Ik hoop dat dit een fase is want pf ik vind dit zo niet leuk meer. Mijn zoontje is in korte tijd zo veranderd. Hij wil steeds zijn zin en als dat niet gebeurd gaat hij zo hard krijsen. Hij wil alles pakken en overal aankomen. Ik snap dat hij aan het ontdekken is maar zo heftig heb ik het nog nooit gezien. Met aankleden en verschonen is het ook drama. Hij trapt me gewoon weg. Ik weet ook niet meer wat ik moet doen. Alleen spelen wil hij bijna niet meer. Hij staat ook overal bij. En dan wil hij niks meer anders als staan. Als ik hem weer neer zet is het drama. En als hij dus overal aan zit. Tv, verwarming, dingen op tafel zeg ik nee dat mag niet en zet hem weg. Maar het helpt nog niet echt. Poeh echt een moeilijke periode dit. Heeft iemand hier ervaringen in? Of tips voor mij?
Ervaring; ja. Tips, ook. Als jij zegt "Nee dat mag niet" en je zet hem weg, dan word hij boos? En als je zegt "Lieverd, niet de televisie kapot maken, kijk, ga maar met je blokken spelen?" Hoe gaat het dan? Hier word ze bijvoorbeeld laaiend als ik haar bestek wegpak. Maar als ze een lepel of vork in dr handen heeft, dan eet ze gewoon niet meer. Als ik hem wegpak gaat het alarm af, dan laten we haar even brullen, en vervolgens bied ik haar een stukje brood aan bijvoorbeeld. Als ze met haar vingers in de stofzuiger zit te porren, dan zeg ik "Niet met de stofzuiger spelen, kom, we gaan bij de vogel kijken" en dan is ze afgeleid.
Nee dat werkt hier ook niet. Hij kruipt gewoon weer terug naar de plek waar ik hem weg heb gehaald. Ook als ik het heel lief zeg haha. Als ik hem afleid met speelgoed dan gooit hij dat gewoon boos weg of trapt er tegen aan
Hier was Finn ook onmogelijk rond zijn eerste verjaardag. Het was allemaal opgelost toen meneer zelf kon lopen (hij liep toen ook al maar nog niet alleen), hij kon toen zelf naar z'n speelgoed lopen of naar mij toe en toen was hij weer te genieten. Nog even volhouden!
Ik weet niet of je in de 'oei, ik groei' theorie geloofd, maar mijn zoontje is net zou oud als jouw kindje en hier is het ook raak. Het zou de 13-maandensprong kunnen zijn. Dit is de eerste sprong die ik echt herken bij mijn zoontje. Driftbuien, slechter slapen, niet willen aankleden/verschonen, slecht alleen kunnen spelen, verlatingsangst. Bij mijn zoontje is het ook een hoop frustratie van allerlei dingen die hij graag zou willen, maar nog niet kan. Daarnaast mogen er ook een aantal dingen niet, kan hij heel boos om worden. Ik troost mijzelf met de gedachte dat het een fase/sprongetje is! Maar lastig is het zeker. Wij proberen nu in ieder geval wel consequent te blijven met de dingen die niet mogen, nu komen ze op een leeftijd dat ze leren dat ze met bepaald gedrag een reactie kunnen veroorzaken. Ik zal hem altijd troosten, maar blijf wel consequent en ik ga niet toegeven in de hoop dat z'n humeur verbetert.
Ik hoop dat het dan een sprongetje is! Mijn zoontje is wel te vroeg geboren maar ontwikkeld zich wel snel. Als hij mij slaat dan pak ik zijn hand vast en zeg ik nee je mag niet slaan. En dan ga ik met zijn handje naar mijn gezicht en zeg ik: zachtjes doen. Ik vind het echt een moeilijke periode hoor. Hoop dat het beter word als hij gaat lopen.
Mijn zoontje is 2 weken te vroeg geboren. Volgens het oei, ik groei-boek begint de 13-maanden sprong rond 50 weken na de uitgerekende datum. Duurt 2 tot 6 weken. Het slecht slapen was hier maar een week, nu al een week weer goed. Het humeur is bij vlagen erg ongezellig. Nu zit hij al weer een tijdje in de keuken te spelen (die troep ruim ik met liefde op ), maar hij heeft vooral heel veel aandacht nodig. Als ik voor mezelf een richtlijn heb hoe lang zo'n fase duurt (ik ga uit van 6 weken) dan merk ik dat ik wat beter geduld kan opbrengen. Tot nu toe hebben de fases nooit langer geduurd dan werd aangegeven door boeken en andere moeders. Aftellen dus...