom ik me zo voel. dat vind ik juist zo erg. heb een super handig kindje. daar ligt het ook niet aan voel me gewoon een waardeloze moeder vond/vind het gewoon zielig voor mijn kind dat hij zo'n moeder heefd.
als anti depressiva slik ik amitrypteline ben begonnen met paroxetine dat viel totaal verkeerd na een week overgestapt.
het is wel normaal dat je de eerste 2 tot 4 weken bijwerkingen krijgt die verdwijnen op den duur dat is wel vervelend.
wilde eigenlijk geen ad maar mijn huisarts stond erop omadt het anders langer duurt voor ik hier uit zou komen. hij vertelde ook dat bijna iedereen na de eerste weken blij zijn dat ze ze zijn gaan gebruiken. dat kon ik me de eertse weken niet voorstellen maar merk nu echt dat het beter word.
raff is mijn eerste kindje dus kan je daar helaas niet verder mee helpen. mijn vriend heefd wel 2 kinderen die regelmatig hier zijn. daar kon ik ook weinig van hebben. terwijl ik anders dol op ze ben. mijn hoofd zit gewoon soms te vol om daar ook nog eens energie in te steken, vind het ook verschrikkelijk want zij kunnen er tenslotte ook niks aan doen. ik ben wel metteen gaan werken na mijn verlof. maar na een tijdje ging dat niet meer omdat ik me heel angstig en nerveus voelde. ben vorige week langzaam aan begonnen en vind het nu wel prettig. het gaat best goed vorige week een rotdag gehad maar gelukkig heb hele lieve collega's die me door zo'n rotdag heen helpen. vandaag van 6 tot 8 sávonds gewerkt en dat ging hardstikke goed. ben helemaal trots op mezelf, merk dat het me juist helpt op dit moment om er ff tussen uit tezijn. thuis pieker ik me suf.

maar goed als je verder nog vragen hebt dan stel ze gerust. en ga alsjeblieft naar je HA. dat lucht misschien wel enorm op.

 

@ Denise

Ik herken echt ontzettend veel in jou verhaal, is wel fijn om te lezen dat ik niet de enige ben met zulke gevoelens. Ook ik had een uitstekende zwangerschap en bevalling, maar erg veel last van huilbuien en geprikkeldheid soms zelfs agressie in de vorm van uitbarstingen naar partner en zelfs een keer naar de kleine. En ook een enorm schuldgevoel en het gevoel te hebben dat ik een slechte moeder zou zijn. Wat goed dat je hulp heb gezocht en dat het nu ietsje beter lijkt te gaan. Ik denk ook zeer zeker dat antidepressiva kunnen helpen, ik heb er echter niet voor gekozen ( Ik snap dat je soms niets anders kunt dan er wel voor te kiezen) omdat het mij na verschillende gesprekken bij de psycholoog al beter leek te gaan en ik ook bang was dat ik er niet meer vanaf zou komen. Een postnatale depressie kan ook een hormonale oorzaak hebben en vandaar dat ik hormonen slik duphaston naast vit b6. Ik ben onder behandeling bij Eileen Engels zij heeft ook een interessant boek hierover geschreven "Kraamtranen' wellicht iets om een keer te lezen, erg herkenbare verhalen staan erin. Maar goed zoals ik al zei ik geloof ook zeer zeker wel dat antidepressiva je kunnen helpen, heb alleen het gevoel dat huisartsen het soms te snel uitschrijven zonder naar de oorzaak te kijken van de PND. Soms is bijvoorbeeld een te traag werkende schildklier de oorzaak en dan heeft antidepressiva weinig zin op de lange termijn. Dus mijn advies voor

@Mirja zou dan ook zijn ga in ieder geval langs de huisarts en laat ook je bloed prikken op ijzer en schildklierfunctie. En probeer ook zoveel mogelijk je gevoel te bespreken met dierbaren, want ook dan kan enorm schelen. Sterkte ermee!

 

ik was in eerste instantie ook helemaal niet voor de ad. al helemaal na een weekje paroxetine helaas kan ik pas volgende week terecht bij de psygoloog. ze hebben mijn bloed wel geprikt maar daar kwam niks uit. hoe zit dat precies met hormonen, helpt dat bij iedereen? want dat is toch wat minder radicaal dan ad.
mijn ha zegt echter wel dat de ad alleen echt helpen in combinatie met een psygoloog. vind het super spannend eigenlijk om met een vreemd iemand over mijn gevoelens te praten. vind het heel moeilijk om te verwoorden hoe ik me voel. maar goed volgende week zulllen we het zien. dat boek lijkt me wel wat ga van de week even kijken of ze het hier in mijn dorp verkopen.

en hoe gaat het met mirja? zoals mama van thijs ook al zegt kan het ook enorm opluchten om er met iemand over te praten.
het valt helemaal niet mee om zulke dingen uittespreken, je bent natuurlijk niet trots op deze gevoelens, maar jij zelf kan hier echt helemaal niks aan doen. vond het in het begin behoorlijk genant om zulke dingen te bespreken met dierbaren. je wilt toch dat iedereen denkt dat het goed met je gaat. heel veel succes nog.

 

ik herken het wel een beetje
ook ik ben bijna dood gedaan, door al mijn bloedverlies, heb ook op de ic gelegen, ze hielden me zelfs in slaapt, ik heb mijn dochtertje pas om 10 of 11 uur smorgens gezien, 9 a 10 uur nadat zij was geboren, ik dus nooit haar gezien na de geboorte , dus onder de smurrie, nooit haar eerste testjes gezien (lopen etc)
en er zijn amper foto`s van haar na haar geboorte, ik geloof 3, alle 3 gemaakt met een wegwerp camera omdat ze de mijne in de haast waren vergeten.
ik heb haar amper kunnen vast houden of voeden, laat staan haar gewassen, luiers verschonen etc. dus een roze wolk??????
ik heb hier veel om gehuild, en soms nog wel hoor
ik ben ziek geworden dankzij de bevalling, pijnen in mijn armen moe etc etc, en wat kreeg ik te horen het zit tussen je oren!!!.
nu na 15mnd, heb ik te horen gekregen dat ik echt een ziekte heb.
mijn revalidatie arst vond dat ik na 6mnd mijn veallingdrama al verwerkt had moeten hebben, de psycholoog dacht er gelukkig anders over, en na 3 sessies vond hij het niet meer nodig dat ik kwam, om de bevalling zelf heb ik nooit wakker gelegen, nooit nachtmerries gehad, ik ben blij dat ik leef. ik heb alleen vreselijk veel moeite dat ik haar nu nog steeds niet 100% kan verzorgen en genieten van haar. ik ben nu ook ziek thuis, zaak moeten sluiten.
Allemaal pijnlijke dingen, waardoor er veel verdriet was (en is) wat weer in woede uite en ommacht.

Meid laat je niet afschepen door je huisarts, ik weet hoe moeilijk her is om assertief te zijn, helemaal als je je downn en verdrietig voelt.

Mijn vriend stond en staat achter me (al mag hij wat meer in huishouden doen) en dat heb je gewoon nodig, hij gaat mee naar elke arts, elk bezoek.
Het is wel een test voor je relatie, het ergste is voor ons hopelijk achter de rug, maar herstel is nog een lange weg (acceptatie ziekte etc etc)

 

@ Denise
Dat boek verkopen ze ook online moet je maar eens zoeken op 'Kraamtranen'. Ja wat hormonen betreft het schijnt wel bij veel vrouwen te helpen, ik merk aan mezelf dat ik wat rustiger ben en minder opvliegend en huilerig. Mocht je hier vragen over hebben zou je ook eens kunnen kijken op de site van Eileen Engels.
Ik ben trouwens zelf ook een week aan de paroxetine geweest, ik werd daar zo naar van.Leek wel een junkie, maar het schijnt dat je de eerste paar weken daar bijwerkingen van heb en dat het daarna wel kan helpen. Maar ik ben op dit moment blij dat ik voor een andere behandeling heb gekozen. Het is inderdaad een beetje raar om voor de eerste keer bij de psycholoog te zijn, maar ze stellen vaak erg goede vragen en het lucht ook wel op om alles kwijt te kunnen. Succes en ik hoop dat het je gaat helpen!

@ denemarkw Jeetje ook een heftig verhaal zeg, wat goed van je dat je hulp heb gezocht. Ik ben ook ziek thuis nu dat is wel erg vervelend, maar ik krijg nu wel een band met mijn zoontje. Het is waar wat je zegt dat het ook een relatietest is, ik merk dat ik het vaak erg moeilijk vind om met mijn partner erover te praten. Hij wil me wel helpen, maar hij begrijpt veel dingen gewoon niet.
Ik wens je in ieder geval veel sterkte verder op je weg!

 

ja het is heftig, heb net te horen gekregen dat ik vooraltijd ziek zal blijven, maar met medicatie hopen ze dat het ergste wel over gaat.
en een band krijg je idd wel, al vind ik het soms wel heel zwaar, als ik een dag veel pijn heb (dus extra moe) ze is nu aan het puberen(lekker vroeg) en dan heb ik best wle eens moeite om mijn geduld te bewaren, het is net of ze het aanvoelt dat ik op dat moment zwakker ben, en ze meer dingen kan uitvreten. het is een hele grote deugniet, maar gelukkig kan ik ook veel van haar genieten. sinds ze een week ziek is geweest is ze gek op knuffelen, vanochtend ook samen even in bed gelegen, heerlijk.

en dat je man je soms niet begrijpt heel herkenbaar. hier die ik bijna alle huishouden, want als ik op mijn vriend moet wachten, dan is het huis snel heel vies, gelukkig helpt mijn moeder afentoe als ze tijd heeft. in het begin deed ze het 3 keer per week.

jij ook sterkte, wat soms helpt is je verhaal opschrijven, dat heb ik nu een aantal keren gedaan en het lucht wel op, stukje verwerking

 

Ja ook hierin herken erg veel. Ik voel nu echt wel meer liefde voor mijn zoontje, hij is nu 16 maanden dus dat mag onderhand ook wel voor mijn gevoel. Maar soms heb ik dagen erbij dat ik erg moe ben en snel geprikkeld. Hij lijkt dit dan ook vaak door te hebben en is ook een echte deugniet. Op slechte dagen heb ik minder geduld dan op goede dagen helaas werkt dit soms zo. Hij is ook al aan het peuterpuberen dus dat is extra lastig als je zelf niet zo goed in je vel zit. Maar hij is nu laatste tijd ook enorm aan het knuffelen en dat doet me echt goed.
Fijn dat je moeder je ook helpt, dat heb ik gelukkig ook. Ik schrijf inderdaad ook van me af en heb gesprekken met psycholoog dus dat help erg goed. Je hebt echt een schattig dochtertje joh, knuffel er maar lekker op los. Ik hoop dat je medicatie je zullen helpen en dat je een manier zult vinden om met je ziekte om te gaan. Veel sterkte ermee.

 

@ mama van thijs, dankje wel. vandaag een heel trots moment, 2 prikken gehad, en ze gaf geen kik!!
en hier 15mnd en ook al aan het puberen, ze zijn er vroeg bij.

@ mirja heel goed van je, sterkte en succes bij de ha
als je bang ben ok dicht te slaan, schrijf het op papier, zet daar kort al je punten neer.
bij ons is het ook niet zonder tranen gegaan, helaam omdat de arsten mij niet serieus namen kwa pijn en maar bleven zeggen dat het tussen mijn oren zat. probeer maar eens je verhaal te vertellen als je je machteloos voelt, niet serieus genomen.
vandaar dat op papier zetten (ook richting je man) je een extra steuntje kan geven. ik hoop dat je huisarts je kan helpen of kan doorsturen

 

hey mirja heel veel succes. misschien is het idd handig om wat op papier te zetten. mss dat je iemand mee kunt nemen.