Ja als je het zo bekijkt valt het inderdaad nog mee. Maar ik ben er wel echt huiverig voor hoor, ik hoor soms verhalen over mensen die zichzelf niet meer zijn en kilo's zwaarder worden en ik ben zo bang dat ik mezelf ook kwijt raak en ik heb mezelf pas net terug eigenlijk... Het gaat eindelijk gewoon lekker en ik zou het heel erg vinden als die hormonen dat in de war gooien. Phoe dat is ook wel echt heftig he, ik kan er (gelukkig) niet over meepraten maar ik kan me zo indenken dat dat er behoorlijk in hakt. Maar er moet toch een manier zijn voor jou om uit te vinden wat er aan de hand is zodat het gewoon goed gaat? Ik duim voor je in ieder geval. Niet opgeven hoor! Gesprek is goed gegaan trouwens maar we hebben wel afgesproken dat we ons alvast een beetje gaan voorbereiden op IVF omdat daar ook nogal wat tijd overheen gaat. Ik heb wel een hele fijne dokter hoor, die heeft veel angsten toch wel weer wat kunnen matigen. Geeft me wel weer een gerust gevoel (tot ik aan de beurt ben vrees ik, dan is dat wel weer over). Maar besef wel dat IVF echt wel heftig is...Ze stelt je gerust maar is wel realistisch, dat vind ik wel knap ergens. Maar tot we aan de beurt zijn doen we zeker nog twee keer IUI, misschien is het niet nodig maar als het dan nodig blijkt kunnen we gelijk door. Ik kan pas zaterdag testen trouwens door die pregnyl. Ik kan het aanraden trouwens pregnyl inplaats van Utrogestan. Veel minder bijwerkingen en minder gedoe. Vind het toch wel weer spannend want ik voel natuurlijk weer van alles (zucht, zelfs als je weet dat je daar niks van kan verwachten).
Hey meis, Nou, ik heb positief getest en dat is altijd weer erg spannend. Want tja.. ik kan wel blij zijn, maar met herhaalde miskramen werkt het helaas niet zo. Ik moest contact opnemen met het ziekenhuis in Gent en het was meteen stress. Bloedprikken en ik moest dit keer aan de Prednison (!!) Nou, dat vind ik best wel eng. Iedere keer als ik het slik denk ik toch van..Gaat dit wel goed? Ook moet ik verder met de utrogestan. Mijn progesteron is torenhoog maar ik mag niet stoppen. De laatste dagen ontzettend veel spanningen gehad. Kon het eventjes ook niet meer aan. Werd heel bang. Als je die intense teleurstellingen te verwerken hebt gehad is het moeilijk weer hoop te houden, maar ik mag niet opgeven. Ik voel steeds van die krampen alsof ik ieder moment ongesteld kan worden en mijn baarmoeder is gevoelig. Misschien door alle ingrepen en de curettage nog...Ik heb wel voor mezelf een banner aangemaakt voor een beetje positiviteit. Jij kan zaterdag dus testen..Spannend! Wat voel je allemaal voor symptomen? Stel je voor dat het is gelukt, dat zou toch geweldig zijn? En als niet dan nog twee keer iui en dan verder met ivf. Ik snap dat je dat een hele moeilijke stap vind..pff..Helemaal als je jezelf weer een beetje terug hebt gevonden dat zit je natuurlijk helemáál niet op al die hormonen te wachten. Wie weet lukt het ineens toch net op de valreep. En anders kom je ook wel weer door de ivf heen. Echt waar. Ik weet niet of ik dat al gezegd had, maar had laatst een paar verhalen gelezen van vrouwen die allemaal zwanger raakte van pregnyl. Dat had op hen een heel goed effect. Alsof het het lichaam op de 1 of andere manier goed voorbereide op een zwangerschap. En ook fijn trouwens dat het gesprek met de gynaecoloog goed was. Dat helpt toch weer een beetje. Dat je met elkaar kunt 'levelen' zeg maar. Ik moet soms een beetje afstand nemen van zwangerschapspagina om er niet té veel mee bezig te zijn..Maar dat lukt nog niet helemaal..Maar ik blijf nog steeds dit topic bekijken om te zien hoe het met je gaat, je mag me ook altijd PB-en natuurlijk. Ik heb zo'n gevoel dat het bij jou niet al te lang meer gaat duren tot je zwanger raakt..vraag me niet waarom..gewoon een gevoel..Ben benieuwd. En ook hoe het met mezelf gaat..Ook heel benieuwd naar..Op hoop van zegen. Liefs!