Hoi allemaal, Ik ben nieuw op dit forum, dus ik zal me even voorstellen. Ik ben 27 jaar, getrouwd en sinds een jaar of 2 proberen mijn man en ik zwanger te raken. Sinds december 2013 weten we dat mijn man geen enkele zaadcel produceert. Na diverse onderzoeken heeft mijn man een TESE-operatie ondergaan, maar ook hier is geen enkele zaadcel gevonden. Nu hebben we besloten om via Nij Geertgen voor KID te gaan. We willen aan Wensouders voor Wensouders meedoen. Het traject is net in gang gezet, dus we zijn nu druk bezig met het zoeken naar een goede match voor mijn man. Het probleem is alleen dat hij toch veel moeite met de situatie lijkt te hebben. Hij staat volledig achter zijn keuze, maar toch wordt hij er heel verdrietig van. Dat begrijp ik natuurlijk als geen ander. Daarom wil ik hem graag laten merken dat ik er voor hem ben en dat we dit samen aan kunnen. Mijn man is overigens totaal geen prater. Heeft iemand van jullie een zelfde situatie meegemaakt? En hoe zijn jullie hier uit gekomen? Alvast bedankt voor de reacties!
Hoi Fred, Mijn man en ik zitten in precies dezelfde situatie. Alleen, wij zijn wat verder in de tijd.... 2010 azoospermie geconstateerd Toen naar het olvg, nog steeds azoospermie. Toen naar Düsseldorf voor een Tese. Tese: 0,0 zaadjes zonder oorzaak gevonden. Een klap in ons gezicht! De wereld onder je voeten vandaan! Wat een k*t-tijd zeg! 2011, we gaan verder voor KID. 7x iui-D in Leiderdorp, geen zwangerschap. 2012, we gaan voor ICSI terug naar Düsseldorf. Januari/februari eerste ICSI-D en zwanger! 10-11-'12 ons 1e zoontje gezond en wel geboren, intens gelukkig zijn we! 10 maanden na de geboorte van B.eau gaan we voor een vol brusje voor B.eau. Een cryo-TP. En ja! Zwanger van spruit nr. 2. S.tijn geboren 24-06-2014. Nou ons geluk kon niet op! Ons gezin compleet. 2 gezonde zoontjes en volle broertjes van elkaar . M'n man is stapel op ze! Voelt echt als 100% zijn kinderen. Medische molen achter de rug. Zwangerschappen achter de rug met zware bevallingen. M'n man stond altijd klaar voor me (en ik voor hem). Nu dus rust....ware het niet dat mijn man ook een binnenvetter is. En nu de klap te verduren krijgt. Is onzeker, bang voor de toekomst (gaan onze zoontjes op zoek?), de confrontaties dat ze qua uiterlijk nooit op hem zullen lijken...etc etc. Het komt er nu allemaal uit. Het grote onverwerkte verdriet. Waarvan hij zei dat hij het verwerkt had, niets is minder waar! Hij heeft inmiddels hulp, een psycholoog. Nog aan het begin van zijn behandeling. Ik ben apetrots op hem dat hij dit gaat doen. Ik heb in het andere forum (vruchtbaarheidsbehandelingen) een oproep (recent) gedaan om lotgenoten te vinden. Zodat mijn man ook 'S middels een forum met een lotgenoot kan praten. Misschien jouw man??
Dat klinkt allemaal inderdaad heel herkenbaar! Mijn man is net zo'n binnenvetter. Gisteren verraste hij me echt met een uitspraak. Hij wil graag een Playstation 4 kopen, voor als we een kindje hebben. Als het kindje dan slaapt en ik ben een keer weg, heeft hij ook wat te doen Haha Hij is er dus ook echt mee bezig en lijkt er helemaal naar uit te kijken. Maar ik ben bang dat mijn man het ook niet voldoende verwerkt en er later last van gaat krijgen, ook al hebben we tussendoor een half jaartje pauze genomen van de MMM. Ik lees dat je net weer een zoontje hebt gekregen. Dat moet echt geweldig zijn!
Hallo meid, Heel herkenbaar allemaal!!! Zonnestraal jeetje heb ik niet meegekregen meid! Nou zoals ik al schreef hier dus ook, alleen mijn ex dacht ook helemaal erachter te staan maar toen mijn zoontje er was ,bleek dit niet zo te zijn. Hij ziet hem niet als zijn zoon en toen mijn zoontje 1 jaar was zijn we uit elkaar gegaan. Het gaat ook bij velen goed hoor, dus wil je niet afschrikken. Maar bij ons liep het dus niet goed ( en echt niet alleen door dit, maar dat was wel de druppel voor mij) Nu ben ik BAM van mijn zoontje en zijn volbloed zusje van dezelfde donor
hier gaat gelukkig heel erg goed. vooral vanaf de geboorte, omdat dan de (zaad) afkomst totaal niet meer relevant is. Je houdt meteen zoveel van je kindje, dat je nooit meer een ander kindje wilt. Dat maakt dat alle fantasie over hoe een kindje van jezelf/partner geweest zou zijn, helemaal weg is. Je wilt alleen nog maar het kindje dat er is. volgens mij is het vooral belangrijk om veel te communiceren, en je gevoelens (ook de gevoelens die je niet wilt) te delen. waar mogelijk natuurlijk met een binnenvetter zoals jullie partners zijn
Dat is inderdaad een goede opmerking: 'communiceren waar mogelijk is'. Gelukkig hebben we een heel goede begeleiding voor we donorzaad toegewezen krijgen. Eerst hebben we een paar gesprekken bij een psycholoog die beoordeelt of we (allebei) geschikt zijn om de stap te nemen. Dus eventuele twijfels kunnen we altijd bespreekbaar maken. Zelf wil ik ook wat eicellen doneren (wij doen mee aan Wensouders voor Wensouders bij Geertgen). Daardoor ga je toch anders tegen het donorschap aankijken en is het gemakkelijker te accepteren. One of kind, wat vervelend dat jij en je ex er niet samen uit konden komen. Het is voor jullie al niet gemakkelijk geweest.
Even voor de duidelijkheid: Mijn man is onwijs gek op onze zoontjes. Ziet hun voor 110% als zijn eigen kinderen. Dat is heeeeel mooi om te zien. Zijn liefde voor hun èn andersom. Maar soms dus ook beangstigend. Hij houdt zoveel van ze dat hij weleens bang voor de toekomst is. Willen ze hun biologische vader ontmoeten etc. Daar krijgt hij nu hulp voor.
Dat kan ik wel begrijpen. Wij denken er daarom aan om niet te vertellen dat we door middel van een donor zwanger willen worden. Maar dit besluit hebben we nog niet definitief genomen.
Wat jij zegt Fred hadden we ook hier gedacht toen niet te vertellen. Maar wat als ooit door bv een bloedafname of dergelijke het uitkomt Dat kan ook heel erg zwaar zijn. Ik het overigens ook eicellen willen doneren maar was draagster van taaislijmziekte dus helaas Zonnestraal zoals ik al zei jij en twoboys waren echt mijn voorbeeld.
Dat klopt inderdaad, one of kind. We moeten alle scenario's dus goed doordenken. Of overwegen het toch te vertellen. Maandag krijg ik te horen of ik geschikt ben als donor. Hopelijk krijgen we ook snel te horen of er een match is gevonden, zodat we eindelijk kunnen beginnen met de ICSI.
Afgelopen maandag weer naar het ziekenhuis geweest. Het papierwerk is inmiddels afgerond, dus nu is het wachten op een match en mijn eerstvolgende menstruatie. Daarna krijg ik een instructie hoe ik hormonen moet spuiten en beginnen we EINDELIJK met de eerste ICSI-poging!